009 In het donker ben ik bang. Kleur gevraagd!

13-10-2014 om 14:25 uur Gesloten

Hoi allen,

Na maanden van afwezigheid ben ik er weer. De afgelopen maanden ben ik onder invloed van diverse opiaten niet in staat geweest om ook maar een letter aan het papier toe te vertrouwen. Mijn leven heeft bestaan uit "het doorlopen" van mijn en andere levens in flashback’s en het beleven van hele hoorspelen voor hen die dat begrip nog kennen. Het is niet over, verre van dat. De intensiteit neemt wel iets af waardoor ik de vlaggenmast en de rode vlag met daarop het Twentsche Ros heb klaargelegd. Dan zou het feest pas echt los kunnen barsten maar voor alsnog vertrouw ik op mijn vrouw. Mijn gehele medicatie huishouding is door elkaar gerammeld. Auto rijden zat er gedurende 6 weken in 9 wekentijd niet in. Als eerste leverde dat gevaar op omdat ik geen enkel onderscheidend vermogen meer bezat en ten tweede omdat ik viel. Ik viel in de garage, in de huiskamer, op straat en ook bij het uitstappen van de auto. Voor hetzelfde geld zou er een onschuldige automobilist mij overrijden en de rest van zijn/haar leven met een trauma zijn opgezadeld. Nee, mij terrein reikte van de huiskamer tot een omtrek van ongeveer 200 meter. Lopen, dat is wat ik kon als ik tenminste door de wereldbevolking werd geholpen. Zo stond ik midden op het kruispunt voor ons appartement terwijl mijn gedachten bij het kleurrijke park waren. Ik schrok op door toeterende auto’s en een behulpzame man die me naar de stoep begeleidde. Ik ben van de wereld op de meest vervelende manier. Zelf de controle verliezen was me nog nooit gebeurd dus daar moest ik nog wat leren. Terwijl ik in het winkelcentrum stond te wachten op Ellen die 2 vlaaipunten kocht werd ik geroepen. Geroepen door mijn moeder. Ik schrok op en heb gezocht en zij bleef me maar roepen en ik kon haar niet vinden. Mijn ogen flitsten alle kanten op maar pas toen El me bij de hand nam, niets vroeg en naar huis loodste werd ik rustiger en verstomde de roep. Mijn moeder is gelijk mijn vader overleden.

Ik ga slapen als ik de eerste mensen naar hun werk zie gaan. Dan word het licht en mocht ik schrikken kon ik in elk geval iets zien. Ik ben bang in het donker. Om niet het dag en nachtritme te lang in de war te laten zijn probeer ik nu steeds een paar minuten eerder naar bed te gaan. Ik zit me dan eerst moed in te praten, kijk vast hoe Ellen ligt in haar slaap, doe alle lampen, welke allemaal voluit branden, in de huiskamer en aanpalende vertrekken uit en ga naar bed. Ik wacht tot Ellen naar de rechterzijde gekeerd ligt en probeer dan zelf de linkerkant te bewaken . Zo kunnen we samen links, rechts en boven bewaken want ik word elke nacht opgehaald, verdronken, doodgeschoten, gevierendeeld. Ook mijn ouders zie ik op een manier die allerminst fraai te noemen is. Van mijn vrouw en kinderen blijven ze af, die in het zwart gehulde wreedaards. Vorige week werd ik van onder mijn bed gestoken door een op een zwaard lijkend voorwerp. Ik schrok wakker en vond mezelf terug tegen de achtermuur en roepend naar Ellen die onder de douche stond.Ellen heeft me niet gehoord omdat ik met mijn CPEP masker nagenoeg onverstaanbaar ben. Het gaat niet over terwijl ik soms het idee heb dat ik milder word behandeld. Ze laten me niet met rust, dat niet. Ik schrijf dit op zodat ook Ellen en mijn kinderen me kunnen volgen. Begrijpen kunnen ze het niet maar dat hoeft ook niet. Ze moeten weten over het waarom en wat. Ook dat ik denk dat de mildere vorm van hallucineren aankomt.

