een dag uit een leven met lef......

19-08-2008 om 10:37 uur Gesloten

:W Ha die Ria.....
Een wat andere titel, dan beslommeringen of muizenissen.
Het kwam door de topic 'leven met lef' van Rianne ietsje naar onderen toe. Boeiend om te lezen!
Uit onze briefwisseling is gebleken, dat we vooral de stelling 'COPD, we kunnen er mee leven, maar we gaan er niet naar leven' volledig onderschrijven.
We zouden zoeken naar een mogelijkheid om onze briefwisseling voort te zetten onder een andere topic.
Ik denk, dat deze vlag de lading dekt.  ^O^

Heerlijk voor jou, dat manlief weer thuis is en jullie de draad op kunnen pakken.
Het zal zeker nog even wennen zijn.
Gisteren ook zo genoten van al dat water, dat met bakken uit de lucht kwam zeilen.....

Ha, ha het ultieme moment om me eens met schoonmaakwoede op het huis te storten.
Dat zuchtte toch al een beetje stoffig onder mijn uithuizigheid naar tuin en bric a brac!
Eerst maar weer eens beginnen met die eeuwige was.
Ik vind het een gotspe, dat hoofdklasse-voetballers drie maal moeten trainen en dan heb ik het nog dubbel ook! En daarnaast dan een wedstrijd minimaal per week.(soms twee)
Weet jij.....en vooral bij zeer nat weer.....hoeveel heftig vuile was dat geeft.

Maar....ook wel heerlijk als het allemaal zo lekker fris aan het lijntje hangt. Ondertussen heb ik genoeg tijd om te mijmeren over het boek'Het zwijgen van Perlmann' van Pascal Mercier.
Zelden een taaier begin meegemaakt. maar ik weet, dat, als het maar een beetje in de buurt komt van zijn boek 'nachttrein naar Lissabon' het zeer de moeite waard zal zijn om door te zetten.
Het hoofdthema is een filosofie rondom taal.

Tegen de tijd, dat ik zolder en trap en hal ( de jongens moeten dus nu ook vandaag de eigen kamers doen) en badkamer heb gedaan, waarbij ik me altijd afvraag, of er minder prikkelende schoonmaakstoffen  :N zijn te vinden, die toch krachtig genoeg zijn, ben ik wel weer toe aan een blik op de computer.
Kop koffie erbij, wat is vakantie toch een heerlijkheid.
Daarna mijn kamer en de huiskamer....die zijn het snelst klaar. Wc-eetjes voor het laatst en als toetje zelfs de galerij geschrobd....mooi woord....geschrobd.
Lang leve het fitnesscentrum dat huishouden heet!
Denk niet, dat ik er aan verslaafd ben, want geloof me....dit is een ongelofelijke uitzondering.
Geen tijd voor met die fulltime-baan.
Maar daardoor smaakt de voldoening zoet! :Y

Ik ben vorige week op onderzoek uit geweest naar tempera.
Ik heb er vorig jaar mee geschilderd in la douce france en het heeft zulke prachtige kleuren.
Je moet er pigmenten voor oplossen in een ei-mengsel( met o.a. lijnolie en damar-vernis)
Ik heb het nu in huis en wil er vandaag mee aan de slag.
Ik laat je nog even weten of het gelukt is, ja dan nee!

Heb het goed
huggie,
Berna. *)

De reacties zijn gesloten.
19-09-2008 om 19:58 uur

:s)Ha lieve Ria.....
Vrijdagavond en bijna door de hoeven gestort. Hè hè, het was een enerverend weekje.
Dat kamp hijgt met de hete adem in onze arme nekjes en vergt veel aan inventiviteit en voorbereiding.
Natuurlijk worstel ik twee keer per week met een roze boa om in de diepte van de wensput en daarnaast is er van alles te verhapstukken aan vervoer, catering en toneel en kampkrant.
Maar het wordt gelukkig wel allemaal super leuk en de kinderen krijgen weer zo'n onvergetelijke heerlijke dag.
Dat is natuurlijk kicken, want je bezorgt ze er echt herinneringen voor later mee en daar mogen wij dan aan meewerken!

Je vroeg twee brieven geleden waar ik de cursus 'adem stroomt' had opgeduikeld.
Wel, toen ik hoorde dat ik ernstige COPD had en dat fysiotherapie goed kon helpen, had ik eigenlijk nog niet zo'n zin in dat hele medische circuit. Op dat moment waren mijn gangen naar de longarts en de cardioloog, huisarts en tandarts meer dan voldoende confrontatie met het zieke lijf.
Ik heb toen maar naar een combi gezocht van leuk en verlichtend.
Even googelen en klaar. Dan moet je verder niet meer denken, maar heel snel opgeven en gaan!
Het was echt de moeite waard.
Ik heb er veel van opgestoken en kon het ook toepassen in de benauwde uurtjes.

Maandag ben ik voor het eerst naar een zangpedagoge geweest en doe ik in wat langzamer tempo wat ik op de cursus geleerd heb, nevens natuurlijk uit volle borst zingen en geloof me.....het is heerlijk om dat te doen en te weten dat je met 1/3de lucht er nog heel wat uit kan persen, als je maar goed in je ademhaling zit.

Vandaag was het trouwens qua benauwenis weer een off-day. Maar ik heb het gevoel, dat er een keelontsteking onderweg is. Een beetje dichtgeschroefd geval en zo treurig ben ik op het moment echt niet!
Het is niet zo vreemd, omdat de bacillen om ons heen weer rijkelijk rond gesproeid worden in hoestbuien, loopneuzen en kwijlbekkies. Maar ze blijven lief hoor, dat wel.
Als je een gouden tip hebt om de weerstand te verhogen.....ik hoor het graag!
Het is, dat ik zo op moet letten voor die lekkende klep, anders had ik er minder mee bezig geweest, denk ik. Dan is het gewoon ongemak en een wat benauwde toestand, die weer over waait.

Het was een heerlijk weekje thuis want puberlief was op kamp. Wel kwam de onderhoudsmonteur voor de ketel op woensdagmiddag langs en heb ik speciaal voor hem opgeruimd met een vergrootglas in mijn handen en dan moet je weten, dat de beste man helemaal naar zolder moet!
Dat betekende dus, rondslingerende kleren van de jongens in grote getale op het bed smijten om ze daarna met het dekbed verlakkend toe te dekken.
Heftig met de stofzuiger in de weer om de stofwolken te laten verdwijnen en alle rondslingerende lege waterflessen van puberlief te verzamelen, waarna ik fluitend er een volle boodschappentas bij de super van kon halen.
Enfin, om één uur zat ik keurig gepikt en gesteven klaar met een kopje thee en toen kwam de beste man om half vier langs en stond in vijf minuten weer buiten. Ik wed, dat hij niets gezien heeft, want hij stoof naar boven als een razend roelantje en stoof daarna net zo hard weer naar beneden.
Maar......het huis was lekker schoon! *)

Lekker afwisselend als je het ene moment met veel en het volgende moment met maar enkele leerlingen werkt. Maar ik kan me zo voorstellen, dat een hok vol pubers ook dodelijk vermoeiend kan zijn. Ze hebben vaak zo'n hele eigen logica, waar je ze eigenlijk eerst voor moet kennen om het te begrijpen!
Als ik naar dat schatje van mij kijk tenminste!
Hè Rie, hoe doe jij het dan op dagen van heftig benauwd....of meld je je dan ziek? Of heb je ook, net als ik, dat het vaak minder erg lijkt als je er minder aan denkt, met een hoop afleiding en zo......zodat je pas weer instort als je thuis wil neerzeigen op de bank met het verstand op nul of oneindig?

