Avondje uit

Afgelopen week zijn we een avondje naar vrienden geweest, je zult denken, dat is gezellig! Dat dacht ik ook, ik had er ook heel veel zin in. Dus ’s morgens wat langer in bed liggen, ’s middags nog een uurtje geslapen en verder heb ik me heerlijk zitten optutten, daar kan ik zo van genieten.

Iedereen zou wat lekkers mee nemen en ik had de dag ervoor al een heerlijke boerencake en stroopwafelcake gemaakt. Voor het eerst merkte ik tijdens het bakken dat ik zelfs op deze geurtjes begin te reageren, dus terwijl de afzuigkap aanstond, de mechanische ventilatie op standje 3 stond, de tochtroosters boven de ramen open stonden en de deur op een kier stond, was de oven hard bezig de cake gaar te bakken.

Weer even terug naar deze dag, na het eten nog heel even liggen en dan gaan we op pad! Extra ondersteuning voor mijn longen innemen en dan kan een leuk avondje uit beginnen!! Het is ruim een half uur rijden en onderweg zit ik heerlijk in de auto te doezelen en geniet ik van de muziek op de radio.

Eenmaal aangekomen, heerlijk gezellig zitten kletsen met onze vrienden, thee en koffie erbij en later een lekker drankje (wat voor mij betekend een heerlijke glas water). Al snel werd ik meer en meer benauwd, ik snapte er niets van. Iedereen weet van mijn longproblemen en houdt hier super veel rekening mee! Zo fijn altijd, alleen vandaag wil het echt niet. Ik ga een tijdje afgezonderd zitten om rustig mijn puffers extra in te kunnen nemen, maar helaas, het heeft amper effect.

Na een tijdje besluiten we toch maar weg te gaan, een beetje teleurgesteld stap ik in de auto en neem nog maar weer een keer mijn ventolin in, goed 10 minuten later nog een keer, en dan nog een keer. Ik blijf maar piepen en tussendoor probeert mijn lichaam te hoesten, maar dat klinkt heel maf als je amper lucht hebt. Dan mijn laatste, hopelijke, redmiddel… anders rijden we niet naar huis, maar naar de spoed om te gaan vernevelen. De foster haal ik uit mijn tas, eerst nog een keer ventolin met daar achteraan de foster en ja, het duurt een tijdje maar dan wordt het piepen minder en mijn ademhaling dieper. Op nog geen 5 minuten van de spoed vandaan hebben mijn longen besloten toch maar weer “normaal” aan het werk te gaan. Helemaal super gaat het nog niet, maar het ergste is voorbij hoop ik.

Eenmaal thuis helpt Dave me met uitkleden, ik was me nog even en dan duik ik mijn bed in. Wat baal ik, dit had een leuke ontspannen avond moeten worden en nu lig ik in bed, dood moe, benauwd en alles doet zeer.

Of dit gezond is, zoveel puffen in zo’n korte tijd??? Nee helemaal niet en ik raad het echt niemand aan!!! Ga naar je huisarts, longarts, huisartsenpost of spoed, zij kunnen je veel beter helpen op een gezondere en betere manier.
[img][/img]Ik ben klaar met de spoed en heb daar totaal geen behoefte meer aan… maar ook voor mezelf heb ik besloten dit geen volgende keer meer te doen, dan maar naar de spoed, mogelijk gaat er dan sneller iets gebeuren.

De dag erna voelde ik me overreden door een kudde volgeladen vrachtwagens. De dag begint dan ook op de bank, rustig aan doen en vooral niet te veel willen, mijn lichaam heeft even rust nodig na dit benauwde avontuur. ’s Middags voel ik me wat beter en gaan we nog even met de auto er op uit, even wat afleiding!!

De afleiding doet me goed en ’s avonds duik ik heerlijk op tijd in bed!!! Hopelijk blijft mijn volgende aanval een tijdje uit…