2019.02; Ik en mijn B12...

Dag lieve lezers,

De vorige keer vertelde ik jullie over de eerste maanden van dit jaar, heftige maanden…

13 maart, de dag van herstel?? Of zit is dit toch de verkeerde weg…

13 maart, de dag dat buurtzorg langs kwam en ik bij mezelf, onder deskundig oog, mijn eerste B12 injectie zette. “Even” een naald van 4 cm en 0,8 mm dik zo mijn spier in steek en langzaam de rode vloeistof in mijn spier spuit.

De dagen erna was ik nog veel moeier, deed alles nog meer pijn… ook na de tweede injectie 84 uur later… Ik lag nog meer in bed, kwam er nog minder uit. Maar toen kwam de derde injectie, de tweede injectie die Dave bij me zette. Dave wil het ook graag leren en daar ben ik zo blij mee, dan heb ik 4 plekken waar ik kan spuiten. Na de derde injectie bleef ik stabiel, of zat er zelfs een beetje vooruitgang in, ik weet het niet echt, maar wat ik wel wist, ik ben stabiel.

Na een aantal weken erna gaat buurtzorg weer weg en doen we het helemaal alleen. Eens in de week, op maandag ochtend zelf en de tweede keer in de week, de donderdagavond, dan doet Dave het. Ik heb vertrouwen in Dave dat hij het goed doet en mijn billen zijn dan ook de plekken die Dave eens in de week voorziet van een prik, mijn benen zijn mijn terrein en die zijn dan op maandag ochtend aan de beurt.

Een kleine schets hoe mijn maandagochtend eruit ziet, als alles naar behoren gaat (soms breekt er een ampul of zit de naald niet goed, en dan heb ik wat meer gespreksstof);
Om 9 uur moet ik echt uit bed, ik moet eten en mijn medicijnen innemen, ik heb door de vele zenuwpijn in mijn rechter been medicijnen waar ik niet veel qua tijd mee kan spelen… Dus, 9 uur uit bed en naar beneden, haal ik mijn B12 ampul uit de koelkast en dan drink ik een glas karnemelk of eet ik wat yoghurt met daarbij een glas water met mijn medicijnen.
Dan ga ik weer naar boven, wassen, aankleden, soms een wasje aan zetten, of wat soppen en dan weer naar beneden. En dan is het zover, tijd voor de B12 injectie.
Eerst even het aanrecht goed schoonmaken, dan mijn handen wassen en afdrogen met een schone handdoek. Dan is het nu echt tijd om de B12 spuit klaar te maken…
Ik pak alle spuit spullen: opzuig- en spuitnaald, spuit, gaasje, papieren zakdoekje (later in dit verhaal “het zachte dekentje”), afvalbakje, naaldencontainer, ligt alles er? Ja alles ligt er…
Ik breek ik de ampul, dikke grote naald op de spuit...
De rode vloeistof vanuit de ampul trek ik zorgvuldig in de spuit, dan even ontluchten, zijn alle bellen eruit?
De spuitnaald gaat erop, het moment dat ik begin te praten tegen mijn spuit, “jij mag zo mijn been in, nog even geduld hoor!”
Nog een stukje verder ontluchten, een keer extra kijken of er geen gekke (grote) luchtbellen in zitten. “Nou, nu ben je er echt klaar voor”, ik leg mijn B12-spuit op het zachte dekentje.
Samen lopen we naar de bank en gaan we zitten. Ik leg mijn B12-spuit op het zachte dekentje op de bank, ik doe mijn broek naar beneden en ga er naast zitten, “ja, daar zitten we weer, jij moet zo weer in mijn been”. Dan voel ik aan mijn bovenbeen die aan de beurt is (om en om zijn ze aan de beurt). “Hmmm, vandaag voelt mijn bovenbeen niet lekker aan, je gaat hier niet in hoor met die scherpe naald!” (meestal wel hoor, maar vanmorgen even niet), ik voel ondertussen aan mijn andere been en ja, dit wordt hem!
Ik pak de B12-spuit van mijn zachte dekentje, “ik heb een plekje voor je gevonden vandaag”. Dan haal ik de beschermdop van de naald eraf, iedere keer, als ik die lange naald zie denk ik, jij gaat er echt niet in. Maar ik besef maar al te goed dat het wel moet. Dus ik hou de spuit voor mijn neus “ben je er klaar voor, ik bijna.”. De spuit gaat naar mijn been, de naald word een cm boven mijn been op de plek gebracht waar ik heb bedacht te gaan spuiten. “Nou, daar ga je weer, of zullen we nog even wachten. Nee, je moet er gewoon in, ik ben een mietje he? Dat ik jou niet gewoon even in mijn been durf te duwen. Ja, jij vind mij een mietje, ik hoor het je zeggen. MAAR NEE!!! Ik ben ECHT GEEN mietje! Daar ga je hoor!” Ik slik en duw de naald in mijn vel, ik voel niets, maar dan gaat de naald werkelijk door mijn huid, “AUW, wat ben je iedere keer gemeen”, maar terwijl ik dat zeg voel ik het eigenlijk al niet meer. Dan zit er 4 cm in mijn been, even optrekken, “ja, je zit weer goed vandaag, daar ga je! Wel je werk doen hoor, anders doe ik dit voor niets”. Langzaam spuit ik 2 ml rode vloeistof mijn lichaam in, ja ik voel het, maar de gedachten van het zetten vind ik erger en enger dan de pijn de vloeistof doet, of eigenlijk is het niet eens echt pijn. Als alles klaar is, dan wacht ik even, gaat de naald eruit, “nee, nu mag je niet meer op je zachte dekentje, die is nu voor mijn been. Jij gaat gewoon even op de bank.”.
Ik trek mijn broek weer aan, en het leven gaat verder. Ik ruim de spuit op, de rest van het aanrecht, bedenk of ik nog trek heb in een uitgebreider ontbijt, en dan begint mijn dag verder. Soms gaat het spuiten niet goed, moet ik een tweede injectie klaar maken of breekt een ampul, dan ziet mijn gesprek er wel heel anders uit.

