Of is het pijn maakt benauwd??

17-03-2018 om 17:19 uur

Mijn vorige blog eindigde met;
“Ik ben blij dat het maandag ochtend is en we weer terug gaan naar de spoed, Dave neemt alvast een tasje mee…”.

Om 9 uur moeten we ons melden in het ziekenhuis. Lopen gaat nog amper door de pijn en de benauwdheid, dus Dave haalt een rolstoel en zet me erin, samen gaan we weer naar de afdeling spoed.

Weer wordt er bloed afgenomen en krijg ik een infuus waarvoor ze mijn lichaam bont en blauw moeten prikken. Na een uur krijg ik te horen dat ze niets kunnen vinden en een echo willen maken van mijn buik. In tussentijd neemt de pijn maar toe, aanval op aanval en daartussen is de pijn niet eens weg. Ik krijg iedere keer een pijnlijke injectie in mijn been, die moet de pijn tegen gaan. Maar ze werken maar kort en de pijn neemt alleen maar toe.

Dave blijft de hele tijd bij me, zodra ik weer een aanval krijg pakt hij mijn hand, met zijn andere hand streelt hij mijn hoofd en zo helpt hij me door alle aanvallen heen, tussendoor schrijft hij precies op wat er gebeurt, wat ik krijg om hoe laat en wat om de hoeveel minuten de aanvallen komen.

Omdat ze er niet achter komen wat er is wordt er opnieuw een echo gemaakt, samen met Dave en de verpleegkundige gaan we naar de afdeling waar echo’s gemaakt worden, een aardige vrouw maakt de echo, eerst op mijn rug liggen en dan op mijn linker zij. “Ik zie het al, je hebt galstenen en dat veroorzaakt de pijn”, de tranen rollen over mijn wangen. Doordat ze meer niets vonden dacht ik even dat het tussen mijn oren zat, maar dat is dus niet zo, de pijn komt wel degelijk ergens vandaan! Toch voelt het voor mij gek, gisteren had ik geen stenen en nu zit mijn gal vol stenen en gruis…

Eenmaal op de spoed krijgen we te horen dat ik word opgenomen, als ze de pijn met medicijnen onder controle krijgen word ik op een later moment geopereerd en mag ik eerst naar huis, anders moet ik blijven en word ik zo spoedig mogelijk geopereerd. Ik word naar de 5e verdieping gereden, 4 persoonskamer, ondanks mijn heftige reacties op geurtjes, gelukkig ben ik nog de enige op dat moment. Dave blijft de hele dag bij me, als het goed is word ik de dag erna geopereerd, hoe laat is nog niet bekend.

In de middag komen er 2 mede-kamergenoten, Dave geeft meteen aan dat ik heftige astma heb en wat het voor me inhoud, de mannen zijn duidelijke, daar houden we rekening mee, de ene vraagt nog of zijn rozen een probleem zijn, anders mogen ze van de kamer af, gelukkig kan ik hem gerust stellen dat ik daar wel tegen kan.

Verder lig ik de hele dag in bed de pijnaanvallen weg te puffen en te huilen, vocht krijg ik volledig per infuus, de zusters zijn maar druk met me, ik bel omdat ik misselijk ben, ik bel omdat de pijn weer niet te harden is, ik bel omdat ik moet plassen en ze komen iedere keer weer. Ze trekken alles uit de kast om mij te helpen, samen met Dave helpen ze me op de po-stoel zodat ik kan plassen, voor mijn misselijkheid doen ze alles om mijn maag tot rust te brengen, van smelttabletten tot zetpillen tot medicijnen die ze in mijn infuus spuiten. Ook proberen ze mijn pijn zo goed mogelijk onder controle te houden met injecties, zetpillen en medicijnen die ze in het infuus spuiten, maar uiteindelijk werkt niets meer en blijft de pijn in sneltreinvaart terug komen en is het niet meer te onderdrukken met de standaard medicijnen. Dit gebeurt in de nacht van maandag op dinsdag.

