Een dag uit een leven met lef

12-02-2018 om 12:52 uur

Lieve luitjes,

Hoera, ik heb officieel weer toestemming om mijn dagelijkse beslommeringen eens in de zoveel tijd met jullie in deze rubriek te delen. Van nature optimistisch van aard zal ik proberen om de zonneschijn er tussen uit te filteren, al ga ik een kist met zure appelen ook niet uit de weg. Ik heb jullie gemist. Mijn laatste blog van voor de verhuizing is al weer van voor de zomervakantie en hier nog wel ergens te vinden. In die tussentijd is het leven aardig op haar kop gaan staan en duurt het nu al weer een tijdje voordat ik daar de balans weer in terug gevonden zal hebben.

De herfst was er een van benauwd vakantie vieren in een notabene zonnig Portugal met het hele gezin. Alles was er. Kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Die engelen van goedheid hadden me een vakantie van een week met elkaar in een luxe huis aan de Portugese Algarve bezorgd ter ere van mijn 65-ste verjaardag. Wat een mazzel. Alleen al de luxe van het oord was ongekend. Daar hadden we een beetje mazzel bij gehad, want het oorspronkelijke appartement had waterschade ogelopen en wij kregen dit ter vervanging aangeboden. Zwembad, poolkamer, je kon het zo gek niet bedenken. De koningin te rijk voelde ik me elke ochtend, een hijgende weliswaar, maar toch.

Voortvarend als ik ben ondernam ik ook mijn 'In mijn uppie-wandelingen'waarbij de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen, dat ik in mijn hoofd meer aan kon, dan dat in werkelijkheid de reële situatie was. Maar ach, gewoon een beetje doorbikkelen. En door bikkelen werd het de drie opeenvolgende maanden ook, toen de invalperiode in Woerden achtereenvolgens een project en sint en kerst met veel verve uit de brede mouwen wist te schudden. wat was het weer genieten van al die lieve kleine koppies, maar wat had ik het zwaar met het vocht in de lucht, de kaarsjes, de takken en niet te vergeten de drukte die het allemaal met zich mee bracht.
Als je alleen al die verlangende blikken zag, was het alle moeite meer dan waard. Voor mijn tuin en voor de schilderclub was het me zwaar te moede. Dat had een veeg teken aan de wand moeten zijn. Ik had geen puf meer om daar nog energie in te steken. Wat kan een mens toch buitensporig, alle grenzen voorbij, te moe zijn.
Gelukkig hadden we het kerstdiner op de 23ste gezet en daarna lonkte een paar dagen van zalige zorgeloze nietsdoenerij. Ik zou de kerst wel door komen. Het laatste grote diner zo samen(dertien mensen sterk en twee broertjes van schoondochter)was een groot succes. ieder had wat meegenomen en ik had, als de voorzienigheid zelve, vast wat meegeef-bakjes ingeslagen. Die kwamen aan het einde van de rit goed van pas.

Tweede kerstdag 's morgens vroeg, na het schrijven van mijn blog, ging ik naar beneden om mijn befaamde bakjes oploskoffie te maken. Terwijl ik aan het aanrecht stond voelde ik de wereld vervreemd wegglijden, ik kreeg het koud, een vreselijk stekende pijn op mijn borst die uitstraalde naar mijn rechter arm, maar het allerergste waren de verkrampte toestand van mijn hals en kaken. Daarna kwamen de bij-symptomen, misselijk, duizelig, noem het maar. Ik strompelde nog naar boven en riep zoonlief wakker. Ondertussen had ik zelf 112 al gebeld. Ik wist dat het fout zat. Met de ambulance naar de hartbewaking. Diagnose Pericarditis, maar wel vreemd dat ik de symptomen van een infarct erbij ad. Het ECG-beeld liet echter alleen de ontsteking zien. Toch maar een opname van drie dagen om de boel te observeren en een batterij aan medicijnen rijker.
Daar lig je dan. Van het ene op het andere moment ben je uit de comfortzone gerukt en sta je te haspelen met je pyjama nog aan en in de wetenschap dat je je voeten nog niet zomerklaar zijn gemaakt. Een mens let op de meest wonderlijke zaken. Wordt vervolgd.

