Een dag uit een leven met lef

12-02-2018 om 12:52 uur

Lieve luitjes,

Hoera, ik heb officieel weer toestemming om mijn dagelijkse beslommeringen eens in de zoveel tijd met jullie in deze rubriek te delen. Van nature optimistisch van aard zal ik proberen om de zonneschijn er tussen uit te filteren, al ga ik een kist met zure appelen ook niet uit de weg. Ik heb jullie gemist. Mijn laatste blog van voor de verhuizing is al weer van voor de zomervakantie en hier nog wel ergens te vinden. In die tussentijd is het leven aardig op haar kop gaan staan en duurt het nu al weer een tijdje voordat ik daar de balans weer in terug gevonden zal hebben.

De herfst was er een van benauwd vakantie vieren in een notabene zonnig Portugal met het hele gezin. Alles was er. Kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Die engelen van goedheid hadden me een vakantie van een week met elkaar in een luxe huis aan de Portugese Algarve bezorgd ter ere van mijn 65-ste verjaardag. Wat een mazzel. Alleen al de luxe van het oord was ongekend. Daar hadden we een beetje mazzel bij gehad, want het oorspronkelijke appartement had waterschade ogelopen en wij kregen dit ter vervanging aangeboden. Zwembad, poolkamer, je kon het zo gek niet bedenken. De koningin te rijk voelde ik me elke ochtend, een hijgende weliswaar, maar toch.

Voortvarend als ik ben ondernam ik ook mijn 'In mijn uppie-wandelingen'waarbij de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen, dat ik in mijn hoofd meer aan kon, dan dat in werkelijkheid de reële situatie was. Maar ach, gewoon een beetje doorbikkelen. En door bikkelen werd het de drie opeenvolgende maanden ook, toen de invalperiode in Woerden achtereenvolgens een project en sint en kerst met veel verve uit de brede mouwen wist te schudden. wat was het weer genieten van al die lieve kleine koppies, maar wat had ik het zwaar met het vocht in de lucht, de kaarsjes, de takken en niet te vergeten de drukte die het allemaal met zich mee bracht.
Als je alleen al die verlangende blikken zag, was het alle moeite meer dan waard. Voor mijn tuin en voor de schilderclub was het me zwaar te moede. Dat had een veeg teken aan de wand moeten zijn. Ik had geen puf meer om daar nog energie in te steken. Wat kan een mens toch buitensporig, alle grenzen voorbij, te moe zijn.
Gelukkig hadden we het kerstdiner op de 23ste gezet en daarna lonkte een paar dagen van zalige zorgeloze nietsdoenerij. Ik zou de kerst wel door komen. Het laatste grote diner zo samen(dertien mensen sterk en twee broertjes van schoondochter)was een groot succes. ieder had wat meegenomen en ik had, als de voorzienigheid zelve, vast wat meegeef-bakjes ingeslagen. Die kwamen aan het einde van de rit goed van pas.

Tweede kerstdag 's morgens vroeg, na het schrijven van mijn blog, ging ik naar beneden om mijn befaamde bakjes oploskoffie te maken. Terwijl ik aan het aanrecht stond voelde ik de wereld vervreemd wegglijden, ik kreeg het koud, een vreselijk stekende pijn op mijn borst die uitstraalde naar mijn rechter arm, maar het allerergste waren de verkrampte toestand van mijn hals en kaken. Daarna kwamen de bij-symptomen, misselijk, duizelig, noem het maar. Ik strompelde nog naar boven en riep zoonlief wakker. Ondertussen had ik zelf 112 al gebeld. Ik wist dat het fout zat. Met de ambulance naar de hartbewaking. Diagnose Pericarditis, maar wel vreemd dat ik de symptomen van een infarct erbij ad. Het ECG-beeld liet echter alleen de ontsteking zien. Toch maar een opname van drie dagen om de boel te observeren en een batterij aan medicijnen rijker.
Daar lig je dan. Van het ene op het andere moment ben je uit de comfortzone gerukt en sta je te haspelen met je pyjama nog aan en in de wetenschap dat je je voeten nog niet zomerklaar zijn gemaakt. Een mens let op de meest wonderlijke zaken. Wordt vervolgd.

