Koud maakt benauwd…

Jullie hebben me een weekje moeten missen, dit was weer eens pure overmacht…

Bijna 2 weken geleden begon het gedonder, toen het nog Siberisch koud was buiten… Mijn longen wilden niet meer en ik kreeg het steeds benauwder die dag, na heel wat ventolin en een aantal foster uiteindelijk toch maar de huisartsenpost gebeld.

“Er zijn nog 5 wachtenden voor u”, “toets 1 als het spoed is”, “er zijn nog 4 wachtenden voor u”… en zo ging het door. Ik vraag me af, is dit nu spoed of niet?? Ik voel me zo benauwd, maar is dit spoed??? Nog zoveel wachtenden voor me… help, ik wil lucht!!! Ik wacht toch maar netjes tot ik aan de beurt ben. Zodra de telefoon wordt opgepakt ben ik inmiddels zo benauwd dat ik nog amper uit mijn woorden kom, gelukkig had de dame aan de andere kant van de lijn hele goede oren, zodra ze mijn dossier opent hoor ik haar zeggen “u bent zwaar longpatiënt en bekend met een longplan, bent u alleen?” ik geef aan dat ik alleen ben. Ze zegt nog dat ze heel even weg is maar heel snel weer terug komt en inderdaad, het duurt maar heel even en ze is er weer. Ze verteld dat de ambulance met spoed naar me toe komt en dat ze, tot de ambulance er is, aan de lijn om mij te helpen en te ondersteunen.

Voor mijn gevoel duurt het uren voor de ambulance er is… ondertussen ben ik met veel moeite naar de voordeur gelopen om de deur alvast open te zetten. De ambulance komt samen met de politie tegelijk aan, Damaris mijn hond wordt in de wc opgesloten door de politie en de het ambulance personeel ontfermt zich over mij.

Er is een stagiaire bij, dus zij mag de diagnose stellen. Men, schiet op, ik wil lucht en verneveld worden, denk ik in mezelf. Maar dan is het zover, ik krijg een kapje op, combivent komt mijn longen binnen en het duurt even maar dan krijg ik weer lucht!

Inmiddels is Dave ook thuis, die is eerder weg gegaan van zijn werk, toen ik hem appte dat de ambulance ging komen om mij te helpen. Het ambulance personeel overlegt met het ziekenhuis of ik nog langs moet komen, maar mijn waarden stabiliseren en mijn longen gaan weer open. Er wordt afgesproken dat ’s avonds de huisartsenpost nog even langs gaat komen en dan wordt besloten of ik wordt opgenomen, moet starten met prednison of dat ik gewoon verder ga met mijn standaard medicijnen. Ook wordt er dan opnieuw gekeken naar mijn pijnlijke plek rechts onderin mijn longen.

Als de ambulance weg is helpt Dave me op de bank zodat ik even kan bijkomen van dit avontuur. Soms dommel ik weer wat weg op de bank, eten zit er niet meer mijn, ik ben te moe. Dan belt de huisartsenpost, ze hebben het druk, dus het wordt wat later voor ze komen. Fijn dat ze even bellen, dan blijf ik nog wat langer beneden op de bank hangen/slapen.

Inmiddels is het over 11-en ’s avonds en de huisartsenpost belt nogmaals, dit keer is het de arts die ik te spreken krijg. Ze gaan pas ver na middernacht komen en willen eigenlijk niet meer komen. Ik verrek van de pijn en mijn ademhaling is wel onder controle, maar niet super. Dave neemt het telefoongesprek over, het kost me teveel energie. Als Dave op hangt vertelt hij me dat het een spierenkwestie is en daarvoor tramadol krijg. En zolang ik mijn ademhaling onder controle heb en niet te benauwd ben ik gewoon zo de nacht in moet.

Teleurgesteld helpt Dave me naar boven, helpt me omkleden en stopt me in bed. Hij pakt nog een tramadol van zichzelf zodat ik die in kan nemen en hij me straks niet wakker hoeft te maken. Dan gaat hij naar de 24-uurs apotheek.

Mijn nacht is niet super, maar had erger gekund. Dave laat me die vrijdag lekker liggen en belt de fysio-fitness voor me af, legt wat te eten en de tramadol voor me klaar. Om 10 uur kom ik mijn bed uitrollen, wat voel ik me beroerd, halverwege de dag beland ik beneden op de bank en dan gaat het helemaal mis. Alles kots ik eruit, ik voel me hondsberoerd. Koorts heb ik niet, dus dit is geen buikgriep. Ik schuif het op de tramadol af en besluit te stoppen, dan maar meer pijn.

De dag erna gaat het redelijk, die zaterdag neemt Dave me mee met de auto, we rijden langs het Markermeer en zien de mooie verschillende ijsplaatjes die de natuur heeft gemaakt, foto’s maken zit er niet in, de pijn rechts onder in mijn long is enorm en ook de pijn in mijn rechterarm is weer helemaal terug. Maar wat is het mooi om naar te kijken!!!

In de nacht van zaterdag op zondag gaat het helemaal mis, de pijn wordt maar erger en erger en soms zo erg dat ik dubbelgevouwen lig van de pijn, ademhalen wil amper normaal en ik voel me hondsberoerd, ik bel weer de huisartsenpost op en mag direct komen. Samen met Dave ga ik erheen en we belanden uiteindelijk op de spoed, eind van de dag mogen we weer gaan, ze hebben niets gevonden en moeten maandag maar om 9 uur terug komen, met oxynorm tegen de pijn en smelttabletten tegen de misselijkheid gaan we naar huis…

Thuis wordt het alleen maar erger, alles komt eruit, de medicijnen blijven niet liggen een droog beschuitje werkt mijn lichaam eruit, zelfs een mini slokje thee blijft niet liggen, mijn maag en slokdarm staan in brand en dat maakt het nog beroerder!! Dave belt nog een aantal keren de spoedafdeling, maar ik moet de nacht maar uitzingen, met een hoop moeite krijgt Dave me in bed en uiteindelijk val ik daar voor 2 uurtjes in slaap, verder is het één groot drama.

Ik maak me zorgen om mijn lichaam, heeft die enorme kou mijn longen zo benauwd en kapot gemaakt dat ik daardoor me zo ziek voel en die enorme pijn heb???

Ik ben blij dat het maandag ochtend is en we weer terug gaan naar de spoed, Dave neemt alvast een tasje mee…
In mijn volgende blog vertel ik jullie hoe mijn pijnlijk benauwde avontuur afloopt!