Heideheuvel; (On)bewust - onbekwaam

Daar ben ik weer naar een rumoerige week, daar vertel ik jullie later over, eerst de opname in Heideheuvel.

En dan is die week voorbij, de week tussen het telefoongesprek en de opname. De koffers staan klaar, op woensdagochtend, de 2e in februari, rijden we weg, ik mijn mijn kleine groene autootje, Dave in zijn auto achter me aan. Op tijd komen we in Heideheuvel aan, na een kopje thee, de uitleg, het doornemen van de uitslag van de vragenlijst die ik tijdens de observatie heb ingevuld mag ik door naar de Eik.

De Eik is een apart gebouw op het terrein waar je verblijft als je geen verpleegkundige zorg nodig hebt. Om 11 uur kon ik mijn kamer in en samen met Dave pak ik mijn spullen uit, hang wat foto's op en kijk een beetje onwennig om me heen. Dit is dus het kamertje waar ik 12 weken woon. Ik besef me goed dat de komende 12 weken in het teken staan van de reis naar een gezonder leven met meer kwaliteit.

Dezelfde dag zie ik nog mijn longarts, die ik daarna iedere week te zien zou krijgen, zij verteld me dat in onbewust onbekwaam ben, verteld dat je door een aantal fases moet en dat je dan bewust bekwaam ben, maar zo ver ben ik nog lang niet besef ik mezelf maar al te goed.

De 2e dag begint bij de agoog (ook wel zorgcoördinator), daar krijg ik meteen mijn eerste huiswerk mee, wat zijn je behandeldoelen, jeetje, ik werk zelf in de zorg en voor een ander kan ik ze altijd heel mooi formulieren die netjes SMART en RUMBA zijn, termen die in de zorg veel voorkomen. Nu moet ik het voor mezelf doen, na een tijdje heb ik er 5 op papier;
1: Ik wil weer 2 kilometer minimaal kunnen lopen achter elkaar.
2: Mijn oude leventje weer terug.
3: Grip krijgen op mijn astma.
4: Meer energie, minder moe.
5: Omgaan met de mensen om me heen die mijn ziekte/revalidatie/e.d. niet begrijpen.

Inmiddels begin ik de groep een beetje te kennen en zitten we overdag vaak samen in de woonkamer te kletsen, thee te drinken en te puzzelen aan een legpuzzel. Zo komt 's middags mijn astma-maatje terug met een Amaryllis voor me, die meteen gedoopt wordt tot P....-Plant, we hebben de grootste lol erom, en ik heb toch mij Amaryllis die ik thuis nergens meer kon vinden. Trots geef ik hem een plekje op mijn kamertje.

Na de tweede nacht heb ik de beruchte fietstest nog een keer en ik hou het 6 minuten vol voor ik bijna van mijn zadel val. Ervoor en erna nog wat andere afspraken en dan mag ik voor het eerst op vrijdag naar huis, wetende dat ik zondag weer terug moet. Ik pak mijn kleine koffer in met de hoogst nodige spullen, voor ik weg ga hoor ik mezelf zeggen “dag mooi klein kamertje, tot zondag.”. Ik denk, wat zeg ik nu en eigenlijk loop ik best tevreden weg, ik ga dit aan, ik ga mezelf terug vinden en knokken om mijn 5 doelen te behalen! En zo rij ik voor het eerst naar huis.

De eerste weekenden waren wat minder gezellig thuis, Dave moest wennen aan de nieuwe situatie en ik ook, maar daarna loopt het toch vloeiend! Het eerste weekend gaat voorbij en op zondag moet ik dan weer terug, terug naar Heideheuvel. Met het weg gaan lopen de tranen over mijn wangen, het weekend was dan niet zo leuk, ik wil helemaal niet weg!!!!

Bij terugkomst op Heideheuvel eerst even mijn sleutel ophalen en dan even met de groep bijpraten, om 8 uur is het Moordvrouw-tijd en zo de eerste weken ook als ik terug kom van mijn weekendje thuis. De eerste volle week staat ook nog in het teken van testen en gesprekken. Ik weet inmiddels dat ik bewust - onbekwaam ben, het maakt me verdrietig, waarom heb ik mezelf dit aan gedaan??? Natuurlijk weet ik wel het antwoord, ik wist niet hoe het anders moest.

In de eerste week krijgt iedereen een klein papieren tasje, al deze tassen staan op de grond bij een grote bloempot met bloemen. Als er iemand naar huis gaat geef je diegene een kaart of een klein cadeautje, ga je zelf naar huis mag je jou tas mee nemen naar huis en thuis alle cadeautjes en kaartjes uitpakken en lezen.