Het laatste waar ik aan denk, als ik jou verhalen lees, zijn geraniums....of nog erger..sanseveria's.
Ik denk, dat je tussen alle struggles for live genoeg hebt voor een zinvol bestaan.
Dat moet als je nog een opleiding fotografie gaat volgen on certain ages. Het is deze drang tot vernieuwing waardoor jij me triggerde met je brieven.
Ik hou ook van iets nieuws te ondernemen. Niet heel veel.....maar wel op gezette tijden, als ik denk, dat ik wel weer een nieuwe impuls kan gebruiken om op nieuwe ideeën te komen. Fotografie lijkt me het supersummum....vroegah heb ik nog wel veel met mijn gewone cameraatje gezwaaid, maar digitaal ben ik nog niet zo veel in de weer geweest. Straks moet ik wel, want dan gaan we van de kinderen digitale portfolio's aanleggen en aangezien ik de cultuurcoördinator ben, moet ik er wel mee uit de voeten kunnen. Mijn fotoblik, zal ik maar zeggen, zit wel snor! Ik heb me dit jaar dan ook opgegeven voor een cursusje digibeeld! Dus wie weet!
Ik doe wel veel, maar ook veel niet.  Zang, Djembé en de tuin moet je zien als mijn fysiotherapie, rocken in de band is aan komen waaien en schilderen is mijn uitlaatklep voor opgekropte emoties e.d. Niets zo heerlijk als even lustig zwaaien met het paletmes! (kwast gebruik ik minder).
Beter ook voor het gezin, anders krijgen mijn drie thuiswonende bloedjes het allemaal voor de kiezen.
Maar tussendoor zijn er best nog veel van bovengenoemde bankavonden....en vergeet niet, ik kan het bijna allemaal op eigen tijd en eigen uur! Niet onbelangrijk voor de rust in je koppie. Dus als ik mijn dag wil pakken om vier uur 's nachts, ligt er niemand met een boos slaperig oog mijn lampje uit te wensen!

Wat een lange periode te gaan voor de revalidatie. Nou ja, het zal vooral de begintijd zwaar zijn en dan hopelijk van lieverlee allengs beter worden.
Fijn dat de neuroloog uitsluitsel heeft gegeven. Ik hoop dat de MRI-scan wat oplevert. Ik duim heel hard.....het moet doorkomen....of niet?

Ik heb net een verfrommeld hoopje puberlief opgehaald. Zonder stem, dat wel, dus nog steeds lekker rustig!
Hij had het lekker gehad, maar wad lopen vond hij het toppunt van smerig......want glibberig nat!
De discotheek was van een -letterlijk-adembenemend gehalte en hij was ook nog bleekjes en misselijk geweest voor een dag.....maar hij is er weer, en het lijkt al weer een jaar ouder....Hoe doen ze dat bij jullie op die scholen toch?

Ik stop er maar weer even mee. Ik moet me een beetje gaan voorbereiden op morgen, want dan is er buiten de voetbalwedstrijd van zoonlief eerst 's morgens een klusje , waar ik nou werkelijk tegen op zie. Namelijk het helpen schoonhouden van het tuinencomplex. Hiervoor wordt elke tuinbewoner geacht een keer per jaar aan te treden. Nu wil het geval, dat het tegenwoordig 's morgens al ijzig koud is en ik ( vooral bij benauwenissen) onmiddelijk angstvallig paars aanloop. Ik zal me met de moed der wanhoop in een coltruitje of drie, vier hijsen en in majo en spijker, mijn kekke muts op m'n kop en mijn winterse duffel(net vers uit de mottenballen) er maar over heen gooien om me dan als een onherkenbaar, maar ook onbeweegbaar michelinmannetje van mijn taak te kwijten.
Ik vrees, dat ik niet meer bij de grond kom, omdat het middel niet meer in de vooroverstand wil knakken met al die lagen ertussen........O, wat zullen ze blij met me zijn!!!!!
Wens me sterkte!
Heb een fijne week en veel lekkere opstekertjes.....
Huggie, Ber :W

20-09-2008 om 19:07 uur

:WHello deary.....
Niet schrikken, daar ben ik al weer. Maar ik was gister zo snel aan het antwoorden, dat ik er een paar vergeten ben.
Ha....zit jij er ook op te wachten dan, vroeg ik me af, op dat oma zijn.....?
Ik weet het zelf nog niet echt. Ik meende, dat ik nog maar net uit de luiers ben....nou ja, in ieder geval nog steeds aan het opvoeden ben. Al 28 jaar dus en ik moet er nog minstens een paar jaar aan plakken.
Natuurlijk wonen ze in Parijs en hoef ik niet te babysitten, dat scheelt aanmerkelijk.
Ik vrees, dat ik meer de oma ben van de musea, de voorstellingen, het jeugdtheater, dans etc. Ooit later nog eens een rockconcertje, zoiets denk ik. Als kinderen kunnen praten en mij begrijpen snap ik ze veel beter!
Ik heb iets minder met babyzalf en poedelzachte huidjes en berg en zesde, zevende of achtste virusziektes.
Darmkrampen en groeistuipjes pakten bij mij ook nogal eens averechts uit. En dat terwijl ik, mind you, zelf adviezen gaf op het consultatiebureau!
Hoe grappig kan het zijn!
Het lijkt me leuk als ze weekendjes overkomen, maar, o help  :?, struikel ik dan de komende tien jaar weer over box en buggy en rondzwervende knuffels en spenen en sjouw ik dan naarstig het hele giftige schoonmaakarsenaal naar een van de hogere regionen in plaats van in dat handige kastje onder het aanrecht. Of nee, nog afschuwelijker.....dan moet ik natuurlijk alle kasten weer kindveilig maken en die hele handige ikeasluitinkjes er op schroeven en kan ik jaren lang mijn eigen kasten niet onbekommerd openen, maar slechts in een tirade van verwensingen, omdat het mij ook nooit goed lukt. Ik ben nl. zelf altijd kind gebleven en dan ontgaat je de hele logica van al die vernuftigdheden. GGGGGRRRRRR.
Maar verder voel ik me een bevoorrecht mens en zal ik mijn dochterlief Parijs niets laten merken van al mijn ambivalente gevoelens.

Over de betablokkers, die had mijn huisarts expres niet voorgeschreven, maar ze heeft voor aceremmers gekozen. Daar doe ik het goed op, want bij de laatste controle was de bloeddruk 130/85. Vorig jaar nog 220/110. Dus helemaal OK.
Hoe vaak moet je eigenlijk langs de nefroloog?

De tuin vanmorgen viel reuze mee. Op de eerste plaats was het een stralend mooi zonnetje, dankzij de michelin waren mijn vingers maar tot halverwege bevroren en heb ik de hele ochtend lekker gekuierd met een grote blauwe plastic zak en een vuilknijpertje. Ondertussen genietend van de aalscholvers, de zwanen en de buizerd. Om tien uur kwam er iemand van het bestuur een bakkie koffie brengen(wat smaakt dat dan heerlijk) en daarna hebben we de dakgoot opnieuw, maar wat schever, bevestigd en was de gezamelijke klus klaar.
Een goed gevoel en een ervaring rijker. En....belangrijk nog een heel groot deel van de zaterdag voor me.
De keel is weer ietsje dikker. Ik gooi het gorgelen met zout water maar in de strijd en anders spoel ik er strakjes een vrieswitte soave tegenaan!
Dag, dag....heb het fijn....en o ja, die fijne opstekertjes zijn momenten  en niets anders dan dat!
Huggie, Ber ^O^

26-09-2008 om 23:41 uur

Ha die Berna, het vrolijke michelinvrouwtje ;D!

