Steun of overbelasten familie/vrienden

Hoi Teske,

Wat is dat lastig he als mensen zakelijk reageren! Ze geven daarin tegen wel eerlijk aan waarom ze dit doen begrijp ik uit je verhaal.

Ze doen het uit zelbescherming, zelfbehoud en dat heeft een onderliggende oorzaak. Die oorzaak ligt binnen hun zelf.

Het maakt het wel lastig voor jou want je zou het juist willen delen met je naasten en dat gaat niet.

Hoe ik hiermee omga is dat ik heb leren kijken naar de mensen in mijn omgeving. Eigenlijk wil iedereen wel helpen/steunen in periode van ziekte.

In het begin zei iedereen tegen mij we willen er voor je zijn.
Alleen wat iemand met er voor je zijn bedoeld kan heel verschillend zijn.

De ene persoon bedoeld op een practische manier. (Rijden naar ZH, boodschapen, huishoudelijke klusjes)

De andere persoon bedoeld leuke dingen ter afleiding met je ondernemen en het luchtig houden.

Weer een ander persoon bedoeld ermee dat je je hart bij hem/ haar kunt luchten.

En dan heb je ook nog personen die alle 3 deze dingen met je kunnen doen.

Ook kun je er mensen tussen hebben zitten die wel zeggen er voor je te willen zijn maar als het puntje bij het paaltje komt het af laten weten..keer op keer. Dit zegt vaak niet dat zij niet willen maar de confrontatie niet aan kunnen.

Hoe pijnlijk het laatste ook is het zegt niets over jou maar alles over hun angsten. Heb je er de energie voor treed in contact vaak durven ze de eerste stap niet te zetten. Mocht het zo zijn dat het na verloop van tijd niet veranderd dan is het voor jezelf beter om los te laten. Anders kost het jezelf veels te veel energie.

Wat Ook mee speelt is dat ieder zijn eigen leven heeft waar dingen in kunnen gebeuren waardoor iemand die er eerst op mentaal gebied een steun voor je was er ineens alleen practisch kan zijn.

Ook ik heb de teleurstellingen mogen ervaren totdat ik er anders in ben gaan staan en mijn omgeving daar leerde aanspreken waar hun kunnen en willen ligt.

Dan loop je nml ook het risico niet dat je iemand overbelast.

Al ben ik van mening dat een persoon zelf verantwoordelijk is om overbelasting bij hem/haar te voorkomen. De hulp vragende is daar niet verantwoordelijk voor.

Ik hoop dat dit je een steuntje in de rug geeft. Het is een procces voor iedereen.

Veel succes iig!

@Teske,
In de tijd dat Astma gediagnosticeerd werd bij mij, had ik ook
depressieve klachten door de jarenlange klachten van hoesten,
bronchitis, luchtwegproblemen.
Met het krijgen van de diagnose zijn de klachten niet verdwenen,
ik heb geleerd om er beter mee om te gaan.
Voor de depressie ben ik bij een psycholoog geweest en deze zei
op een gegeven moment dat ik beter was. Zo voelde het helemaal niet
en ik had mijn twijfels. Pas veel later ontdekte ik dat ze bedoelde dat ik
zelf nu in staat was/ben om mijzelf te helpen.
Uiteindelijk is er maar 1 persoon die je beter kan maken en dat ben je zelf.

In het begin praatte ik erg veel tegen mijn partner en zij reageerde hier
niet altijd goed op, het was teveel. Natuurlijk is zij betrokken en wil weten
hoe het met mij gaat maar dat kan/moet in een paar korte zinnen.
Ze voelt met mij mee, maar kan niet voelen hoe slecht ik mij soms voel.
Je kunt/mag dat ook niet verwachten, ook hier geldt dat je er soms alleen
voor staat. Natuurlijk helpen ze maar er zijn grenzen.
Naar de rest van de familie en vrienden ben ik nog korter, meestal zeg ik
dat het goed gaat en dat klopt meestal ook wel.
Aan de andere kant moet je het niet opkroppen, dat werkt ook niet.
Een goede balans, misschien soms moeilijk te vinden.
Sterkte en zo mogelijk wat beterschap

Beste Dine, super bedankt voor je steun en meeleven... ik weet dat niet iedereen daar toe in staat is, door karakter of omdat ze zelf niet lekker in hun vel zitten.

Ik denk dat dit ook een proces is waar ik doorheen moet, zal moeten accepteren dat niet iedereen me kan helpen. Maar hoe je dan wel met elkaar omgaat vind ik nog erg lastig. Ik ben het nu wel aan het benoemen als ik me er niet fijn bij voel, daar moet mijn familie denk ik ook nog even aan wennen...

Als jullie het niet erg vinden probeer ik mijn gezinssituatie wat beter uit te leggen, merk dat ik daar behoefte aan heb, anders moet je dit maar even overslaan ;-)

Ik kom uit een gezin waar we niet boos mochten worden, waar emoties eigenlijk altijd werden gesust. Mijn vader heeft ASS (vorm van autisme), mijn moeder en broer zijn erg extravert, zij kunnen beter praten dan luisteren zeg maar. Het luisteren is echt een probleem, als je erg benauwd bent en ik kan me dan zelf ook nog moeilijk concentreren is het wel heel erg vervelend als je met moeite je verhaal verteld, en ze daarna vragen gaan stellen over wat je dus net uitgelegd hebt. Dit werkt niet!

Ik ben zelf erg introvert met misschien wel een te sterk inlevingsvermogen, ik had dus ook te hoge verwachtingen van mijn familie, maar ze zijn simpel weg niet in staat om zich in te leven zoals ik wel kan. Ze willen echt wel helpen, maar het werkt vaak averechts. Mijn broer gaat bevoordeeld alles beredeneren, gebruikt zijn verstand en niet zijn gevoel, en ik heb juist behoefte aan begrip en meeleven.

