een dag uit een leven met lef......

19-08-2008 om 10:37 uur Gesloten

:W Ha die Ria.....
Een wat andere titel, dan beslommeringen of muizenissen.
Het kwam door de topic 'leven met lef' van Rianne ietsje naar onderen toe. Boeiend om te lezen!
Uit onze briefwisseling is gebleken, dat we vooral de stelling 'COPD, we kunnen er mee leven, maar we gaan er niet naar leven' volledig onderschrijven.
We zouden zoeken naar een mogelijkheid om onze briefwisseling voort te zetten onder een andere topic.
Ik denk, dat deze vlag de lading dekt.  ^O^

Heerlijk voor jou, dat manlief weer thuis is en jullie de draad op kunnen pakken.
Het zal zeker nog even wennen zijn.
Gisteren ook zo genoten van al dat water, dat met bakken uit de lucht kwam zeilen.....

Ha, ha het ultieme moment om me eens met schoonmaakwoede op het huis te storten.
Dat zuchtte toch al een beetje stoffig onder mijn uithuizigheid naar tuin en bric a brac!
Eerst maar weer eens beginnen met die eeuwige was.
Ik vind het een gotspe, dat hoofdklasse-voetballers drie maal moeten trainen en dan heb ik het nog dubbel ook! En daarnaast dan een wedstrijd minimaal per week.(soms twee)
Weet jij.....en vooral bij zeer nat weer.....hoeveel heftig vuile was dat geeft.

Maar....ook wel heerlijk als het allemaal zo lekker fris aan het lijntje hangt. Ondertussen heb ik genoeg tijd om te mijmeren over het boek'Het zwijgen van Perlmann' van Pascal Mercier.
Zelden een taaier begin meegemaakt. maar ik weet, dat, als het maar een beetje in de buurt komt van zijn boek 'nachttrein naar Lissabon' het zeer de moeite waard zal zijn om door te zetten.
Het hoofdthema is een filosofie rondom taal.

Tegen de tijd, dat ik zolder en trap en hal ( de jongens moeten dus nu ook vandaag de eigen kamers doen) en badkamer heb gedaan, waarbij ik me altijd afvraag, of er minder prikkelende schoonmaakstoffen  :N zijn te vinden, die toch krachtig genoeg zijn, ben ik wel weer toe aan een blik op de computer.
Kop koffie erbij, wat is vakantie toch een heerlijkheid.
Daarna mijn kamer en de huiskamer....die zijn het snelst klaar. Wc-eetjes voor het laatst en als toetje zelfs de galerij geschrobd....mooi woord....geschrobd.
Lang leve het fitnesscentrum dat huishouden heet!
Denk niet, dat ik er aan verslaafd ben, want geloof me....dit is een ongelofelijke uitzondering.
Geen tijd voor met die fulltime-baan.
Maar daardoor smaakt de voldoening zoet! :Y

Ik ben vorige week op onderzoek uit geweest naar tempera.
Ik heb er vorig jaar mee geschilderd in la douce france en het heeft zulke prachtige kleuren.
Je moet er pigmenten voor oplossen in een ei-mengsel( met o.a. lijnolie en damar-vernis)
Ik heb het nu in huis en wil er vandaag mee aan de slag.
Ik laat je nog even weten of het gelukt is, ja dan nee!

Heb het goed
huggie,
Berna. *)

De reacties zijn gesloten.
19-08-2008 om 15:53 uur

Hoihoi Berna,

Prima topic, lijkt me! Zo kunnen we iets over leven met COPD  kwijt en "en passant" onze zieleroerselen erin betrekken. Ook ik vond "Leven met lef" een interessant artikel. Hoewel COPD bij mij nog in het beginstadium zit (Gold 2 volgens mijn ha) heb ik in het ziekenhuis onlangs gezien wat ons voorland kan zijn en ik denk dat een beetje lef net is wat we nodig hebben.  ^O^

Ik moest wel lachen om je schoonmaakuitingen. Eigenlijk zou ik in deze vakantieperiode ook eens driftig door ons huis moeten razen... Een beetje heb ik dat wel gedaan, o.a. tijdens het ziekenhuisverblijf van mijn lief, maar echt puf heb ik er niet voor. Jij hebt je vuile voetballendezonen-was, ik een huis waarbij we op moeten gaan passen voor het dragende vloervermogen, bedolven als alle kamers zijn onder het papier van boeken, tijdschriften, studiematerialen enz. Tel daarbij op de bewaarmanie van manlief (ik geef toe dat onderdelen van vriiezers, wasmachines, computers en wat voor apparaten nog meer al menigmaal te pas zijn gekomen) en je begrijpt waarom ons huis zo'n puinhoop is.  ;(  Al vier jaar lang roep ik dat we na mijn studie daar eens verandering in gaan aanbrengen, maar ach, nu wordt het dus toch weer uitgesteld. Niet getreurd, ooit zal het wel gaan lukken ;D

Nu manlief weer thuis is doe ik niet veel meer dan het hoogstnoodzakelijke. Het is inderdaad wat wennen met iemand die voorheen alle boodschappen deed en nu amper een kilo mag tillen :) Regen is ook voor mij geen reden om bij de pakken neer te gaan zitten, al zou ik dat vroeger wel wat erger hebben gevonden. Mijn lijf heeft deze zomer niet veel zon gezien, waarvan mijn melkflessenbenen getuigen. Als het mooi weer was, had ik er de rust niet voor, maar er komen vast betere tijden!

Inmiddels heb ik weer een spirometrie test achter de rug en is gebleken dat Spiriva toch iets van verbetering heeft gebracht, al heb ik daar zelf niet echt wat van gemerkt. Vooral tijdens de eerste week van gebruik had ik gek genoeg meer last van ademnood dan anders, leek het wel. Natuurlijk kunnen het (warme) weer en de spanning rondom de hartklep van mijn lief daartoe hebben bijgedragen, dus ik ben benieuwd hoe het over een maand of drie zal zijn.