En dan is het alwéér vrijdagavond! Ik heb je berichtjes al veel eerder gelezen, maar kwam er niet aan toe om te antwoorden. Toch is mijn leven momenteel lang niet zo druk als het jouwe, denk ik. Na mijn studie (die erg veel energie vergde) ben ik eerst in de ziekenhuisrompslomp en de nadagen daarvan beland en momenteel wil ik na mijn werk eigenlijk alleen maar op de bank, filmpje kijken, lezen. Weinig puf om wat anders te doen. Afgelopen zaterdag ben ik wel met zoonlief naar Breda geweest, om mijn tentoonstellingsruimte in orde te maken. We exposeren met z’n 27’en in een voormalig gebouw van de sociale dienst, waar tegenwoordig kunstenaars hun atelier hebben. Er is een grote ruimte en er zijn een paar kamertjes, waarvan ik er een heb gekregen. Daar moesten nog vloerbedekkingstegels weggehaald worden en de vloer moest geverfd worden. Omdat ik het in mijn rug had heeft zoon me geholpen en geverfd (gewoon over de tapijtresten en lijm heen, want dat hadden ze in het kamertje ernaast ook zo gedaan) terwijl ik ramen heb staan lappen met een aantal anderen. Er zijn namelijk erg veel ramen en de bus stopt voor de deur, zodat ze vreselijk smerig waren. Dit weekend is het open studio route, waar ik niet aan meedoe, maar volgende week ga ik mijn werk ophangen en vrijdag is de opening. Op mijn weblog www.riakock.nl kun je de aankondigingsposter zien en meer informatie.
Vandaag kwam zoon weer thuis na een weekje studentenhuis en vertelde hij dat hij afgelopen week tijdens een sprintje om de trein te halen ineens bijna niet meer kon lopen, hij voelde iets knappen in zijn bovenbenen en kon alleen nog maar strompelen. De dagen erna ging het gelukkig steeds wat beter, maar hij dacht dat het van het verven kwam, een uur lang op zijn hurken met slechts een klein kwastje. Gek hè, ik voelde me gelijk schuldig. Toch lijkt het me vreemd voor zo’n jonge knul om daar last van te hebben.

Hoe is het met je keel nu? Een gouden tip voor je weerstand heb ik helaas niet. Tegen die baccillen is helaas weinig tegen te doen, als je in een omgeving werkt met veel kinderen. Bij mij is er ook altijd wel iemand aan het snotteren of hoesten. Toch heb ik daar zelf niet zo veel last van. Voor jou ligt het allemaal wat gevoeliger, zeker met die hartklep. Ik denk wel dat jij met je zangoefeningen goed bezig bent. Die cursus “adem stroomt” zal ik onthouden, voor als ik meer last ga krijgen. Tot nu toe blijft de ademnood beperkt tot hijgen bij inspanning. Als ik de trap oploop bijvoorbeeld, of als ik de telefoon opneem als ik aan het stofzuigen ben geweest, zoals vandaag toen een collega van W. me belde en vroeg of ik zo hard had moeten lopen…Op mijn werk zit ik veel achter mijn bureau of de balie en dan heb ik nergens last van. Alleen als ik met de boeken ga lopen sjouwen merk ik het wel, gelukkig hoef ik niet te verhuizen en kunnen de kasten voorlopig zo blijven staan, want dat zou ik niet meer aankunnen. Ik kan me goed voorstellen hoe jij met ernstiger klachten je moet voelen na een intensief schoonmaakrondje door je huis, of het organiseren van activiteiten voor je kindertjes. Ha, voor de ketelman ruim ik niets extra op hoor, ik zorg alleen dat er geen troep ligt op de voorzolder, zodat hij er bij kan en dat het wasrek uit de weg staat. Verder doe ik gewoon de deuren dicht!

Leuk dat je ook met digitale fotografie aan de slag gaat. Digitale portfolio’s van de kinderen, wat versta je daar eigenlijk precies onder?

Je duimen is zeker doorgekomen en het heeft denk ik ook wel geholpen! Het lijkt erop dat hij iets minder last heeft en iets langer in beweging kan blijven, dus blijf vooral duimen!

Je puberzoon zit waarschijnlijk al weer volop in andere sferen nu, lessen, so’tjes, taken, proefwerken. Ja, ik heb altijd veel bewondering voor de leerkrachten, hoe die ook tijdens buitenschoolse activiteiten omgaan met de leerlingen.

De aankondiging van je schoonmaakactie op het tuinencomplex was echt hilarisch, ik zag je daar al rondhobbelen. Gelukkig bleek het mee te vallen allemaal.

Ik zit niet echt te wachten op mijn omastatus, nee! J. is ook maar net 21 en hij heeft nog niet eens verkering, althans hij laat niets los over eventuele belangstelling daarvoor. Ik hoop het nog wel een keer mee te mogen maken en hoop dan ook dat we dan nog in een redelijke gezondheid verkeren om er van te kunnen genieten, al hoef ik geen oppasoma te worden, daarvoor heb ik mijn vrijheid te lief.

Jouw bloeddruk is ook behoorlijk hoog geweest, zie ik! In het begin (na het dotteren) moest ik elke maand, daarna om de twee maanden en nu om de vier maanden naar de nefroloog. Het gaat goed gelukkig, al kom ik (nog) niet helemaal van de betablokkers af, vanwege hartkloppingen en een nog steeds te hoge bloeddruk, ook al slik ik daarvoor al een coctail van andere medicijnen.

Zo, ik ga weer afsluiten. Morgen een dagje van Breda Photo genieten en verder zie ik nog wel.
Fijn weekend, toitoi Ria

30-09-2008 om 20:12 uur

Hé die Ria....! ^O^
Zal ik je een big joke vertellen. It wasn't me....op de lijst van de tuinvereniging, maar iemand vaneen andere tuin met dezelfde achternaam!
Heb ik mijn beurt voor volgend jaar alvast gedaan.
Mazzeltje.

Na een volle week, waarin er iedere avond wel wat was(vergaderen met het SP, de band, bekerwedstrijd van zoonlief tegen een eredivisieclub(voor de landelijke beker, dus hoofdklasseclubs en eredivisieclubs door elkaar), djembé spelen en dan als klap op de vuurpijl.......Kamp op vrijdag.

Ik had donderdagmiddag teamvergadering en gaf te kennen bij de rondvraag, dat ik op aanraden van een van de vaders bij mij uit de groep, die een longverpleegkundige is, had besloten om voor mezelf te kiezen en niet mee te gaan op kamp. Hij had me, vertelde ik ,uitgelegd, dat ik echt wat minder hooi op mijn vork moest nemen en daarom had ik besloten zijn advies op te volgen.
Toen ik uigepraat was, werd het angstvallig stil en keken 14 paar ogen me tersluiks vanonder hun neergeslagen oogwimpers aan en Jos, mijn directeur keek heel voorzichtig opzij.
Ik ging onverstoorbaar door met de opmerking, dat ik het natuurlijk wel goed geregeld had, want Judy, mijn stagiaire, zou de honneurs waar nemen......en er zou ook nog een of andere sprookjesschrijfster meegaan. Fout kon het niet lopen, ik bleef thuis. Men bleef zwijgen, maar ik hoorde hun arme hersentjes kraken en knarsen, totdat een van hen in een daverende lach schoot......"Vuile smiecht", zei ze....en daarna heb ik nog nooit zo snel een stel heel opgelucht adem zien halen.
Of ik het nooit meer wilde doen....hikten ze.....want ze waren wel even flink van de wijs geweest.
Ik vond hem zelf ook wel leuk. Ik had het niet ingestudeerd....het kwam er in een flits uit. Maar ik heb er echt nog dagen lang napret van gehad en nu ik het op schrijf, grijns ik weer!

