Een dag uit een leven met lef...... #2

05-06-2016 om 17:25 uur

Dit bericht is verplaatst van: een dag uit een leven met lef......

Login of registreer om te reageren
20-12-2016 om 16:49 uur

Wat een fijne reactie en een extra stimulans om door te gaan. Dank je wel. We zijn goed bezig. Zet hem op en hele fijne dagen! ;)

Login of registreer om te reageren
21-12-2016 om 14:45 uur

Herkenbaar ! ik lees je nog steeds :-)
fijne feestdagen en doe zo voort!
lieve grtjs

Login of registreer om te reageren
22-12-2016 om 06:14 uur

Dank je wel Hildje. Hele fijne dagen.
Liefs
xxx :-h

Login of registreer om te reageren
19-01-2017 om 14:51 uur

Lieve luitjes,

Het is alweer een maand geleden , dat ik mijn laatste bericht postte, hoog tijd voor een nieuwe. Op dit moment komt de zon in al haar uitbundigheid een einde maken aan de grauwe en mistige dagen van de afgelopen maand. De vorst zit nog in de grond, maar is aan het afnemen en weer komt er van die belofte die ons voorzichtig werd voorgehouden, misschien wel dagen vorst dit jaar, geen syllabe terecht. Winter lijkt op zijn retour.

Ik ben thuis. Gisteren sloeg de vermoeidheid in alle hevigheid toe en kon ik niet meer mijn eigen lijf op de juiste lichaamstemperatuur krijgen. Op school heb ik braaf nog uitgebreid de verjaardag gevierd van een van mijn lieve schatjes en kwam die dag niet verder dan een blokuur en een filmpje waarbij ik bijna in slaap viel. Kortom, geen reserve meer om aan te spreken. Alle krachten vooralsnog opgesoupeerd, dus zegt dat lieve lijf mij dat het hoog tijd is voor een pas op de plaats.

Er zijn ook weer veel enerverende dingen gebeurd sinds de laatste keer. Vrouw Sprokkelhorst en de Tijd der lusten was een eclatant succes. Wat heb ik genoten van de voorstelling, het samenwerken, het toneelspelen, de prachtige beelden, het podium, het applaus en de liefdevolle koestering van ieder, die meegewerkt had om dit stuk, met zang, dans, theater, muziek tot zo'n prachtig einde te brengen. Bloemen en hulde voor de regiseusse Ellen Löwik en de dansdocent Leah Jacob.

Vlak voor het einde van de vakantie had ik mijn kleine blauwe prins naar de garage gebracht en ik werd nietsvermoedend opgebeld met de mededeling dat ik de auto kon komen halen, maar dat ie was afgekeurd. Dat kon helemaal niet. Die ouwe dappere blauwe, die me zo trouw door de jaren heen had gereden... Het was even slikken. Er was niets aan te doen. De reparatie van de verrotte dorpel aangaan, zou net zoveel kosten als de schat had gekost en was dus nicht im frage.
Ik ging te voet terug en deed verder alles te voet. Een week lang sleepte ik me voort, nou ja, gelukkig was de conditie aardig op peil. Op een dag kwam er een advertentie op facebook van een van mijn moeders(vriendinnen)van vroeger. Haar dochter had 26 jaar geleden bij mij in de groep gezeten. Ze had een blauwe Twingo te koop. Dit kon niet waar zijn. Ik reageerde snel en hoewel het boven het budget was, had een snelle berekening uitgewezen dat ik binnen vijf maanden een lening bij een goede vriend zou kunnen afbetalen als ik het deed. Dat was te mooi om waar te zijn. Haar dochter had gezegd.'Zet 'm op facebook ma, stel je voor dat ene Berna of Liseth uit IJsselstein hem net op dat moment nodig had.' Nu jubelde ze tegen iedereen, die het wilde horen, 'Ik heb een gave'. Op advies van mijn lieve garageWillem nam ik nog een paar dingen door en hij wilde hem vervolgens nog even op de brug hebben. Daarna kwam hij de sleutels brengen en zei:'Als jij hem niet neemt, neem ik hem.' Deal dus. Zjeraardeke was geboren(naar mijn genereuze geldschieter vernoemd).
Zjeraardeke is nog jong, van laat 2011, en prachtig. Ik rij weer als de koningin van Frankrijk er in rond. Wat zouden we zijn, zonder de auto!