Login of registreer om te reageren
21-06-2018 om 06:15 uur

@lem
Met je verhalen, je wilskracht, positieve uitstraling geef
je die mensen, die het heel moeilijk vinden om met Astma
en/of COPD of een andere longziekte om te gaan, een "schopje" in de goede richting.
Dank je wel daarvoor
Joop

Login of registreer om te reageren
21-06-2018 om 07:43 uur
Reactie op GJ65
Reactie op Anna50
Lieve Lem,

Wat kan je toch mooi schrijven! Echt een genot om jouw verhalen te lezen. Ik zit dan hier met een lach en een traan te lezen. Wat herken ik toch veel. Door jouw visie ga ik ook voor LEF. :) Ik heb een hond die ik de laatste tijd maar kort uitlaat, omdat ik het niet meer kon. Maar vanmiddag heb ik toch een stuk meer gelopen. Daar ben ik trots op. Pas ook een stoelfiets aangeschaft en toch vanmiddag 15 min. gefietst. :))

Ik heb het al eerder gelezen, maar je moet echt een boekje hierover schrijven. Ik denk dat mensen met COPD er heel veel aan hebben (zoals ik). Je doet het met humor wat iedereen wel kan gebruiken.

Lieve groetjes,
Anna

Ik sluit mij hier helemaal bij aan. Dat boekje zou er echt moeten komen. Wellicht dat het longfonds hier iets in kan betekenen want om heel eerlijk te zijn heb ik door het lezen van jouw verhalen en de revalidatie leren leven met lef. Natuurlijk heb ik slechte dagen maar ook zoveel "goede". Waar ik vroeger een half uur over deed doe ik nu misschien 1 uur of langer over maar ik doe het toch. Lieve Lem ga door met schrijven!

Dat vind ik nu ook om het longfonds in te schakelen. We hebben wel behoefte aan een vrolijke noot. ;)

Login of registreer om te reageren
21-06-2018 om 16:43 uur

Ik zit me hier gek te blozen...! Wat lief! Ik hoop het altijd, er is zoveel te zeggen voor de positieve energie om onze problemen te tackelen. Ik ben ontroerd. Dank jullie, lieve luchtgenoten!

Login of registreer om te reageren
28-06-2018 om 08:10 uur

Lieve luitjes

Na alle lofbetuigingen, ik ben jullie zeer erkentelijk, gaan we weer door met ademhalen. Gisteren had ik een interview met RTV Utrecht omdat ze graag wat tuinen van het volkstuincomplex wilden delen met de rest van de goegemeente, om te laten zien, dat tuinieren veel verschillende vormen heeft. Mijn tuin was uitverkoren om de atelierfunctie die het voor mij heeft gekregen. Ik was zeer vereerd.
Eigenlijk weet ik dat ik, als sentimentele oude dwaas, niet echt tegen de lofzang kan op iets wat mij dierbaar is. Ik heb een Appelboom van de kinderen had gehad en die is uitgegroeid tot mijn grootste wens, nl. De twee appelboompjes van de dichter Vasalis, omdat ze zich een dubbele stam had aangemeten. Bij het uitweiden over dit fenomeen voor de camera, snoerde mijn keel na de derde strofe dichter en dichter, ik voelde tranen omhoog wellen. Het was weer zo laat. Altijd als ik moet praten over iets wat me zo na aan het hart ligt, hou ik het niet droog. Ik wijt het aan het ouder worden, maar stiekem doe ik dit mijn hele leven al. Geef mij maar het toetsenbord en vroeger de pen!

Ik zat daar in de warme zon en schilderde aan mijn doek met de waterdruppels in de voetsporen van Leonardo Da Vinci. Vogels erbij, bloem en struik alom vertegenwoordigd en het was een perfect plaatje. Goed zo. Zo leuk kan tuinieren ook zijn als je niet de hele dag met de neus op de aarde wil wroeten om naar onwillig onkruid te speuren. Soms moet je de natuur op haar beloop laten en hier en daar wat grenzen verleggen. Er komen droge dagen aan. een hittegolf is ons voorspeld. Dat wordt wel behoorlijk veel gegieter uit de sloot. Ja, op de ouderwetse manier. Naar de slootrand, gieter vullen , in de tuin leeg laten lopen en weer vullen. Als ik de hele tuin zo moet doen, is het een halve dagtaak.