Dinsdag ochtend is Dave in alle vroegte weer in het ziekenhuis, door alle pijn die ik heb en de benauwdheid en misselijkheid die daaruit voor komt, krijg ik amper nog wat mee dus is hij mijn ogen en oren, moet hij met de arts praten en overleggen. Verder helpt hij me nog altijd door alle aanvallen heen die ik heb. Als de artsen komen doen ze weer lichamelijk onderzoek, daarnaast krijgen we te horen dat ik die middag geholpen ga worden, eindelijk van de pijn af!

’s Morgens word ik geholpen met wassen, de operatiejas doet de verpleegkundige meteen aan zodat ze me niet nog een keer extra hoeft te plagen. Ze ziet me rillen, trillen en kronkelen in bed van de pijn, voor de zekerheid doet ze de controles, maar die zijn niet schokkend. Ze verteld Dave dat ze de arts van de pijnpoli erbij gaat vragen, met de medicijnen waarmee ze het nu doen krijgen ze het niet onder controle. Het duurt eventjes, maar binnen een uur lig ik aan de morfinepomp en ik mag iedere 5 minuten drukken. Nog één keer een pijnlijke injectie en verder mag ik drukken, en dat doe ik! Ik druk de hele tijd, ik voel hoe de pijn afzakt en ik eindelijk rust krijg, helemaal in rust lig ik uren te suffen, te drukken op mijn magische knoppie, te slapen nog veel meer te drukken op mijn magische knoppie. Tussendoor komt de anesthesist nog even wat vragen doornemen en ook mijn longarts komt vandaag weer even langs om te kijken hoe het gaat.

Eind van de middag krijg ik te horen dat ik zo geopereerd ga worden, ik moet nog even plassen, mijn bed wordt verschoond en ik moet nog een keer vernevelen, want onder narcose met mijn longen is een hele belevenis. Dave blijft bij me op het bed zitten, hij weet hoe bang ik ben voor de operatie en probeert mij gerust te stellen want hem heel goed afgaat. Het duurt maar lang voor ik eindelijk naar de operatiekamer mag, dan komt de verpleegkundige, ze verteld ons dat ik vandaag niet meer geopereerd ga worden. Eerst snap ik niet goed wat ze zegt, niet, dus vandaag gaat het niet gebeuren? Dan komen de tranen, waarom, ik heb zo’n pijn, ik voel me zo ziek, zo slap, kan amper nog op mijn benen staan… niet??? Later komt er een arts uitleggen dat ik er niet dood aan ga, dus dan is het niet spoed, nee ik ga er niet dood aan, maar dit hou ik niet lang meer. Zelfs mijn kamergenoten snappen er niets van en zijn zelfs ook een beetje boos. Dave is helemaal in alle staten, dit meen je niet! de artsen laten zijn dametje nog langer liggen en dat steekt hem.

Weer een avond en nacht gaan er voorbij, waarin ik dommel, soms even een beetje slaap maar verder vooral op mijn magische knoppie druk tegen de pijn. Alle zusters zijn zo lief, maar deze zuster in de nacht is alles behalve lief… Als ik ’s nachts bel om naar de wc te moeten vraagt ze wel of ik echt moet… JA DUH!!! Anders bel ik toch niet?? Ik moet echt! Maar doordat ik me zo verschrikkelijk voel maak ik me er niet eens echt druk om, zolang ze me maar op de po-stoel helpt en daarna weer in bed. ’s Morgens komt de misselijkheid in alle hevigheid weer terug, weer druk ik op de bel, de nachtzuster komt weer langs, en ik krijg een pilletje die ik moet doorslikken. Ik geef nog aan dat die er weer uit gaat komen en ze me iedere keer zuigtabletten, zetpillen of zelfs iets in mijn infuus doen. Maar nee, ik moet dit pilletje doorslikken, als het er weer uit komt, dan krijg ik wat anders.