De volgende dag hees ik me op school 's morgens om acht uur al weer in het tante-To- de- sprookjesschrijfster-tenue: De blonde pruik, paars/roze outfit en roze boa om de nek, bril op, turquoise hes vol schrijfattributen, pen achter het oor, nog een bril en pen in de pruik en klaar voor het zoeken naar nieuwe inspiratie wachtte ik iedereen op bij de deur.....'joehoe....sprookjesfiguren....jullie mogen mee hoor.....kom gauw.....' Midden-en bovenbouwers stikten er zo wat in en ouders grijnsden gezellig mee, als ik ze aanriep dat ze er niet uitzagen en dus ook niet mee mochten.
Om kwart voor negen werd onze karavaan van zo'n 15 auto's door alle bouwen uitgezwaaid. Ik en een vader vormden de bezemwagen en wuivend en toeterend gingen we op weg.
Alles liep verder gesmeerd die dag. De zon scheen uitbundig, maar ja, die had ik ook met de kinderen gebeld(dat doen we ieder jaar en ze schijnt altijd), de lokatie was als altijd een heerlijk bos met veel open plekken en een puike padvindershut. We waren met lekker veel ouders en eventuele schade bleef beperkt tot een doorgeslagen stop, een 18 literpan soep op een te klein pitje en een zijpaadje bij de speurtocht, wat onopgemerkt bleef.
Verder genoot iedereen met volle teugen, konden we alle sprookjesfiguren, die uit het grote sprookjesboek waren geslopen weer terugvinden en van hun goede karakters voorzien(anders zouden we voorgoed opgescheept blijven met een gemene prinses , een goede heks, een bange roverhoofdman, een domme kabouter, een mislukte fakir en een vegetarische wolf, hoe erg kan het zijn) en ze met onze geknutselde olifantssnuiten terugblazen het boek in.......
Om drie uur waren we weer thuis, maar na opruimen en optuigen van de sprookjeshoek en de borrel, stortte ik toch wel redelijkerwijs in en ben ik niet meer van de bank gekomen, toen ik thuis was.
De volgende dag had ik twee dikke ogen van die prachtige roze veren boa en pijn in mijn ribbenkast met ademen.
Eigen schuld, dikke bult....typisch een voorbeeld van 'Te'. Maar fantastisch om op terug te kijken.
Nu moet ik even stoppen, want ik moet naar de band, we hebben vijf nieuwe nummers, dus alleen maar leuk!
Alle antwoorden en de rest van de belevenissen volgen van de week. Ik heb je website gezien.
Fantastisch! Natuurlijk blijf ik duimen voor die dappere ega van je.....vanzelfsprekend toch!

Weer een zielsverwantschap....Het gedicht van Vasalis uit vergezichten.
Vasalis is, zolang als mijn literaire leventje vorm heeft gekregen, in beeld, het is een van mijn liefste woordkunstenaars en ik koester haar vier dichtbundels.
Later meer.....dag, dag mooi mens!
Huggie, Ber :Y :W

06-10-2008 om 20:29 uur

:WHello deary....we gaan weer even verder, daar, waar ik was blijven steken, want je had nog een paar antwoorden te goed.
Ja, ik heb inderdaad genoeg te doen. Ik noem het expres, omdat ik bang ben, dat een heleboel mensen denken bij het horen van hun diagnose, dat een aantal dingen dan zo wie zo niet meer kunnen.
Er kan echt heel veel! Maar de hoofdzaak is, dat we in beweging blijven. Ook al kost het je soms een mindere dag, andersom heeft het een averechts effect, dan beweeg je minder om jezelf te ontzien en dan kun je daarna nog minder. Ik ben natuurlijk ook maar een leek, weliswaar een optimistische van aard, maar toch ook weer een ervaringsdeskundige, en geloof me, als ik last heb is het net als bij iedereen hier op het forum in ongeveer hetzelfde stadium (gold drie dus) niet prettig! En toch maken die gezellige bewegingsvormen, zoals djembé spelen en zingen. dat ik me heel erg senang voel en me niet de hele tijd met dat malle lijf bezig hou.
Het lijkt de laatste tijd erg goed te gaan, maar ik klop het natuurlijk wel af onder de tafel op blank hout, ha, ha....tel uw zegeningen! En ik weet, het kan per seconde veranderen....!

'n Digitaal portfolio is een beeldverhaal van wat kinderen allemaal aan creatieve dingen doen op onze school van groep 1 tot en met groep acht. Zeg maar, een digitaal plakboek, waarbij je dan tevens de bouwwerken en andere driedimensionale hoogstandjes kan laten zien en de optredens tijdens de weeksluitingen. Leuk hè.
Het is een van mijn pijlers voor de komende jaren, maar dan moet er nog wel ergens een ladinkje geld worden los gepeuterd, zo hier en daar!
Iedere klas zou dan minstens een laptop en een camera ter beschikking moeten hebben, zodat je de momenten direct in kan voeren.
Het lijkt me helemaal het super-einde. Maar ik wacht rustig af. Eerst begin ik dan maar met een dvd voor alle kinderen van de groep, met onze gezamenlijke hoogtepunten.

Het weekend was ik in Ljouwert, waar dochterleeuwarden de tocht bewegen voor overleven mee hielp organiseren. Dat is een tocht waarbij je steun betuigd aan vrouwen met borstkanker. Er is ook een link naar pink ribbon, al is dat veel commerciëler. Het was erg leuk, al leek ik hier echt wel op het michelinvrouwtje.....alweer met die roze boa!!!!
We wezen mensen de weg en ze konden wat water tanken. Er zouden ook nog appeltjes zijn, maar die heb ik niet gezien. Wel een mevrouw met een orgeltje en haar vriend speelde bagpipe.
Wat een leuk stel! Ze zaten tot over hun oren in die hobby en deden lekker alleen maar optredens, die ze konden onderschrijven.
De mevrouw van het huis waar we voor stonden kwam ons een heerlijke thermoskan warme thee brengen....want my goodness, het was echt freezing!
Wel lekker paars dus, kleurde uitmuntend bij dat rose. Gelukkig had ik in een opwelling mijn handschoenen bij me gestoken.

Slapen in het kleine appartementje van dochterlief op een veldbedje en dan maak ik onmiddelijk een sentimental journey naar mijn eerste piepkleine appartementje in 1968, dat toen nog gewoon twee kleine kamertjes heette, in Leiden.
Helemaal hoog boven in het oude voorname herenhuis. Ingericht met groentenkistjes en wat oude huisraad. Matrasje op de grond en het grote feest dat zelfstandigheid heette, kon beginnen.
Ik was er klaar voor.
Het meest hilarische dat er gebeurde, was mijn buurjongen, die met zijn blonde haar op heuphoogte in slaap was gevallen toen hij het net in de henna had gezet.....een ijselijk gegil aan het eind van de middag.....en een peentjesoranje buurman vanaf die dag. En het meisje beneden, die met een lege blik in haar ogen, met een blik doperwten omhoog kwam, om te vragen wat ze er in hemeltjesnaam mee moest doen. Volstrekt tegengesteld aan mijn ervaringen als zevende kind en eerste meisje in de rij van elf. Toen ik twaalf was moest ik me de kneepjes van de keuken wel eigen maken, want toen werd mijn moeder een poosje ziek. Voor dertien personen aardappels schillen en spinazie lezen...je begrijpt!!!! Ik keek haar aan, alsof ik het echt niet goed verstaan had.

Leeuwarden dus, enfin, de volgende dag kon ik dankzij de hevige regenval zeilend terug naar huis.....Luidkeels meebrullend met het bandrepertoire in mijn snorrende autootje.

Wat raar, dat het bij jouw zoonlief er ineens in schoot. Maar misschien is het inderdaad van het werk, dat je voor hem had. Alhoewel....ze moeten toch heel wat kunnen hebben, jonge spieren. Misschien heeft ie wat verrekt. je weet het soms niet. Michiel had na een sliding op een te droog kunstgrasveld een enorme schaafwond(eigenlijk al een brandwond). Geef mij maar gewoon gras!