Tussendoor heb ik door diezelfde hallucinaties en een poging de pijnen uit mijn lijf te bannen te veel pillen ingenomen. Niet een grote hoeveelheid ineens, steeds twee omdat ik die verscheurende pijn niet kwijt raakte. Uiteindelijk ben ik volkomen out gegaan en naar huis gebracht door een collega welke me in de auto loodste. Niet dat ik haar gezien heb maar ik ben in een auto gegaan met hulp van voorbijgangers op basis van een vertrouwenwekkende stem. Die collega heeft me eerst naar huis gebracht waarna na enig overleg met mijn Ellen en kinderen, 112 is gebeld en ik toch naar het ziekenhuis werd gebracht. Verstoken van alle medicatie ben ik daar te bed gebracht en onderzocht op een mogelijk geleidelijk ontsproten overdosis opiaat.

Ik ben dus bang, wazig en ook boos. Boos zijn is vooral het gevolg van het niet herstellen. Er zou, zo vertelde ik gisteren nog tegen Ellen niemand ook maar iets verkeerd moeten doen om me te doen ontploffen en ik weet niet of ik binnen de paaltjes zou blijven. Op het Zuidplein liep ik volgens Ellen met uitpuilende ogen om me heen te kijken. Het viel zodanig op dat mensen naar me begonnen te staren. Mijn lip heb ik, van binnen uit mijn mond gezien, kapot gebeten zonder dat ik het door had. Ik was zo boos, bozer kon ik volgens mij niet worden. Ik heb nog steeds last  van mijn pijn en ik voel het de hele dag. Het is niet heel erg maar genoeg om het de hele dag met me mee te dragen. De Qutenza behandeling, die maar gedeeltelijk zijn vruchten heeft afgeworpen, waarop mijn medicatie is afgestemd werkt uit dus voel ik het weer de gehele dag. Mogelijk dat de medicatie opgehoogd moet worden, ik weet het anders ook niet meer.

Ik werd er langzaam aan gek van in mijn hoofd. Soms komen er kleuren waardoor ik een donkere en kleurrijke fase doormaak. Ik zou zo graag een bos bloemen zien terwijl ik sliep of zelfs als ik overdag even mijn ogen sloot. Want ook nu die paar seconden van gesloten ogen, verzuip ik gillend naar El. En ik weet nu wel dat het niet zo is maar in het donker voel ik alles. Levensecht. Ik voel het water mij omhullen en de uitgestoken slecht aangeraakte hand. Echt, heel Echt. Maar goed, ik ben er nog. Nu ik dit weer kan schrijven kan ik ook weer lezen. Aanstaand weekend gaan Ellen en ik weg. Even 4 dagen in een hotel in Brabant. Op Bezoek bij mijn Grote Zus in Nijmegen en ik hoop dat ze me dan niet vinden. Dat ik de rust heb om Ellen recht te doen. Ze heeft het zwaar.

Nu ik de Morfinepleisters plak krijg ik meer en meer last van benauwdheid. Dat kan ik niet wegkuchen of puffen. Deze extra bijkomstigheid laat me soms angstaanjagend gevoelens van ademnood beleven. Zal ook wel met de rest aan bijwerkingen verdwijnen hoop ik dan maar. Benauwdheid is immers een goede bekende van mij en jullie.

Ik maak nu een zwarte periode mee maar ik ga op weg naar kleur. Naar de zin van het leven. Het is ontroerend hoeveel mensen er op bezoek zijn geweest. In het ziekenhuis en thuis. Ze maken met El de afspraak en het doet me dan ontzettend goed want ik mis mijn collegae ontzettend. Ze verwennen me met van alles, boeken, bonnen, bloemen, planten, fruitschalen en gebak. Gewaardeerd voel ik me zeker. Het schijnt niet gemakkelijk te zijn om bij een zieke leidinggevende op bezoek te gaan en leidinggevenden zien het vaak niet zitten dat medewerkers of anderen, gerelateerd aan het werk, je zwakke, fragiele kant zien. Welnu, het maakt mij geen ruk/moer uit hoe ze me zien. Ze zien me tenminste en ik hen.

