Rembrandt in vogelvlucht.

Vijf jaar geleden rende ik twee maal per week een ronde van 6 km. Dat ging probleemloos. Twee maal per week sportte ik heel intensief en gedisciplineerd in groepsverband. Ik was toen 60 jaar en de oudste van de groep. Mijn conditie was echter niet minder dan veel dertigers en veertigers. Plotseling kwam er een ommekeer. Ik merkte geleidelijk aan dat ik niet meer mee kwam en steeds vaker moeite kreeg met adem halen.
Ik weet dit aan de leeftijd en het ouder worden en ben ermee gestopt. Hierop ging mijn conditie zienderogen achteruit. Na korte tijd kwam ik na geringe lichamelijke inspanning al in ademnood en moest steeds vaker pauzes inlassen.

Ruim drie jaar geleden ging ik in mijn tuin met een snoeizaag aan het werk. Na slechts 10 minuten kwam ik in ademnood en besloot te pauzeren. Ik voelde ineens een enorme pijn in mijn borst opkomen. Een helse prikkende en brandende pijn. Alsof iemand mijn langen omzwachteld had met spanbanden waar aan de binnekant punaises vastgelijmd waren en deze banden vervolgens strak aantrok. Ik kreeg het erg benauwd en overmatig warm en moest op de koude stenen van het terras gaan liggen. Mijn nek zover als mogelijk uitgestrekt om lucht te krijgen. Het zweet liep in straaltjes over mijn hele lichaam. Ik stond doodsangsten uit en dacht dat dit een fatale hartaanval was. Ik was niet bij machte om op te staan om 112 te bellen. En omdat ik alleenstaand ben was er dus niemand die dit voor mij kon doen.

Na daar circa 20 minuten gelegen te hebben werd de pijn op mijn borst minder. Zo ook mijn benauwdheid. Ik heb nadat ik wat bijgekomen en van de schrik bekomen was mijn huisarts gebeld. Deze stuurde mij gelijk door naar het ziekenhuis waar ik dan ook direct terecht kon. Daar werden allerlei testen gedaan en na circa 6 uur mocht ik weer naar huis. Mijn hart was in orde bevonden.

Enkele weken later vond nog een uitgebreid MRI onderzoek plaats. Kort daarna kwam ik bij de cardioloog terecht voor de uitslag. Zijn bevindingen waren dat alle grote aders van en naar mijn hart helemaal open waren. Met mijn hart was dus gelukkig niets aan de hand.

Sinds die tijd werd ik voorzichtiger met iets te doen. Dit resulteerde uiteindelijk in vrijwel niets meer doen. Ik merkte ook dat ik al zeer geruime tijd constant een lichte vorm van benauwdheid ervoer terwijl ik niets deed. Bovendien merkte ik al langere tijd dat mijn linker onderbeen af en toe zonder aanleiding enorm opzwol. De laatste maand vrijwel elke dag.

Uiteindelijk gisteren toch maar een afspraak gemaakt met de huisarts waar ik vandaag al terecht kon. Op grond van mijn klachten vermoedde hij een COPD en kreeg een verwijsbrief om longfoto's te gaan laten maken. Daarna zal een longtest in de huisartsenpraktijk plaats vinden.

Ik laat het maar op me afkomen, maar om te beginnen stop ik met roken. Ik heb vanavond de laatste sigaretten gerookt en ga zo naar bed. Als ik wakker word steek ik er geen meer op. Ik moet stoppen, niet omdat ik dat zo graag wil. Ik heb echter geen keus. Het is stoppen of blijven roken en daardoor versneld doodgaan. En dat laatste wil ik nog niet. Maar gemakkelijk zal het niet worden. Ik ben nl de laatste jaren al twee maal bijna een jaar gestopt. Maar zoals ik al aangaf, ik heb geen keus meer en hopelijk is dat de beste motivatie.

Wellicht een lang verhaal maar het geeft jullie wel een beeldvorming van een nieuwe lotgenoot die voor velen misschien wel herkenbaar is.

Ik ben blij dat ik dit forum ontdekt heb en hoop veel tips te krijgen hoe met deze aandoening om te gaan.

Ik wens al mijn lotgenoten veel sterkte.