De dagen die volgen begin ik me steeds wat beter voelen. Eerst meer rust en overzicht in mijn hoofd, informatie komt steeds beter aan en ik kan het ook beter verwerken. Dan word ik op een ochtend wakker en maak wel honderden plannen voor die ene dag. Het is gek, dat heb ik al zo lang niet gehad en ik ben best verbaasd. Vol goede moet stap ik uit bed, en begin ik aan de eerste plannen van de honderden die ik voor die dag heb. Je zult wel denken, gaat dat goed??? Nou inderdaad, dat ging niet heel lang goed. Na een half uurtje stort ik compleet in elkaar, maar het is weer een beginnetje.

De weken die daar op volgen zet te vooruitgang voort, het gaat niet hard, maar ik ben blij met ieder klein stapje die er is. Zo sta ik in de keuken op een doordeweekse middag een cake te maken, nee niet helemaal zelf, het is een pakje van de supermarkt, alleen nog ei en boter erbij en klaar ben je. Maar wat ben ik trots, wat ben ik blij. Ik kan wel huilen, ik doe het weer. Dan hoor ik het liedje van Marco met Matt “breng me naar het water”, het liedje dat ik zo vaak heb geluisterd de laatste weken. Ik hoefde niet meer te leven, ik vond het wel oké zo en was in mijn hoofd al bezig mijn crematie te regelen. Nu vloeien de tranen over mijn wangen, het besef dat ik klaar was met mijn leven en nu doe ik dit weer.

En nu ga ik nog altijd vooruit, het zijn kleine stapjes en ik moet enorm letten op wat ik kan, wat ik doe… Ik ben nu zo ver dat ik in de ochtend een uurtje en soms iets meer wat kan doen (buiten mezelf verzorgen) en daar ben ik zo blij mee. De rest van de dag is dan weer voor het opladen van het avond eten. Maar dat maakt niet uit, ik ben blij met iedere verbetering die er is!

Ik hoop volgende week, maar zeker tot snel, dan vertel ik hoe het verder gaat, hoe ik me verder voel!!!

Lieve lezers, geniet van het mooie weer en tot snel!