Een dag uit een leven met lef

12-02-2018 om 12:52 uur

Lieve luitjes,

Hoera, ik heb officieel weer toestemming om mijn dagelijkse beslommeringen eens in de zoveel tijd met jullie in deze rubriek te delen. Van nature optimistisch van aard zal ik proberen om de zonneschijn er tussen uit te filteren, al ga ik een kist met zure appelen ook niet uit de weg. Ik heb jullie gemist. Mijn laatste blog van voor de verhuizing is al weer van voor de zomervakantie en hier nog wel ergens te vinden. In die tussentijd is het leven aardig op haar kop gaan staan en duurt het nu al weer een tijdje voordat ik daar de balans weer in terug gevonden zal hebben.

De herfst was er een van benauwd vakantie vieren in een notabene zonnig Portugal met het hele gezin. Alles was er. Kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Die engelen van goedheid hadden me een vakantie van een week met elkaar in een luxe huis aan de Portugese Algarve bezorgd ter ere van mijn 65-ste verjaardag. Wat een mazzel. Alleen al de luxe van het oord was ongekend. Daar hadden we een beetje mazzel bij gehad, want het oorspronkelijke appartement had waterschade ogelopen en wij kregen dit ter vervanging aangeboden. Zwembad, poolkamer, je kon het zo gek niet bedenken. De koningin te rijk voelde ik me elke ochtend, een hijgende weliswaar, maar toch.

Voortvarend als ik ben ondernam ik ook mijn 'In mijn uppie-wandelingen'waarbij de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen, dat ik in mijn hoofd meer aan kon, dan dat in werkelijkheid de reële situatie was. Maar ach, gewoon een beetje doorbikkelen. En door bikkelen werd het de drie opeenvolgende maanden ook, toen de invalperiode in Woerden achtereenvolgens een project en sint en kerst met veel verve uit de brede mouwen wist te schudden. wat was het weer genieten van al die lieve kleine koppies, maar wat had ik het zwaar met het vocht in de lucht, de kaarsjes, de takken en niet te vergeten de drukte die het allemaal met zich mee bracht.
Als je alleen al die verlangende blikken zag, was het alle moeite meer dan waard. Voor mijn tuin en voor de schilderclub was het me zwaar te moede. Dat had een veeg teken aan de wand moeten zijn. Ik had geen puf meer om daar nog energie in te steken. Wat kan een mens toch buitensporig, alle grenzen voorbij, te moe zijn.
Gelukkig hadden we het kerstdiner op de 23ste gezet en daarna lonkte een paar dagen van zalige zorgeloze nietsdoenerij. Ik zou de kerst wel door komen. Het laatste grote diner zo samen(dertien mensen sterk en twee broertjes van schoondochter)was een groot succes. ieder had wat meegenomen en ik had, als de voorzienigheid zelve, vast wat meegeef-bakjes ingeslagen. Die kwamen aan het einde van de rit goed van pas.

Tweede kerstdag 's morgens vroeg, na het schrijven van mijn blog, ging ik naar beneden om mijn befaamde bakjes oploskoffie te maken. Terwijl ik aan het aanrecht stond voelde ik de wereld vervreemd wegglijden, ik kreeg het koud, een vreselijk stekende pijn op mijn borst die uitstraalde naar mijn rechter arm, maar het allerergste waren de verkrampte toestand van mijn hals en kaken. Daarna kwamen de bij-symptomen, misselijk, duizelig, noem het maar. Ik strompelde nog naar boven en riep zoonlief wakker. Ondertussen had ik zelf 112 al gebeld. Ik wist dat het fout zat. Met de ambulance naar de hartbewaking. Diagnose Pericarditis, maar wel vreemd dat ik de symptomen van een infarct erbij ad. Het ECG-beeld liet echter alleen de ontsteking zien. Toch maar een opname van drie dagen om de boel te observeren en een batterij aan medicijnen rijker.
Daar lig je dan. Van het ene op het andere moment ben je uit de comfortzone gerukt en sta je te haspelen met je pyjama nog aan en in de wetenschap dat je je voeten nog niet zomerklaar zijn gemaakt. Een mens let op de meest wonderlijke zaken. Wordt vervolgd.