Verrassend om hier de naam Pascal Mercier tegen te komen! Ik heb nog niets van hem gelezen (heb inmiddels een steeds langer wordende lijst "nog te lezen boeken") maar ben toevallig pas zijn naam weer eens tegengekomen bij de boekgrrls (geen foutje), waar ik al sinds 2000 lid ben van de mailinglist, een fantastische manier om (alleen met vrouwen) boeken en schrijvers te becommentariëren, waarbij ook OT onderwerpen op zijn tijd niet geschuwd worden. Er is ook een geweldige site: www.boekgrrls.nl dus als je dit fenomeen nog niet kent, ga het zien...

Over tempera heb ik het voor 't eerst gehoord tijdens mijn studie fotografie, waarbij ook kunstgeschiedenis aan bod kwam. Wel veel te weinig, maar dat heb je met deeltijdopleidingen nou eenmaal. Heerlijk om voor dit soort zaken in de vakantie allemaal wat meer tijd te hebben hè! Nou weet ik nog niet precies wat je eigenlijk voor baan hebt. In het onderwijs heb ik begrijpen, maar wat doe je precies?

Ik ga er een eind aan breien, hou je haaks en ik zou het fijn vinden om te horen hoe het gegaan is met de tempera! Ik ga nog even fitnessen  ;) (stofzuigen)

Lieve groet, Ria 

20-08-2008 om 15:15 uur

:W Ha die Ria...!
Tja, dat voorland maak je van dichtbij mee, als je een dagje ziekenhuis mag meemaken....
Maar ik merk nu, dat je met 1/3 lucht, zoals in die longen van mij, nog heel wat kunt uitspoken, als je in goede conditie ben. :Y
De longarts raadde me dringend aan, toch vooral zo door te gaan, met gezin, fulltime baan, zang en djembé en last but not least ....tuin!
Wel moet ik goed blijven luisteren naar de signalen die het vege lijf op gezette tijden door geeft. Nee.....niet nog even dit of dat....maar pas op de plaats.....RUST!
Ik leer het vast nog wel een keer. Het gaat me overigens al beter af.

En....mind you, het is niet helemaal een doorslag van mijn dagelijks bestaan, want ik heb nu al weer vier weken vakantie achter de kiezen.
In die tijd ben ik maar vier dagen naar mijn oudste dochter in Parijs geweest(cultuur en broeierige metro snuiven), maar voor de rest bewust even pas op de plaats gemaakt om uit te rusten van dit enerverende jaar, waarin ik hoorde dat ik ernstige copd(gold drie) heb.
Vragen als wat betekent dat voor mijn gezin(kinderen overstuur), mijn school(ik kan ze toch niet in de steek laten), mijn bescheiden aandeel in de band(nooit meer rocknummers?), mijn heerlijke tuin, het schilderen......
Dan slaat angst als eerste toe...het snoert de keel....van de weeromstuit viel ik af........minder weerstand.....longontsteking!(tot drie keer toe)
Gelukkig is er bij mij daarna de boosheid gekomen. Ik laat me niet kisten door die copd.....! En mijn vechtlust bracht me ook weer de energie om alle andere haperingen op te lossen.
Ik voel me dan ook 'n gezegend mens. Ik heb immers het onverwoestbare optimisme en geloof in het leven van mijn lieve moeder geërfd. Nu blijkt, dat het het hoogste goed is, wat ze me mee kon geven!
Lang niet iedereen is bij machte om het zo aan te pakken, ik heb mazzel, dat besef ik ook.

Zo....da's wel weer genoeg over mijn persoontje.
Je vroeg je af, wat ik nou toch eigenlijk deed op school. Ik heb groep 1 en 2 van een jenaplanschool.
Ik heb heel bewust voor deze leeftijd gekozen, omdat ik het heerlijk vind, om alles wat het leven mij heeft geleerd door te geven aan deze kinderen. Die zijn nog bijna onbeschreven, tabula rasa....en het is de periode, die heel belangrijk is voor hun verdere ontwikkeling.
Als ik bejaard ben, heb ik mezelf voorgenomen, ga ik wel uitrusten in groep 6/7/8. Weliswaar nog steeds met passie, maar dan hoef ik niet meer zo te springen, zingen en tonelen!

Van Pascal Mercier heb ik als eerste 'nachttrein naar Lissabon 'gelezen'en dat is zo'n fascinerend boek.
Echt de moeite waard. Ik kende de site niet, die je noemde. Ik ga straks gauw kijken. Ik lees me altijd drie slagen in de rondte! Dat is weer een voordeel van die stille nachtelijke uren.

Ik had ook zo'n ouwe verzamelaar. Helaas is hij in 2001 overleden. Maar ik ken het dus, die verzamelwoede, als geen ander. Nog staan er vijf ongebruikte ouwe racefietsen in de schuur, waar ooit eens een nieuwe van zou worden gemaakt....Nu is het hier verder alleen computeronderdelen van mijn lieve puber van dertien. Die alle ins and outs van de computer zeer eigenhandig heeft ontdekt. Slopen/bouwen/slopen/bouwen....etc!
Nou ja en de tweeling met hun voetbalzooi en de kamers......my goodness! Ze kunnen er wat van!
Maar dat is algemeen, volgens mij!

Tempera werkt fantastisch, maar ik lag natuurlijk bijna op apengapen van de lucht......foutje....even niet bij stilgestaan. Dat moet in het vervolg dan maar in de frisse buitenlucht(!) of mewt een kapje voor.
Het schilderij is goed gelukt en ik was er erg tevreden over.
Zo blijft een mens van de straat, hè.

Voor de boodschappen moet je nu je zoonlief inschakelen met zijn rollende spierballen en zijn onstuimig gemoed. Scheelt vast. Omid draagt, als ik te moe ben zonder mopperen mijn boodschappen omhoog, vier trappen dus, want ik woon in een maisonnette.
Normaal, als ik niet moe ben, beschouw ik dat ook maar als een fitness-oefening pur sang, die ik dagelijks doe. Maar met de puffen heb ik niet meer stil hoeven staan onderweg......mazzel dus.