Intussen heb ik het boek uit gelezen van Renate Dorrestein. Niet in de laatste plaats omdat ze dat boek nog schrijven wilde vanaf het moment dat ze ongeneeslijk ziek was en de kanker progressief van aard, zodat er nog maar weinig tijd zou zijn. Wat een prachtige gedachte om datgene wat je in je leven hebt gedaan en dat je de moeite waard vindt, nogmaals voor het voetlicht te halen. Ik heb een diepe bewondering voor deze vrouw en haar gedachtegoed is meer dan de moeite waard om te lezen. Ik schreef er een aantal blogs over. Aan een woord heeft het ontzag niet genoeg.
Voel wel de behoefte om weer te gaan lezen en eerst maar eens het bovenste boek van de stapel te nemen, die naast mijn bed ligt. Het veelbesproken en bekritiseerde boek van Griet Op De Beek, omdat ik nu eenmaal graag zelf een oordeel wil vormen over iets. De eerste hoofdstukken kunnen me nog niet erg bekoren. Ik wacht op het moment dat ik het boek ingetrokken wordt en het niet meer los kan laten.

De fysiotherapie vordert gestaag en mijn spieren zijn aardig in kracht toegenomen. Het is zo heerlijk, om dat weer te ontdekken. Op een gegeven moment had ik alle apparaten wel gezien. Ik vroeg of er geen roeiapparaat in de buurt was. Nu komen ze die iedere keer getrouw binnen rijden en mag ik vier keer drie of twee of drie keer vijf minuten roeien. Ogen dicht en hup, daar vaar ik op de Kromme Rijn, een van de lievelingswatertjes rond Utrecht.'Wat heerlijk om je zo te zien genieten', zegt maarten de therapeut, je straalt van oor tot oor. Dat is helemaal waar. Wat een zaligheid. Goed voor mijn inlevingsvermogen en alle spieren doen en passant mee. Nog even en ik ben weer op de rivier zelf te vinden.

Op therapie hebben we het over de grilligheid van ons luchtleven. Hoe weinig je er van op aan kan en hoeveel uitvluchten er voor benauwdheid te vinden zijn. Ook het feit dat de een met gemak de trap op kan en een ander juist helemaal niet, maar wel kan fietsen zijn van die onnavolgbare bokkensprongen van de longen. Schiet ons maar lek.

De diëtist prees me de hemel in om de eiwitten die er binnen kwamen verstopt in mijn karnemelk en kwart, die ik gehoorzaam nuttig op een dag. Het enige waar nog heel veel winst bij te behalen valt is het eten zelf. Muizenhapjes zijn mijn deel en ik vind nauwelijks meer iets lekker. Hij dacht dat niet kwam door mijn puffen,d at verlies aan smaak en reuk. Daar moet ik dus toch een nieuwe afspraak met de huisarts voor maken. Maar eerst naar de cardio en de longspecialist volgende week. een week waar in ik trouwens voor de vierde keer oma wordt. Mijn dochter heeft a.s. maandag een keizersnede. Hoe spannend is dat. Het wordt een kleinzoon, net als de andere drie. Nog even en ik heb een elftal bij elkaar, net als mijn moeder. Maar die kreeg ze helemaal in haar eentje. Over respect gesproken! Een andere zoon is zijn bruiloft aan het voorbereiden. Het levert hilarische taferelen op, waar ik nog niet over uit kan wijden. Wat in het vat zit verzuurt niet.

Op het ogenblik prat er ergens een verkoudheid. Dikke keel, hoesten, wat meer slijm.. Met die hitte heb je een beetje tocht zo te pakken. Op de tuin is het heerlijk. Daar waait het goed door. In de stad is het veel te benauwd, maar binnen-deur open 's morgens vroeg- de ramen bedekt met de rieten rolgordijnen, is het heerlijk koel. Op het balkon smelt je weg, net als juffrouw Scholte van Annie M.G. Schmidt. Die smolt weg op de Dam, als een pakje boter, maar dan alleen wat groter. Haha. Ik kan niet wachten op het nieuwe leven en op het feit dat ik deze liedjes allemaal weer van stal mag halen.