Login of registreer om te reageren
08-04-2018 om 06:27 uur

Lieve luitjes,

De eerste lentedag zit er op. Ik merkte vrijdag al dat er minder kou en vocht in de lucht zat. Bij een wandeling in Amelisweerd ontdekte ik én een nieuw natuurgebied én dat ik weer een redelijk stuk kon lopen zonder dat de merels en de duiven, de specht en de vinkies overstemd werden door het amechtige gehijg van de laatste maanden. Hoera! Ook de afstand was veel beter vol te houden. Daardoor ontdekte ik het mooie van de omgeving, een echte harten kei en een eekhoorn, prachtig kastanjebruin en glanzend die me de weg wees over het bospaadje. Wat een weldaad. Maar gisteren kon de lente pas echt los.

Ik besloot er nog geen rokjesdag à la Martin Bril van te maken. Een wollen vest was er om me te behoeden voor eventuele avondkou. Maar het was eigenlijk niet nodig. Ik had afgesproken met de klankbordgroep van Kunst Centraal. Wij beoordelen de kindertheatervoorstellingen op geschiktheid voor scholen en daarna bepaald Kunst Centraal welke er in het kunstprogramma worden opgenomen. Het is een gouden bezigheid. Je ziet en hoort veel en doet daarnaast legio ideeën op. Never a dull moment. Ik besloot uit te stappen op de Neude om daarna naar de Stadsschouwburg te lopen. Dan sloeg ik twee vliegen in een klap. En mijn dagelijkse 'fysio-beweeg je fit' akkevietje en de vreugde van de volle lentezon en de vrolijkheid om me heen. Wat brengt zon en warmte toch een hoop gezelligheid.
In de Stadsschouwburg was de voorstelling 'De onzichtbare man' van Artemis voor 4+. Ik genoot van het gegoochel met zichtbaar zijn en onzichtbaar en de vraag die het opriep. 'Is, wat er niet is, er misschien wel, en kan je ook de illusie wekken dat iets er is, terwijl het er niet is'. Filosofie op hoog niveau voor ons allemaal. Dat is het leuke van een goed kindertheater, de gelaagdheid voor iedereen, ongeacht je leeftijd. Het was weer een aanrader pur sang. Het terug wandelen bracht een ruimende bloemenmarkt in het vizier. Geen mooiere aanblik dan al die bloemen bij elkaar op een mudje, in containers vlak voor ze de auto weer worden ingeladen. De lente spatte er van af.

Ondertussen begint het hier langzaam weer te kriebelen waar het de tuin betreft. Vandaag waag ik me aan de eerste inspectie na de lange troosteloze en koude winter. Ik durfde niet meer, omdat het huisje stormschade had. De wandeling ernaar toe vanaf de parkeerplaats is best pittig, dus ook daar was moed voor nodig. Maar met de frisse groene ezelsoren die tussen het uitbottende fluitenkruid omhoog sprongen werd mijn nieuwsgierigheid weer gewekt. Ik vrees met grote vreze, maar ik zal volgende keer nauwkeurig verslag doen van wat ik aantref.

Vandaag is Pluis jarig, of misschien eigenlijk vorige week of zo. Maar ik ben de precieze datum vergeten. Gelukkig wordt je dan door de chipmeesters bericht dat het zo is. Ze krijgt straks extra aandacht en knuffels, want daar doet ze het net zo goed op als ik. Pluis is nu een tante Pluis, groot en sterk, ondernemend en ze heeft een onvervalst jachtinstinct. Bij elke vogel die overvliegt of langszij komt mekkert ze haar verdriet om de onbereikbaarheid van al dat lekkers. Ik heb de pinda's van de winter maar voor op de galerij gehangen, want op het balkon waren de vogels niet veilig.

Met al de fysieke ellende heb ik wel stukje bij beetje het balkon al lenteklaar gemaakt. De oude rieten matten om het hekwerk weer vervangen door nieuwe. daar gebruik ik rolgordijnen voor van bamboe. Het moest in etappes, want veel bukken en buigen. Sommige dingen met de stoel er naast, zodat ik even kon uitpuffen, maar het is gelukt. Het staat lekker fris en opgeruimd. Nu kan alles weer bloeien en groeien.