Had jij trouwens zelf de spirometrie-test aangevraagd?
Bij mij helpt de spiriva goed in combinatie met tegenwoordig alvesco.(in plaats van flixotide, daar kreeg ik zo'n omfloerste stem van).

Nou......ik ga straks even gezellig op de thee, bij een leerling, die me maandag opbelde(6 jaar), een heel uitgebreid verslag van haar vakantie in Frankrijk gaf(het duurde zeker een uur)en helemaal aan het eind heel lief vroeg of ik zin had om vandaag op de thee te komen!
Tja, dat kan een mens toch moeilijk weigeren....
Daarna nog naar een voetbalwedstrijd voor de beker.....Gelukkig heb ik gister voor twee dagen macaroni geflanst!
Dag, dag.....geef ze van Jetje....en ik hoor je weer gauw!
Huggie, Ber  ^O^
ps;Ik loop de hele dag met een big smile  *), want ik ben bij de tandarts geweest.

23-08-2008 om 16:14 uur

:{w Hoihoi Berna,

Luisteren naar je lichaam, ja, die woorden heb ik de afgelopen maanden ook vaak voorbij horen komen, was het niet voor mezelf dan wel voor mijn lief, met wie het weer even iets minder goed gaat  ;(, maar dat terzijde. Of eigenlijk wil ik het toch wel even kwijt, want het beïnvloedt mijn leven behoorlijk, al is het maar door de spanningen die het oplevert. Verkoudheid en prikkelhoestbuien spelen hem parten, iets dat door zijn gespleten borstbeen niet zo wordt gewaardeerd. Kan ook goed van bepaalde medicijnen komen, zei Ha, dus daar onmiddellijk mee gestopt en codeïne gevraagd en gekregen. Het lijkt vandaag iets beter te gaan. Het leek wel of hij een soort spasmen had, waardoor hij ook nauwelijks kon liggen, laat staan slapen, terwijl hij door zijn hernia af en toe alleen maar kan liggen. Grrr... De intake afspraak met de fysiotherapeut hebben we daardoor al af moeten zeggen.

Hoeveel goed medicijnen ook doen, ze kunnen ook voor een hoop ellende zorgen, hebben we de afgelopen jaren gemerkt. Gelukkig heeft de Spiriva er bij mij tot nu toe alleen ervoor gezorgd dat ik een erg droge mond heb, daar valt mee te leven. Een schorre stem had ik daarvoor al, ik denk dat dat misschien door mijn schildklierprobleem komt. Ik heb die laatste spirometrie-test niet zelf aangevraagd, nee. Mijn huisarts wilde weten of het gebruik van Spiriva effect had.

Dat ik COPD blijk te hebben was voor mij trouwens ook best een schok, hoewel het nog in een beginnend stadium is en ik begrepen heb dat je er lang over kunt doen om in het eindstadium te komen. Och, zeggen mijn mannetje en ik soms geruststellend  :) tegen elkaar, tegen die tijd zijn we allang aan iets anders overleden. 
Longontsteking, wat ik hier nogal eens zie opduiken en waar ook jij al een paar keer mee te maken hebt gehad, heb ik (nog) niet gekregen.
Mijn conditie is niet echt om over naar huis te schrijven en ik heb gemerkt dat ik de afgelopen jaren maar vooral maanden in een vermijdingsproces heb gezeten. Omdat ik weinig tijd had, maar ook omdat ik zo moe werd van iets simpels als een huishoudelijk klusje, deed ik alleen maar het hoogstnoodzakelijke. Naar aanleiding van jouw verhaal en berichtjes hier op het forum ben ik zo langzamerhand tot de overtuiging gekomen dat ik beter niet bij de pakken neer kan gaan zitten, maar er goed aan zal doen om mijn conditie wat op te vijzelen. Natuurlijk roept mijn omgeving (o.a. zoonlief) dat ook al jaren en weet ik evengoed dat ik beter eens wat kilootjes af kan vallen, zodat ik dan ook wat gemakkelijker kan ademhalen, maar ja…ernaar leven is weer een ander verhaal! Optimisme is inderdaad een groot goed en positief blijven denken in elk geval een nobel streven. Als ik zelf in de put zit weten mijn beide mannen me er gelukkig in no time uit te halen.  *)

Mijn zoon heeft ook op een Jenaplan (basis)school gezeten, hoe toevallig weer hè! Gisteren hadden we het even over die periode en vertelde hij dat de juffen die hij in zijn eerste jaren heeft gekend het meest voor hem hebben betekend. Leuk toch.
Hij helpt overigens goed met de boodschappen. Wij wonen wat dat betreft ook iets gemakkelijker, in een eengezinswoning met de auto voor de deur. Ik heb niets te klagen.

Fijn dat het schilderen met Tempera goed bevallen is. Die dampen zijn natuurlijk minder plezierig voor je gestel.  :N

Grappig dat zo’n kleintje je belt en dat je er dan ook naar toe gaat. Je bent vast zo’n juf waar mijn zoon vroeger ook blij mee was!
En de beker??

Een big smile als ik bij de tandarts vandaan kom heb ik niet vaak, waar heeft hij je in hemelsnaam mee verwend?  ;D

Tijd om weer verder te gaan, zo te horen is mijn man wakker (hij snurkt niet meer  :)) en ik heb zin in koffie!

Tot de volgende brief. Ik ga misschien meedoen met een tentoonstelling (vandaag voor op pad geweest) en zal daar de volgende keer wat meer over kunnen vertellen.

Toedeloe,  :W Ria

25-08-2008 om 20:44 uur

:) Hello deary....

