Een dag uit een leven met lef...... #2

05-06-2016 om 17:25 uur

Dit bericht is verplaatst van: een dag uit een leven met lef......

Login of registreer om te reageren
02-06-2016 om 15:31 uur

Hoe herkenbaar,trappen lopen is fitness voor ons, ik ervaar het alsof ik de mount everest beklim.
Mooi geschreven, ook dat het zo weinig zichtbaar is totdat je in actie komt, zolang ik zit mankeer ik niks zeg ik altijd!
Wat leuk poes Pluis! Genieten van zo'n kleintje he?
Liefs en groetjes, Jolien

Login of registreer om te reageren
04-06-2016 om 09:54 uur

Heel erg leuk Jolien, de eerste keer dat er een kitten in huis is, maar grappig!!!!
Mooi. Als ik zit, mankeer ik niks!
Lieve groeten terug! Berna.

Login of registreer om te reageren
06-06-2016 om 03:10 uur

O sorry Trijnko, heb deze verandering gemeld, maar ik snap nu pas wat er werkelijk staat. Je hebt er een tweede versie van gemaakt omdat het aantal pagina's te lang is om door te scrollen, denk ik. Sorry! Dan gaan we hier straks weer lustig voort! Een lieve groet,
Berna.

Login of registreer om te reageren
12-07-2016 om 07:11 uur

Lieve luitjes,

Na een slopende maand op school, laatste loodjes wegen immers altijd zwaarder dan verwacht, is er nu eindelijk rust aangebroken. Nog niet helemaal, want ik sudder nog wat na op de impressies, die ik gedurende het weekend bij een workshop over Rothko heb opgedaan. Het was heerlijk om op een dergelijke manier met een grote sprong uit de dienende schoolperikelen te springen en me aan een totaal andere wereld over te geven. Nu heb ik het gevoel dat ik direct de vakantie ben ingegaan, terwijl ik anders minimaal een week nodig heb om uit te rusten en de adrenaline anders te laten stromen.

Kleine Pluis is beurtelings een tijger of een wilde boskat en dan weer een zacht en lief Pluizebolletje. ze groeit tegen de klippen op. Wel denk ik dat zeven weken toch te vroeg is en dat ze eigenlijk langer bij moeder had moeten blijven. Dat leid ik af uit haar aanhaligheid in de vroege ochtenduren, het likken en kruipen onder de oksel en in de nek onder mijn haar. Veiligheid en beschutting zoekt ze, is het eerste wat bij me opkomt. Ze spint zich daarbij ook een gat in de dag! Lieve mooie kleine grijze Pluis. Het is heerlijk om weer zo'n kleine zorgfactor in huis te hebben. Het piepend mauwen bij het wachten op wat komen gaat, het draaien om je benen, de vrolijke zijwaartse sprongen omdat je weer thuiskomt...! . Ik ben zo blij, dat ik er geen allergie voor heb!

Vakantietijd, boekentijd! Ik ben begonnen in 'Een Klein Leven' van Hanya Yanagihara. Wat een heftig boek, maar wat razend knap geschreven en vertaald. Het ligt op een lijn met boeken als 'De Verborgen Geschiedenis' van Donna Tart en 'Het Puttertje' van de hand van dezelfde schrijfster. Als je dat dus ook uitgelezen literatuur vindt, moet je zeker niet aarzelen om aan deze te beginnen. Er is van het begin tot het einde de spanning van een groot geheim voelbaar.

De inspectiekoorts was de laatste weken te snijden op school. Iedereen heeft zo hard gewerkt om alle zaken op orde te hebben, dat het bijna een farce is. Normaliter werkt het op de werkvloer anders met de grote groepen van tegenwoordig en al de taken, die vanuit de remedial teaching op het bord van de leerkracht zijn geschoven. Als men er nou eens wat helpende handen bij gaf, dan zijn er sterren van de hemel toe te voegen aan het waardevolle schattendoosje, die ze van mij meekrijgen, alles in krullende letters neergeschreven in hun levensbagage: 'Positief denken, oplossingsgericht handelen, mensgericht samenwerken.'