Twee van de drie kleinzoons hadden een rapport gekregen. De een wat beter dan de ander. Ik vind het beiden kanjers, dus heb ik piepkleine tomatenplanten uit de kas meegenomen. Voor de een Tekentomaten en voor de ander Leestomaten. Je had de ongelovige snoeten moeten zien. Echt oma. En dan met een heel serieus gezicht beamend knikken. 'Tuurlijk jongens. Deze oma maakt toch nooit grapjes'. Die ontwapenende lach daarna en die glimogen. Daarvoor doe je het.

Aan het eind van de maand gaan we met de zussen op glamping. Oef. Voor een ervaren kampeerder is dat altijd even slikken. Kamperen met de luxe van een huis. We gaan het zien en beleven. Ik doe getrouw verslag. Dat beloof ik jullie.

Hoop op een luchtige zomer voor iedereen. Zet hem op allemaal en geniet.

Ajeto en Hasta la Pasta
Ber.

Login of registreer om te reageren
30-06-2018 om 10:42 uur

Alvast gefeliciteerd met je a.s. kleinzoon. Leuk hoor en ook weer spannend! En een bruiloft ook nog. Voorlopig heb je je handen vol. :)

Ik hoor dat wel vaker dat mensen hun smaak kwijtraken. Maar waardoor weet ik niet. Ik had het wel een beetje toen ik pas gestopt was met roken. Alles smaakte raar, maar dat heb ik gelukkig niet meer.

Groetjes Anna

Login of registreer om te reageren
21-08-2018 om 08:22 uur

Lieve Luitjes,

Allemaal naar Zeeland en, zodra het lijf het toelaat, een e-bike huren en op de fiets met trapondersteuning met het grootste gemak een eind weg fietsen. Voor het eerst sinds tien jaar redde ik het om , dankzij de training op de sportschool en bij de fysio, met de geoefende beenspieren maar luchtloze longen door bos en duin, beemd en hei te fietsen. Heuvel op, heuvel af, tralala. Als een kind zo gelukkig met de zon op mijn toet en de haren in de wind. Wat een zalige uitvinding en wat boffen we daarbij. Kilometers kon ik vol houden en natuurlijk ging ik over alle grenzen heen, die ik dan 's avonds moest beamen en bezuren. Maar ik ben vooral van al doende leert men, het was mooi om uit te vogelen tot welke prestaties ik nog in staat was. Er kwamen heel wat kerfjes op de geluksbalk te staan.

Ook de kleuren van het landschap waren van een schoonheid. Natuurlijk gekleurd door mijn eufore gevoel, maar toch. Een wereld aan groen openbaarde zich in alle tinten die je maar bedenken kon. Daarin wandelden de roombleke franse koeien en de lepelaars, de kluten en de futen, eenden in alle soorten en maten, steltlopers, plevieren, kieviten en hier en daar een stern kwam ik tegen. Wat een rijk land is die prachtige strook naast de Westerschelde. We deden allerliefste dorpen aan. Een minpuntje was het feit dat er nauwelijks koffietenten te vinden waren. Daarom fietsten we, voor mij, vaak net iets te lang door. Maar ach, een kniesoor die daar op let. Ik zat weer op de fiets en voelde me jong, kon de wereld aan. Kom maar op Dijk, kom maar op Brug, kom maar op hochie, ik trotseer jullie met verve!

Na Zeeland eerst het trouwpartijtje van zoonlief, alleen voor de wet met een klein feest. Het grote feest komt pas 1 september. Maar de dag ervoor had ik op het balkon de , ietwat pierige planten geïnspecteerd en toegesproken. Zoonlief had ze een week lang in de droogte links laten liggen. Niet handig, want daar kunnen ze niet tegen. Ik week uit voor zijn ligstoel en stootte mijn ribbenkast tegen de opstaande klink van de deur. Au. Dat voelde ik goed. Geen aandacht aan besteed, maar de dag van de bruiloft had ik een gruwelijke pijn in mijn rechterzij. Gekneusde ribben. Jawel. 2018 is overduidelijk mijn jaartje niet! Ik wist niet, dat een mens zoveel pijn kon lijden. Vond elke ademhaling qua venijn op weeënhoogte staan. Wat een ellende. Dezelfde dag langs de huisarts. Paracetamollen en rust en verder was er niets aan te doen. Die woensdag zou ik naar Italié vliegen voor een week vakantie, maar ik kon niet meer op of neer. Vakantie geannuleerd en thuis gebleven.
Mijn enige raad aan jullie is: Stoot nooit je ribben. Het is onaangenaam, duurt lang en is daarbij bijzonder pijnlijk. Vaarwel Bologna. Snif.