Oh....oh......'n kleine ramp in huis!
Puberlief komt net met een wrokkig gelaat naar beneden afzeilen en maakt op met toonloze stem bekend, dat zijn harde schijf is gecrashed!
Vroeger, toen hij jonger was, was dit het stadium om in tomeloze woede-huibuien uit te barsten.
Maar dat is denk ik minder cool of vet of lol.....dus wrang?...ja!, boos?.....ja!, maar onder alle omstandigheden.........ten alle tijden..... uiterste beheersing van het waterbuizenstelsel rond je ogen!
Lief vind ik dat. Want ik snap, dat het gelijk staat aan een wereldramp, nou ja....zijn eigen wereldramp.
Alles wat het machientje heeft opgeslagen op die harde schijf is uitgewist.....het hele ding is in een klap minder dan geheugenverlies.
Harde schijf aan 't hemelen.
Gelukkig hebben we een buurman, die even fanatiek is en in de bizzzzzz werkt. Nu gaat hij achteloos vragen of buur nog een goed adresje heeft om harde schijven te kopen, in de hoop dat buur zijn hart laat spreken en zal zeggen....."ach joh, ik heb er nog wel een voor je".
Zullen we met z'n allen even duimen voor dit leed in een notendop! :Y

Goed van je, dat je het leed niet helemaal voor jezelf houdt, want ik denk dat iedereen weet, dat niets zo zalvend kan werken als mogen vertellen, dat je het echt ook even moeilijk vindt of hebt. Jullie boffen ook niet.
Want hernia/gespleten borstbeen is ook net niet de juiste match. Als je nou lekker fit was en voldoende tijd had om het kreunen en steunen met warme kopjes thee en liefdevolle zalvende handjes, keuvelende afleidingsmanouvres te verzachten.......maar zo werkt het niet als je zelf ook nog de nodige kwaaltjes(vooral dat moeie...!), het huishouden en je werk en zoonlief onder de aandacht hebt.
Nu zijn we natuurlijk als vooral vrouw, maar ik schakel zeker ook de huismannen niet uit, van huis uit gewend om een goed geolied en verzorgend gezins-staatje te händelen, maar........als je je een uitgewrongen vaatdoek voelt, valt er weinig meer te dweilen!
Ja, dweilen met de kraan open!
Het helpt waarschijnlijk niet, maar ik leef oprecht met je mee en hoop, dat er snel verbetering in de situatie komt voor jullie allen!
En O!, wat is hoesten dan pijnlijk!

Wat maf toch, dat die medicijnen bij iedereen weer een totaal andere uitwerking hebben. De droge mond heb ik niet....Ria, die schorre stem heet omfloerst....lekker zwoel.....vertederend emotioneel!, die heb ik weer wel, maar als ik zing weer niet!
De laatste dagen heb ik veel meer last van benauwd en druk op de borst. Ik denk, dat de medicijnen nog steeds goed werken, maar dat het weer voor gifaddertje speelt.
Dus....weer wat langzaamaan-acties.

Alhoewel, vandaag ben ik naar school getogen om de boel vast een beetje gezellig aan te kleden.
Schoonmakend Nederland had in de vakantie niet stil gezeten en de meubels van links naar rechts bewogen.
Dat betekent voor ons, met veel getrek, geduw en gesjor(tafels, stoelen, verkleedkist, héél groot poppenhuis)of met één vingertip, als een wufte schooljuf(want moderne kasten op wielen)te verschuiven naar een goede plek.
Geen tijd om na te denken over dat lijf, maar go with the flow.
Natuurlijk heb ik wel honderd keer op de terugweg in de auto 'hè,hè' :@ lopen verzuchten en kon ik de gang naar de super nog net redelijk,  niet als een geknakte gerbera,al voelde ik me wel zo, volbrengen....al keken ze me wel verwonderd aan. Toen ik thuis in de spiegel een totaal verwilderde haardos en volledig weggevaagde make-up waarnam, snapte ik dat stukje ook weer, gelukkig!
Het leven is soms hard en onverbiddelijk!

Het is niet eerlijk verdeeld, peins ik nu, bij het lezen van jouw kilootjes. Wat er bij jou af moet, moet er bij mij bij. Al gaat het de laatste tijd iets beter en zijn er zelfs wat rolletjes waar te nemen. Bij mij zeuren ze altijd, dat ik beter moet eten. Maar geloof me, ik kan in het vuur van de strijd of ten tijde van grote inspiratie mijn maag en het hele darmenstelsel jammerlijk vergeten.....ik denk er gewoon niet aan.....ik voel het niet!
En pas als mijn maag heel hard aan het spinnen is....denk ik, 'Oh ja'.
Zo zie je maar weer, van die dingen!

Oja, voor de huishoudelijke klussen heb ik een goede remedie gevonden.....
Een magneetje op mijn koelkast met de tekst: We kunnen er niet allebei verzorgd uitzien.....,het is het huis.....of ik! *)
En geloof me, ik heb de dames huishoudpolitie nog niet langs zien komen!
Dus inderdaad pas op de plaats, en hoekje voor hoekje, traag maar gestaag. The never ending story of mission CLEAN.
Mijn grootste dieptepunt is, als ik zittend de was op hang, omdat ik het gevoel heb mijn armen echt niet hoger te krijgen. (meestal is dat tijdens zo'n luchtwegaandoening/longontsteking).

Nou dat zoonlief van jou ook op een jenaplan heeft gezeten, is voor ons natuurlijk het zoveelste punt van herkenning! Wat lief, dat hij dat heeft gezegd van z'n eerste juffen.
Ik weet het ook, want ik zie heel veel oudleerlingen vaak terug. Komen ze gezellig buurten, een knuffie halen of verslag doen van hun schoolse perikelen.
Ze denken vaak terug aan de gezellige tijd hier. Dat is het voor mij ook. Ik hoop, dat ik nog heel lang mee mag draaien.
Het is een groot warm nest. Het bleek vandaag maar weer eens. De scholen hier beginnen pas 1 september en toch was iedereen er vandaag. Gewapend met verfkwast, schoonmaakwoede en vol goede zin.
En dat gaat zo de hele week door.
Leuk hè.

Mijn tandarts is trouwens een zij....en ze heeft de halfjaarlijkse controle gedaan, met tandsteen verwijderen en polijsten incluis.
Dan voelen ze weer zo heerlijk glad en zien ze er stralend uit. Een beetje rood er tegen aan en smilen maar!