Login of registreer om te reageren
12-02-2018 om 13:30 uur

Jeetje Lem, dat is schrikken, ben benieuwd naar het vervolg.
Het is te hopen dat het nu over is of is het iets blijvends?
De rest van je verhaal, de leuke zaken, krijg ik terwijl ik het lees een warm gevoel bij, wat kun je het mooi omschrijven.
Het is net of we om het hoekje met je meekijken, zag jullie zo voor me in Portugal en aan de kerstdis!
En dat letten op wonderlijke dingen herken ik, hahaha! Vooral bij benauwdheid zijn de voeten als laatste aan de beurt he? T is zo bukken :)
Sterkte met je gezondheid! Liefs, Jolien

Login of registreer om te reageren
24-02-2018 om 12:14 uur

Lieve luitjes,

24 februari 2018 is het alweer.

De tijd vliegt voorbij. Intussen ben ik ook weer een afscheid van een dierbare bandgenoot rijker. Het leven moet nu eigenlijk gewoon de draad weer oppakken. Het is te lang aan de oneffenheidjes blijven hangen. Ik had jullie het vervolg beloofd.

Na drie dagen cardio mocht ik met een batterij aan bloedverdunners weer naar huis. De moeheid bleef, de pijn bleef. Zes tot acht keer per dag had ik pijn op de borst, uitstraling naar de rechter arm, kramp in de kaken en hals en enorm benauwd, kortom het hele riedeltje, dat in mijn optiek bij een angina pectoris hoorde. Op oudjaarsdag in de voege ochtend was het weer zo heftig als de allereerste keer en ik belde weer 112. Geen twijfel over mogelijk, volgens de ambulance verpleegkundige. De cardiologe protesteerde heftig aan de andere kant van de lijn omdat ik met dat hartzakje bekend was, maar een ECG beeld dat er spontaan uitkwam wierp ander licht op de zaak. Naar de 24-uurs opnamen en met dezelfde vaart na echo en ecg weer naar huis. De pijn bleef terugkomen en geloof me, dan duurt een dag lang en is 6 tot acht keer zeer frequent. Wat een rotpijn!

Dinsdags hield ik het niet meer, via de telefoon kreeg ik van een dienstdoende cardioloog 3x2paracetamoln voorgeschreven, toen die ook niet de gewenste uitwerking hadden belde ik woensdags om te zeggen dat ik wilde dat ze er goed naar zouden kijken. Ik vertrouwde het niet meer. Ik kon komen en men deed een heel uitgebreide echo aan bed, waarbij ik, geluk bij een ongeluk, een aanval kreeg. Ik mocht eindelijk voor katheterisatie. Dat kon 's middags al en om half vier wist ik dat mijn kransslagader voor 80 % had dicht gezeten, was er een stent geplaatst en had ik een blauwe arm van boven de elleboog tot voorbij de duim. Geen ontsteking van het hartzakje dus maar een ordinair infarct, met een functievermindering van het hart tot gevolg. De knijpkracht was nog nu 45 %. Normaal liggen die waarden tussen de 50 en de 60.
One, ik was nog op tijd, het euvel was verholpen, nieuwe medicijnen, stent was gezet, we konden wel vooruit denken. Het allerbelangrijkste was dat ik van die vreselijke pijn, die me tien dagen had geteisterd, verlost was. Het leven lachte weer.

Het ziekenhuis, die wereld op zich, begon een eigen leven te leiden en ik was er een kleine schakel van. Wat een wonderlijk bedrijf. eindelijk kon ik me beter poedelen zonder totaal afgemat terug te komen, kon ik opgelucht adem halen zonder te denken dat ik dood zou blijven, het was met recht, en voor ons copd-ers heeft het een diepere betekenis, een verademing. Daarna begon mijn gevecht om hart en longen op een lijn te krijgen. Hart is hart hoorde ik ze bijna woordelijk denken. Met longen hadden ze niets van doen. Ik werd ook geacht mijn eigen puffen te gebruiken en die werden niet door de afdeling verstrekt. Het geeft aan dat de mate van beleving een ver-van-hun-bedshow was.

Hoe het verder liep vertel ik later.
Tijd voor een tijdje uitpuffen.
Hasta la pasta en ajeto!
We blijven lachen, maar soms wordt het een mens wel moeilijk gemaakt!