Ik zal snel weer schrijven maar heb eerst nog wat ellende te gaan om bij die wondere wereld van kleur en muziek uit te komen. Om de verschillen te zien of als je de ogen sluit te voelen of te horen!!    

De reacties zijn gesloten.
14-10-2014 om 13:03 uur

Ik wil je heel veel sterkte wensen.
En ik wens dat de hallucinaties stoppen.
En dat de kleur weer terug komt in je leven.

14-10-2014 om 16:11 uur

Dank je voor de goede wensen in de reactie. Ik blijf vasthouden aan een deel van mijn verleden waarin de toekomst besloten ligt. Greetz.

14-10-2014 om 16:24 uur

Deze blog sloeg bij mij in als een bom! Wat een horrorachtige toestanden allemaal. Hoe overleef je dat zonder gek te worden?
Je bent een krachtig mens in elk geval. Leven is kleur, en soms is alles zwart.
Sterkte, ik blijf je volgen.
Oma Akke

14-10-2014 om 17:04 uur

Hoi,

Dank voor je reactie. En ja, het is slopend en ik kom er met hulp van Ellen wel uit. De details benoem ik niet eens want het is verschrikkelijk. Ik voel het ook echt. Die morfine neemt 12 kg hetgeen geen kwaad kon. Natuurlijk niet op deze manier maar toch. Ik moet er mee dealen dus dat is wat ik aan het doen ben.

Volg me verder want dat geeft de burger moed.

Groet,

14-10-2014 om 18:57 uur

Ik lees je post, en herlees hem, en ik denk bij mezelf " wat moet dit een sterke man zijn...."
Ik wens je kleur, alle goede dingen , maar ook voor je vrouw, genieten van elkaar...

Ik ken je niet, maar leef zo met je mee, immens veel sterkte gewenst!!!

14-10-2014 om 18:59 uur

Wat een heftig verhaal!
Ook ik wens je veel kracht en sterkte toe en hoop dat er gauw weer kleur in je leven verschijnt.
Ik hoop voor je dat de  hallucinaties stoppen en de pijnen wat draaglijker worden.
Ik neem aan dat alle opties met betrekking tot de pijnbestrijding voorbij zijn gekomen ook second opinions e.d.

14-10-2014 om 19:22 uur

Hier ben ik nu. In negatieve zin geflankeerd door mijn overleden ouders. Een dorre en verdorven boom.

http://i.imgur.com/ykYAl39.jpg

En hier wil ik weer naar toe: Vol kleur en Passie

http://i.imgur.com/pg3GE7V.jpg

Greetz

15-10-2014 om 16:13 uur

Wat ontzettend heftig! Heftig is vast nog te licht uitgedrukt, het is vast niet te omschrijven voor je.
Sorry dat ik nu ineens reageer terwijl ik normaal nooit reageer. Er zijn veel mensen met mooie blogs, maar er zijn zoveel mensen met blogs hier en buiten het forum, dat ik het gewoon lastig bij kan houden en het daarom alleen bij het forum houd. Maar dit vind ik zo naar voor je, dat ik je graag, al is het virtueel, héél veel kracht wil wensen. Goed en knap dat je dit van je afschrijft. Ik hoop dat dat je ook wat helpt.. Veel sterkte!

15-10-2014 om 20:26 uur

Hoi,
Dank je voor je reactie. Het komt vast wel weer goed. Nog een nieuwe pil waarmee ik maandag zal beginnen moet ook weer het tij ten goede doen keren.

Groet,

Willem