Ik ga nu een bakkie halen. Handig dat je lief snurkt.....dan weet je precies hoe laat het is! :Z
Geef hem maar een luchtkus op z'n borstbeen....volgens de kinderen op school kunnen die van mij toveren! Maar dan komen ze wel uit een heel speciaal rozenblikje!

Spannend, die tentoonstelling. Met veel/een werk?
Natuurlijk wil ik alles weten, ik hou je eraan.
Heb het goed, de zon scheen al weer vandaag!
De vorige week heb ik door de planten gewaad en gesnorkeld in de spontaan ontstane vijvers her en der. Die kikkers een lol, joh, koningen in kikkerland.....nanananana
Huggie, Berna ^O^

28-08-2008 om 19:54 uur

:W Ha Ria, begrijp, dat je het net als ik razend druk hebt. Maar ik moet even kwijt, waar ik nu weer op lijk!
Op Quasimodo, maar dan alleen in het gezicht.....ik heb een héééle grote paarse zonnebril op en zie er oogverblindend uit!
Gister een zwellinkje langs de neus gevoeld...oh,oh....in het kader van dat lekkende klepgeval dus toch even langs de huisarts.
Ze wist niet helemaal zeker of het de neusbijholten waren, maar ze dacht toch bijna zeker te weten, dat we richting tanden moesten denken.
En daar had ik nou juist zo'n pittige ervaring bij genoten met de laatste(juni) wortelkanaalbehandeling.
Dus cloxicillinum 500 mg en duimen, dat het beter werd.
's Avonds gespoeld met een paar glazen koude witte wijn.
Dat vinden ontstekingen nu eenmaal prettiger dan met warme koffie!(antibiotica's niet echt, by the way, maar het was even noodzakelijk voor mijn geestelijke volksgezondheid)
's Nachts af en toe slaapwandelend spoelen met water, woelen, spoelen, woelen....etc.
Daarna in een diepe slaap gesukkeld en wonderlijk gedroomd.
Maar de volgende morgen, toen ik om half zeven fris en fruitig met in mijn handen de ochtendkrant en een bakkie yoghurt voor de pillendis in de spiegel keek, moest ik alle zeilen bij zetten om de boel niet te laten vallen.
My goodness....
Kan een mens toch ineens spontaan makeoveren zonder dat er een doktershand aan te pas komt!
Duidelijke bevestiging. Hier en daar ontwaarde ik nog een bekend stukje huid en lip of ooghaar.
Tandarts gebeld, die kent mij en mijn problematiek en weet dat ik niet snel overdrijf.
Dus kon ik om half een al komen na de vergadering.
Gewapend met bril hield ik dat nog wel even vol.
Trouwens...wees er verzekerd van dat je het vrolijke middelpunt wordt van de hele goegemeente.
Voor mijn gevoel zakte mijn wang ter plekke af tot sleutelbeenhoogte.
Gelukkig viel de wortelkanaalbehandeling reuze mee, omdat de zenuw finaal naar de ratsmodee was. Ik haalde opgelucht adem en herinnerde tandarts eraan, dat we nog maar twee kronen te gaan hadden.
Ha, Ha, ze vond 'm leuk.....ik ook.....en lachte echt als een boerin met kiespijn!!
Zo, nu moet de antibiotica maar heel hard aan die zwelling gaan knagen, want hoe moet ik anders volgende week backuppen in ons bandje(we moeten optreden)?
Gelukkig werkt de stem weer beter!
Heel veel sterkte voor jou, florence nightingale en doe manlief mijn, in peanuts vergeleken bij hem, lijdende groetjes!
Huggie, Ber

29-08-2008 om 18:26 uur

Hi Berna,

Goh, da’s ook allemaal niet zo fraai wat ik nu van je hoor! Ik heb inderdaad een paar rare dagen achter de rug, vandaar dat ik nu pas kans zie om je te antwoorden. Dat jouw zwelling peanuts is, zou ik niet durven beweren. Je kunt daar behoorlijk wat last van hebben lijkt me en je hartklep zit ook niet op dat soort ellende te wachten. Niets zo gevaarlijk voor de klep als ontstekingen op gebied van ’t gebit. Ik hoop dat je zwelling inmiddels wat is geslonken, want een makeover als Quasimodo daar zit je zeker niet op te wachten.

Het bakkie yoghurt voor de pillen komt me heel bekend voor. Zelf heb ik die tip op een gegeven moment gehad bij het slikken van mijn diabetesmedicatie (Metformine) en inmiddels heb ik manlief er heel blij mee gemaakt. Tot vandaag, toen ik las dat de nieuwe, van de chirurg gekregen antibiotica voor zijn inmiddels ontstoken been, niet met melkproducten genuttigd mag worden. Dan maar met appelmoes bedacht ik. En zwager kwam met de tip om dat eens af te wisselen met Trixie (gelatinepudding), dat schijnt ook lekker naar binnen te glijden. Dat mag ook wel met die hele pillenzooi die hij nu op (naast) zijn bordje krijgt. Op ’t moment gaat het meer stappen achteruit dan vooruit, met ook nog eens ritmestoornissen, bloedarmoede en de verdere reutemeteut van misselijkheid en duizeligheid door de medicijnen. We houden de moed er nog wel in hoor! Ik ben ook streng voor hem, even doorbijten op zijn tijd. Ik moest eigenlijk van de week weer beginnen met mijn werk, maar ik heb zorgverlof gekregen. Maandag bel ik mijn baas om verder af te spreken. In principe heb ik in het cao gezien dat ik twee weken buitengewoon verlof kan krijgen in dit soort gevallen. Niemand zit daar op te wachten, maar ik kan mijn mannetje ook niet alleen thuis laten sukkelen. Komt tijd komt raad, wie weet hoe snel hij volgende week opknapt.

Fijn dat iedereen bij jullie op school zo vol goede moed weer begonnen is en er een goede sfeer is. Dat heb je ook hard nodig in het onderwijs.
Is je puberzoon inmiddels al over de crash heen? Hopelijk heeft die aardige buurman hem inderdaad uit de brand kunnen helpen.