Met schilderen heb ik afgesproken om drie lessen in eigen tempo in te halen. Op een rustig tijdstip alleen met vriendin en docente óf op de drukke dinsdagavond en dan kijken hoe het gaat. Het heeft vooral te maken met het ventileren van de ruimte of ik het vol hou, ja of nee en anders moet ik wachten tot ik op de tuin weer buiten kan schilderen. We werken wel op de wijze van de Oude Meesters zonder terpentine. Ik krijg er in ieder geval weer een beetje zin in. En ik heb afgesproken mee te doen aan de honderd dagen contest, waarop je honderd dagen lang iets creatiefs doet. Tekenen, schilderen, schrijven, fotograferen behoort allemaal tot de mogelijkheden, maar als je eenmaal gekozen hebt, wordt het dus honderd dagen lang die discipline of dat onderwerp volhouden. Samen met vriendin stort ik me op water. Ik moet nog beginnen. Ben moed aan het verzamelen, want eenmaal afgesproken wil ik het ook echt goed doen. Al was het alleen maar om een dagelijkse discipline in te bouwen in deze 'vrije' ziektedagen.

Zo stel ik mezelf ook de opdracht om drie tot vijf kilometer per dag te wandelen en daar dan wel een leuk uitje aan vast te plakken. Zoals laatst met zuslief in de kleine blauwe Prins(waar zouden we zijn zonder dat lieve autootje)naar Museum More in Gorssel, waar een tentoonstelling was van de moderne realisten en bankjes te over om tussendoor te zitten. Daarna nog even een stukje naar de IJssel gelopen. Het was zeer de moeite waard. 'n Pittig stukje rijden, maar dan heb je ook wat, hier in dat schone kikkerland. De tentoonstelling was prachtig. Wat een mooie dingen hangen er. Ik was weg van Het meisje met de witte bloem van Jan Mankes en de Distelvink van Ketmantel, maar daarnaast hing er nog veel meer werk dat meer dan de moeite waard was.

De Puf heb ik nog niet genomen(Foster), ik bespreek het aankomende dinsdag met mijn longverpleegkundige. De Cardio-revalidatie zit er bijna op, daarna duik ik onmiddellijk de long-revalidatie in. Wat een voorrecht dat dat kan, als je dat bijvoorbeeld met China vergelijkt. In die zin hebben we het hier wel getroffen.

Wish me luck voor vandaag met de tuin. Ik wens jullie net zo veel warmte en lentekriebels toe als hier. Dan kunnen we er in ieder geval goed tegenaan!

Ajeto,
Ber.

Login of registreer om te reageren
25-04-2018 om 10:15 uur

lieve Lem
wat kun jetoch prachtig schrijven, een genot om te lezen,
ik heb gold4 en dag en nacht zuurstof ik zit in een rolstoel, echt stukken lopen kan ik niet meer (helaas) alleen een beetjein huis rommelen,
gelukkig heb lieve kinderen en kleinkind, ze proberen me het altijd naar mijn zin te maken, mijn zoon komt 3x in de week lekker eten koken, en mijn dochter komt ook vaak
in februari met dichter en schoonzoon naar hetUMC in Groningen gegaan , ik had een uitnodiging gekregen voor info over de behandeling met longventielen,eerst vanuit Rotterdam onderweg gestopt voor bakkie koffie met lekkers, daarna weer verder, in Harderwijk bij van der Valk hapje gegeten en verder naar Groningen is een behoorlijk eind vanuit Rotterdam
Aangekomen in Groningen veel onderzoeken gehad, daarna uitslag bij dokter Slebos,wat ik had verwacht werd nu waarheid, hij liet ons de foto's van mijn longen zien, hij zei; zie je al die witte puntjes, dat zijn gaatjes die in je longen zitten en daar is geen plek om die longventielen in te zetten, helaas moet ik u teleurstellen, ik had u graag willen helpen, maar u longen zijn te slecht. ja.. ik had het wel verwacht, maar toch hou je hoop he!!!!
Inmiddels was het al laat geworden, na zo'n lange reis, en mijn hoop was dus de grond ingeboord,
Dus zijn we halverwege de reis weer bij hetzelfde restaurant, wat zo gezellig was op de heenreis heerlijk gaan eten, na het toetje, een heerlijke dame blanche, weer verder naar huis in Rotterdam, was heel moe na al dat gedoe
thuisgekomen, mijn s choonzoon de rolstoel mee naar boven genomen en dochter mijn bedje in de slaapkamer open had geklapt zodat ik er zo in kon mijn medicijnen bij mijn bed gezet, en gewacht tot ik erin lag, zijn ze ook naar hun eigen huis gegaan,
ja jammer weer een ilusie armer, maar heel rijk met zulke kinderen
liefs Muffin

