Februari 2013 - Hoe ga je om met onbegrip uit je omgeving?
03-02-2013 om 00:03 uurHoe ga je om met onbegrip uit je omgeving?
Mensen met luchtwegklachten lopen in het dagelijks leven nogal eens tegen onbegrip aan.
Bijvoorbeeld als je vraagt om niet in de directe omgeving te roken, of (op de werkplek) om geen parfum te gebruiken. Dit zijn maar een paar voorbeelden, maar er zijn tal van zaken waar je als longpatiënt tegen aan kunt lopen.
Maar hoe ga je nu om met het onbegrip van je omgeving. In eerste instantie kun je mensen wijzen op de gevolgen die het heeft voor jouw gezondheid.
Maar wat doe je als mensen zeggen dat ze daar geen boodschap aan hebben?
Ook jij zult dit vast wel eens hebben meegemaakt. Hoe heb jij dit aangepakt en is er vervolgens echt iets veranderd in de houding van je omgeving.
volgens mij is dit een moeilijke vraag..... er heeft nog niemand gereageerd..... :@
ook ik vind het een moeilijke vraag.
bij mensen die zeggen: je ziet er goed uit, wat heb je een leuke kleur, je werkt toch.... over t algemeen draai ik me bij deze onbegrip om
maar t kan niet altijd... en dan is er een dilemma
want wat doe je als je teamleidster wel van je verlangt dat je weer begint na ziek zijn....
bij mijn huisarts had ik ook onbegrip, daar ben ik dan ook weg gegaan.
maar over t algemeen ben ik een gelukkig mens en kan ik met veel vaak en altijd weer uitleggen duidelijk maken dat mijn astma me echt flink beperkt ;)
tot t moment dat ik in de ziektewet kwam heeft nooit iemand op t werk geweten dat ik wat had dus daar had ik geen last van onbegrip,en ik zit nog in de fase dat ik net doe of er niks aan de hand is .wel weet bijna niemand wat een longziekte inhoud en doen ze alsof t een flinke verkoudheid is,maar dat kun je ze ook niet kwalijk nemen.
Toen ik 2 jaar geleden bij een drogisterij werkte, kwam er veel onbegrip toen mijn astma weer terug kwam.
Ik had toen heel wat jaren geen last gehad en toen kreeg ik luchtweginfectie na luchtweginfectie.
Na wat onderzoeken kwam eruit dat het om de parfum verstuiving ging en ik daar zwaar allergisch voor was.
Heel wat mensen in mijn omgeving moesten er ineens aan wennen dat ik slechte conditie had en snel benauwd was. Wat dan ook heel veel onbegrip opleverde.
Helaas ook van mijn familie, mijn moeder en zus snapte er helemaal niets van, net zoals mijn bedrijfsmanager.
Na een hele lange periode van heen en weer gedoe tussen mij en de arbo en later bemoeienissen van de regiomanager heb ik ontslag genomen. Ik was het gezeur zat na een gesprek gehad te hebben met haar.
Ik had die week ervoor Prednison en Antibiotica gekregen van de LA om ervoor te zorgen dat het niet uit de hand zou lopen met mijn luchtweginfectie en de volgende nacht bij de HAP gezeten omdat ik niet meer uit mijn hoestbuien kwam (codeïne gekregen )
In het gesprek ( wat een uur duurde ) zei ze op het einde; Ik moet zeggen dat ik je niet geloofwaardig vind, het gesprek is nu ongeveer een uur bezig en je hebt niet 1 x gehoest en gezucht of naar adem gehapt..
Die opmerking deed het me.. Die gaf de doorslag dat ik ontslag nam.
Nu werk ik ondertussen al 1,5 jaar in de zorg (0.5 jaar thuiszorg huishouden en 1 jaar verzorging )
Ik heb mijn collega's het verteld, dat ze kunnen verwachten dat zodra ik ziek word, een slechte conditie heb en dat ze me een beetje in de gaten moeten houden.
Gelukkig ontvang ik hier wel veel begrip, ligt misschien aan de sector.
