Het herstel gaat niet vanzelf.

19-03-2018 om 16:35 uur

Mijn vorige blog eindigde ik na mijn operatie, mijn galblaas is eruit, die kan niet meer vervelend doen, maar nu begint het herstel…

Doordat ik bijna een week op bed heb gelegen en niets heb binnen gehouden ben ik slap en kost alles veel moeite. Twee dagen na mijn operatie zien de artsen ook dat mijn geklungel nog tot niets uitloopt en alles wel wat traag gaat, de fysio en longfysio worden ingeschakeld en gaan me helpen op weg naar huis. Ik krijg een rollator om mee te lopen, helpen me met ondersteuning traplopen en oefenen met me, met het lopen op de gang. Recht lopen ging amper, dit deed zoveel pijn in mijn buik, ik leek wel op een vrouw van minstens 80…

Daarnaast blijf ik pijn houden door de operatie, omdat ik toch van de morfine-pomp af moet krijg ik tabletten, als ik niet teveel bij druk op mijn magische knoppie mag de pomp eraf, echter duurt het dan nog 3 dagen voor ik goed ben ingesteld op tabletten en de pomp eraf mag.

Zelfstandig plassen, ik wist niet dat dit zo moeilijk kon zijn. Ik zat op de wc omdat ik moest, ik wist het zeker! Maar er kwam niets, wat ik ook deed. Met een speciaal meetapparaat hebben ze de inhoud van mijn blaas gemeten, rond de 700 ml, dus ja, ik moest wel plassen… dus eenmalig katheteriseren, maar de dagen erna bleef ik ermee kloten en dus uiteindelijk kreeg ik een definitieve… hoe oud kun je je voelen.

Als 33 jarige lopen met een rollator met een zak aan je been die je plas opvangt, en alsof het nog niet erger kon… ook mijn ontlasting weigerde op gang te komen, dus ook klysma’s en drankjes voor de ontlasting kwamen op mijn lijstje te staan om me nog ouder te voelen… Nu voelde ik me wel een oud vrouwtje van minstens 95!

Toen kwam daar het weekend… Ik lag op een vierpersoonskamer, gelukkig ging dit al die tijd goed, maar wel met het raam op een kiertje en de mede-kamergenoten wisten van mijn longziekte af en deden allemaal enorm hun best om het voor mij zo goed mogelijk te houden. Op zaterdag lag ik nog met 3 anderen op de kamer, ’s morgens ging er al één weg, rond de middag de tweede en begin van de middag de 3e, nu lag ik helemaal alleen. Ik vond het totaal niet erg, maar logistiek was dat niet handig, dus ik moest verhuizen naar een andere kamer.

Het duurde even, maar toen was het zover. Daar ging ik dan, op naar een andere kamer, een kamer met 3 heren, meteen merkte ik dat mijn longen reageerden, niet heftig maar wel iets… na een uurtje of 2 ging het mis, de benauwdheid nam toe. Een raam open wilden ze absoluut niet, ik moest maar om zuurstof vragen… Na een verneveling ging het niet beter, dus nog een keer… maar helaas, ik mocht wel tijdelijk op mijn oude kamer zitten om mijn longen even tot rust te laten komen, maar daar slapen was geen optie.

Uit verdriet appte ik Dave vanuit mijn oude kamer, zitten op de stoel daar, hij appte me terug dat hij eraan kwam met een rolstoel en we even naar beneden zouden gaan. Je weet niet half hoe blij ik daar mee was! Ik wilde naar huis, niet meer aan dat klote infuus zitten, niet benauwd worden, niet zonder frisse lucht zitten, niet meer met een rollator, niet meer… ik wilde gewoon weer ik zijn, zonder me ziek te voelen. Ik wilde gewoon naar huis, daar waar ik thuis hoor en mijn eigen ding kunnen doen. Samen met Dave maakte we beneden in het, inmiddels gesloten, restaurant van het ziekenhuis een plan, al wisten we ook niet hoe we sommige dingen moesten regelen, maar we gingen ons best doen, desnoods met thuiszorg. Alleen voor komende nacht kon dit natuurlijk niet geregeld worden, dus ik moest weer terug naar de afdeling waar ik verbleef.