Hoe gaat het met je tentoonstelling. Ik ben reuze benieuwd. Tot hoe lang blijft het. Want aan het eind van de herfstvakantie volgende week komt dochter Parijs weer gezellig en dan is dat een uitstapje bij uitstek om te gaan ondernemen.
In Utrecht hadden ze ook het gebouw van de sociale dienst geconfisceerd een paar jaar geleden en toen heeft het echt een behoorlijke tijd als tentoonstellingsruimte gefunctioneerd. Twee vriendinnen van mij hadden er een fotoshoot van good old vijftigers, alleen maar vrouwen. Ik ben ook op de kiek gezet en het was hartstikke leuk om al die vrouwen van ongeveer dezelfde leeftijd in hun unieke zelf te zien!

Puberlief is ontzettend goed bezig op school. Met veel inzet en kennelijk vastbesloten om er iets van te maken. terwijl ik hem wel de hele basischool heb moeten blijven stimuleren. Daar vond hij het een hoog gehalte aan saai. En daar had hij nog wel de belangrijke functie van licht en geluidsman!
Misschien komt het, omdat ie nu helemaal op eigen benen staat.
Hello world, here I come!

Dag, dag....ik ga nu even gestrekt op de bank. Het is crime-time....lekker relaxed. Kacheltje aan en koppie thee....mmmmm!
Zet 'm op en geef ze van Jetje en natuurlijk blijf ik duimen!
Huggie, Ber.
^O^

07-10-2008 om 23:35 uur

Wow, Berna, je hebt weer heel wat geschreven!
Ik zal eerst maar even proberen jou te antwoorden en dan mijn eigen verhaal weer te vertellen. Ik lees dat je een heerlijk kampgebeuren achter de rug hebt, helemaal in sprookjessferen. Geweldig! En heerlijk dat de zon scheen, want met stromende regen is het toch meer creperen. Tja, dat je dat de dagen erna moet bekopen hoort er helaas ook bij, maar jij laat je in elk geval niet snel op de kop zitten door die akelige copd. Je had je team overigens wel goed te pakken, ik kan me zo voorstellen dat je nog steeds in je vuistje lacht!

Die tuinbeurt vond ik ook een goeie, dat verzin je niet zo. Eer je weer aan slag bent gaat er in elk geval een tijdje overheen nu. Hopelijk is het dan lente of zo, met heerlijk tuinweer. Mijn (achter) tuin is een oerwoud aan het worden, een heel klein oerwoud weliswaar, op tien bij tien. Maar daar zal ik het nu niet over hebben. 

Vasalis, ja…prachtige gedichten! Dit kende ik nog niet, ik kwam het toevallig tegen en vond het zó passen bij mijn project. Soms ben ik een gedichten-mens en soms ook niet. Ik heb enkele gedichtenbundels, ik lees graag gedichten (liefst nog hardop) en ik mail er soms over met de boekgrrls. Maar ik hou er niet zo van om ze te verklaren en er allerlei dingen in te zien die de dichter misschien helemaal niet zo bedoeld heeft. Voor mij is het genoeg als ik de poëzie ervan kan ervaren, de klank, het ritme. Ik hoef niet altijd te snappen wat de betekenis ervan is, om het gedicht te kunnen waarderen.

Wat leuk, zo’n digitaal plakboek! Helaas draait alles altijd weer om geld, maar ik denk dat gedreven mensen ook veel kunnen waarmaken. Toch is het soms frustrerend.

Goh, je hebt je beide dochters wel ver weg wonen. Het leuke daaraan is weer wel dat je er nog eens kunt logeren, zoals nu in het noorden van ’t land. En dan werken voor ’t goede doel, helemaal prima!
Je komt uit een groot gezin, geen wonder dat je zo gestroomlijnd overkomt! En wat een wereldvreemd kind, dat niet eens weet hoe met een blik doperwten om te gaan. Maar ik mag niets zeggen. Ik ben op mijn 19e het huis uitgegaan om te trouwen (!) en wist toen nog niet eens hoe ik aardappels moest koken. Nou lag dat ook wel een beetje aan mijn moeder, die als het niet naar haar zin ging altijd zei: laat mij het maar doen. Och, ik heb het met vallen en opstaan natuurlijk ook wel geleerd. Wel een heel ander (degelijker) leven dan jij dus. Ik heb het 9 jaar tegen wil en dank volgehouden en ben na mijn scheiding weer bij mijn jeugdvriend terechtgekomen, waar ik nu alweer 23 jaar gelukkig mee getrouwd ben.

De beenklachten bij zoonlief waren na een paar dagen over. We denken dat zijn spieren misschien nog niet helemaal uitgegroeid waren en dat ze nu in één klap zijn uitgerekt.

Met de tentoonstelling gaat het prima! Leuke reacties al gehad. Afgelopen vrijdag was de opening, nadat we ons eerst nog twee avonden hadden uitgeleefd op het plakplastic dat op de ramen van mijn kamertje zat. Ik had de blaren op mijn handen, geschaafde knokkels en ik was helemaal stuk, maar ik ben wel blij dat we het gedaan hebben, want nu kun je tenminste binnenkijken :Y Je moet je voorstellen, het is een hele grote lege ruimte, verdeeld in meerdere stukken en er zijn ook een paar kleine kamertje naast elkaar. Cindy, een jonge fotografe en ik hebben allebei zo’n kamertje. Toevallig hebben we beiden een vergelijkbaar onderwerp hangen en we hebben alletwee ook onze kamertjes een beetje ingericht met een bijpassend kleed, een tafeltje, theekastje, stoel, lamp. Ik zal er binnenkort een keer foto’s van laten zien.
Mijn tentoonstelling is elk weekend open en loopt nog tot 26/10. Ik zou het erg leuk vinden als je komt, zelf hoef ik alleen a.s. zondag nog te suppoosten, maar wie weet kunnen we nog iets afspreken.

Wij hebben hier pas over 1,5 week herfstvakantie en ik ben dan in elk geval van plan om nog wat tentoonstellingen te bezichtigen hier en daar. Als het goed was gegaan met manlief dan zouden we naar Leeuwarden zijn gegaan, weekje kamperen en naar het Noorderlicht Fotofestival, maar helaas, dat moeten we maar even op de lange baan schuiven.

Voor nu, lekker slapen en morgen gezond weer op, zoals Sonja dat vroeger altijd zei  :)

Dagdag, Ria

13-10-2008 om 11:07 uur

Ha die Ria....! ^O^
Herfstvakantie, zon door het raam(misschien weer eens een beetje zemen, hier en daar), heerlijk wakker worden met een kopje koffie, wel zelf gemaakt natuurlijk en de gedachtenspinsels van Arthur Japin, in zijn dagboeken 2000/2007.

Dat is opmerkelijk, want daar kom ik een bekende in tegen. Ik wist dat ze Arthur als vriend had, want hij kwam ook op bezoek in het ziekenhuis.
Ineens krijgt alles wat hij schrijft een andere lading. Ik had al wat negatieve recensies gelezen, maar dat vind ik er niet in terug. Ik hou wel van puzzeltjes, die door subtiele of hele duidelijke aanwijzingen op hun plek vallen, zoals alle verwijzingen naar zijn boeken. Die heb ik overigens altijd met veel plezier gelezen.
Vooral de leeuw en de overgave! Zo wordt het beeld in mijn hoofd completer.