Na een middagje visite is het nu tijd om eens te gaan koken. Je houdt een verdere reactie van me tegoed. Ik heb wel alles gelezen, je schrijft leuk (ik zie de springdansende kikkers zo voor me)!  *)

Ook voor jou veel sterkte met alle tandartsellende en ik hoop dat de benauwdheid veel minder is!

Lieve groeten, Ria

02-09-2008 om 19:32 uur

Ha Ria....hier ben ik weer.....inderdaad blijft er weinig tijd over om te schrijven. Dit is een berichtje tussen de vaat en de was in....na het eten en voor het oefenen met de band!
Gelukkig had mijn wang op zaterdag slechts nog de omvang van een oudewijvenwang en kon ik met een beetje fatsoen naar de wedstrijd van een van de twins.
De antibiotica doet goed zijn werk.
Natuurlijk waren jullie er wel op in gesteld, dat het niet makkelijk zou worden na de operatie van manlief, maar het valt geloof ik echt wel meer tegen dan verwacht!
Fijn dat je wel zorgverlof kan nemen, dan heb je wat meer rust.
Lees 'm maar niet voor uit Mercier.....dat vrolijkt niet op.
En de krant uitspellen is ook zo opbeurend niet meer.
Bovendien kan ik me voorstellen dat de rits niet eens het probleem is, maar meer de gedachte aan wat er allemaal fout kan zijn.
Dat heb ik altijd bij ritmestoornissen, waardoor je spontaan in een hyper kan schieten!
En dan wordt het er niet beter op.
Ik heb erg veel baat gehad bij de cursus 'adem stroomt' en kan het nu goed handelen.
Bovendien, zondagmorgen was ik stikbenauwd.....maar ik moest met de band oefenen , omdat we zaterdag al op moeten en we in de vakantie natuurlijk alleen maar op die luie lauweren hebben gerust!
Dus met ijzeren discipline gedouched, aangekleed en hup naar school.
De eerste noten gingen wat moeizaam, maar het ging steeds beter en op een gegeven moment zelfs erg goed.
Aan het eind van de ochtend was ik mijn benauwdheid kwijt en voelde ik me heerlijk.
's Middags kwam het wel terug, maar 's avonds moesten we verder met rocken en was het idem dito.
Als het niet echt noodzakelijk was geweest, had ik me afgemeld en me waarschijnlijk de hele dag hondsberoerd gevoeld. Dus altijd luisteren naar het lijf is het ook weer niet helemaal.
Ik denk, dat de antibiotica ook zijn nodige weerslag heeft!

Enfin....op school heb ik al weer honderd knuffeltjes en knellende armen om mijn nek gekregen en dat weegt op tegen lange dagen die voorbij vliegen.
Grappig is het altijd dat het niet alleen de kinderen zijn, maar ook de ouders. Genieten!
Vandaag kreeg ik een boeiend poppenkastspel te zien van een van de boys(5 jaar), hij speelde in z'n eentje een politieagent in pak met gouden knopen en gouden epauletten en een muis met honger
muis:"Ha, ha.....ik heb zin in een stukje kaas......piep!"
agent:"kaas heb ik niet".
Muis:"Maar daar zie ik er toch drie....smullen....
en muis bespringt politieagent, die wanhopig uitroept"Het zijn mijn knopen, het zijn mijn knopen....!"
En daarna nog een keer hetzelfde fragment, maar dan met de epauletten, die de agent 'zijn dingseltjes'noemde.
Mooi hè.

De crash van puberlief heeft hem een nieuwe harde schijf opgeleverd. De buurman had niets meer liggen en ik was eigenlijk trots op hem, dat hij redelijk zichzelf kon blijven.....dus naar de allergoedkoopste computerstore in de buurt, die hij netjes op internet had opgezocht.
Hij bouwt het zelf allemaal altijd netjes in, dus hij gelukkig en ik weer rust.

Ik moet er weer even mee stoppen en de oude rockmotor weer opladen.
Gister was ik jarig en ik ben nu echt wel de oma van de band. Maar Tina perst er nu ook nog een concertje uit.

Dag dag, zet 'm op. Hou de goede moed erin.
Ik duim voor jullie, huggie...Ber

07-09-2008 om 22:15 uur

Hiep hiep hoera voor jou Ber *O* en een beetje late maar welgemeende verjaardagsfelicitatie!
Ik hoop dat je een heerlijke dag hebt gehad!

Ja, wat zou het leven tegenwoordig zijn zonder antibiotica! Blij te horen dat je weer een beter aangezicht hebt. Hier doet de antibiotica gelukkig ook goed werk: “dat gaan we winnen” zei de chirurg afgelopen woensdag en inderdaad ziet het been er een stuk beter uit en is ook de misselijkmakende, weezoete geur verdwenen! Je duimen heeft geholpen! De hernia blijft daarentegen maar tergen, gelukkig mag hij volgende week naar de neuroloog, al zal die man ook niet veel kunnen doen op ’t moment. Een MRI maken kan (nog) niet vanwege de hartklep, die eerst goed vastgegroeid moet zijn. Zijn rits baart inderdaad nog de minste zorgen, die wond geneest super!

Gisteren zat ik er even zelf doorheen, dat hele medicijngedoe (van hem maar ook van mij) en mijn aansporingen om genoeg te drinken, te eten, een klein stukje te lopen… Ik kwam al moe uit bed, notabene nadat ik dit keer wel goed en lang genoeg geslapen had en alles voelde als teveel. Meer adem tekort tijdens het schoonmaken van de badkamer en ook nog één lange opvlieger leek het wel. Ook nog lage rugpijn, een euvel dat ik al lange tijd niet gehad heb, waarom het nu opeens weer opduikt, net nu ik het helemaal niet kan gebruiken?
Gut, gut, wat zit ik nou toch te klagen. Dat is nou ook weer niet de bedoeling. Vooral niet nu ik lees dat jij zo benauwd bent geweest en dat je je daar zo goed  overheen hebt kunnen zetten! Hoe kwam je aan die cursus “adem stroomt”?