Login of registreer om te reageren
17-05-2018 om 08:08 uur

Lieve Muffin, wat een mooie actie van die schatten van je. Inderdaad ze zijn onze grote rijkdom. Fijn als er een helpende hand en meelevendheid om je heen is. Ook als er geen kinderen zijn. Buren, vrienden, ouders, kunnen ook een zegen vormen.

Login of registreer om te reageren
17-05-2018 om 08:46 uur

Lieve Luitjes

Het is al weer even geleden. Ik ben ook zo druk met het vege lijf en alle afspraken er omheen, dat ik mezelf bijna zou verliezen. Maar nog niet helemaal, haha. Ondertussen ben ik begonnen met de longrevalidatie en de nieuwe puf(Foster). Beiden bevallen. De knoestige botten zijn blij dat ze weer knarsend uit de verf mogen komen en met de puf heb ik, lijkt het, meer lucht. Niet te vroeg juichen, want alle weertypes zijn nog niet voorbij getrokken sinds het verbruik. Ik kom helaas vooral mezelf tijdens deze periode nogal eens tegen, omdat ik teveel hooi op de vork neem. De fysio zegt terecht, dat dat niet erg is, want dat leert me vanzelf waar ik pas op de plaats moet maken of een dag voor pampus er voor over te hebben. Zo is het. Lekkere droge beredenering voor een waarheid als een koe. Wie zich brandt moet op de blaren zitten. Is dat erg? Wel nee, als het maar niet dagelijks is. Het hart speelt me alleen 's nachts flink parten en af en toe heeft het ineens een huppeltje.

Het slapen gaat moeizaam, twee nachten slecht, dan van vermoeidheid weer goed, daarna weer slecht etcetera. In heftigheid kan ik het daglicht soms weer zien gloren. Ik vermoed dat stress ook een oorzaak is en de gedrevenheid waarmee ik de dag in ga. Gelukkig kan ik het een aardig eind van me af schrijven. Deze week zit ik bijna elke week in het ziekenhuis voor fysio, ademtechniek en dieet. Ik hoor dan ook de vele verhalen van mensen, die het aanmerkelijk zwaarder hebben dan ik. Bijvoorbeeld iemand die drie maanden lang al in het ziekenhuis aan het wachten is op een nieuwe long. Hoe verwerk je gemis van thuis, gezin, huwelijksleven in die gehospitaliseerde omgeving. Dan mag ik helemaal niet mopperen.

Van de diëtist moet ik eiwitrijker gaan eten. Haha. Met de drie happen kwark voor de batterij medicijnen, waar ik 's morgens mee ontbijt, red ik het niet. Melk, karnemelk. Maar ik zit zo snel vol van al die kalklagen. Wat is wijsheid.

Ondertussen ben ik het oude stramien aan het herstellen. Af en toe pik ik een draad van mijn oude leventje erbij op. Ben weer gaan lezen. Kan eindelijk de concentratie vasthouden. Dat heeft bij elkaar wel wat maanden geduurd. Het gevolg is een stapeltje boeken op het krukje naast mijn bed, waarvan Griet op de Beeck, Connie Palmen, en Renate Dorrestein er drie zijn, die vechten om aandacht. Met een vriendin ben ik een correspondentie over de vergankelijkheid gestart, daar valt Connie Palmen met haar beleving van het overlijden van haar Hans van Mierlo naadloos in. Ja ja, existentialisme, het waarom der dingen, het zijn toch zaken waar je je mee bezig gaat houden bij de afbrokkelende lichamelijkheid. Aan de andere kant timmer ik hard aan de weg om het weer op te bouwen. Met regelmaat door het nuttige met het aangename te verenigen. Bewegen ja, maar geen rondje rond de flat, dan naar een museum, of een mooi natuurgebied. Mijn kleine blauwe Prins brengt me trouw overal naar toe. Als ik Twingootje niet had, wat moest ik dan beginnen.