We moesten in het kader van de samenwerking met een andere school 'Vreedzame school' worden, maar de echte vreedzaamheid voeg je toe, zodra de eerste stap binnen in de school gezet is, iedere dag een lepel met een flinke dosis aan liefde en hart voor elkaar! Het afscheid van de oudste kleuters was hartverwarmend en emotioneel. Iedereen moest een traantje weg pinken en niet in de laatste plaats ik, ook door het verlies van een aantal super ouders. Alle kinderen zijn allemaal stuk voor stuk in hun eigenheid geweldig en het afscheid nemen werkt al een paar maanden door, bij alles wat we doen! Laatste verjaardag, laatste project, laatste weeksluiting samen, etcetera!

Helaas is het tuinweer nogal ver te zoeken. Wat onstuimig vliegen de zomerdagen aan ons voorbij. Dat het prachtige luchten oplevert is een voordeel en voor ons fotografen, is er altijd wel weer een pareltje te vinden, maar voor de tuin is het minder. Niet alleen groeien de bloemen tegen de klippen op, maar is hun vergankelijkheid ook groter, maar het onkruid doet even hard, dapperder nog, mee. Kleefkruid en hondsdraf overspoelen de tuin, om van de wilde bosaardbei maar te zwijgen. Het is het eeuwig durende gevecht tussen begrensde groei en overwoekerende grilligheid!

Vanmorgen waren er om zes uur alweer dikke druppels, maar ik hoop tussen de buien door wel te kunnen gaan, al was het maar om de ergste nood te lenigen en het gras te maaien, dat heb ik vorige week woensdag gedaan, maar dat heeft een straffere hand nodig. Alleen moet de bodem dan niet zo drassig zijn en dat gevaar zit er op deze veengrond toch wel in!.

Vorige week met het stof happen bij het opruimen op school(de groepen moesten leeg voor de schoonmaak, ze hebben geen idee wat dat me kost)moest ik alle zeilen bij zetten om het stof te blijven omzetten in zuurstof. Natuurlijke filtering is er niet bij evenals een goede ventilatie. Veelal de ramen en deuren openhouden. Gelukkig was de temperatuur te behappen en was het niet zo broeierig heet! Maar er waren momenten bij, dat ik me weer even een oud vrouwtje voelde en in stilte orde op zaken trachtte te stellen door rust te houden en me wat te focussen op de ademhaling. Het helpt wel om heel even zo'n kleine bewustwording in te breien in het dagelijkse programma!

Van sporten kwam ook even helemaal niets en dat is het eerste wat ik merk. Daarmee gaat de kwaliteit hollend achteruit. Maar het was eenvoudigweg te druk en ik had geen puf meer. Er viel zoveel te doen op school dat ik doorgaans pas om half acht naar buiten kwam. Dan valt het niet mee om je naar de sportschool te hijsen. Vanaf vandaag pak ik de draad weer op.

Er gaat wel weer een vakantieweekje vanaf. Ik ga met de drie zussen een week naar de Ardennen. Ben benieuwd hoe het daar is. Regenachtig naar alle waarschijnlijkheid, maar daar kunnen we ons op kleden. Ik denk dat er wat afgewandeld wordt en dan ben ik benieuwd hoe ik het met heuveltje op en heuveltje af vol ga houden. Ik zal jullie haarfijn op de hoogte houden van de zich aandienende perikelen en van de avonturen , die we doorgaans beleven!

Tot die tijd Ajeto en hasta la pasta!

Geniet van de vrijheid en fijne weken!
:)>- :)>-

Login of registreer om te reageren
12-07-2016 om 10:02 uur

Zo, wat een drukke tijd heb je gehad, je kan nu met een voldaan gevoel terugkijken.
Wat verzet jij nog veel bergjes !! Petje af,vooral dat stoffige werk, begin bij het lezen alleen al te hijgen en niezen

Login of registreer om te reageren
12-07-2016 om 10:06 uur

Er ging wat mis, had veel meer geschreven, ga hier verder:
Wat fijn dat je niet allergisch bent,wat zul je genieten van Pluis.
Nu heerlijk vakantie, ook fijn naar de Ardennen! Heuveltje op en af, dan heb je geen sport nodig en het vele bijpraten met de zussen, weet er alles van, bij ons gaat dat dan ook nog met een flesje erbij en dan geen spa rood

Login of registreer om te reageren
12-07-2016 om 10:08 uur

Nou ja, schijnbaar werkt e riets niet goed, weer de helft kwijt.
Veel plezier schreef ik nog en liefs, Jolien