Gisteren was het heerlijk op de tuin. Zjeraardeke kwam pas tegen drieën en ik was zelf ook op pad gegaan toen de zon echt door het wolkendek heen brak.
Lekker warm, die kriebelende zonnestralen op mijn rug.
Glaasje water en lekker aan de slag. Al kruipend(Zjeraar op de knieën) en ik op mijn befaamde gifgroene melkkrukje , door eenieder zeer gewild maar niet gevonden, banen we ons een weg door het struweel. Onkruidjes trekken, randen en borders opschonen, hier en daar wat snoeien......genieten van de kleurenpracht en ondertussen druk filosoferend over alles wat zo'n beetje op ons pad komt.
Doorgaans veel verhalen over school(Zjeraar werkt op een VMBO), verbazingwekkend zijn de overeenkomsten in houding en gedrag tussen die opgroeiende puberschatjes en mijn kleuters! en ook de nodige hilarische stories over Zjeraardeke zijn nieuwste lover.
Daar heeft hij het nodige mee te stellen, want die heeft een energie voor twintig en is een verwoed liefhebber van de late uren, terwijl mijn lieve vriend net als ik zich het liefst in het witte ochtendlicht onderdompelt.....moeilijk om daar de gulden middenweg in te vinden!
Koffie toe bij vriendin achter onze tuinen in de prachtige avondzon, dikke speculaasplak knabbelend....volgens Zjeraar een speculaas primeur, want nu pas weer sinds enkele maanden te verkrijgen! :Y

Fijn dat je tentoonstelling zo lekker draait. Dochterparijs komt dit weekend maar even, voor o.a. een concert, maar volgende week vrijdag voor een hele week. Wie weet, kan ik dan met haar een afspraakje maken om je foto's life te aanschouwen.
Ik zal een afspraak met haar maken.

Vanmiddag stort ik me met een vriendin op de waternymfen. Ze wil haar studie onderbouwen met een stukje theater en de waternymf past daar helemaal bij. Eens kijken of we daar al brainstormend een treffend stukje van kunnen maken. Altijd leuk, want dan moet ik opzoeken wat die malle nymfen nou ook al weer deden in die griekse mythologie. Voornamelijk beeldschoon zijn, trouwen en kinderen krijgen en jong overlijden, zodat er een aandoenlijke zoektocht door de onderwereld op kan volgen om haar weer(helaas vaak vergeefs)terug te halen.
Het levert dan wel weer een hele reeks van prachtige nieuwe mensjes op!

Afgelopen zaterdag had ik twee volstrekt uiteenlopende verjaardagen. Een van mijn bijnaschoondochterlief, een echte.....met heel veel mensen in een halve cirkel rond een hele grote salontafel en een enorm flatscreen aan de muur, waarop de verrichtingen te volgen waren van oranje/ijsland.
Ik ben een voetbalfan, maar first things first en een verjaardag is een verjaardag en geen voetbalwedstrijd!!!
Het stomme is, dat je er echt nauwelijks om heen kan kijken, ook al ga je er met je rug naar toe zitten.
Gelukkig zat ik tussen mijn eigen kroost ingeklemd, dus gespreksstof te over. Het werkte wel een beetje vermoeiend. De tweede helft van de avond naar een goede vriend van mij, die zijn veertigste eens even aangreep om een aantal goede bekenden samen te brengen. Heerlijk ongedwongen sfeertje van mensen, die heen en weer lopen tussen keuken en kamer en vuurkorf buiten, er ontstonden spontane bespiegelingen over de meest uiteenlopende onderwerpen en het was oprecht genieten!
Hoe anders kan het zijn.

vanavond heb ik band in plaats van morgen....dat is wel lekker, want dan blijft het meer een vakantiegevoel, zo'n hele week van bijna niks. Ik mag wel niet de vissen vergeten te voeren op school.
Jos, mijn directeur, zegt, dat ie de zijne gehard heeft.....ik ga het niet uit proberen...de goudvissen zijn me heel dierbaar, want die zwemmen er al een tijd. Ik heb ze ooit van een kind gekregen, die er thuis niet meer voor kon zorgen. Het zijn inmiddels twee sluierstaarten, goudje en zilvertje genaamd en een gladde...die pareltje heet. Daarnaast heb ik in een andere bak ook weer gedoneerde guppen en die houden het een week uit, omdat ze dan maar aan hun eigen kroost beginnen! Echte kannibalen hoor....en ze zien er zo onschuldig uit. Ze hebben geeneens zo'n vraatzuchtige snoekenkop, maar lieve bolle blubwangen!  :+
Zo zie je maar....niets is wat het lijkt!

Morgen ga ik met vriendin Ria second hand struinen....je ziet, ik kom de vakantie wel door, daarna moeten wij nog heel veel weken werken en hebben jullie weer een week vrij......
Wanneer is die tentoonstelling in Leeuwarden?

Gedichten lees ik, net als jij, met gevoel. Het pakt je of niet!
Ze kriebelen, net als de zon aan het begin van dit stuk, wat hokjes open en verwarmen op die manier van binnen uit. Heerlijk.
Een mooi gedicht proef je!

Heb het goed deze week, doe je dappere wederhelft mijn groeten(moet je by the way nog veel florencenightingalen??????) en lekker genieten van alle aandacht aan jouw adres door je tentoonstelling!
Heb het goed, huggie....Ber  :W

24-10-2008 om 20:31 uur

Hai Berna,

Daar ben ik eindelijk weer eens  :)

Bij ons was het deze week dus herfstvakantie, normaliter (sinds twee jaar althans) een weekje om er met de caravan op uit te gaan, naar het hoge noorden, vanwege het Noorderlicht fotofestival (deze maand nog t/m 26/10) Nu ben ik in plaats daarvan een dagje naar Utrecht geweest, dat was iets beter te doen met de trein! Ik heb het schitterende http://www.centraalmuseum.nl/ bezocht vanwege de fototentoonstelling Het geheim van Utrecht en die van Koen Wessing over China, daarna de vrouwenboekwinkel http://www.savannahbay.nl/ waar ik al veel over had gehoord via de www.boekgrrls.nl , de Slechte en nog een “gewone boekwinkel”.
Leuk dat jij ook liefhebber bent van Japin! Ik heb van hem De zwarte met het witte hart gelezen, Een schitterend gebrek en De grote wereld. De overgave staat op mijn nog te lezen lijstje (met héél veel andere boeken) en zijn dagboeken wil ik natuurlijk ook lezen, ondanks of misschien juist dankzij de negatieve recensies! Het maakt het natuurlijk nog een beetje spannender als er een bekende in het verhaal zit;-)

Verder beetje aangerommeld thuis, ook even wat zon genoten tijdens een fietstochtje en ook naar een verjaardag geweest, mijn vader werd 80. Hij vierde het in een klein zaaltje met de familie en wat oude bekenden en het was best gezellig. Er was een buffet en ook voor ons glutenvrijers was goed gezorgd, iets dat nogal eens te wensen overlaat. Het is ook een lastig probleem, zo’n dieet. Als je er meer over wilt weten, ik heb er een tijd een weblog op nagehouden www.coeliakie.web-log.nl (al vanaf 2006 niet meer bijgehouden, maar de essentie staat er nog op)
Manlief is mee geweest naar de verjaardag en heeft het wonder boven wonder heel de tijd volgehouden. Zijn rug speelde af en toe wel op, maar ze hadden goede stoelen! Volgende week gaat hij naar de neurochirurg, omdat de neuroloog niets voor hem kan doen. Uit de mri is een vernauwd wervelkanaal naar voren gekomen, dus weten we nu in elk geval waar de klachten vandaan komen. Verder gaat het al stukken beter met hem,  ik hoef al een tijdje niet meer te Florence Nightingalen hoor. Zijn beenwond is nog steeds niet dicht, maar daar heeft hij nu sinds een week of wat een wondverpleegkundige voor in de arm genomen en dat lijkt beter te gaan!

