Heideheuvel; (on)bewust-bekwaam,

Daar ben ik weer, het tweede deel van Heideheuvel tijdens mijn revalidatie, het gedeelte die heel wat tranen en energie hebben gekost om te veranderen.

Ik moe(s)t mijn leven veranderen, mijn dagelijkse handelingen, dingen niet meer doen of anders doen. Zo leerde ik op een nieuwe manier trap lopen, op een andere manier in de keuken bezig te zijn, op een andere manier boodschappen doen, op een andere manier in en uit bed stappen, ik leerde wokkelen (een bepaalde lig-houding, waardoor je meer lucht krijgt), anders bukken, anders opstaan, anders lopen, anders fietsen, anders, anders en nog een anders. Niets meer zoals vroeger, niets meer zoals toen.

Vaak werd er een spiegel voor me gehouden, een spiegel die liet zien hoe ik was en hoe ik niet meer moest doen en zijn. Dit ging niet altijd even makkelijk, anders leren bukken en dingen oprapen. Echt iedere keer dacht ik "doe ik het weer verkeerd!", ik was er zo klaar mee dat ik op een avond op mijn kamer van alles op de grond heb gelegd door op de nieuwe goede manier te bukken, daarna moest alles weer opgeraapt worden, ook dit deed ik op de nieuwe goede manier en sinds dien zit het erin, ja jullie lezen het goed, ik ben een beetje eigenwijs!

Ook ben ik in deze periode begonnen met creatieve therapie, mijn gevoelens op papier zetten. Wat is dit bijzonder, en wat doet het me goed!! Ik word rustiger, denk beter na, heb meer overzicht het werkt, en dat door tekeningen te maken over mijn gevoelens!

Naast creatieve therapie, zit ik ook nog iedere week in het venster, mijn spekstenen-uil is inmiddels gepolijst en af en ik ben gestart met mijn tweede project, glas graveren, eerst een roosje op een fotolijstje gemaakt, daarna ben ik begonnen met een sap-kan en 4 glazen.

Het begin van de tweede helft Heideheuvel revalidatie vlucht ik een ochtend weg van Heideheuvel, ik ben er klaar mee, heb last van een medebewoner (dat had ik in het begin ook al een keer), ik heb last van mezelf, van alle confrontaties, ik ben er zo klaar mee even. Inmiddels heb ik geleerd dat ik beter mijn grenzen aan moet geven en dit is er één. Ik zou gaan fietsen en besluit in gesprek te gaan en het is goed dat ik even wat voor mezelf ga doen. Zo ga ik met mezelf, mijn camera en GeoCaching-spullen eerst naar het oude klooster, ik maak er foto's, zit een tijdje op een bankje, loop wat rond, zoek een cache die ik niet kan vinden. Dan door naar de volgende, maar eerst naar het nieuwe gedeelte van het klooster waar ik een tijdje in het stiltecentrum zit en daarna het labyrint loop. Dan op naar de cache en gevonden, door naar de volgende, die ligt bij de ambulance garage en het personeel, de broeders en zusters helpen me gezellig mee zoeken en ook deze vind ik. En zo keer ik een paar uur later weer rustig en vol goede moed weer terug naar Heideheuvel.

Tijdens de tussenevaluatie worden mijn doelen besproken:
1: Ik wil weer 2 kilometer minimaal kunnen lopen achter elkaar: Behaald, nu de snelheid nog wat hoger!
2: Mijn oude leventje weer terug: @%##$Q Mijn oude leventje krijg ik nooit meer terug, nooit meer zoals voorheen, ik pas dan ook mijn doel aan, 2 dingen doen op een dag i.p.v. 4 (dit bewijze van, minder doen op een dag is gezonder dan weer vliegend door te vliegen op een dag en aan het eind van de dag je overreden te voelen door een vrachtwagen met dubbele aanhanger met super veel loot erin).
3: Grip krijgen op mijn astma: Ja, die heb ik, nu moet ik nog leren spelen met mijn medicijnen, maar ook dat gaat steeds beter!
4: Meer energie, minder moe: Meer energie, ja, maar minder moe nee.
5: Omgaan met de mensen om me heen die mijn ziekte/revalidatie/e.d. niet begrijpen: Euh, dit is wel heel moeilijk!!!