Login of registreer om te reageren
24-02-2018 om 13:32 uur

Jeetje Lem, dat is wel een uitkomst in dit vervolg, dus toch een infarct.
En dan eerst al die tijd met die pijn en kramp zitten, het wordt wel vaker gezegd bij vrouwen wordt het vaker niet herkent.
Maar jij had toch alle kenmerken lijkt mij, wat een ellende.
Hart en longen samen is lastig, want ook al is het een andere benauwdheid het is moeilijk te merken waar t vandaan komt.
Ik wens je een goed herstel en hopelijk kun je je conditie weer op peil brengen, want een stilzitter ben je niet echt zo te lezen.
Sterkte en neem de tijd! Liefs, jolien

Login of registreer om te reageren
24-02-2018 om 13:49 uur

Iem, ik wens je heel veel kracht en gezondheid toe.
Het is niet niks wat je mee maakt in een tijd waar alles op zijn kop staat sterkte
groetjes Shadow

Login of registreer om te reageren
14-03-2018 om 08:14 uur

Lieve Luitjes

Dat gevecht heeft tot nu toe geduurd en nu pas merk ik dat het licht weer begint te gloren aan de horizon. Het heeft natuurlijk ook alles te maken met de ontluikende lente, ook al zal er nog een klein koudefront langs zeilen dit weekend. Licht en warmte zijn de bron van leven, is mijn eigen credo. Er staat een uitje gepland voor de komende week, een weekend met mijn twee dochters naar Brugge. de stad van Guido Gezelle, van de historie, van kloostertuinen en Venetiaanse waterpartijen. We gaan de toerist uithangen, terwijl we ons laven aan het samenzijn. Moeder met dochters, hoe speciaal is dat. We slapen op drie bedden in een ibishotelletje om de kosten te drukken en het enige waar ik me licht zorgen om maak, zijn mijn eigen gebroken nachten.

Het wordt geen lente-uitje, hebben de weermannen georakeld. Integendeel, staartje winter komt er aan. In het kader van de revalidatie heb ik mijn eigen bescheiden breiproject, het klaren van een das en hoofdband, toevallig gisteren beëindigd door de laatste steek van de pen af te laten glijden. Wat moet je anders, hangend op de bank!
Het was mijn eigen miniproject. Hoe kom ik de dagen der revalidatie en ledigheid door. Geen kinderen die aan mijn mouwen trekken, geen spannende projecten op het netvlies, geen gerichte doelen in het vizier. Dus stelde ik mijn eigen kleine behapbare doelen en sprokkelde zo het zinvol leven bij elkaar. Deze week is er een energie bij gekomen die al een tijdje de bodem in was geslagen. Ik had er weer zin in. Hoe klein kan het zijn om het leven weer op te pakken.
Het komt net op tijd en heeft daarbij lang genoeg geduurd, dat zwelgen in de ellende. Wel heb ik iedere dag braaf alles en alles wat me overkwam en dwars zat opgeschreven in mijn blog. Elke ochtend of iedere nacht. Vooral dat laatste kwam geregeld voor. Nog steeds moet ik wonderlijke verschijnselen, die uit het niets op komen duiken, een plek geven. denk dan in de orde van grootte als een overslaande of fladderende rikketik en moesten de Bètablokkers verhoogd worden, ook al heb ik een hartslag waar menig topsporter niet aan kan tippen.

Denk niet dat ik, met die totale lethargie, achterover heb geleund, want beweging is de heilzame boodschap. Iedere dag koos ik een plek uit, waar ik mijn voetstappen achter zou laten. Nieuwpoort, Everdingen, Rhijnauwen, het IJsselmeer, de zee. Zolang er maar veld, beemd en water was én een veldkeuken, waar een heerlijk soeppie te nuttigen viel.
Vorige week stond, met de regen, in het teken van de film. The three Billboards is een aanrader. Wat een prachtig staaltje van acteerwerk en wat een beklemmend verhaal. Van spanning hing ik tegen het doek. Ik was in mijn piere-uppie en dat was maar goed ook. Het is de gelegenheid om de hele film rustig op je in te laten werken. De dag daarvoor was ik met een vriendin naar De Wilde Stad geweest. Amsterdams verborgen bestaan. Ook boeiend, maar op een hele andere manier. Ik miste kauwtjes en kraaien, die hier thuis veelvuldig in de dakgoot toeven.
Het lezen en schilderen komt mondjesmaat op gang. Dat vergt kennelijk veel meer energie en de tuin wacht op een nieuw huis. Dat project kan nu nog niet, maar is in het kader van de algehele gezondheid wel een noodzakelijkheid, die snel uitvoering moet krijgen. Zonder tuin is het leven eigenlijk niet mogelijk, al is het balkon altijd nog een ontsnappingsmogelijkheid en derhalve een goede tweede.
Pluis is mijn trouwste vriendin gebleken. In tijden van grote nood zat ze onafgebroken bij me en gaf kopjes te over. Daarbij keek ze me met haar lieve poezen-ogen aan, met de tekst van Blof in haar poppetjes. Hou vol, hou vast.