Voor jou was het fijn dat je tenminste één leuke verjaardag had!

Lekker om te lezen hoe jullie met zijn tweetjes in de tuin werken, zeker met de zon op het bolletje! Zelf heb ik een halve groenbak volgedumpt met bladeren die zich vanwege de ligging van ons huis altijd massaal bij onze voordeur verzamelen. In de achtertuin ben ik ook aan de gang geweest om in elk geval het pad loopvrij te maken voor de glazenwasser, maar veel verder ben ik niet gekomen.

Morgen ga ik naar Amsterdam, foto’s maken in een oud pand waar 2 demente bejaarden gewoond hebben, die inmiddels zijn overleden. Hun nichtje woont er nu, tot het verkocht wordt. Het sluit helemaal aan op waar ik voor mijn eindexamen mee bezig ben geweest, dus ik ga genieten. Het wordt wel sjouwen met mijn zware 6x6 camera met toebehoren en statief, met de trein naar Schiphol en dan met de bus naar het centrum van A’dam. Vervolgens een hele hoop trappen, zucht, dat is het minst leuke gedeelte. Tegenwoordig ben ik zo snel buiten adem, ’t is om wanhopig van te worden. Af en toe voel ik me al een halve invalide en toch heb ik volgens de spirometrie-test maar Gold 2. Ik moet er toch maar eens aan gaan denken om weer iets aan sport te doen, maar daar wil ik eigenlijk helemaal niet aan denken, frustrerend is dat. En zou het echt helpen? Een kilootje of tien (om te beginnen;-)) afvallen zou natuurlijk wel meewerken, ook voor mijn diabetes. En zo draai ik steeds in een kringetje rond, maar daadkracht, ho maar! Ik heb trouwens het gevoel dat ik deze ontboezemingen al eerder op deze plek gedaan heb, ook mijn geheugen laat me af en toe in de steek zoals je weet. Nah ja, geen zin om alles terug te lezen vandaag. Gelukkig kan ik nog wel uren achter de computer zitten om aan mijn verslaving te voldoen :@

Hopelijk heb je een geslaagde week met dochterParijs gehad, of nog?! Ik ben benieuwd of je nog kans hebt gezien om naar mijn tentoonstelling te gaan, helaas alleen dit weekend nog open. Zondag moet het werk weer opgehaald worden. Maar het is goed bezocht geweest, wat dat betreft kan iedereen tevreden zijn.

En hoe gaat het verder met de waternymphen? Wel leuke dingen allemaal!
Hebben de goudvisjes het overleefd? Hoe doe je dat dan eigenlijk in de zomervakantie?

Berna, ik word geroepen voor de koffie, mijn tijd is weer even op!
Tot mails, bedankt voor je goede wensen aan manlief ook en veel werkplezier verder de komende week!

Doeiiii, Ria  :W

01-11-2008 om 12:41 uur

;)
Ha lieve Ria....eindelijk weer even tijd.
Ik heb het gevoel, dat ik er maanden tussen uit ben geweest, maar het zijn maar drie weken, geloof ik.
Ik heb het eenvoudigweg te druk gehad.
In de herfstvakantie(alweer tijden geleden)hebben mijn vriendin en ik ons gelaafd aan de laatste gouden zonnestralen van de dag en in die prachtige entourage borrelde vanzelf het verhaal over de waternymfen omhoog.
Inmiddels heeft ze haar les gegeven. Het verhaal was oké, maar het commentaar van de mentor niet onverdeeld goed. Ze had er echt even een knauw door gekregen.
Terwijl ze het hele gebeuren terugspoelde, kwamen we er al filosoferend achter, dat het voor een deel aan de mentor lag, die weinig tactvol en weinig invoelbaar leek, maar ook aan vriendins eigen aanname. Waarom is een mens zo ondersteboven van dergelijke opmerkingen en wat zegt dat dan.
Gelukkig had ze inmiddels van een aantal mensen, die haar les gevolgd hadden, de grootst mogelijke complimenten gekregen. Een iemand vertelde zelfs, dat het dankzij haar les was gelukt om uit de techniek te stappen en intuitief en voelend te zijn.

Verder ben ik natuurlijk in die vrije dagen weer op jacht geweest naar nieuwe kringloopwinkels! Wat is het toch heerlijk om te struinen, zeker waar het boeken, kunst en grappige kleding betreft. Voor de mooiste dingen moet je trouwens naar Naarden. Wat een fantastische winkel zit daar! En enorm groot.....echt de moeite van het bezoeken waard.

Aan musea ben ik niet meer toegekomen, al stonden die wel op mijn verlanglijstje. Ik woon in Nieuwegein en kom uit Utrecht, wat grappig dat je er net nog bent geweest.
Ook van jouw tentoonstelling kwam niets, omdat in de week, dat dochterParijs er was, er natuurlijk nog honderdduizend andere dingetjes moesten.
Ik heb in een week de hele familie weer voor maanden gezien! Omdat een zwager van mijn schoonmoeder was overleden ook nog hele hordes vaag bekenden.....waarbij je lang door de rimpels heen moet graven om het bekende gezicht van vroeger te herkennen en vice versa natuurlijk! Dat spreekt.
Er was ook een eerste kleinkind, die bewonderd moest worden...van mijn kant zijn er al dik 22 kleinkinderen en krijgen die inmiddels weer kinderen, dat hou ik niet meer bij. Anders zou ik iedere week wel ergens op verjaardag zitten......en dat is nou net niet mijn favoriete bezigheid.
Ik vind het fijn om de diepte in te duiken en heb bij verjaardagen altijd zo'n onbevredigd gevoel, wel met iedereen geblablaad maar niet echt gesproken.......liever kom ik een avondje langs!
Wel handig om het te clusteren.

Savannah ken ik goed evenals de Slegte. Broese en kemingh is ook niet te versmaden(tegenover het stadhuis).
Als je aan de Overgave begint, moet je eerst even doorbijten, want het begin vond ik nogal taai!
Een schitterend gebrek vond ik prachtig. Ik wil ook nog eens naar Rome....misschien wel een literaire trip....met het boek in de hand.
Zjeraar en ik hebben dat lang geleden eens in Borssele gedaan, met de dagboeken van Warren in de hand...tegenwoordig kom ik twee keer per jaar in de geboorteplaats van hem, als de jongens er moeten voetballen, grappig hè.

Heb de coeliakiewebsite bekeken en ook weer jouw mooie kunstwerken bewonderd, het kamertje zag er fantastisch uit. Wat komen de foto's zo tot hun recht. Jammer, dat het maar tijdelijk was.
Ook die foto van de kinderen is prachtig. Daar moet je , zo gewoon op straat, wel oog voor hebben. Heb je dan toestemming nodig van deze of gene?
Jij moet nodig wat van mij zeggen. Volgens mij heb je ook aardig wat bezigheden......, maar niets is heerlijker, vind ik.
Het scherpt de geest en schept voldoening.

Op school hebben we het robbeneiland omgebouwd tot oerwoud, met knoestige wilgentakken, boomhoog......helemaal echt dus.
De directeur vond het ook mooi, maar dacht toch wel zeker te weten, dat de brandweer er niet erg blij mee zou zijn.
Dus hebben we het na een week naar buiten gebracht en de bomen in de zandbak ingegraven.
Het kleine varkentje Rosa had het project ingeleid....ze zat op donderdag helemaal moederziel alleen 'lang zal ik leven' te zingen...
We hebben met alle kinderen als de gesmeerde bliksem een spetterend feest in elkaar gedraaid, compleet met zelfgebakken appelflapjes en siroop, ze kreeg als cadeautjes een nepbont tasje en een ballon.
De volgende dag was Rosa verdwenen, maar lag er flessenpost in de sloot, daarin zat een getekend stripverhaal dat Rosa midden in het oerwoud was geland, nadat ze met haar ballonnetje per ongeluk de lucht in was gevlogen.....
Hoe weinig is er nodig om de kiddies tot over hun oren het verhaal in te trekken!
We genieten!

