Wat een maand...

-11 juli 2016-
Jeetje, wat gaat de tijd soms snel en wat kan er veel gebeuren in een korte tijd...

We zijn een ruime maand verder, waar begin ik, mijn medaille, het werk, de leuke momenten thuis...

Ik begin maar met mijn medaille en het werk, een maand geleden liep ik de avond-4-daagse, de woensdag moest ik helaas overslaan. Die middag heb ik 2 uur gewerkt, of eigenlijk 45 minuten, de bedoeling was 2 uur. Ik heb geholpen met het koffie schenken tijdens de Bingo. Het vele staan, de vele geurtjes, stoom van de vaatwasser, kleine ruimte en veel mensen, de schoonmaakgeurtjes, het werd me te veel en die avond ging het ook niet om de avond-4-daagse te lopen. De dag erna heb ik mijn rust gepakt in de hoop de laatste avond wel te kunnen lopen en dat is gelukt! Aan het eind van de route stond Dave op me te wachten met een mooie bos Anjers. Trots zijn we die avond nog even het centrum in gefietst en daarna rustig naar huis.

De week erop heb ik een poging gedaan om te werken in de linnenkamer, ook dit ging helaas niet goed. Ook daar werd ik erg benauwd en het lukte die dag niet eens meer om een half uur achter elkaar te rijden, met 4 tussenstops kwam ik benauwd en moe thuis aan. De hele week ben ik zoet geweest om bij te komen van deze 2e werkdag dat voor mij een uurtje werken betekende.

Deze 2 weken heb ik helaas veel afspraken af moeten zeggen en lag ik veel op de bank of in bed te slapen, maakte een legpuzzel om even wat te doen te hebben, bereide het avond eten voor, las een tijdschrift om daarna weer even te gaan slapen, niet de leukste weken, maar blijkbaar had mijn lichaam het nodig om bij te komen.

Dan komen er betere dagen, zo ga ik onder andere naar mijn oma's verjaardag, samen lopen we door de tuin en verteld ze me hoe alle bloemen heten die we tegen komen, eten we samen met de familie patat en blijf dan een een dag extra bij haar om samen leuke dingen te doen. Helaas laat haar gezondheid het afweten en maken we er het beste van in haar huisje.

Ook zijn we 2 keer in het weekend gezellig met een groepje wezen picknicken in het bos, het weer gooide de eerste keer roet in het eten en we moesten vervroegd inpakken, de tweede keer was het prachtig weer en hebben we heerlijk genoten van de rust om ons heen, al het lekkers en de gezelligheid van en met elkaar.

Ook de arbeidsdeskundige stond op de agenda afgelopen maand, de vraag: Kan ik terug de zorg en en zo ja, wat moet er dan verandert worden, zo nee, hoe moet het nu dan verder? Eigenlijk wist ik zelf het antwoord al en toch is het even slikken als je na een gesprek van ruim een uur te horen krijgt "werken als verzorgende is niet meer mogelijk", wat er wel mogelijk is? Een kantoorbaan met niet te veel 'stof belasting'. Ik ga het zogeheten spoor 2 in. Binnenkort krijg ik een re-integratie/loopbaancoach aangewezen die samen met mij gaat kijken wat wel kan en mogelijk is en wat ik daarvoor nodig heb dat te kunnen behalen, verder moet ik vooral zelf gaan nadenken wat ik wil, wat ik wel/niet leuk vind, wat mijn kwaliteiten zijn en ga zo maar even door.

Ook krijg ik die week te horen dat ik waarschijnlijk op de financiële afdeling mee mag kijken en helpen, kijken of dat lukt, of ik dat kan en hoe ik de werkzaamheden vind.

Dan gaat er op zondag de telefoon, met mijn oma gaat het niet goed, ik had mijn tas al ingepakt om zo te kunnen vertrekken. Samen met Dave vertrekken we naar mijn oma. Een week met veel emoties breken aan en uit voorzorg verhoog ik mijn puffers en na de eerste nacht in de Achterhoek start ik ook met mijn slaapmedicatie in de hoop dat ik alles een beetje op de rit houd. Die zondagmiddag neemt Dave afscheid van oma en vertrekt terug naar huis terwijl ik achter blijf bij oma. 's Middags lijkt ze wat op te knappen, 's avonds doe ik nog met een spelletje met haar op de radio en 's nachts slaap ik samen met mijn moeder en zusje bij haar. De volgende dag moeten we afscheid nemen van haar...
Wat een moeilijke week, mijn oma is, nee was zoveel meer dan een gewone oma, oma was mijn hartsvriendin oma zoals mijn oud buurvrouw het omschreef. Samen met de kleinkinderen van oma zoeken we die bloemen uit en ook een liedje namens de kleinkinderen. Geregeld ging ik in die week even bij haar langs, een week waarin ik echt geleefd ben, een emotionele week...

De week erna ga ik weer naar huis, samen met Dave, en probeer ik thuis alles weer een beetje op te pakken. Het is niet makkelijk, ik huil om van alles en niets, kan mezelf weinig zetten om echt dingen te doen. Zolang ik in de ochtend maar een afspraak heb kom ik er wel toe om echt dingen te doen.

Zo heb ik die week creatieve therapie, de gesprekken doen me goed en ik besluit een herinneringen doos te maken voor mezelf met herinneringen aan oma. De doos heb ik uitgezocht, en voor de buitenkant ben ik al bezig geweest, het doet me goed en merk dat ik iets meer ruimte in mijn hoofd krijg.

Ook begin ik die week op de financiële afdeling op het werk. De eerste dag werk ik 4 uur i.p.v. 3 uur, het ging zo lekker en wilde graag mijn werk afmaken van waar ik mee bezig was. Zonder benauwdheid ga ik naar huis en kan ik aan mijn weekend beginnen, wat voelt dit goed!

Het weekend gaan we gezellig even naar het strand, wat heerlijk met de voeten in de zee lopen, heerlijk in het zand liggen en lekker genieten van de zon, dit is echt geen straf!!!

Na het weekend is het weer tijd om te gaan werken en ook deze keer gaat het goed. Tussen het werken door hebben we het over de vakantie's, het koffiezetapparaat die volgens de anderen hele smerige koffie zet. En ook vandaag werk ik een half uurtje langer dan de planning is. Met super goede zin ga ik terug naar huis en geniet van de muziek op de radio. Eenmaal thuis doe ik wat in huis, eet een broodje en kleed me om voor de fitness, dan 's middags nog door naar de longverpleegkundige waar ik vanaf nu netjes iedere 3 maanden heen ga. Ook zij is tevreden met hoe het nu gaat en ziet aan me dat ik me goed voel. Het is vandaag een volle dag, maar toch doe ik het en het lukt me!! Voor het eerst sinds ik thuis ben dat ik zo'n volle dag heb en in de avond niet helemaal gesloopt ben!

Het gaat ook goed!!! Het gaat super goed!! Ik heb mijn leefregels waar ik me aan moet houden en dat betekend dat ik soms heel vroeg naar bed moet, dat ik soms dingen moet laten en/of af moet zeggen, maar het lukt me! Steeds vaker gaat er van alles automatisch en hoef ik er steeds minder over na te denken. Ik ben trots op mezelf, ik had nooit gedacht in januari dat ik ooit nog zo ver zou komen.