Twee vrienden zijn in die tussentijd gaan hemelen en het besef van vergankelijkheid is volop aanwezig, maar we gaan door. Afgelopen weekend de prachtige doeken van Neo Rauch bezocht in de Fundatie en vandaag ga ik met zuslief naar Museum Voorlinden, waar een boeiende tentoonstelling is van Shilpa Gupta met de fascinerende en uitdagende titel: 'Where do I begin.'
Een uitstekende vraag om nu mee te eindigen.

Ik hou jullie op de hoogte.

Ajeto en tot gauw.
Ber. :)

Login of registreer om te reageren
14-03-2018 om 20:53 uur

Wat weet je het toch geweldig mooi op te schrijven, zelfs de ellende lees ik met een glimlach, wat leuk een weekendje Brugge, geniet ervan en daarna bijtanken op de bank, met filmpje of breiwerk :)
Vergeet je das en hoofdband niet, t wordt weer winter!
Veel plezier en succes en sterkte met het opknappen en revalideren! Liefs, Jolien

Login of registreer om te reageren
17-03-2018 om 03:33 uur

Wat een heftige periode heb je achter de rug, Lem! Ik hoop dat je heel fijne dagen hebt met je dochters, keep strong!

Login of registreer om te reageren
31-03-2018 om 18:28 uur

Lieve Luitjes

Was eigenlijk al een keer begonnen, maar door omstandigheden weer even achterop geraakt. De lente wil nog maar niet komen. Brugge kenmerkte zich door bittere koude en een wind die dwars door de broze adem heen sneed. De kamer was prima. Hoe lang is het geleden dat ik met mijn twee meiden samen op het grote bed zat, nu weer gezellig in een low budget kamer van het Ibis-hotel in Brugge. Zo heerlijk. Iedereen moet met tussenpozen met de voeten tegen elkaar gezellige verhalen uit kunnen wisselen. Niets helpt beter tegen een moederblues. Die had ik een beetje, door dat malle hart, dat zo eigenzinnig mijn gangen had bepaald.
's Ochtends hebben we het meest leuke restaurantje van heel Brugge ontdekt. Allemaal naar Brunch and Books, zeker als je de letter en het woord liefhebt en je je kan verliezen in de klanken van Leonard Cohen, Bob Dylan en Paul Simon. Niets was warmer en derhalve konden we de dag goed tackelen. De loep lieten we aan onze koude neuzen voorbij gaan bij het aangezicht van de kleumende klompjes in de open sloepen. Snel het museum in, waar ik zowaar een Magritte en werk van Marcel Broodthaers ontdekte. Omlijst door de prachtige middeleeuwse muren, opkamertjes en hoeken en overruled door de oudste en dikste boeken met de eerste handschriften, waren het toch mooie kleinoden.

De kou werd grotendeels te niet gedaan door de nabijheid van de dochters en dat prachtige en ontroerende samenzijn en een overkill aan thee en koffie, voor de meiden met de overrompelende lekkere chocola, Brugge op haar best. Het wandelen viel erg tegen. Na zeven kilometer was de energie helemaal op. Ergens werd de kiem gelegd voor een smiespelende onruststoker, die op het hart ging zitten en vreemde rikketikken uitdeelde. In die week zat ik bij de film Three Billboards. Het was superspannend. Maar halverwege zat ik in de halflege bioscoop en voelde die kleine kwelgeest heen en weer springen. Ongerust ging ik na afloop regelrecht bij de huisarts langs. Gelukkig was de film om 16.00 uur afgelopen. De huisarts was net aan haar avondspreekuur begonnen en ik werd ter plekke een spoedde. Ze was alleraardigst en stelde me gerust. De bètablokkers werden verhoogd na samenspraak met de cardioloog. Gelukkig bleef het gespuis nog even doorgaan zodat de huisarts overtuigd was van mijn gelijk. Hoe vaak ga je er naar toe en is de kwaal volkomen stil gevallen, terwijl je in ongeloof moet zwelgen als je in de sussende ogen van de arts kijkt.

Voor lezen en schilderen heb ik nog even geen puf, al doe ik soms een kwastpoging. Het komt weer, daar heb ik het volste vertrouwen in. Ik probeer wel iedere dag iets te ondernemen. Derhalve kijk ik overdag soms een film of ik slenter, nee kuier, langs de Lek door de uiterwaarden, of ga lunchen met een vriendin in de Veldkeuken na een wandelingetje. Goeie tip die ik vorige week heb ontdekt. Met z'n tweeën lekker wandelen zonder wat te zeggen. Dit idee werd geboren uit het feit dat praten en lopen met de opstandige longen wat lastig is. Het bleek een uitkomst. We zagen specht en hoorden de buizerd, vinken en een eekhoorn. De takken kraakten onder onze voeten en de bomen ritselden. Elk geluid drong voor de volle honderd procent door. Zen waar je loopt. Probeer het maar eens!