Inmiddels heb ik mijn tweede gesprek met mijn agoog gehad en heb al te horen gekregen dat behandeldoel 2 wel heel veel is... weer even slikken, kan ik nooit meer wat ik graag zou willen, nooit meer spontaan, nooit meer zo vol, nooit meer zo veel, nooit meer....

Naast de fitness die ik 2 keer in de week heb, 2 keer in de week zwemmen, 1 keer in de week bewegen in de zaal, de vele gesprekken en oefeningen, leer ik ook weer ontspannen. In de werkplaats leer ik hoe ik speksteen moet bewerken en maak mijn eerste eigen speksteen-uil. Iedere week zit ik er weer even aan en langzaam krijgt hij door de weken heen vorm.

Medicijnen worden veranderd bij de longarts, ik leer op een ander manier en op andere momenten medicijnen innemen, ik leer bewegen op de uitademing.

Tijdens het zwemmen zwem je niet alleen dom baantjes, maar ook leer je hoe je in het water kan fietsen zonder fiets en hoe je in een zwembad kan staan zonder te verdrinken (waar 2 meter hoog water in zit), op een plankje zittend en of staand zwemmen, of op een bal of een slang. Heel creatief zijn we in het water bezig en ik vind het heerlijk. Voor het eerst sinds tijden kunnen zwemmen zonder dat ik benauwd wordt van de chloorlucht, dit omdat Heideheuvel met weinig chloor werkt en op een ander manier zuivert. Ook zwemmen we eens in de zoveel tijd baantjes die worden geteld, 54 baantjes, buik en rugslag afwisselend.

Helaas begint mijn buisje in mijn oor wel behoorlijk te klungelen, na een week druppelen i.o.v. de KNO-arts thuis, moest ik toch door naar de KNO-arts in Hilversum, mijn buisje zit verstopt en de arts zuigt hem leeg,. De week erna kon ik er weer heen, mijn oor doet zeer, en de dag dat ik de afspraak heb loopt er bloed uit mijn oor, een oorontsteking en over een week weer terug komen, de week erna voelt het niet goed, het lijkt wel of mijn buisje eruit is. En zo voor de derde keer kwam ik bij die beste arts langs en inderdaad, mijn buisje zit nog een klein stukje vast maar het buitje zit niet meer in mijn trommelvlies. De week daarop, de vierde keer in 4 weken tijd mag ik weer terug komen en krijg ik een nieuw buisje. Al die tijd spelen mijn longen een spelletje, volgens de longarts komt het door mijn oor die niet in orde is.

Omdat de jongens vakantie hebben komt Dave met de jongens een middagje langs en gaan we samen uit eten, pannenkoeken. Ik heb ze al een aantal weken niet gezien en mis ze enorm!!! Wat was het een mooie dag, maar oow wat was het afscheid moeilijk, daar gingen ze en ik bleef alleen achter... Dag lieve mannen en de tranen lopen over mijn wangen.

Tijdens de weken komt Dave ook een keertje mee lopen, eerst hebben we het bewegen in de zaal, dan gaan we door naar de agoog en psycholoog, dit loopt uit en dan snel door naar de fysio. Dave weet niet wat er gaat gebeuren, maar ik weet het al lang, we gaan traplopen. Traplopen, het geen waar ik enorm tegenaan loop en Dave maar vindt dat het allemaal wel mee valt. Nu gaat hij ervaren dat het niet zo makkelijk is, na uitleg mag hij met een rietje 3 keer de trap op en af en daarna proberen met het rietje in op adem te komen. Wat valt Dave dat tegen, het rietje gaat uit en langzaam komt hij iets op adem. De fysio verteld hem dat ik dat rietje niet uit kan halen en ik dus veel langer moet herstellen om minder/niet benauwd meer te zijn. 's Middags gaat Dave nog mee naar de longarts en daarna gaan we even naar het oude klooster, even samen bij praten. Nog altijd merkt Dave de druk van het lopen met het rietje. Zou het nu anders worden???

Tussen alle dagelijkse dingen gaan we soms ook met een aantal even een dorpje in, of ergens even wat eten, wat drinken, maar even wat anders, even geen Heideheuvel en dat bevalt goed, we kunnen daar enorm van genieten!

Inmiddels ben ik al heel wat weekjes in Heideheuvel en merk ik dat ik steeds vaker anders ga handelen, heel langzaam ga ik naar bewust - (on)bekwaam, hier vertel ik de volgende keer meer over!!!

Tot snel!!! Fijn weekend nog eventjes!!!