Op school zijn de perikelen hemelschreiend. Steeds meer mensen verlaten het zinkende schip. Dit wordt definitief mijn laatste jaar aan de jenaplanschool. Daarna valt het doek. Jaren lang is het mijn thuis geweest, meer dan alleen een werkvloer. Afscheid nemen doet pijn, maar ik ben op alle fronten aan het loslaten. Het is goed zo. Er ontpoppen zich weer zoveel nieuwe mogelijkheden. Ik ga nog een jaar invallen en dan mag ik op mijn lauweren rusten waar het de maatschappelijke verplichting betreft. Maar daarna ga ik los. Beeldende vorming met demente bejaarden of vluchtelingen staat hoog in mijn vaandel. Ik heb alle gelegenheid tegen die tijd om me daarvoor te kunnen inzetten. Of, in navolging van een lieve kunstvriendin, met een auto gastlessen geven aan asielzoekerscentra, ik verzin wel iets. Vrijheid in tijd is het hoogste goed.

Voor de vakantie werd ik gevraagd voor een fotoshoot voor het longfonds en de nieuwe campagne Een rookvrije omgeving voor de nieuwe generatie. Wat zijn dat toch altijd cadeautjes. Met de kleine blauwe(toen nog wel) naar Amersfoort getuft en allerhartelijkst ontvangen door Monique en de fotoploeg. Lekker in de grime en volkomen au naturel voor de camera's. Heerlijk om even al die aandacht te voelen. Draai zus, draai zo, hoofd naar beneden en hoofd omhoog en lachen maar of juist minder of niet. Daar ging de deur open en wie komt tot mijn verbazing binnen. Mijn oud leerling van zeven, die naar een andere school in een nieuwe stad was verhuisd en die ook voor de fotoshoot kwam. Wat een heerlijk weerzien. Knuffelen, bijkletsen en natuurlijk ook samen op de foto. Het was een mooie ervaring.

zie tweede bericht

Login of registreer om te reageren
19-01-2017 om 14:51 uur

zie vorige bericht

De kerst was rustig verlopen evenals oud en nieuw, waarbij ik vuurwerk nooit meer van de straat af bewonder. Nu had de dikke mist roet in het eten gegooid en was Claudia de Brey een meer dan welkome vervanging voor het feestgedruis. Interessante onderwerpen en snedige opmerkingen, iets waar ik aardig lang op kon door kauwen. De wijntjes zorgden voor een soezerige ondertoon, dus voor het eerste kind nieuw jaar door wilde bellen was ik a bijna in slaap gesukkeld. Officieel zou dochterlief met man en kinderen op bezoek komen. Grote boodschappen laten bezorgen(want zonder mijn lieve blauwe prins) het betere oliebollenmaakpakket in huis gehaald, om samen met de twee kleine schatjes hun eerste oliebollen in de pan te laten glijden, toen het telefoontje kwam. Ze waren gevild door de griep. Allemaal. Slik. Oké. Alleen zijn vond ik nooit een probleem, zin om het virus op te lopen had ik niet, dus thuis blijven voelde eigenlijk ook heel senang.

Het hele nieuwe jaar begon uitstekend met mooie overwinningen. Lopen van mijn huis naar hartje Utrecht, goed voor zo'n 9 kilometer, was de eerste heldendaad. Conditie weer op peil en binnen twee uur gelopen. Dat voelde prettig. Aan schilderen ben ik nauwelijks toegekomen, wel een mooi doek net ijsvogelachtigen in de vrije lucht, nog lang niet af, maar het atelier is zonder auto niet te doen, dus dat komt nu wel weer als het weer zo mooi blijft, als ze vandaag laat zien.
Van lezen komt minder, want ik ben hard toe aan een bril voor computer en lezen. Nu worstel ik met 3.0 en voel me kippig als een ui. Alleen met de zaklampmodus van de Iphone lukt het dan. Straks maar eens een 4.5 aanschaffen. De waarachtige sterkte. En daarna gaan we weer los.
Pluis zit in haar bijterige periode. Ze doet hooghartig narrig en ik ga eens even bezien, hoe ik dat probleem kan tackelen. Er moet vast iets voor te vinden zijn.