De longarts had een minder goede mededeling. Na al die hartperikelen was de benauwdheid alleen maar erger geworden, hijgend hert der jacht ontkomen. Zo voelde ik me. Geen sinecure. De bedrijfsarts besloot al dat ik typisch een gevalletje voorlopig volledig arbeidsongeschikt zou zijn. De uitslag van de longfunctie wees uit dat dit geheel en al terecht was. Hollend achteruit gegaan, nieuwe puf, longverpleegkundige in de arm, fysiotherapie twee keer per week. Bij de nieuw puf stond in de bijsluiter dt je het moest overleggen bin geval van hartproblemen als een verstopte kransslagader...uhhhh...ik wacht nog even met innemen tot ik de longverpleegkundige heb gesproken.

Zo gaan we de paashazen in. De eieren heb ik op de valreep gekocht, een zak met heel veel kleine eitjes voor een mega groot plezier. We gaan ze, traditie getrouw, verstoppen in het julianapark. Eens kijken hoeveel er nu weer achterblijven. Toen de kinderen ouder werden ging het meer om de meesterlijke verstopte exemplaren die nooit meer te vinden waren. Voer voor een verdwaalde eierzoeker. De paalbrunch mag ook niet ontbreken, heb het boodschappen overleefd tot het klamme zweet op mijn rug stond. Zoonlief heeft de twee zware tassen omhoog gesjouwd, vier trappen op, een brug te ver.

Ik heb bewust niet naar gold of stadium gevraagd, niet om struisvogelpolitiek te spelen, maar om zelf te blijven voelen waar dat vermaledijde lijf mee bezig is. 'Rust roest' zei mijn moeder altijd, ik geloof verdraaid dat dat een waarheid als een koe is. Volgende keer weer meer. Lekker veel eitjes speuren en er een paar smikkelen. De rest mogen de kinderen in het park. Veel plezier!

Ajeto en tot later!
Ber.
:)

Login of registreer om te reageren
01-04-2018 om 05:52 uur

Ahhh goed om te lezen dat je hier weer mag schrijven. Het zou verplicht leesvoer moeten worden voor iedereen die de diagnose voor het eerst krijgt (grapje).Brugge inderdaad prachtig en dat dan met je dochters te doen. Doe zo'n stedentripje ook regelmatig met onze dochter. Koude wind kan ik over meepraten wat ben ik blij dat het lente begint te worden en de temperatuur wat omhoog gaat. De afgelopen maanden zijn best moeilijk geweest met ademhalen, die koude wind benam me echt de lucht vandaar niet veel ondernomen. Nu het wat beter wordt weer meer naar buiten. Ook ik vraag nooit naar het goldstadium sterker nog doe niet regelmatig een longfunctietest meer. Heb de afgelopen 10 jaar geleerd naar mijn lijf te luisteren en stug door te gaan. Na mijn eerste en ook laatste ziekenhuisopname van een paar jaar terug konden de artsen zelfs niet geloven wat ik allemaal deed ondanks mijn zeer slechte longfunctie. Mijn longarts respecteert dat. Ik zeg maar altijd zo kwaliteit van leven is voor ieder verschillend. Ik heb nooit behoefte gehad een marathon te lopen. Tot nu toe kan ik nog steeds alle dingen doen, sommige dingen weliswaar in een lager tempo, die ik wil doen. Voor de rest ach pluk de dag zeg ik altijd maar. laat het zonnetje maar komen maar ziet er nog niet naar uit vandaag dus wordt een goed boek. Hele fijne dagen gewenst.

Login of registreer om te reageren
01-04-2018 om 07:46 uur

Nu ik het overlees zie ik een overkill aan fouten en foutjes, die het zelfdenkende laptopje in mijn verhaal geschoven heeft. Mea culpa voor dat. De loep is de boottocht door de grachten van Brugge, Spoedde is een spoedje in het verhaal van de dokter. De paashazen zijn de paasdagen, al vind ik de verschrijving vermakelijk. We gaan de paashazen in, kan zo maar eens een nieuw begrip worden. Dank je wel lieve G, voor het enorme compliment. Ben zelf ook erg blij met mijn oude stekkie. Heb jullie zo gemist! Kwaliteit van leven is gelukkig door iedereen zelf te bepalen aan de hand van de mogelijkheden. We hebben er nog heel wat. Fijne dagen!

Login of registreer om te reageren