Login of registreer om te reageren
13-10-2016 om 17:05 uur

Lieve Luitjes

Het is mal. De gang is er even uit, nu ik weer moet wennen aan het nieuw knisperende van een bijna lege blog. De belevenis is geschiedenis, door de tien sites van de vorige 'Leven met lef '. Ik ga nog wel even door als jullie het op prijs stellen. Ik heb op school ook al bijna geschiedenis geschreven, want ik begin aan het laatste jaar, heb ik voor mezelf besloten. Althans op mijn lieve oude Jenaplanschool, die volgend jaar een andere school erbij in krijgt om daarna, als het nieuwe gebouw klaar is, door te kunnen gaan als een nieuwe school. Ze heeft een nieuwe naam. Ik moest er, als taalgevoelige, ernstig aan wennen en ik geloof dat het niet echt went. Het geeft niet, want het is niet meer mijn geschiedenis. Wij komt er aan! Het klinkt niet, het hapert en stottert, het verhaspelt het zuivere taalgevoel. Ik had het anders bedacht. Maar ja! Daar ben je een kleine puritein voor.

Toch ben ik voor de vooruitgang. Een nieuwe school met units, die kinderen op hun wenken bedient als het hun ontwikkeling aangaat. Veel te lang hebben we vast gezeten in het jaarsysteem, alsof de ontwikkeling per schooljaar te omlijsten zou zijn. Ik heb kinderen tussen de wal en het schip zien vallen omdat ze halverwege het jaar niet door mochten naar de middenbouw. Enfin, vernieuwing is met regelmaat wel een vooruitgang.

Ik heb afgelopen zondag een heikel probleem met mijn tuinkacheltje getackeld. Op een gegeven moment kwam er niet alleen uit de schoorsteen rook, maar stond ook het hele ateliertje vol dikke rook. Shawl voor mijn mond gepropt, kacheltje helemaal open gezet en tot mijn grote opluchting trok een en ander al snel weg. Ik ben wijselijk buiten gaan werken. De tuin riep toch dringend om een eerste herfstopruiming. Drie vliegen in een klap, rookkolommen ontweken, longen gered en tuin aangepakt. Pfff. Had wel het gevoel toch met op het nippertje te zijn ontsnapt aan een desastreus gevolg. Hier en daar nog wat gezeur in de longtoppen, maar daar bleef het gelukkig bij. Ik ben nu een week verder, het zal wel los lopen.

Vorige week heb ik , dankzij een aantal VVV bonnen, twee boeken aangeschaft. Nu liggen Connie Palmen met ' Jij zegt het' en Ernst Timmer met ' De val van mijn moeder' op het stapeltje te lezen boeken. Daarnaast heb ik ook het boek van vriendin Margret van Paassen: ' Dochter van mijn vader' bovenop liggen. Vooral het laatste boek staat me na aan het hart, omdat ik ook meehelp bij de boekpresentatie en daarbij 'speel' ik Margret met mijn stem. Het is een bijzondere ervaring om zo in het boek en in de ziel van de schrijfster te zijn.

Vandaag lig ik niets te doen op de bank. Buiten is het guur, een oostenwind die door alle vezels van de kleding heen dringt. Geen weer voor de tuin of het atelier. Dan maar even een pas op de plaats, na gisteren een enerverende kampdag te hebben gehad met mijn lieve schatjes en mijn fijne duo collega. Het was een dag vol toneel, wandelingen(lees speurtocht) door het bos en beeldend atelier met wel tien verschillende leuke knutsels.
Brandende voeten, weinig lucht en een ontladende moeheid schoot 's avonds in de benen om er nu nog niet uit te zijn. Dankzij die luie bui dus wel weer toegekomen aan het schrijven, zo kent ieder nadeel zijn voordeel om met Cruyff te spreken.

Met schilderen zijn we weer vier nieuw vrouwen in de kunst aan het volgen. Abstract brengt me uit de comfortzone en het lijkt of ik ik nooit een kwast heb aangeraakt. Terug bij af, en zo leerzaam! Het is een fijn proces, we ploeteren, lachen, zuchten, creëren en ontdekken, ervaren, leren! Niets is zo weldadig dan te doen, welbevinden door ontladen met lieve mensen om je heen!