Met tegenzin neem ik het tabletje in, dan ga ik weer liggen en luister naar het geklets van de heren en soms praat ik mee, dan gaat het mis, ik vlieg overeind, pak de kotszak en daar gaat alles, door mijn neus en mond komt mijn maaginhoud (waar eigenlijk niets meer in zit, behalve het slokje water en die verrekte pil) eruit, en ik voel hoe het van onder ook loopt door alle kracht. Wat voel ik me ziek en vies, de mannen zien me zitten, de één belt en de ander loopt naar de gang dat dit zo niet kan. Een andere dame komt bij me en wast mijn gezicht en stelt me gerust, blijkbaar mag ze me niet helpen, maar dat er iemand bij me is en me gerust stelt doet me al goed. De nachtzuster komt steunend en kreunend naar binnen, nu had moest ze me nog helpen ook nog… ze liep vlak daarna weer weg, na een tijdje komt ze terug. Ik weet nog uit te brengen dat ze me niet hoeft te helpen, dat ik wel wacht op de dagzuster. Toch helpt ze me gedeeltelijk, dan gaat ze weer en komt de dagzuster me verder verzorgen, de dagzuster geeft me meteen een zetpil in de hoop dat mijn maag weer even tot rust komt.

Ondertussen is Dave er ook weer om mij bij te staan, artsen komen langs en ik word vandaag geopereerd, maar ik geloof er niet meer in, eerst zien dan geloven. Maar om 11 uur komt de verpleegkundige me weer helpen, nog een keer extra vernevelen (dit doe ik al eventjes 6 keer per dag, zelfs in de nachten gaat dit gewoon door). Zodra ik er helemaal klaar voor ben komt Dave weer bij me zitten, wat een lieve man heb ik, zoveel geduld, zoveel liefde, zoveel rust. Ik merk hoe rustig ik ervan word. Dan komt de verpleegkundige me ophalen en gaan we met zijn drieën op weg naar de operatiekamer. Dan word ik overgedragen aan de verzorging van daar, het duurt eventjes, nog de nodige vragen, op een ander bed liggen en dan gaat het beginnen.

Na de operatie word ik wakker en verrek ik van de pijn, ik gil het uit, dat weet ik nog… ik krijg iets tegen de pijn. Ook krijg ik een rakketje die ik op bed la vallen zodra ik weer in slaap val… Dan hoor ik iemand vertellen dat de zusters met Dave onderweg is om mij op te halen…

Mijn galblaas is eruit, nu moet ik beginnen met herstellen van deze operatie, maar ook dit gaat niet vanzelf... daarover vertel ik jullie in mijn volgende blog meer.

Login of registreer om te reageren
17-03-2018 om 19:21 uur

Jeetje wat een heftig verhaal! En wat een nare nachtzuster:( die was duidelijk haar pilletje met empathie vergeter in te nemen...

Login of registreer om te reageren
17-03-2018 om 19:25 uur

@Nckiie, echt wel, dat was ze zeker, maar nu gaan we de goede kant weer op!

En die nare nachtzuster, toen ik er 's morgens over vertelde aan de verpleegkundige was haar reactie: "oow zij, zij moet snel met pensioen.", ook de overbuurman had een behoorlijke sneer gekregen van haar. Gelukkig was ze er maar één nacht en had ik al mijn magische knoppie, want denk dat ik van haar gewoon paracetamol tabletten zou hebben gekregen...

Login of registreer om te reageren
17-03-2018 om 19:30 uur

@Marleen1984 gelukkig gaat het nu de goede kant op! Ik wil me niet eens bedenken hoe naar dit is geweest:(

En gelukkig had je je magische knop en was ze er maar een nacht! Ik zie wel vaker “zulk soort” mensen in de zorg en vraag me dan echt af wat ze daar doen. Nu kan iedereen zijn dag of nacht eens niet hebben, maar toch.

Ik ben benieuwd naar de rest van je verhaal!

Login of registreer om te reageren
17-03-2018 om 19:38 uur

@Nckiie, inderdaad, jammer genoeg werken er meer mensen in de zorg die hun hart er niet hebben liggen. En ook al heb je je dag of nacht niet, zo ga je niet met mensen om!

Mijn volgende verhaal komt komende dinsdag, dan vertel ik je hoe het verder gaat, na de operatie en hoe het nu gaat.

Login of registreer om te reageren
17-03-2018 om 19:49 uur

@Marleen1984 klopt zo hoor je niet met mensen om te gaan en zeker niet met zieke mensen, je gaat immers niet voor je lol in het ziekenhuis liggen.

Oke ik ben benieuwd!

Login of registreer om te reageren