Leuk, die kinderen met hun eigen “dingseltjes”! Ik kan me voorstellen dat je alleen al van die die knuffelige armpjes om je heen goed opknapt.
Morgen ga ik ook weer naar mijn werk, dat moet kunnen al ben ik er niet helemaal gerust op. Gelukkig ben ik met tien minuutjes fietsen thuis, als manlief op de noodknop duwt. “Mijn” leerlingen hebben een ietsjepietsje minder hoog knuffelgehalte, maar er zitten wel schatten bij hoor. Gelukkig zijn er elk jaar maar een paar heel vervelende dwarsliggers en die trekken in de loop der jaren vaak ook wel bij.

Mooi dat je zoon weer verder kan computeren, handig toch dat hij je straks ook weer kan helpen met problemen, hij doet genoeg ervaring op geloof ik.

Ik ga nog even verder met het uitzoeken van foto’s voor van alles en nog wat. Heb vandaag wat tijd verspild op Flickr, daar kom je ook zo’n wereld aan fraaie opnames tegen, zowel van amateurs als professionals.

Werk ze volgende week en hopelijk zonder erge benauwdheden!

Lieve groeten, Ria

11-09-2008 om 20:04 uur

:s)Hello deary,
Nou, wat ik je smoes....druk, druk, druk.......!
Ja, zonder die medische wetenschap zouden we al aardig gevloerd zijn! Letterlijk en figuurlijk naar ik vrees!
Ik bedoel, ik ken natuurlijk ook wat minpuntjes(ahem) vanuit mijn grijze ziekenhuisverleden, maar het is inderdaad 'lang leve de pilletjes voor de pep'.
Het is hartstikke toppie, dat je er even uit gooit dat een mensch van vleesch en bloed nou eenmaal niet meer is dan dat op gezette tijden.
Want op de momenten dat mijn lijf mijn ziel hard overschreeuwt, voel ik me ook alleen maar bloed, zweet en tranen(vrij gebruikt naar meneer André) en stort mijn degelijk opgebouwde optimistische kaartenhuisje als een plumpudding ineen.....
Gelukkig maar. Zou je stoïcijns doorgaan met handelen, dan wordt het pas echt tijd voor een bezoekje aan de psych!
Je bent je op zulke momenten zo pijnlijk bewust van je lijf. In de periode dat ik een zwangerschapshernia had, vond ik mezelf een grote ruggegraat. Al het andere verdween er bij in het niet.
En dan al die andere dingen, die er echt wel voor zorgen, dat je het niet vergeten zal......pijn, pillen, fysio's, artsen....terrible!
Enfin, gelukkig is het dan ineens weer een poosje verdwenen. Waar onze achtelijke stress al niet op kan gaan zitten, haarfijn weten ze je zwakke punten er uit te lichten. Het zijn net kinderen( :Y).

Op school is het natuurlijk al weer twee weken bal. Elke avond toch wel gauw tot een uur of zes/half zeven.
En ik doe het nog wel volgens mijn ontzenuwende motto.....'first things first'.
En ik laat me verder niet gek tikken, maar dan nog.
Natuurlijk kwam daar ook ons smashing optreden bij.
Veel opbouwen, twee uurtjes zingen, veel afbouwen en half vier(o my goodnes) thuis. Maar wel helemaal happy, omdat het redelijk goed was gegaan.
We hadden spijkerbroeken, zwart t-shirt-outfit gekozen. Dus warm(want het was buiten)comfortabel(zit als een handschoen)en toch leuk.
Haren in de gel/wax/curly mousse en alle andere resten, die ik van zoons en dochterslief nog kon vinden, kekke hakkenlaarsjes en moeders kon gaan rocken. Leuk hè, verkleedpartijtjes.

Vrijdag was dochterlief Parijs met haar man overgekomen. En raad, raad, raad.......IK WORD OMA!
Dit hebben we wel even gevierd, de hele goegemeente bijeen en geproost op dit perpetuem mobile
van het leven.
Ik heb anders wel het gevoel, dat ik net uit de luiers ben....alhoewel, dan heeft baby toch al aardig de baard in de keel!
Zaterdagmiddag hadden beide zonen verloren, tot hun groot verdriet. Een moest er helemaal in Hoek voetballen, daar ben ik maar niet naar toe gegaan, maar wel met mijn hele Parijse aanhang naar de jongste(6 min.) van de tweeling.

Zondagmorgen bedacht ik me tijdens onze langzaamaanactie, dat is....dochter op het voeteneind onder mijn dekentjes, ik er tegenover en lekker koffie of thee slempen en kletsen, kletsen en kletsen......, dat het de zevende moest zijn en dat ik me in juli, met de vakantie voor de deur, enthousiast had opgegeven voor een cursus djembe bij een hele goede docent.
Oh, oh even vergeten. Ik dacht, dat het om half een was. Gauw even googelen en toen bleek het ook nog om 12 uur te zijn....half uurtje voor douchen, tanden poetsen en aankleden en minstens 15 min rijden.
Ik heb nog nooit zo snel gehandeld. Vijf over twaalf kwam ik op bestemming aan en daar bleek de beste man volgens good old african recipe er nog niet te zijn....pfffff.
Dat was het na later bleek ook weer niet, gewoon een misverstand tussen flyer en website.....
Maar het was echt hartstikke leuk. Zoveel gevoel als er uit spreekt, heerlijk! Bij de andere cursus krijg ik meer vooral de technieken ...maar dit is een verademing! Ook letterlijk, by the way. Al die spieren spannen en ontspannen....'t helpt ook echt.
Daarna was ik redelijk voor gaas met mijn paar uurtjes slaap en al mijn interacties tezamen.
Dochter Parijs was bij dochter en vriend Hilversum gaan eten, dus mocht ik van mezelf lekker een beetje tuttebollen in het huis.