Ik stop nu even, want ik moet naar het voetballen.
Het zal koud zijn, dus ik ga me er extra op kleden....de befaamde laagjes-methode.
Hoe was het de afgelopen weken met je benauwdheid?
Ik heb er wel af en toe pittig last van gehad, maar ach....het is vooral deze tijd van het jaar!
Veel afleiding helpt altijd, zet 'm op en doe de groetjes aan het thuisfront.
Huggie, Ber  :W

02-11-2008 om 13:04 uur

Zo daar ben ik nog even.....
Gisteren was het een beetje nat....wat heet!
Ik ben in de buurt van het veld naar het kruidvat gelopen om een pluutje te kopen. Ik moet langs de lijn staan, hè....anders beleef ik het niet. Het zal wel een lijnverslaving zijn, omdat ik al jaren niets anders doe op zaterdag.
Vriendin van zoonlief was er ook, maar die vond het zo koud en installeerde zich al rap achter de ramen bij de verwarming in de kantine. Niets voor de echte die-hearts natuurlijk.
Gelukkig hebben ze eindelijk gewonnen(want al een paar weken niet) en scoorde zoonlief ook het eerste doelpunt.

Fijn dat het met je ega weer een stuk beter gaat en ook beter, dat ze hebben kunnen vaststellen waar die hernia vandaan komt!
Ik heb ooit een zwangerschapshernia gehad en ik weet hoe ongelooflijk belemmerend het werkt.
Ik ben benieuwd, wat ze eraan kunnen doen.

:? Van de week had ik ook ineens de neiging om naar de sportschool te vliegen. Het een en ander had te maken met het feit, dat ik me in mijn broeken moest wurmen en van sommige de knoop niet eens meer dicht kreeg.....!
Helpppppp, paniek in de tent. Voor de spiegel gaan staan en ja wel....hele vetkwabjes kon ik oppakken en weer neervleien, daar waar ze eigenlijk tot voor een minuut geleden nog nooit gezeten hadden, dacht ik!
Ongemerkt dus toch, na mijn matig rookgedrag in januari te hebben opgegeven en met de cortico's in de vele puffen, die we dagelijks inhaleren (Alvesco), had dat geniepige vet toch kans gezien zich ongemerkt te hechten!
Een totaal nieuwe ervaring sinds lang en eentje, die ik liever kwijt dan rijk ben.....
Nou was ik gewoon wel iets te dunnerig en de body-mass was 15, dus dat mocht wel iets omhoog. Maar even goed is het gek om mee te maken.
Ik weet wat jij doorstaat, want ik ben heel lang, tot de bevalling van de oudste dochter heel zwaar geweest en woog in die tijd 93 kilo.....heb dan ook drifig met alle diëten geexperimenteerd......van calorie-arm, zoals zuurkool- diëten tot volledig uitgebalanceerde voeding en altijd kwam ik na een periode van diëten twee keer zoveel aan omdat ik me dan in een week weer klem at. Ten einde raad heb ik weegschaal en dieet buiten de deur gezet en uit mijn leven gebannen en let eigenlijk nergens meer op. Dat ging prima....maar nu moet ik dus weer een beetje na gaan denken. Kan je je voorstellen, dat ik er ook huiverig voor ben? Het heeft veel van mijn jong volwassen- zijn vergald. Ik voelde me echt heel ongelukkig.

Nu zitten we in een andere fase. Mag het best wat weliger! Maar zonder belemmeringen.
Maar naar de sportschool? Help, mag deze beker aan ons voorbij gaan.
Misschien is een cursus Salsa veel fijner, lekker draaien met het vege lijf en op een natuurlijke wijze slinken!
Fietsen heb ik geprobeerd, maar dat werkt alleen bij heel veel zon en dan nog in een slakkentempo.......
daarna lig ik minstens een half uur op apengapen. Hardlopen kan al heel lang niet, maar dat ligt niet aan de COPD....eigenlijk heb ik dat nooit gekund, want ik liep altijd al na vijf seconden helemaal rood aan en zweette niets uit. Volksdansen ging prima, daarentegen....als ik een halve marathon pravootjes mag dansen, draai ik er mijn hand niet voor om.....dat wil zeggen......voor zeven jaar geleden, ik heb het nu niet meer geprobeerd, waarschijnlijk uit angst voor de confrontatie!

Zwemmen deed ik altijd graag, tot ik merkte op een vakantie in Italië, ook zeven jaar geleden, dat ik nog maar twee slagen vlinderslag kon maken en de schoolslag me ernstig deed hijgen.....misschien had ik toen al eens aan de bel moeten trekken, nooit bij stilgestaan. En ook niet toen ik merkte in diezelfde vakantie, dat bergafwaarts lopen prima ging, maar bergopwaarts.......! Voor mijn gevoel duurde het een dag en zoonslief maar fronsen en zuchten en wippen van hun ene op hun andere been, omdat hun ouwe moeder nu ineens wel veel tekenen van bejaardheid vertoonde.....
Ook nooit bij stil gestaan!
Je wijt al gauw dingen aan de leeftijd. Ik dacht steeds, ach ja, dat hoort erbij.
Ik bleef wel bergafwaarts gaan hoor en ook weer op, natuurlijk, want ik wilde me niet laten kennen. Goed beschouwd doe ik dat in het leven ook!

Ik weet nu, dat ik, als ik blijf nadenken bij de 'stappen' die ik zet, er wel veel rendement uit kan halen, meer dan je zou verwachten. Ik weiger ook eenvoudigweg om mijn zuurstoftekort de dienst uit te laten maken. Misschien heb ik het nog niet geaccepteerd, maar ik heb wel het idee, dat mijn kwaliteit van leven op deze manier maar beperkt wordt ingeboet.
Natuurlijk knal ik op gezette tijden om acht uur 's avonds finaal door mijn hoeven, maar dan ga ik lekker naar bed en slaap me drie slagen in de rondte om 's nachts om vier uur weer fris en fruitig een mooi boek te kunnen openen. Er zijn ook nachten, dat ik niet goed weet hoe ik moet liggen, van benauwdheid en pijn....maar ik blijf zoeken naar de meest relaxte manier en uiteindelijk lukt het dan ook of ik ga dan lezen.....omdat afleiding het beste medicijn is. Ik heb me voorgenomen niet meer te piekeren en allrlei muizenissen in mijn hoofd te halen. Zonde van de tijd!
Bovendien word ik er niet vrolijker van.

Hoe was het in Amsterdam, by the way????
Het worden vast weer mooie stillevens. Woonden die twee oude mensen samen al dementerend op zichzelf?
Ik las vanmorgen in de krant een mooi verhaal over een neurologe, die een hersenbloeding kreeg en zch in de "gelukkige omstandigheid" voelde, omdat ze het hele proces letterlijk van binnen uit kon meemaken.
Haar moeder begeleidde haar en ze kon met ijzige precisie aantonen hoe de hele rechterhelft aan het utvallen was. Fantastisch en bizar tegelijk. Ze schreef, dat ze nu meer mens was, dan daarvoor, toen ze haar carrière najoeg en voelt zich nu optimaal gelukkig.
Mooi, als je zo over een lichamelijke tekortkoming kan denken.

Ik ga straks naar Djembé, het heeft, buiten dat het heerlijk ontspannend is, ook het voordeel, dat lillende bovenarmen vooralsnog tot het verleden behoren....je krijgt er echt spierballen van, joh!
Dag lieverd, tot gauw, heb het goed en geniet.... ^O^
huggie, Ber :W