Ondertussen staat de maand februari in het teken van de check. Longen , vaten , organen en hart even door de mangel laten halen, dan kan ik er weer twee jaar tegen aan. Altijd een goed gevoel.
Hoogtepunt van deze periode was het verzoek om mee te werken aan de uitzending van het longfonds over de campagne van de nieuwe app, waarbij je door een selfie met je Iphone de luchtmeting ter plekke kan uitvoeren. Hallo Nederland van omroep Max kwam er speciaal voor naar school. Wat een gezellig dagje werd dat. De kinderen waren door het dolle, met die echte camera's in de groep en een juf die gefilmd werd. Super om te doen en mooi gemonteerd. Helder en zoals het voelt voor ons. Eerst dacht ik, te veel drama, maar het is goed voor de buitenwacht om te weten hoeveel energie het leven ons soms kan kosten.
Voornemens waren er halverwege de maand: Even een paar maanden alcoholvrij en in het kader van consuminderen een week dwars door de koelkast en de voorraadkast eten, geen boodschappen meer doen(nu al de zesde dag) en kijken hoe ver ik kom. Het resulteert in de meest creatieve recepten. Ik geef ze namen als eierbrij en snelle Tagliatelle en de laatste bleek de tweede dag met sambal badjak, ketjap en augurk heel snel om te toveren tot bamiatelle! Van het uitgespaarde geld komt de energiezuinige kleine koelkast! Wie weet. Ik hou jullie op de hoogte.

Wie weet wat er straks weer allemaal komen gaat. In ieder geval is het vandaag een dag vol zonnige beloften ook al trekt de griep aan al mijn spieren. Wist in ieder geval niet dat ik er zoveel had. Ga toch zo een klein wandelingetje wagen. Beetje frisse lucht doet soms wonderen. Iedereen sterkte die dat nodig heeft.
Tot later, tot gauw!
Ajeto!

Ber.

Login of registreer om te reageren
25-02-2017 om 11:40 uur

Lieve luitjes,

Er liggen turbulente tijden achter mij. Nee, ik doel niet op de storm van twee dagen geleden, maar in januari werd ik dus overvallen door de griep. Niets hoesten, niets keelpijn, niets slijmvorming en aanverwante artikelen, maar een vermoeidheid, zoals ik nog maar zelden heb waargenomen in mijn leven gepaard met een benauwdheid waarbij het erop leek dat de puffers in staking waren gegaan.
De eerste twee weken dacht ik nog steeds in griep en griepverschijnselen, maar het bleef maar aanhouden, ook toen ik de rust weer had ingeruild voor de hectiek op school. Na ieder ieniemienie wandelingetje, bij elk gesprek dat ik aanvankelijk staande voer, moest ik na een minuut of drie gaan zitten om op adem te komen. Zelfs op de sportschool sloeg het gebrek aan zuurstof in de benen en kon ik niet meer vooruit. Dat was een bijzonder onaangename ervaring.

De hartklep was het niet, dacht de cardioloog die zijn oor te luisteren legde op zoek naar hartruis, de echo kon weliswaar pas 4 mei gemaakt worden, maar hij had de indruk dat het beeld geen abnormale afwijkingen zou vertonen.
De huisarts besloot na een maand toch een stootkuurtje prednison van 40 mg. gedurende vijf dagen te geven. Ik vond het vooruitzicht niet leuk en dat is een statement.
met prednison kan je met het grootste gemak een haat/liefde verhouding hebben. Je lijf vervormt, je voelt je super naar, de gedachte alleen al dat je zo'n cellendoder moet slikken is goed voor een depressie van twee weken en aan de andere kant ga je je allengs weer beter voelen, doen een aantal dingen het minder maar je longen het beter. De gotspe, en de logica van het geheel is onnavolgbaar. Het werkt. Het is een paardenmiddel, het kwaadste kwaad maar....het werkt. Het doel heiligt de middelen zei men vroeger en in dit geval is daar geen speld tussen te krijgen.

Het heeft in ieder geval ook geresulteerd dat er een nieuwe puffer is binnengeslopen waardoor ik de Seravent en de Spiriva kan laten. De smaak in je mond is een minuut lang verschrikkelijk, maar gisteren liep ik alweer als een kievit, fietsen ging nog niet helemaal zoals het hoorde, maar roeien kon ik ook. Het gaat hier o de Duaklir Genuair en het bevat de aclidiniumbromide en de formoterol fumaraatdihydraat ineen, dat is het handigheidje ervan. Nog maar twee puffers in plaats van drie, deze duaklir samen met de Alvesco. Ik hou jullie op de hoogte van de verlichting en de verluchting!