Sinds vorige week ben ik ook weer aan de schilder. We hebben water als thema met Leonardo Da Vinci als voorbeeld. Ja, dezelfde als die van de Mona Lisa. Geobsedeerd door water was hij. Hoe meer ik me erin verdiep, hoe begrijpelijker ik het vind. Ik heb al prachtige foto's gemaakt. Gewoon van een glas waar water uit de kraan in gutst en waarbij de bellen in een vreugdedans omhoog bruisen. Het was al een schilderij op zich. Afgelopen dinsdag experimenteerden we met Bister, pigment en water. Dan blijkt maar weer eens hoezeer er in ieder van ons het kind nog schuilt. Die te vinden is gaaf. Ongekende mogelijkheden door te experimenteren met het materiaal, nat in nat, droog in nat, nat in droog, droog...en maar kijken en soms kwasten. Wij hebben foto's, internet, televisie voor handen, maar Leonardo moest het hebben van kijken, observeren, uren lang. Met name de Arno was een van zijn geliefde rivieren. Hij probeerde vooral de beweging te weergeven. Boeiende kost voor een studie.

Vorige maand hakte de bedrijfsarts de knoop maar door. Geen school meer voor mij. Afgelopen, uit. Dat was even slikken. Ik ga weliswaar met pensioen in september en heb nagenoeg geen lucht om het lang uit te houden, maar dan toch is het nog confronterend. Gelukkig heb ik vorig jaar op mijn oude school een daverend afscheid gehad. Dat voelde wel een beetje als het einde van een carrière, dus een voorproefje had ik al gehad. Dus, slikken en vooral de zegeningen van de vrijheid tellen. Die zijn er genoeg. Tussendoor zijn er dagen van niets, pas op de plaats, uitrusten, tot rust komen.

Ik ben bezig om langzaamaan het zomerhuis leeg te ruimen. Daar komt straks, als ik broers en vrienden moet geloven, een nieuwe voor in de plaats. Daar is mijn eigen paradijs met kieviten, grutto, ooievaar, mees en vink, de eenden en de waterhoenen met hun kroost. Haas en ringslang niet te vergeten en de kas van buur, die ik nu gebruik om bloem en groen voor te zaaien. Oost Indische kers, Lavatera, goudsbloemen, uien, aubergine. Alleen met het lopen er naar toe beneemt het me de adem al(letterlijk) haha. Maar genieten dat ik er van doe! Kalmpjes aan maar, dan breekt het lijntje niet. 'Aarden en bewust ademhalen' zegt Annet van de ademtherapie. Ik ben braaf en doe wat ze zegt. Omdat het helpt en af en toe even rauschen, om daarna een dagje plat te gaan.

We struggelen door met strijd en levenslust. Ik wens jullie veel luchtige dagen toe.

Ajeto

Ber.

Login of registreer om te reageren
17-05-2018 om 09:04 uur

Wat omschrijf je het mooi, feestje om te lezen maar je leven heeft een totale omslag gemaakt.
Dat heeft ook tijd nodig, opeens worden er zaken afgesloten die niet meer terug komen zoals werk, je veranderde lichaam door ziekte maakt dat je meer moet nadenken bij alles wat je doet, moeilijk he? Ik vind dat ook.
Met inderdaad af en toe een dag dat ik over mijn grenzen ga want zoek ik die nooit op dan ken ik die grens ook niet en dan maar een dag uitgeteld, soms heb je t er voor over.
Combinatie longziekte en hart maakt het nog lastiger denk ik.
Geniet van al het mooie! En ook sterkte met al het minder mooie eromheen.
Liefs, Jolien

Login of registreer om te reageren
18-06-2018 om 08:09 uur

Lieve Luitjes,

Gisterenavond al begonnen aan een blog maar even zo vrolijk weer weggedrukt. Per ongeluk, maar dan verdwijnt alles als sneeuw voor de zon. Niet handig dus. Ik wijt het aan de vermoeidheid. Tjonge, jonge wat een drukke dagen kan een mens hebben, zelfs als de agenda het ziekteverlof aangeeft. Er zijn een aantal moetdingen, waar je niet om heen kan. De longrevalidatie twee keer per week, de wandelingen per dag, goed voor het hart en de longen, de vriendinnen die ik nu moet missen, als ik ze niet zie op het werk of daarbuiten en die benieuwd zijn hoe het met mij gaat.
Het gaat.
Niet extreem goed, veel kleine kwalen openbaren zich, ouderdomskwalen ook, waar ik ineens tijd voor schijn te hebben. Misschien is er te weinig afleiding en meer tijd om met het vege lijf bezig te zijn.