Mijn broers en zussen zijn ook behoorlijk intelligent, ze gebruiken dus hun verstand, en met gevoel omgaan hebben we dus niet geleerd.

Mijn zus staat het dichts naast me, en heeft me altijd het meest gesteund, maar nu zij een jong gezin heeft is ze dus ook een stuk zakelijker, ze schakelt bewust haar emotie uit. Wat ik ook wel kan begrijpen, maar ze vind het ook niet fijn als ik haar op afstand hou, maar net alsof net doen of er niks aan de hand is werkt ook niet voor mij. Ze negeert bijvoorbeeld als ik zeg dat ik me niet goed voel, en reageert alleen op het positieve... omdat ze niet weet hoe ze daar mee om moet gaan.

Sorry voor dit hele verhaal, het moest er even uit!

@Joop, bedankt voor je reactie, dat ik alleen op mezelf aangewezen ben ga ik steeds meer beseffen en dat doet pijn, je wilt toch eens een keer een arm om je schouder, verdrietig mogen zijn enz.
Mijn familie wil me wel helpen, maar hun manier waarop daar raak ik alleen maar overstuur van. Met de meesten praat ik idd. inmiddels alleen nog over koetjes en kalfjes... vind dit ook niet fijn. Ze begrijpen me gewoon echt niet... en dat zal ik helaas moeten accepteren.
Ik ben blij dat ik hier nu over kan praten, dat helpt me wel!

@Teske,
Je zegt: "Ze begrijpen mij echt niet."
Misschien omdraaien: ze begrijpen mij niet echt.
De meesten proberen het wel.
Blijf ondertussen assertief en om hulp vragen
waar dat nodig is. een luisterend oor, een lift,
hulp waar je dat nodig hebt.

Hoi teske,
Wat vervelend dat je je hier zo alleen in voelt!
Ik merk het vooral met vrienden ik voel me soms zo bezwaard om weer te vertellen wat ik heb dat ik het maar achterwege laat en zeg dat het goed gaat. Gelukkig heb ik een heel lief vriendje bij wie ik af en toe even lekker kan 'klagen'.

Zoals ik lees is het meer een soort van onkunnen dan onwillen... mijn vader gaat ook altijd alles beredeneren maar dan zeg ik ook papa ik vind het heel lief van je maar ik wil gewoon even mijn verhaal kwijt. misschien kan het helpen om in plaats van te zeggen ik voel mij niet lekker en te wachten tot zei de juiste reactie geven, aan te geven wat je van hun verwacht. Bijv: vragen of ze je even een dikke knuffel geven.

Wel een lastige situatie je kan hier natuurlijk altijd je verhaal kwijt maar ik snap heel goed dat dat anders is!! Ik hoop dat je er uit komt!

Dikke knuf en heel veel sterkte!!

@Joop, alleen maar tegen familie zeggen dat het goed gaat, en dus niet hoe je je werkelijk voelt, voel je je daar goed bij? Met sommige familie leden praat ik idd. alleen nog over koetjes en kalfjes maar ik voel me daar niet fijn bij, net alsof je niet echt contact krijgt.

En een luisterend oor, ik geef dat vaak aan bij familie dat ik daar behoefte aan heb, maar dat werkt niet, ze hebben juist moeite met luisteren, en alles twee keer moeten vertellen als je flink benauwd bent werkt niet, ze willen me helpen door alles verstandelijk te beredeneren... wat mij dus beslist niet helpt, vanwaar mijn probleem, hoe kan ik daarmee omgaan?

@nienke789, bedankt voor je reactie en begrip.
Ik probeer al een tijd aan te geven wat ik nodig heb, maar het heeft nog geen effect, misschien ben ik niet duidelijk genoeg... heb helaas geen vriend, dus wil graag steun vanuit de familie.
Men zei tijdens revalidatie al, als ze in staat zijn om begrip te tonen dan hadden ze dat allang gedaan, moet daar dus niks van verwachten.
Hoe je dan wel met elkaar omgaat is voor mij nog een zoekproces...
Ik heb gelukkig wel een paar goede vriendinnen waar ik nu en dan mijn verhaal kwijt kan, ben alleen bang om hun ook te overbelasten en hun daardoor ook kwijt te raken. Maar kreeg al de tip van iemand hier om dit niet voor hun in te vullen...

@Teske,
Of ik mij daar goed bij voel?
Andersom zit ik ook niet altijd te wachten op de verhalen
van anderen over hun kwalen, iedereen heeft wel wat.
Soms vertel ik iets in een moeilijke periode en ze snappen het, of niet.
Ik verwacht inderdaad weinig van anderen, probeer het altijd
zelf te doen. Dat is niet altijd verstandig, mensen willen graag
daadwerkelijk helpen, maar je moet wel daarom vragen.
Sterkte met alles wat op je pad komt

Ik zelf deel wel veel met mijn man, al zal hij de ene keer 100% aandacht hebben en de andere keer op halve kracht, dat kan ook niet anders.
Hij maakt het alle dagen al mee.
Aan de rest vertel ik de korte versie of niks, alleen de mensen die zelf door vrage en oprechte belangstelling hebben vertel ik meer.
Ik merk vaak dat er soms steun komt van mensen bij wie je het niet verwacht.
Het lijkt mij wel moeilijk @Teske, wanneer mensen bewust het gevoel afsluiten omdat ze er geen tijd voor hebben of het niet erbij kunnnen hebben.
Sterkte, een echte oplossing is er niet behalve misschien eens iemand meevragen als je naar de longarts gaat,dan wordt het misschien duidelijker wat het in houdt voor jou.
Groetjes!