Daar gaf de verpleegkundige bij aankomst meteen aan dat ik naar mijn oude kamer verhuisd ga worden, vanwege mijn longen. Ineens was er geen logistiek probleem meer. Natuurlijk bleef de behoefte om zo snel mogelijk naar huis te gaan, maar nu konden we het eerst even goed gaan regelen. Een bed zodat ik niet naar boven hoef om te gaan rusten en niet in een gekke houding op de bank hoef te hangen en een rollator, dat was het belangrijkste!

De dinsdag na het weekend was het zover, ik mocht naar huis. Overdag zou het bed bezorgt worden en een rollator, ik pakte overdag rustig mijn dingetjes in en om 7 uur ’s avonds komt Dave aan met een rollator, niet met een strik er omheen, maar met een uilenknuffel aan het mandje vastgemaakt. Speciaal voor mij heeft hij een rollator gekocht, "want je zult hem nog we vaker nodig hebben en dan is dit voordeliger".

Eindelijk mag ik naar huis en kan het werkelijke oefenen thuis beginnen...
Iedere dag loop ik nu een stukje verder buiten met de rollator, het voelt gek, maar ach het is voor een goed doel! Afgelopen weekend zelfs een klein rondje om huis kunnen lopen door de woonwijk heen, ik was zo trots op mezelf!! Binnen loop ik steeds vaker stukjes zonder rollator! Dus dat is al weer een goede stap vooruit! Afgelopen vrijdag moest ik terug naar het ziekenhuis en mocht ik op de afdeling urologie laten zien dat ik wel weer kan plassen, en gelukkig, dat lukte goed! Dus ook de katheter is inmiddels weer verleden tijd!! En de dag nadat ik thuis kwam, kwam ook mijn ontlasting weer op gang! Heel langzaam voelde ik me van een minstens 95 jarige oude vrouw naar een jongere vrouw worden, ik voel me nog lang geen 33, maar dat gaat weer komen, ik ben op de goede weg!

Ieder dag een stukje verder lopen, iedere dag netjes 2 keer per dag mijn longen trainen met het apparaatje dat ik van de long-fysio heb gekregen, iedere dag proberen binnenshuis te lopen zonder rollator en vooral tussendoor veel rusten en slapen, want dat heeft mijn lichaam zeker wel nodig helaas. Daarvoor grijpt mijn lichaam nog te vaak in, dan komt mijn hele maaginhoud er weer uit, zo maar pats boem :-(
Binnenkort start ik weer met fysio-fitness en ga ik weer één keer in de week zwemmen.
Een narcose voor een longpatiënt is niet zomaar iets…

Vandaag moest ik naar het AMC voor mijn longen, daar vertel ik jullie de volgende keer over.

Maar voor nu zijn jullie weer! Tot snel!

Login of registreer om te reageren
19-03-2018 om 17:56 uur

Jeetje wat een verhaal! En bizar hoe je door een “simpele” ingreep zo uit de running kan zijn!
Op naar een goed herstel

Login of registreer om te reageren
19-03-2018 om 21:25 uur

Dat is een hele geschiedenis zo zeg!
Hopelijk knap je steeds verder op!
Kijk alweer uit naar je volgende blog, ben benieuwd hoe t was in t amc.

Login of registreer om te reageren
19-03-2018 om 21:49 uur

Wat een heftig verhaal......... En je bent nog zo jong. Heel veel sterkte!

Login of registreer om te reageren
20-03-2018 om 11:39 uur

Wat een narigheid,heel heftig!veel sterkte en beterschap

Login of registreer om te reageren
23-03-2018 om 18:03 uur

@Nckiie
Ja, bizar he? Mijn longarts had me al wel iets voorbereid, maar dit had ik totaal niet zien aankomen.

@Edelweiss
Ik oefen iedere dag met het lopen, vaak gaat het goed en kan ik iedere dag een stukje verder. Soms gaat het even mis, dan wil ik te veel en dan grijpen mijn longen, maag of mijn benen in. Dat krijg je als je te snel wilt :-D

@"Oma Akke" & @goudvisje
Dank jullie wel!

Login of registreer om te reageren
23-03-2018 om 19:22 uur

Ach, wat heftig! Ik hoop dat je vanuit je eigen fijne huis weer kunt bouwen aan je gezondheid. En wat een lieve partner heb je, of niet? Heel veel sterkte!

Login of registreer om te reageren
23-03-2018 om 19:55 uur

@Marleen1984 ja echt heel bizar! Dit zie je toch niet aankomen. Succes en sterkte nog met revalideren

Login of registreer om te reageren