Inmiddels ben ik ook begonnen met PMT (Psycho Motorische Therapie), het had wat voeten in aarde maar ook door mijn eigen doorzettingsvermogen en geduld heb ik dit voor elkaar gekregen. Ook hier leer ik veel van wat mijn eigen doen en laten betekend voor mezelf maar ook wat en hoe ik iets over breng aan anderen, waar mijn grenzen liggen en hoe en wat ik ermee en/of eraan kan doen om het anders te doen.

Ondertussen ben ik met de laatste weken bezig van Heideheuvel in mijn verhaal, de laatste weken waarin ik weer stabieler ben, weer mijn eigen ik heb gevonden, weer plezier heb in dingen beter kan doseren. Ik heb geleerd hoe het moet en het toepassen gaat ook veel beter, nu ben ik er nog lang niet, want met alles moet ik nadenken. Ik ben nu vooral bewust-bekwaam.

De laatste weken zijn leuke weken, zijn weken met veel plezier, soms verdriet omdat er weer een dierbaar iemand naar huis mag (de weken ervoor ook, maar hoe verder je in de revalidatie zit, hoe moeilijker het wordt). Zelf neem ik cadeautjes voor de tasjes mee die achter blijven omdat ik straks naar huis ga en in mijn vrije uurtjes pak ik ze in, schrijf een kaart voor ze.

Met Koningsdag mogen we alleen achter blijven op de Eik, Dave en de jongens komen me opzoeken eind van de middag. Voor die tijd hebben we enorm veel plezier omdat we dinsdagavond met 7 man en vrouw achter blijven, samen maken we het gezellig, we kijken tv met een zak chips, tekenen, kleuren, doen de was, ieder doet zijn ding. Tussen alles door pak ik mijn koffer in, over een week mag ik definitief naar huis. Eind van de middag heb ik mijn gezinnetje weer compleet, wat voel ik me gelukkig en trots! Met zijn allen, de medebewoners van Heideheuvel en mijn gezin samen eten we 's avonds van de salades die voor ons klaar staan. Dan moet ik weer afscheid nemen van ze, jeetje, over een week ben ik weer bij mijn gezin, maar toch lopen de tranen weer over mijn wangen.

De laatste week gaat snel, eindtesten, eindgesprekken, overdrachten, informatie, zo krijg ik heel wat informatie mee naar huis en dan is het 4 mei, in de vroege ochtend ben ik al wakker, Dave komt me zo halen! Ik pak mijn laatste spullen in, eten, medicijnen halen en dan is hij er, Dave, hij zit op de bank van Heideheuvel en de tranen springen in mijn ogen, het is echt zover! Ik mag naar huis, nog 2 eindegesprekken en dan word ik ontslagen!!!

Helemaal gelukkig pakken we alles in de auto zodat mijn sleutel teruggebracht kan worden voor de volgende bewoonster (ja ik weet dat er een dame na in mijn kamer komt "wonen").

De eindgesprekken voelen goed, gaan goed, en de doelen heb ik behaald!!!
1: Ik wil weer 2 kilometer minimaal kunnen lopen achter elkaar: Ik hou het goed vol en ben trots op mezelf!
2: Mijn oude leventje weer terug: Dat doel had ik veranderd naar 2 dingen doen op een dag i.p.v. 4, dat vind ik wel heel moeilijk, maar ik merk wel dat het werkt.
3: Grip krijgen op mijn astma: Ja!!! Die heb ik weer, ik weet hoe ik wanneer moet handelen!
4: Meer energie, minder moe: Meer energie wel, moeheid is zoals het is, accepteren dus.
5: Omgaan met de mensen om me heen die mijn ziekte/revalidatie/e.d. niet begrijpen: blijft moeilijk, maar ik weet dat ik het kan!

Dan is het half 11 en is het tijd om afscheid te nemen, ik geef iedereen die er is een knuffel, huilend loop ik weg, Dave neemt de laatste tas mee, de tas met cadeautjes van alle bewoners, inmiddels niet meer een klein tasje, maar een grote big-shopper die tot over de rand is gevuld.

In 3 blogs heb ik geprobeerd samen te vatten wat ik in de maanden op Heideheuvel heb mee gemaakt en geleerd, zelf heb ik hiervoor 4 maanden een blog bij gehouden, deze kun je vinden op Facebook onder de naam hemelsblauwe lucht, of op mijn eigen website www.oliba.nl

Vanaf ga ik verder met hoe mijn leven nu is en hoe het thuis nu verder gaat.

Tot ziens en iedereen een fijne week!!!!!