De komende week is het herfstvakantie. Ruimte om er met de zussen op uit te trekken en om bij een andere vriendin een workshop linoleumsnede te doen. Daar heb ik erg veel zin in. Jullie zien, nog steeds is er geen 'dull moment' te bekennen. Integendeel. Af en toe wat luchthappen en pas op de plaats, maar zodra het kan weer gaan! Nieuwe energie opzuigen en omzetten in een creatief proces. Het is te doen. Lieve mensen, fijne tijd in deze zo moeizame dagen voor onze longen, voorlopig mazzelen we met een enorme nazomer, volgende week wordt er weer wat beloofd. We gaan het zien.

Hastalapasta en ajeto!

Login of registreer om te reageren
03-12-2016 om 11:50 uur

Lieve Luitjes

Ik realiseerde me ineens dat de aanleiding om te schrijven over een leven met lef is weggevallen nu de eerste topic gesloten is en mensen dat niet meer geregeld zullen lezen. Met de dag komen er nieuwe mensen bij, die niet meteen zullen doorgronden wat die 'prietpraat' hier in de COPD topic doet.

In 2008 kreeg ik de diagnose COPD, gold 3. Met een ernstige waarschuwing om onmiddellijk te stoppen met roken en te gaan sporten.
Ik maakte elke fase door, die jullie ook zijn ondergaan. De schrik, het verdriet, de hoop die de bodem werd ingeslagen, de teleurstelling en ten slotte de boosheid en de standvastigheid om het aan te pakken. Ik dacht, ik héb COPD maar ik bén geen COPD en ik ga mijn lef, mijn moed tonen om het gevecht aan te gaan.
Al struikelend vond ik de weg, soms ging het een beetje achteruit, dan weer vooruit, maar altijd met het hoofd omhoog om te zoeken naar wat de mogelijkheden waren en die ten volle te benutten.

Ik ben een vrouw van 64 jaar en woon in het midden des lands. Ik heb vijf kinderen, twee meisjes en drie jongens, de jongste van 21 is nog thuis, vier lieve schoonkinderen en drie kleinzonen. Sinds kort heb ik weer een maatje, die Pluis heet. Daar hebben jullie al kennis mee kunnen maken. Pluis is tante Pluis geworden, want van het kleine bolletje pluizigheid is ze uitgegroeid tot een grote sterke poes van nog geen jaar, die me de oren van het hoofd eet. Ik voorzie dat ze straks nog op dieet moet.

Ik werk fulltime op een basisschool in de onderbouw, maar heb wel wekelijks een 'oude mutsen dag' . Lichamelijk is het pittig met een hoop bukken, dansen, toneel spelen, lopen, want de kinderen zitten nu eenmaal laag bij de grond. Als tegenhang is er humor en heel veel kunstzinnige momenten, die de druk compenseert en de kinderen zelf brengen heel veel nieuwe energie mee, iedere dag weer.
Naast het werk krijg ik inspiratie door mijn eigen kinderen en kleinkinderen, lezen, toneel spelen, zingen, tuinieren, schilderen en het voetbal van de jongens.

Nog een nadeel zijn de rondwarende bacillen die die heerlijke snottebellen met zich meebrengen, maar stiekem heb ik bedacht, dat ik daar toch heel wat weerstand door opbouw. Misschien raak ik wel resistent, nog even volhouden dus! Tien jaar lang zong ik ook nog als backing vocal bij een band. Die werd helaas vorig jaar opgeheven. We coverden rocknummers en veelvuldig moest er op de toppen van de longen gezongen worden. Het hielp. Echt waar! Niet alleen leer je met zingen een goede beheersing over de ademhaling te krijgen, maar door zo veel volume te gebruiken moet je diep gaan, tot in het allerkleinste puntje van die uitgelubberde longblazen.Het zet de allerkleinste spiertjes die het nog doen, in werking en daarmee hebben we het dus over de betere longfitness. Ik ga een vervanging er voor zoeken, maar weet nog niet wat.