De benauwdheid is sterk wisselend. De nachten zijn een ramp. Daar slaat de onzekerheid toe. Het hart is nog steeds niet in optima forma. Ze laat het niet toe op mijn linkerzij te liggen, geeft pijnsignalen af, het zorgt voor benauwde momenten en druk op de borst. Ik wijt het aan mijn eigen angsten en gepieker, dat ruimte schept in dat hele proces. Adem in en adem uit, ik ga in drie kussens hangen, zorg voor wat water naast het bed, probeer de gedachten af te leiden of schrijf alvast mijn blog. Het helpt wel, maar ik ben te weinig uitgerust. O, hoe kan ik verlangen naar mijn korte maar met slaap gevulde uren. Al het piekeren dat wakker houdt, zet geen zoden aan de dijk.
Overdag neem ik veel te veel hooi op de vork. Het is lastig om de bezigheden te doceren voor een bezige bij als ik ben. Gewend om flink aan en uit te pakken zijn de tot rust gemaande ogenblikken een kwelling. Het is voor mijn eigen best wil. Daarvan ben ik wel overtuigd. Maar zeggen en doen is twee, zei mijn moeder altijd al. Zo is het. Het is mensen eigen om voortvarend over mispoge heen te stappen. Aan het begin van de volgende maand mag ik een dag bij de longarts en de andere dag bij de cardioloog langs. Ik heb om een andere cardioloog gevraagd, vanwege de ongeïnteresseerdheid van de vorige. Ik wil dat ze me als totaalpakket zien, niet als deel van het geheel. Voor mijn gevoel heeft het hartfalen alles met mijnc opd te maken.

De longarts is bijzonder prettig en heeft uitgebreid aandacht en een luisterend oor voor mij en de kwalen. Ook op de longtherapie onderga ik alleen maar positieve aandacht. Wat een prettig gevoel is dat. Wat echt helpt is afleiding. Iedere dag verzin ik wel een bezigheid. Nu ik het schilderen weer heb opgepakt en zelfs uitgebreid, is er genoeg afleiding om niet stil te hoeven staan bij al die lichamelijke ongemakken. Bij vriendin in Castricum had ik de eerste voorzet. even uit de losse pols een onderwatertafereel schilderen. Heerlijk. De zachte smeuïge olieverf liet zich voegen en duwen. Het resultaat was er naar. De avonden op de cursus ben ik nu bezig met Monet, zijn prachtige kleuren en de vijvers met de leliebladeren. Door een beperking in de kleurkeuze krijg je een heel ander kleurenpalet, dan met zwarten en bruinen. Wat een leuke ontdekking. Op de tweewekelijkse vrijdagcursus schilderden we een fragment van een zijden jurk in de technieken van de aloude meesters. Wat een openbaring is het om te leren hoe ze de kleuren door elkaar aaiden, waardoor er een diepte ontstaat, die een verbluffend resultaat opleverde. Daarna liep ik op zijden wolken, haha....minstens een hele week.

Vriendlief uit Washington is over. Dat betekent vooral etentjes in vier dagen tijd, daarna gaat hij weer terug. Hij helpt me bij het oppeppen van de oude tuinvriend, die een beetje eenkennig aan het worden is en zich langzaam maar zeker op sluit in zijn vesting. Hij komt niet meer op de tuin en met al mijn zuurstofgebrek heb ik dáár vooral te hard gewerkt. Drie teken en een hoop benauwenis was het resultaat. De tuin is in ieder geval weer te betreden. Het gras gekortwiekt en de bomen gesnoeid. Mijn eigen tuin krijgt nu ook meer lucht en minder hondsdraf, bosaardbei, brandnetel en kleefkruid te verduren. Er komt altijd wel wat eigenbelang om de hoek kijken. Ik weet niet hoe het met jullie is, maar eten is wel een dingetje geworden. Eiwitrijk eten om de spieren heeft de diëtist gezegd en braaf lepel ik kwark naar binnen met de enorme hoeveelheid medicijnen en drink mijn karnemelk op een dag. Alleen dat al vult. Maar als ik dan uit eten ga, is de prijs/hoeveelheidsverhouding ver te zoeken. Mondjesmaat, muizenhappen tracht ik te overtreffen om het wat gelijk te trekken, maar al snel zit ik te vol. Dat zal misschien nog wat beter worden.
Voor lezen heb ik nog steeds weinig energie, de boeken liggen smachtend te wachten. Straks, als ik tijd te over heb om luierend in de tuin te liggen. Wie weet.
Met de oude heb ik twee weken trouw de oogafdeling bezocht in het UMC. Wat een drukte daar en over kwalen gesproken, daar zijn die van mij bijna peanuts bij te noemen, als ik bedenk wat ik allemaal niet meer zou kunnen, zonder licht in de ogen.

