Het doel heiligt alle middelen, denk ik.

Laat ik beginnen met het aanbieden van mijn verontschuldigingen voor het te laat verschijnen van deze Blog. Er was bij mij sprake van een bovenmatig aantal bijwerkingen bij het nemen van voorgeschreven Morfine. Om maar te spreken van een totaal van de som der delers. Ik stelde me voor als dhr. Bijwerking. Ziek was ik er van, misselijk, buikpijn, duizelig en ik leek een overmatige zweetdruppel. Mijn humeur was om te schieten. Ben zeer zeker onterecht boos geworden op mijn verkering. Om de ellende te beperken heb ik veel geslapen en is mijn vrouw veel bij de kinderen geweest. Ik was kortom in geen geval mezelf. Kon ook niet lezen en/of letters onderscheiden en van het schrijven van een Blog kon dan ook geen sprake zijn. Maar nu ik de hoeveelheid pillen even heb gehalveerd lukt het wel. Maandag start ik weer met het opbouwen.

Net even een paar boodschappen gehaald. Ik was nog niet boven of ik was al bijna twee keer op mijn gezicht gegaan. Je hebt het pas door dat je onderuit gaat als je bijna ligt. Maar we geven niet op en zijn een paar doosjes koffie gaan halen en voorts zelf koffie gaan drinken. Op het terras van “het Tramhuisje”. Ik was er nooit geweest maar de koffie was er prima en de appelgebak zo mogelijk nog beter. Uitstekend. Kan ik u aanbevelen.

Als gezegd, aan huis gekluisterd. Natuurlijk mag ik geen auto besturen of anderszins deelnemen aan het verkeer. Ja een stukje wandelen. Dat ziet er niet uit voel ik zelf. Men zal denken dat er een dronkaard over de stoep gaat. Van links naar rechts en dan weer struikelend. En ik zie het zelf allemaal gebeuren dus schiet in de lach en wijs lachend naar die andere “ik”. Ik blijf in huis en op mijn terras. Kijkend over het water en het groen.

Thuis kan ik geen kwaad aanrichten en heb, samen met El, alleen maar last van mezelf. De temperaturen doen natuurlijk ook geen goed want de benauwdheid die ik weken geleden al beschreef is er nog steeds in volle glorie. Alles voor het goede doel. Wat dat ook moge zijn. Op 26 augustus zal men mij een Qutenza behandeling laten ondergaan. Dit schijnt zeer pijnlijk te zijn maar het doel heiligt de middelen denk ik dan maar. Als ik daardoor voor een deel pijnvrij door het leven kan stappen dan maakt dat ook niet meer uit. Ik zal de zenuwpijn (aanvoelend als 24 uur p.d. met scheermessen krassen) onder mijn knie die er al 15 jaar is, missen denk ik. Het is zo “eigen” geworden.

In het park waar ik zo af en toe op een bankje mijn leven op orde probeer te krijgen bloeien de planten prachtig. El heeft er schitterende foto’s van gemaakt. Bij het water hoor je allerlei geluiden en het is lekker om die geluiden op te sporen en te ontdekken. De karpers springen hoog boven het water uit waarbij de staartvin hard op het water klapt. Sommige schat ik op 80 cm. Maar ook kleinere zijn te herkennen. Jonge eenden die het hebben overleefd gaan met moeders op pad. Meerkoeten moeten wachten op de tweede  broedgang want alle jongelingen zijn opgepeuzeld.

Komende week hoop ik zover te zijn dat mijn lijf aan de Morfine is gewend geraakt en ik een beetje normaal naar mijn werk kan wandelen. Van werken is nog geen sprake want daarvoor ben ik niet scherp genoeg. Mijn mensen kunnen het wel even zonder mij. Zelfsturend. Missen doe ik het wel, werken. Het is niet anders. Dat lijf, dat kloterige lijf dat niet wil wat ik wil. Maar ja, het geklooi met die medicatie is een noodzakelijk kwaad geworden nu mijn nieren met grote stappen achteruit zijn gegaan. He dyaliseren moet nog lang uitgesteld worden. Het doel heiligt de middelen!!! Ja, Het doel heiligt de middelen!!! Zo spreek ik mezelf toe. Wat een fantastische 2 weken….