Zo, dan weet je ook weer wat me van de straat houdt. Tussen alle bedrijven door heb ik me in de wereld van de sprookjes gestort en speel een sprookjesschrijfster, die telkens voor inspiratie in de wensput duikt en dan bijvoorbeeld zoals deze week met een zon en een veren vleugel boven komt(Daedalus en Icarus) en morgen met een speer en een verhaal over Achilles en het Troyaanse paard......
We doen deze week namelijk de griekse mythen, volgende week de klassiekers Andersen, Perrault en Grimm, de week daarop een marokkaans en een japans sprookje en daarna de modernen...de miesmuizers van Annie M.G. Schmidt en een verhaal van Toon Tellegen.

Vandaag was ik stervensbenauwd....werd er echt een beetje naar van in de auto, maar het was natuurlijk ook nog eens onnatuurlijik heet. Ik voelde het gister al weer opkomen. Ik heb het idee, dat de puffies niet helemaal de gewenste uitwerking hebben.
Zal me morgen proberen te matigen en ook in het weekend kalm aan te doen!
Hoe was het ook al weer.....luisteren naar het vege lijf!

Puberlief heeft het waanzinnig naar zijn zin op de nieuwe school Gelukkig maar, altijd té spannend zo'n eerste tijd.
Hoe oud zijn die schatjes van jou....?( nee, niet die van jezelf)
En hoeveel heb je er dan?

Doe je je dappere ega mijn welgemeende groetjes....ik hoop dat het weer gauw allemaal weer een beetje z'n normale gangetje kan gaan. Hebben ze al bedacht hoe lang het genezingsproces kan gaan duren?

Wat is dat Flickr leuk, dat kende ik helemaal niet. Fijn om te weten en inderdaad, wat zijn we toch tot mooie dingen in staat.
Dag lieverd, zet 'm op! Ik duim voor extra energie. ^O^
Huggie, Ber :W

15-09-2008 om 23:06 uur

Ha bijnaomaBerna :),

Ahrg, alle vrouwen om me heen lijken wel oma te worden, is het geen familie dan toch wel oud-medestudenten van mijn bibliotheekopleiding, blogbekenden of mailinglistvriendinnen.
Van harte gefeliciteerd natuurlijk, dat jullie allen maar een mooie tijd tegemoet mogen gaan!

Nou, ik weet inmiddels steeds beter wat jou van de straat houdt, liefhebberijen te over geloof ik;-) Rocken, djembeeën, omhoog en omlaag met die armen en beentjes, beweging genoeg. Dat kan ik niet zeggen. Maar hoewel het bij mij allemaal wat minder “anstrengend” is hoeven we geen van beiden bang te zijn dat we na ons pensioen achter de geraniums gaan zitten. Mits de gezondheid het enigszins toelaat, uiteraard. Jij hebt dan ook het schilderen en het lezen nog en ik hoop naast het lezen door te kunnen gaan met fotograferen.
Fijn dat het optreden een succes was! Ik heb een keer een optreden bijgewoond van een schoonzus die in een popkoor zingt en ik moet zeggen dat dat inderdaad ook heel swingend was. Zelf ben ik niet zo’n muziekmens, al kan ik op zijn tijd wel genieten van bepaalde muziek, die meestal wel rustig te noemen is. 

Speaking of gezondheid, bij mij lijkt het ook niet echt geweldig te gaan met mijn adem. Ik heb het idee dat ik steeds meer lucht tekort kom, soms alleen al als ik van de ene kant van de kamer naar de andere kant ben gelopen. Ik was vorige week bij mijn nefroloog en die vertelde dat ik beter (gefaseerd) kon stoppen met de metoprolol. Dat is een betablokker die ik (samen met andere medicijnen) gebruik voor het onder controle houden van mijn bloeddruk. Dit middel zou volgens hem de luchtwegen vernauwen en dus kreeg ik wat anders erbij. Ik ben benieuwd of ik er inderdaad iets van ga merken.

Als basisschooljuf moet je ook van alle markten thuis zijn zie ik nu weer. Leuk, al die sprookjes en mythen. Lijkt me een prachtig onderwerp voor een fotoserie…
Die “schatjes van mij” zijn tussen de 12 en 18 en het wisselt dagelijks wat voor klantjes ik binnenkrijg, al zijn er natuurlijk altijd wel vaste bezoekers bij. Soms zit het mudjevol (ca. zestig tot zeventig leerlingen) en soms zit er maar één eenzame werker en alle varianten daartussen.
Hier op school wordt ook veel aan cultuur gedaan, er is elk jaar wel een musical en verder veel open podia en zo en schouwburgbezoeken. Daar krijg ik in de mediatheek niet zo veel van mee natuurlijk, maar ik probeer wel altijd naar de musical te gaan kijken. Ook docententoneel is sinds een aantal jaar in opkomst.

Fijn dat zoonlief het zo goed naar zijn zin heeft! Het is vaak een enerverende periode die tot de kerst het moeilijkste is, maar daar is dan bij jouw puber geen sprake van gelukkig.

Wat het genezingsproces betreft, daar staat normaliter zo’n drie tot zes maanden voor. Het ligt er maar aan hoe oud je bent en wat voor conditie je hebt, en natuurlijk ook zoals bij hem of er complicerende factoren zijn. Inmiddels heeft hij van de neuroloog te horen gekregen dat die niet aan iets neurologisch denkt. Wat dan wel, tja… Hij adviseert fysiotherapie, maar W. mag toch een MRI laten maken. Omdat dat nog even duurt, met uitslag en alles, is hij nu toch naar de hartrevalidatie gegaan, met de vraag wat ze daar voor hem kunnen doen. Ik ben meegegaan en ik moet zeggen dat ze daar erg serieus en welgemeend belangstellend overkwamen. Helaas is de pijn weg zodra W. gaat liggen, zodat ook daar het probleem erg moeilijk aan te pakken is, zolang ze niet weten waar het vandaan komt. Maar er wordt in elk geval aan gewerkt, dus we zijn weer wat opgewekter alletwee.

Nou, neem niet teveel hooi op je vork, het ga je goed deze week!

Liefs, Ria