Het is lastig met een tekort aan energie om het humeur hoog te houden, schrijven en schilderen en de projecten met de kinderen stimuleren het wel waar het kan. De flow, dat wat men nodig heeft om te leven, haal ik uit alles om school heen. Kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden en die heerlijke hobby's De tuin heb ik deze wintermaanden maar even gelaten voor wat het was en het wordt wel weer tijd dat het Neo-puff-duo gaat werken, want ik moet de wilgen node snoeien, voor vogels en ander gebroed het als woon/werkplek in gaan nemen.
Ook de boeken zijn links blijven liggen op Het diner van Herman Koch na, dat ik in een adem(nou ja...)heb uitgelezen. Wat een prachtig werk, wil nu natuurlijk ook direct zijn nieuwste. Dat wordt nog even sparen of uitstellen tot een moederdag.

De lieve hemelsblauwe 'Zjeraar' brengt me met het grootste gemak overal naar toe en ik voel me maar wat gezegend met deze super Twingo. Niet in de laatste plaats door de stuurbekrachtiging, die maakt dat autorijden kippie-eitje wordt en niet zoals bij de kleine blauwe prins en krachtmeting met mijn spierballen. Gemak dient de mens en in ons geval zeker!

Ik kijk tegen een lege week vakantie aan, maar geen nood, want niets vult zich sneller. Als ik niet te veel aan de computer blijf haken tenminste. Ik programmeer uit voorzorg de dagen met hier en daar een bijkom-dag om weer in balans te komen. Het gaat lukken, dat weet ik zeker. Na regen komt zonneschijn en lente kleurt alles lichter.

Fijne weken en ajeto,
Ber.

Login of registreer om te reageren
23-03-2017 om 06:58 uur

Hoop dat je toch weer een beetje bent opgeknapt. Ik moet zeggen ben blij dat het voorjaar begint te worden, ondanks alle pollen waar ik toch heftig op reageer. De regen koude wind doen mij absoluut niet goed en ook dan merk ik dat ik stapje terug moet doen. Maar we blijven positief de volgende keer weer een tandje extra.

Login of registreer om te reageren
26-03-2017 om 09:10 uur

Onkruid vergaat niet en zon maakt alles mooier! Dank je wel ;)

Login of registreer om te reageren
27-04-2017 om 11:08 uur

Lieve luitjes.

Brrrr wat blijft het lang winteren deze lente!. Ik had gehoopt op wat meer warmte. De zon doet haar best wel, tenminste, ik val voortdurend met mijn neus in de boter door af te reizen naar de meeste zonuren. Gisteren hebben zuslief en ik een prachtige wandeling over het Castricumse strand gemaakt. Mijn oren suisden van binnen minder hard, dan de wind die eromheen suisde en dat wil wat zeggen. Het amechtig hijgen kwam er ook net niet boven uit. Maar de zon scheen en bracht perfect blauwe luchten met daardoor hele prachtige witte wolken, een kunstenaar als Magritte waardig. De ochtend was ik al gaan schilderen met olieverf bij een vriendin met een inloopatelier in Castricum. Vandaar dat we daar waren. Ook een mooie grote ruimte om in te werken, wat weer scheelde voor het inademen van de olieverfdampen! Het was er goed toeven.

We hebben vakantie, twee weken maar liefst. Ik heb nog geen ogenblik rust gehad door de mijzelf opgelegde verplichting, iedere dag wat te gaan ondernemen. Daardoor staat de sportschool tijdelijk op een wat lager pitje, omdat ik in de frisse(maar ijskoude)buitenlucht wat wilde bewegen. Het valt drie keer zo zwaar als op de sportschool en dat is een eigenaardig gegeven.
De grootste benauwde dagen zijn al weer achter de rug en het is heerlijk te weten, dat je ze ook zo kan vergeten. Zodra ze weg zijn, lucht het op, letterlijk en figuurlijk. Mijn vakanties zijn al helemaal volgeboekt met leuke plannetjes, omdat ik anders snel de neiging heb om wat te gaan zitten suffen. Suffen is voor onze aangedane longblazen de hond in de pot. Daar worden ze maar lui van. Van de week zag ik de buuf hier beneden trappend tegen de wind in op haar fietsje. Ze heeft ook COPD en ik was plaatsvervangend trots op haar. Goed zo buuf. We bewegen de blazen binnenstebuiten en zorgen ervoor, dat ze in beweging blijven, dan kunnen ze ook niet zwaar neervallen.