Zo zoeken we voort, tot de weg gevonden is voor een aangenaam en vreedzaam bestaan, maar wel met toeters en bellen. Aan saaiheid ga je dood!

Ik wens jullie veel lucht en leven.
Hastalapasta en Ajeto!
Lieve groeten, Ber.

Login of registreer om te reageren
19-06-2018 om 12:46 uur

Lieve Lem,

Wat kan je toch mooi schrijven! Echt een genot om jouw verhalen te lezen. Ik zit dan hier met een lach en een traan te lezen. Wat herken ik toch veel. Door jouw visie ga ik ook voor LEF. :) Ik heb een hond die ik de laatste tijd maar kort uitlaat, omdat ik het niet meer kon. Maar vanmiddag heb ik toch een stuk meer gelopen. Daar ben ik trots op. Pas ook een stoelfiets aangeschaft en toch vanmiddag 15 min. gefietst. :))

Ik heb het al eerder gelezen, maar je moet echt een boekje hierover schrijven. Ik denk dat mensen met COPD er heel veel aan hebben (zoals ik). Je doet het met humor wat iedereen wel kan gebruiken.

Lieve groetjes,
Anna

Login of registreer om te reageren
19-06-2018 om 12:52 uur
Reactie op lem

Van de diëtist moet ik eiwitrijker gaan eten. Haha. Met de drie happen kwark voor de batterij medicijnen, waar ik 's morgens mee ontbijt, red ik het niet. Melk, karnemelk. Maar ik zit zo snel vol van al die kalklagen. Wat is wijsheid.

Ik gebruik flesjes nutridrink Compact Proteine. Zit een hoop eiwit in. Ik gebruik het niet elke dag meer. Ook neem ik kwark met vruchten. En probeer ik toch een stukje vlees tot me te nemen. Ook op advies van de diëtiste. :)

Login of registreer om te reageren
19-06-2018 om 20:59 uur

Dank voor de tip lieve Anna en de mooie complimenten. Wat fijn dat jullie er wat aan hebben. Dat hoop ik altijd maar. Lieve groeten en ik ga nadenken over dat boekje!

Login of registreer om te reageren
21-06-2018 om 05:53 uur
Reactie op Anna50

Lieve Lem,

Wat kan je toch mooi schrijven! Echt een genot om jouw verhalen te lezen. Ik zit dan hier met een lach en een traan te lezen. Wat herken ik toch veel. Door jouw visie ga ik ook voor LEF. :) Ik heb een hond die ik de laatste tijd maar kort uitlaat, omdat ik het niet meer kon. Maar vanmiddag heb ik toch een stuk meer gelopen. Daar ben ik trots op. Pas ook een stoelfiets aangeschaft en toch vanmiddag 15 min. gefietst. :))

Ik heb het al eerder gelezen, maar je moet echt een boekje hierover schrijven. Ik denk dat mensen met COPD er heel veel aan hebben (zoals ik). Je doet het met humor wat iedereen wel kan gebruiken.

Lieve groetjes,
Anna

Ik sluit mij hier helemaal bij aan. Dat boekje zou er echt moeten komen. Wellicht dat het longfonds hier iets in kan betekenen want om heel eerlijk te zijn heb ik door het lezen van jouw verhalen en de revalidatie leren leven met lef. Natuurlijk heb ik slechte dagen maar ook zoveel "goede". Waar ik vroeger een half uur over deed doe ik nu misschien 1 uur of langer over maar ik doe het toch. Lieve Lem ga door met schrijven!

Login of registreer om te reageren