Stress is a silent killer.

Dit is mijn laatst geschreven blog van 8 mei jl., dus na deze volgen de actuele blogjes van mij.


Hoogste tijd om even weer wat van me af te schrijven…pfff, wat een gedoe allemaal.

Op 24 februari had ik hier thuis een intakegesprek, voor het in aanmerking komen van een loopfiets, met een meneer van Medipoint. Toen deze man me vertelde dat de verzekering wel een moeilijk kon gaan doen, had ik beter gelijk kunnen luisteren. Ik kon en kan nog steeds niet geloven dat ik hiervoor niet in aanmerking kom.

Na de eerste afwijzing van maart heb ik stichting MEE maar om hulp gevraagd bij het indienen van een net, maar duidelijk bezwaarschrift. Dan mag je weer een paar week wachten. Intussen blijft het maar in mijn hoofd rondspoken.
“Stress is a silent killer, don’t be it’s victem! By Mulah Truth.

Vorige week moest ik met mijn demente vader naar het ziekenhuis, samen in de rolstoeltaxi. Bij aankomst wist hij al niet meer waarvoor we daar waren en het werd een lange middag. De beste man heeft waarschijnlijk blaarziekte en vergaat van de jeuk. De dermatoloog neemt wat biopsies en schrijft zalf voor.

Daarna nog even bloedprikken, nou even…er was geen dichte plek te vinden om de naald in te steken. Uiteindelijk in de hand een adertje gevonden. Beide dames van de prikpoli waren met hem bezig, dus toen wij weggingen was het gezellig druk in de wachtkamer. Vervolgens naar de apotheek, zijn zalf halen. Ook daar nummertje trekken, even wachten en dan ben je aan de beurt. Het meisje kijkt alle gegevens na en meld me dat ze de zalf niet mee kan geven omdat vaders een baxter (een rol waarin alle voorgeschreven medicatie komt) heeft. Moet het bij zijn apotheekhoudende huisarts halen, want anders raakt het systeem in de war. Zo raar, want als we iets moeten halen voor hem via de huisartsenpost dan kan dit wel. Verder maar niet over nadenken.

Dan de taxi bellen voor de terugreis. Tijdens de rit word ik gebeld. Een medewerkster van het VGZ en ik maar hopen op een positief gesprek. Helaas, het werd een heel naar gesprek. Werd wederom afgewezen en de reden blijft ‘U kunt nog achter een rollator lopen. Wilt u langere afstanden overbruggen dan heeft u een verplaatsing middel nodig en geen loophulpmiddel. Hiervoor kunt u contact opnemen met de WMO’

Ik ben echt met stomheid geslagen, boos. ‘Beleefd blijven’ stond even niet meer in mijn woordenboek. Ongelooflijk!!!!!

We zijn inmiddels weer bij het verzorgingshuis aangekomen en ik breng pa naar zijn kamer, vervolgens snel naar de huisarts, want die is om vijf uur gesloten en ik wil graag de zalf hebben voor hem. De zalf is niet voorradig…kan het de volgende ochtend tegen de middag ophalen. Ik snap het allemaal niet meer.

Het is kwart over vijf als ik eindelijk thuis ben en ik ben kapot. Lichamelijk en geestelijk, heb behoorlijk de *piep* in.

De volgende dag stuur ik een bericht aan mijn contactpersoon van de MEE, krijg een automatische beantwoording terug dat ze tot 10 mei op vakantie is.

Ik ben er klaar mee en neem een besluit, ik wil niet meer afwachten het is nu mooi weer en ik wil naar buiten, dus ’s avonds bestel ik mijn loopfiets online en deze wordt eerdaags keurig bij me thuis afgeleverd.

Het ontmoedigingsbeleid van ons zorgstelsel heeft gewonnen…gefeliciteerd!!!

Stress is a silent killer en ik heb het toegelaten met als gevolg dat ik afgelopen weekend weer een zere keel en wattenhoofd met fikse verhoging had. Veel buiten ben ik niet geweest, want de lucht is zwaar van de pollen. Normaal heb ik er weinig last van, maar nu is het een beetje te veel van het goede.

Zo dat is er uit…nu nog wat leuke dingen.

Onze huisgremlin liep vorige week ineens mank, heeft zich waarschijnlijk verstapt of versprongen. Hij had er in ieder geval behoorlijk last van. Een kennisje kwam een stekje halen van de smeerwortel en ik zit zo te vertellen wat een geweldig heelkruid dit is. Beide denken we ineens aan Bink zijn pootje. Ik heb een blad geplukt, dit wat gekneusd en erom gewikkeld. Eerst sputterde hij wat tegen, maar ineens ging hij liggen en liet het keurig zitten. Vier uur later rende hij weer door de kamer.

Ook doen alle lieve en leuke reacties op mijn boekje me goed. Het is zo fijn om de reviews op de site te lezen.


Sluit af met een wijsheid van mezelf van september 2007.


n / Teleurstelling / Verdriet







geloof in jezelf

wel handig dan te weten

waar je jezelf vindt



- mums -