Ik heb nu op mijn werk ook altijd een saturatie meter bij de hand en een thermometer, scheelt ook veel.
Want mijn lichaam is niet zo benauwd meer als bij een simpele benauwdheid.
Mijn lippen worden blauw, ik word wat suffer, maar ik ben niet benauwd.
Terwijl mijn collega's dat even aangeven dat ik even wat moet gaan innemen.
Gewoon vertellen, hoe moeilijk het ook is.
Als je het achterhoudt word het alleen maar lastiger.
Als er begrip is, kan het goed zijn om het te vertellen. Maar als dat niet zo is, kun je het misschien beter niet vertellen. Een baas, zorgsector of niet, zit er niet op te wachten dat iemand regelmatig ziek is of ontzien moet worden op zijn werk. Dus zelf zou ik er in een werksituatie mee oppassen om het te vertellen.
Ik heb gewoon verteld, ook aan mijn manager, dat ik op dit moment stabiel ben, en er zo veel mogelijk voor zorg om dat ook te blijven, maar dat het ook kan gebeuren dat ik wat vaker ziek ben. ( meestal krijg je namelijk als je vaker dan 3x ziek bent in een bepaalde periode een gesprek ) En dan weten ze in elk geval meer, dan als je ze er ineens mee overvalt dat je een ziekte hebt.
Dat heb je ze namelijk niet verteld, ze mogen het niet vragen bij een sollicitatiegesprek namelijk.
ik denk dat als je in de retail werkt dat er dan inderdaad weinig begrip is omdat dat zo commercieel is,zieken kunnen ze daar niet gebruiken.t is wel verschrikkelijk dat iemand die er geen verstand van heeft dat ze zegt dat je weinig last hebt omdat je wel een gesprek kunt hebben.
Zeker. En al helemaal omdat hun ook geen flauw idee hadden wat het hele astma inhield.
@ Abo/Ilona: Het ligt er ook wel aan in hoeverre de astma voor verzuim zorgt. Als je maar 3x in het jaar ziek bent, dat hebben sommige mensen zonder astma ook. Maar als je geregeld verzuim hebt, langdurig verzuim en/of zelfs al vaker met opnames te maken hebt gehad, denk ik dat 't niet verkeerd is om erbij aan te geven dat je astma hebt en dit je soms beperkt. Zo kunnen ze je nooit achteraf verwijten dat je zoiets (ik bedoel dus wanneer je echt in fikse mate hebt) niet kenbaar hebt gemaakt.
Wat betreft begrip, ik mag van geluk spreken dat ik gelukkig fijne mensen om me heen heb waarbij ik weinig onbegrip merk. Een enkele keer een collega die 't gewoon niet zo goed begrijpt, maar letterlijk niet 'begrijpt', want ze bedoelen het vaak niet verkeerd of vervelend naar jou toe, maar ze snappen bep. dingen gewoon niet. En ik kan me ook voorstellen dat 't soms lastig te begrijpen is als je niet weet hoe 't voelt, wat de evt gevolgen zijn, en je ziet er aan de buitenkant niets of niet zoveel aan.
Hoi allemaal,
ik wel nog wel even reageren op onbegrip in je omgeving. De ergste vorm vind ik wel het onbegrip van diegene die je het naast staan. Een partner of een kind bv. Pas nog ee longontsteking voor de kiezen gehad, zo een met die vreselijke rillingen over je lijf. Je voelt je zo eenzaam als dan niemand naar je omkijkt Je bent te ziek om te roepen en te naar om zelf te zorgen dat je voeten weer warm worden en de rillingen stoppen. Gelukkig kwam mijn dochter om 3 uur thuis 's-nachts n zorgde een beetj voor mij. De volgende die om 't hoekje van de deur keek was om 10.30 Ben je ziek? Ja daarom was ik de vorige dag naar de ha geweest en ab-kuur gehad. Nu ik het zo opschrijf vind ik het wel een beetje zielig klinken maar toen zat ik er echt door heen. (en nog wel een beetje). k moest toch naar het toilet en pakte dan zelf maar wat drinken dus ik heb het wel overleeft! Groetjes allemaal. ;(