Ervaring / terugblik na 35 jaar

Hallo allemaal,
Ik kijk vandaag toevallig terug op mijn 'Pneu', in 1975-76 omdat dit mijn leven destijds volledig op zijn kop zette.
Misschien dat mijn ervaring anderen iets kan helpen met het verwerken van zijn/haar probleem.
Ik reageer niet specifiek op een vraag of thema.

Ik was net gestart op de Grafische MTS in Amsterdam toen ik op mijn 16e jaar voor de 3e keer werd getroffen door een klaplong.
Al eerder had ik, eerst met met rust en later weer met zes weken ziekenhuis opname, en een 'drain' mijn portie al aardig gehad. Toen het de 3e keer weer optrad, was een operatie de enige oplossing.

Ik ben geopereerd in het Amsterdamse Binnengasthuis, door Prof. Brummelkamp.
Ik was in een traumatische toestand en heb er niet veel van meegekregen.

In het Wilhelmina gasthuis werd eerst een vacuumslangetje geplaatst in de hoop dat het zichzelf zou herstellen.
Dat bleek niet het geval.
Daarbij kwam de complicatie dat ik heel veel pijn had na deze ingreep. Van Paracetamol naar iets sterkers tot injecties met Morfine. Men dacht dat dat ik mij aanstelde.

Toen er na een week niets verbeterde bracht een Roentgen foto aan het licht dat het slangetje te diep zat en tegen mijn hart prikte. Ik was geen 'simulant' .... Daarna ging het snel beter, maar omdat het Ziekenhuis werd verbouwd moest ik naar het Binnengasthuis voor een operatie.
Ik werd van de vacuum gehaald en met een ambulance naar elders gebracht. Omdat het vacuum. Hierdoor kwam de pijn en het ongerief direct weer terug.

De operatie weet ik niets van natuurlijk, maar toen ik weer bij was, voelde ik mij alsof ik door een vrachtwagen was overreden! Ik verging weer van de pijn, kon er dagen niet van slapen. Liggen ging niet, zitten ging ook niet. Het klopte niet, ik zou pijnvrij moeten zijn. Weer een pilletje, om de twee uur, 'meer was niet goed'. Na 3 dagen slapeloosheid kreeg ik 'in godsnaam maar Morfine'. Dat kreeg ik 5 dagen lang, ik leefde in een roes van een Junkie.
Een foto leerde dat de 'drain', pink dik, te diep zat ! 10 cm te ver en deze drukte tegen mijn geopereerde long ....
Daarna ging het goed en herstelde ik normaal.
Excuses was het enige dat ik kreeg.

De operatie hield in dat mijn longtop werd 'gehecht', - doorgestikt met hechtdraad 'voor de stevigheid'.
Plakken was toen net uitgevonden, maar mijn long was te ver en te veel aangetast, plakken was nog te onzeker.

De operatiewond loopt van de onderderpunt van mijn schouderblad tot onder mijn borst, ik denk zo'n 40 cm.
(Wel iets anders als tegenwoordig als ik dat zo lees). Een heel lelijk litteken, dat mijn schouderspieren dwars doorsneed en mij jarenlang hinderde.

Al het gedoe met 'fouten' en de pijn, als mede door de manier van 'behandelen' ('het stikken') heeft mij een enorm trauma bezorgd waar ik nog ruim 15 jaar last van heb gehad. Nazorg op dat gebied bestond nog niet toen. Mijn herstel heeft ook zeker ruim een jaar geduurd, waardoor ik mijn schoolopleiding wel kon vergeten. Daarna was ik nog te zwak en te onzeker om weer iedere dag naar Amsterdam te reizen en verder te studeren.

Ik kan dan ook rustig zeggen dat 'deze grap' mijn carriere en mijn leven heeft verwoest.
Van enig begrip of coulance is nooit sprake geweest.

Nu ik dus terugkijk, na mijn zesvoudige Bypass operatie 4 jaar geleden, ook weer met complicaties, (ik kreeg een herseninfarct, ben daardoor links verlamd geraakt en dus daarom invalide geworden) wil ik maar even aangeven dat de mooie verhalen over het 'medisch technisch' kunnen echt niet zaligmakend zijn.

Er kan altijd nog veel mis gaan en dan is de (na-) 'zorg' een simpele 'gokautomaat'.
In dit land is niets echt goed geregeld !

Moraal van mijn verhaal;
Die operatie kom je wel overheen, maar wat je daarna te wachten staat is veelal een kwestie van geluk, en afhankelijk van hoe men in dit land met de 'Medische Zorg' en de kosten daarvan omgaat, waar je woont enz.
Begrijp mij goed, dit is geen klaagzang, al lijkt dat misschien zo, ik heb mijn leed inmiddels verwerkt, maar bereid je dubbel en dwars voor. De een heeft meer geluk als de ander.

Kijk voor je behandeling dus goed wat je verzekering bereid is te vergoeden indien er wel iets fout mocht gaan.
Ik hoop voor iedereen van niet, maar dat werd ook tegen mij gezegd. Blijf realist !