Een konijntje minder.

01-07-2013 om 13:00 uur

Arme Boris.  ;(

Op mijn 14e verjaardag kreeg ik een konijntje.
Een grijze.. Hij was erg klein en pas 7 weken oud.
Ik noemde hem Boris. Niet flappie of snuf, nee Boris.
Ik vond het een passende naam!

We namen hem mee naar huis, gaven hem veel liefde en warmte.
Hij was binnen een week handtam en zindelijk.

Toen hij 4 was, en ik 18, ben ik op kamers gaan wonen.
5 maanden. En ik moest Bo maar achterlaten.

Dolgelukkig was ik, toen ik weer terug naar huis kwam.
Want daar was mijn Nijntje.

En toen leerde ik in Januari 2009 lief kennen.
En in Mei woonde we samen.
Het huis was te klein, dus lieve Bo kon niet mee.
Tot dat we 2 jaar later een groter huis hadden.

Met alle liefde en plezier een lange rit gemaakt, om mijn lieve nijn op te halen.
En tot woensdagochtend, had hij een enorm goed leven bij me.

Afgelopen week was het natuurlijk enorm warm weer.
Bo was oud, alweer 9 geworden deze maart.
Hij zag er ook al oud uit.
En met het warme weer, kwam het hyperventileren.
We weten, bijna, allemaal hoe dat voelt..
Maar als je een klein konijntje bent, die zich niet kan uiten..
Brak m'n hart..
Hij begon 's avonds, toen ik hem wilde afkoelen met wat koud water, naar adem te happen.
Ik vroeg me af, of hij pijn had..
Lief zei dat hij dat waarschijnlijk wel had, maar omdat hij 'prooi' is, liet hij dat niet zo zeer merken.

Wat later die avond ging hij liggen.
En toen zag ik dat zijn buikje een inham kreeg, alsof hij enorm afgevallen was.
Hij was dan een dwergkonijntje, dus hij woog nog geen kilo, maar zodra ik zag dat hij nóg lichter was geworden.. Heb ik de dierenarts gebeld.
Overlegd..
En gevraagd wat het zou kosten om hem in te laten slapen.
Als ik iets niet wil namelijk, is het dat hij onnodig pijn lijdt.

Woensdagochtend om 10.00 had hij een afspraak.
Met de dood.

Woensdagochtend al mijn moed bijeen geraapt om het reismandje te pakken.
Enorme tranen gingen langs mijn wangen.
Ik kon het niet.
Mijn lieve Bo.
Uiteindelijk mezelf bij elkaar geraapt om hem in het mandje te zetten.
Het mandje in de auto gezet.
En hoewel Joep voor castratie op de achterbank stond ( in het mandje dan),
mocht Boris voorin.

De rit naar de dierenarts was lang.
En bij elke keer dat ik naar rechts moest kijken, en ook naar Bo keek..
Moest ik weer een poging wagen mijn tranen in te houden.

Aangekomen bij de dierenarts kreeg Bo nog een onderzoek.
Hij was oud en hij was op, concludeerde de dierenarts.
Maar hij had ook wat hards bij zijn middenrif zitten, waarschijnlijk een tumor, die de benauwdheid van hem verklaarde.
Ze vond het een goede beslissing om hem in te laten slapen.

Hij kreeg eerst het slaapmiddel.
Hij zou dan snel in slaap vallen.
Hij viel alleen niet snel in slaap.
Hij bleef er tegen vechten.
Na 15 minuten hebben we hem neergelegd, zodat hij zich er aan over kon geven.

Toen hij eenmaal suf genoeg was, heb ik gezegd dat het tweede spuitje gegeven mocht worden.
Ik kon niet meer terug.
Ik had het gezegd.
Het was mijn beslissing.

Ze gaf het prikje, rondom zijn hart.
Wederom bleef hij vechten.
Dat beestje had een vechtlust, niet normaal.
Deed me veel verdriet.
Wie ben ik dan, om te bepalen dat hij moest gaan, zelf wilde hij schijnbaar nog niet.

Ik geloof dat we met z'n tweeën om de tafel bleven staan, bijna 40 minuten.
Gevochten en gevochten..
Hij vochtte zijn laatste strijd.

Na ruim 40 minuten, hield zijn hartje ermee op.
Na ruim 40 minuten, is Boris doodverklaard.

Mijn lieve Bo..
Ik mis je.
Ik hoop dat je het nu veel beter hebt.

Bo z'n laatste ritje.
https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/1010506_10151432418807493_927920943_n.jpg

Er is niets waar ik op wacht
Morgen blijft het nacht
Ik overdacht mijn zorgen en de wereld
En alle keren dat ik wakker lag
Ik besloot
Wat een mooie dag
Wat een mooie dag

Voor de dood.

Login of registreer om te reageren
01-07-2013 om 13:10 uur

Afscheid nemen van een huisdier is altijd verdrietig.
Ben er nooit persoonlijk bij geweest onze boxers Bobo hebben ze laten inslapen 11 jaar was ze toen ook op. De laatste wandeling was erg verdrietig want daarna had ze een afspraak met de hondenhemel. Sara is nu drie jaar geleden ook weggebracht ze kon niet meer zelf uit haar mandje was doof/blind en echt op. Mijn vader heeft de beslissing genomen ook haar te laten inslapen dit was moeilijk ze was namelijk de hond van mijn moeder en nu moest hij ook haar wegbrengen. Hoe groot of klein het beestje ook is moeilijk is afscheid nemen altijd. Ben ook weleens opgestaan dat mij vis dood bovenin lag je zou zeggen een vis maar deze had ik al een hele tijd ook hierbij kwamen de krokodillentranen. Sterkte met het verwerken van je verlies.

Login of registreer om te reageren
01-07-2013 om 17:20 uur

Hi Ilona,

wens je veel sterkte!

groetjes bioloogje

Login of registreer om te reageren
01-07-2013 om 18:26 uur

Jammer van Boris, heel veel sterkte. Het helpt misschien niet maar waarschijnlijk is het voor hem inderdaad beter zo.

Login of registreer om te reageren
01-07-2013 om 22:17 uur

Ik had ook een Boris. Een donkerbruine ras kater, binnenkat en verschrikkelijk eigenwijs.
Maar zo ongelooflijk leuk. Hij is 17 jaar geworden en ook ik heb de vreselijke beslissing moeten nemen hem in te laten slapen vanwege onoverkomelijke nier problemen. Heel moeilijk, maar soms kan het niet anders.

Login of registreer om te reageren
02-07-2013 om 08:04 uur

Een dier laten inslapen is nooit makkelijk, maar je hebt een wijs besluit genomen.

Boris was een lief beestje en zal in je hart voort leven.

Voor nu sterkte met het gemis van boris.
groetjes
petra

Login of registreer om te reageren
02-02-2015 om 11:32 uur

Ilona, dat schiet al op over 60 dagen trouwen
Ik wens je veel succes om de laatste loodjes te regelen

Login of registreer om te reageren