En in haar gerimpeld knuistje een roos.

Wat een ongelooflijk slechte week ligt achter me. Een aantal ziekenhuisbezoeken en de mededeling dat mijn nierfunctie inmiddels tot onder de 50% is gedaald. Een zorgwekkend weglekkend eiwitgehalte, andere medicatie moet gaan zorgen voor de broodnodige stabilisatie. Dialyseren moeten we voorkomen, lijkt me. De 24 uurs urine opvang en 24 uurs bloeddrukmeting heb ik zojuist afgesloten. Morgen weer naar het Maasstad om met de anesthesist mijn medicatie te bespreken. Er zitten nog pillen tussen die de nierfunctie alleen verslechteren.

Ik ben thuis gebleven om de boel eens even op een rij te zetten en dat was goed. Vrijdag weer aan de slag en dan het weekend werken. Mijn echtgenote had het weer eens bij het rechte eind. Ik ben niet van het thuisblijven maar zoals nu...... verstandig.

Onze woning is gezegend met een Energie A label en met de gordijnen dicht in het donker als ware het de Grebbegrot kon ik het uithouden. De benauwdheid speelde parten. Verschrikkelijk die temperatuur in het Nederlandsch klimaat. Ik voel mee met hen die een woning hebben met een plat dak. Daar is het helemaal niet meer te harden. Wij hebben ook een plat dak, maar heeft u vooral geen medelijden want ons platte dak ligt 32 verdiepingen boven ons. Dat scheelt een metertje of honderd.

Zo zoek je naar de positieve kanten van het leven. Nu had ik u vorige week achter gelaten met een stukje Dali en Freud. Later ga ik daar nog eens een hele Blog aan wagen want er valt zoveel over te schrijven. Parijs met haar Seine, clochards en le Pont L'Amour welke ondertussen zo zwaar is geworden door de ontelbare hangsloten van geliefden dat hij op bezwijken staat. Er mag geen slot meer bij dus gaat het slot erop. Dicht, Toe. En daar sta je dan met een ielig hangslot in je linkerhand en de rechterknuist nerveus samengeknepen waardoor de hand van je geliefde nagenoeg verbrijzeld is. Waar laat je nadat je het weer hebt goedgemaakt het hangslot der liefde. Je stampvoet wat en flikkert dat ding de plomp in om daarna je verdriet te gaan verdrinken. Parijs Ville L'Amour, Bonjour Madam, Monsieur. Bonjour, deux Bierre sil vous plait. Daccord c'est 36 euro. He, hoeveel zei die knakker, 36 euro? Ja. Je partner springt op en loopt achter de ober aan en zwaait  met haar gekneusde hand de bestelling weg. Eerst geen slot en nu geen bier.

Dat was ooit wel anders. In de tijd dat Dali tegen Freud aanbotste liepen er nog een paar vreemde snuiters rond. Allemaal platzak en vol goede ideeen. Zo troffen Dali en Picasso elkaar aan de oevers van de Seine. Picasso was idolaat van het werk van Dali. Een Fan. Na uitvoerig met elkaar gesproken te hebben en een Picasso die het werk van Dali met de loftrompet ontving mocht Dali iets bijzonders doen. Hij kreeg de gelegenheid geboden Picasso te vereeuwigen op het maagdelijke doek. De schetsen en het eindresultaat zijn te zien in Figueras.

Daar waar ik nu zit te tikken kijk ik uit over het water. Eenden zien me tikken en ik kan als ik mijn best doe ze aanraken. Een karper met gouden schubben springt uit het water en grote kringen trekken zich rond de plek van landen niets aan van de vissers aan de waterkant die hun uiterste best doen om juist hen te vangen. En zo worden we allemaal voor de gek gehouden.

Ik denk aan niets meer, stilte om me heen. Sluit mijn ogen voor het recente verleden en zie een pokdalig gezicht. De kledij doet vermoeden dat het om een bijzonder sjofel mens gaat die ternauwernood in leven kan blijven. Een kunstenaar. Geen mens van taal en grote woorden. En die neus. Dieprood met gesprongen blauwe aderen. Dat moest haast wel Rembrandt zijn. Die armoedige schilder die zijn werk over ander werk moest schilderen omdat hij het geld niet had voor nieuwe doeken. Was hij het niet van die Nachtwacht.

Moet je zien, een vent met oranje peenhaar. Je zag het onder een armzalige strohoed steken. Het leek of hij bloedde of in ieder geval gebloed had. Het zag er niet uit, voorovergebogen droeg hij een schildersezel over zijn schouder. In zijn hand een doek met Zonnebloemen of zoiets gestreken.
In mijn droom gleed ik uit en kwam ten val. Omkijkend naar de oorzaak bleek het inderdaad een OorZaak en zo werd de oorzaak dus een oorzaak en geen gevolg.

Nu kijk ik rond en zie een verkoper van ballonnen voor een tientje en een kromgebogen vrouwtje op klompen en een knipmuts op haar haar. Niet Rembrandt, Vincent (this world was never ment for someone as beautiful as you). Geen afgesneden oren. Maar wel dat vrouwtje in Twentsche klederdracht met in haar knuistje slechts 1 roos. Ze intrigeerde mij. Haalde me uit mijn verbeelding terug naar de realiteit. Een realiteit waarin gezondheid ons parten speelt maar nooit de dromen en hoop af kan nemen.

We moeten blijven dromen, kijken terug in de tijd, voortschrijdend inzicht, Vincent, Rembrandt en Johan Cruyff. Ze werden pas groot en onbetaalbaar na hun dood met uitzondering van Johan Cruyff. Die is bij leven al onnavolgbaar in grootsheid. Dat kleine, gebogen vrouwtje met in haar rimpelige hand een roos.

Die roos wil ik kopen voor al die mensen die ons bijstaan, voor ons klaarstaan. De mensen die lijden en zelfs die ons leiden. Maar vooral voor Claudia, mijn vriendinnetje dat enige tijd geleden veel te jong is overleden ten gevolge van CF. Nieuwe longen kwamen te laat. Deze roos dus voor iedereen en Claudia opdat men niet vergeet.