Het schilderen met Olieverf is mogelijk door een oil out van lijnolie en eiwit te gebruiken, dan hoef ik niet te werken met de voor onze longblazen zo funeste terpentijn. Het werkt heerlijk en je kan er heel goed laag over laag mee voort. Mijn piepkleine atelier is op de volkstuin in Utrecht. Daar schilder ik ook vaak buiten, 's winters ben ik een beetje afhankelijk van de houtkachel, maar die is niet altijd bevorderlijk. Bij iedere lange ongebruikte periode weeft ze een geheimzinnig rookgordijn uit al haar poriën. Alle deuren open en wachten is het devies. Bij heftige kou of weinig tijd kan ik ook naar zolder waar ik een tweede atelier heb gemaakt en waar tante Pluis met regelmaat een wit olieverfvoetje probeert te halen.

Om bij de voordeur te komen dien ik elke dag vier trappen op te gaan. Ik woon namelijk in een maisonette. Die trappen zijn dualistisch. Aan de ene kant drukken ze me steeds weer met de neus op de feiten, vooral als ik eindelijk boven ben en probeer zoveel mogelijk frisse buitenlucht naar binnen te hengelen, killing dus. Aan de andere kant zijn ze ook mijn dagelijkse zekerheid, waar het de beweging betreft, gratis fysiotherapie au naturel! :) Bruggen en trappen zijn mijn grote 'dood'doeners.

Om ergens te komen loop ik met de benenwagen, als het moet van dit dorp naar Utrecht, of ik rij in een kleine blauwe prins, mijn twingo, die me trouw overal heen scheurt. Dat lopen heb ik op mijn COPD terugveroverd in de sportschool.. In het begin ging het moeizaam. Gierend en puffend haalde ik een kwartiertje.. Maar oefening baart kunst. In het begin ging ik na mijn werk drie keer per week naar de sportschool en nu wandel ik met gemak op de lopende band een half uur en als het zo uitkomt nog langer in een stevig tempo. Hardlopen lukt niet, maar stevig doorwandelen heeft wel een groot effect gehad op mijn uithoudingsvermogen en de hele sportschool op mijn doorzettingsvermogen.

Binnenkort doe ik mee met een grote opening van de avond van vrouw Sprokkelhost in IJsselstein. Het heet 'De tijd der lusten' en is geïnspireerd door de tuin der lusten van Jheronimusch Bosch. Mijn hoofd verdwijnt in een enorm masker van een lelijke vrouw. Ik zie niets, ik hoor nauwelijks en als ik praat klinkt het alsof ik in een holle buis gepropt ben. Gelukkig moet ik een paar zinnen zeggen en nu moet er ergens wel een gat gemaakt worden omdat de microfoon aan de buitenkant van het masker zit. Daar bof ik bij, extra lucht is er daardoor ook. Verder zal ik tergend lelijk verleidelijk zijn, als ik het overleef zal ik jullie verslag uit brengen.

Tante Pluis ligt lui naast me op bed. In de ochtenduren op de vrije weekenden hou ik ervan om heerlijk lang te luieren en te schrijven. Kopje koffie erbij en gaan. Straks ga ik me klaarmaken voor de voetbalwedstrijd van de zonen, het zal ijzig zijn, maar daarom niet getreurd. Dikke jassen en laagjes houden het warm. Heel veel laagjes, zodat er lucht tussen kan, veel lucht! ;)

Ik wens jullie een fijne tijd, met veel of weinig sint of kerst, zo min mogelijk geurkaars en zo min mogelijk gourmet. Dat is namelijk hetgeen wat mij elk jaar weer de adem beneemt.

Ik zeg jullie dag.

Tot later.
Ajeto
Berna.

Login of registreer om te reageren
20-12-2016 om 15:23 uur

Zo herkenbaar wat je schrijft, ook ik blijf zoveel mogelijk bewegen., na het trappen lopen moet ik altijd heel even op adem komen (nog geen halve minuut) dan kan ik verder de volgende trap. Heb meer moeite met lopen, alhoewel dat ook aan het weer ligt. Wind is funest. Heb in die ruim 8 jaar na de diagnose copd 4 het een plekje kunnen geven. Ik doe alles, alleen in mijn tempo, werk ook nog steeds en maak me niet meer druk om de cijfertjes van de longfunctietest. Wat ik nog allemaal doe en kan telt voor mij zwaarder dan een uitslag van een test. Misschien ben ik wel niet zo gemiddeld als waar zij van uitgaan als referentiewaarde. Hoop dat je blijft schrijven want ik persoonlijk heb veel aan jouw verhalen gehad. Hele fijne kerst toegewenst.

Login of registreer om te reageren