Het was weer boekentijd afgelopen dagen en ik heb er heel wat verslonden. Wat is het toch heerlijk om zo lekker de wereld af te reizen zonder uit je bank of stoel te hoeven komen. 'Birk' van Jaap Robben is nog het meest blijven hangen. Wat een prachtig en tegelijk diep tragisch boek.Hij is er flink voor in het hoofd van een jongetje gekropen. Knap als je dat op die manier kan verwoorden. Op school was het ook weer een uitputtingsslag van jewelste. Achter elkaar moesten vorige week onze verjaardagen gevierd worden en was er de afsluiting van het kernconcept(thema).

De verjaardag was op de kinderboerderij. Op zo'n dag met die krioelende schatten van me met het roepen, lopen, eten, waarschuwen, bukken, reiken, komt altijd weer het obstakel 'Weinig lucht' meespelen. Hoe ik hem ook van me af probeer te houden, door met regelmaat even te gaan zitten, bij dit soort aangelegenheden laat hij zich niet verslaan. Aan het einde kan je me moe maar voldaan bij elkaar vegen! Geen nood, maar wel als er nog een hele drukke dag achteraan komt. Ook die heb ik dapper en op karakter doorgebracht en volgehouden. Daarna moest alles nog opgeruimd en wederom betekende het 's avonds een pas op de plaats. Dan is de bank goed, de televisie, of het boek en verder het eindeloze niets!

Een van mijn laatste bloggen ging over de manier waarop mensen ons, uit goedertierenheid, dat dan weer wel, soms de put in kunnen praten. Ik heb het hier nog eens afgedrukt, omdat ik vind dat het vaak zo werkt:
Ik heb vrienden die van me houden en bezorgd om me zijn. Ze vragen me bij iedere gelegenheid hoe ik me voel. Daarbij kijken ze me lang en doordringend aan en monsteren het gezicht op iedere graad van vermoeidheid. Het luiken van een oogopslag, het zuchten na een inspanning worden nauwlettend geturfd en als het bloed uit het gezicht trekt komen de bezwerende gebaren. Ieder moment van hun aanwezigheid wordt ik op mijn onvolkomen lichamelijkheid gewezen. Ergens in mijn achterhoofd wordt rebellie aangewakkerd tegen het onuitgesproken vonnis. Ik voel me in zo’n situatie doorgaans gewoon goed en gezond vermoeid na inspanning, maar moeiteloos spreiden ze de diepe put, waar ik kniesorend het gebrek aan energie in kan storten om er vervolgens in te mogen hangen. Ik bedank voor de eer.

COPD vraagt om een grote mate van afleiding. Hoe meer we met ons neus op de feiten worden gedrukt, des te sneller ontdek je iedere kleinste belemmering. Die grenzen hebben we zelf ook haarfijn in de gaten. Maar soms ben je echt gewoon moe, zoals je in het dagelijks leven moe zou zijn en dankzij het labeltje COPD voelt het zwaarder! Negeer het labeltje een beetje. Echt, het helpt.

Ik heb nog een ontdekking gedaan in deze weken. Ik wist niet dat ik het in me had, maar ik kan dus twee keer een heel uur over COPD praten en er anderen ook nog mee weten te boeien. Ik was gevraagd om op een symposium voor apothekers-assistenten te praten over onze aandoening. Ik was er 'de patiënt', want dat stond op mijn naambordje. Een beetje wonderlijke aanduiding vond ik dat.
Het werd een leuke middag met de anekdotes die ik hier ook weleens doorheen vlecht, maar ik noemde ook het gevecht tegen onze eigen grenzen aan en de beperkingen die soms struikelend de overhand nemen. Ik hiel der een aardig zakcentje aan over en een prachtig boeket, maar dus ook de wetenschap dat ik het kan, entertainen en dat met een onderwerp als COPD!

Vandaag is het Koningsdag, maar gisteren heb ik zoveel gedaan, dat ik vandaag maar eens een pas op de plaats maak. Lekker klodderen en schrijven, eventueel voor school aan het werk en zeker niet de drukte in en niets kopen. Ik heb alles wat ik nodig heb en het is goed!
Ik wens ons allemaal een snelle warme lente en een heerlijke meimaand.

Hastalapasta en Ajeto:
Ber.

Login of registreer om te reageren
29-04-2017 om 09:22 uur

moest stiekem toch wel lachen over het woord rebellie. Zo herkenbaar!!!! Herken zoveel wat je zegt over die vrienden ja ik weet dat ze het goed bedoelen zoals dat ook bij mij het geval is maar kan er af en toe pisnijdig over worden dat ik op dat moment zeg laat me mijn gang gaan!

Login of registreer om te reageren