Ik heb de pijnstilling voor de ribben inmiddels , vier maal daags twee tabletten paracetamol van 500 mg, aan de wilgen gehangen. Ik voelde me net een chemische fabriek en om nou te zeggen dat het allemachtig veel hielp, niet dus. Ik wilde weer voelen waar ik pijn had en hoe ik er naar kon handelen. Had geen zicht meer op hart, longen en ribben. Het was de beste beslissing ooit. Nu ben ik weer baas in eigen lever, nou ja, op de cardiochemie na. Die moet ik tot in lengte der dagen slikken.

Ik had in mijn blog een stukje geschreven over het fietsen en dat ik zo gelukkig was geweest. Wat schertst mijn verbazing toen een van mijn vroegere vrienden van school op Messenger berichtte, dat er bij haar een e-bike in de schuur stond, een ouwetje, maar hij deed het nog best. Ik mocht hem met liefde hebben, anders stond ie maar te verstoffen. Hij was lila/paars.
Perfecte kleuren en wat een prachtig aanbod. Ik ben in de zevende hemel. Vanavond mag ik hem halen. Ben zo blij als een kind op haar feestje. Nu kan ik van huis naar de tuin fietsen. Nooit meer in de file met de kleine blauwe Prins.

Een ander belangrijke gebeurtenis viel ons nog ten deel. Kleinzoon Maxime is inmiddels geboren . Een wolk van een baby en net zo bedaard als zijn vader. Dubbel feest in de tent.

Ik ben het bruidscadeau aan het maken. De overleden vader van zoonlief in pastel. Het lukt, stukje bij beetje. Ik duw en trek net zo lang tot het in de goede richting komt. De blik, de ogen, de neus, de baard, ik wil hem van het papier af laten komen. Ik heb nog twee weken. Wens me sterkte en duim dat het lukt!

O ja, jurken passen is niet handig met een gekneusde rib en al helemaal niet als je er geen een echt leuk vind staan. Dat wordt nog een dingetje. Ik heb nog anderhalve week, maar ben gelukkig al weer iets mobieler. Nu vond ik het voor dit jaar wel genoeg aan pech. Ik wil weer vooruit kijken. Dat ga ik doen, bewegen met de nieuwe fiets en twee maal daags fysio, heeft de longarts voorgeschreven. Mijn blazen zijn achteruit gegaan, maar nu het hart weer enigszins normaal doet, kan ik weer meer aan de beweging doen. Daar ga ik voor.

Hastalapasta en tot gauw!
Ajeto,
Ber.

Login of registreer om te reageren
01-09-2018 om 13:49 uur

Ja die e-bike wat een uitvinding. Heeft mij mijn vrijheid gegeven naar het werk of boodschappen doen. Gaat nu allemaal. Jammer dat je trip naar Italie niet doo kon gaan. Ik vetrek morgen en Bologna staat ook op de planning. Gefeliciteerd met de geboorte van jouw kleinzoon en hopelijk heb je ondanks je ribben toch kunnen genieten van de trouwerij.

Login of registreer om te reageren
03-09-2018 om 13:19 uur

ohhh, jaloers... Nee hoor, geniet maar lekker. Doe Morandi de groeten vanmij! In ieder geval zijn atelier. Veel plezier! :)>-

Login of registreer om te reageren
23-09-2018 om 10:25 uur

Lieve Luitjes

Het was een heerlijke maand om op terug te kijken, met een bruiloft als inluiding. Volledige versmelting tussen twee culturen. Het begon met een daverend Hennafeest en daarna het grote feest zelf op de dag erna. Tradities, volksmuziek met Tapan en Zurla, Ik voelde me erg feestelijk in de nieuwe jurk, ja hoor, geslaagd in een winkel en hele hippe laarsjes erbij gekocht om het compleet te maken. Helaas ben ik de laatste maanden qua conditie danig achteruit gehold. Moest regelmatig stoel of frisse lucht opzoeken, maar van beide was er in overvloed. 's Avonds om een uur of tien werden de laarsjes voor een paar stevige gympen verruild en daarna kon ik nog net het einde halen. O, wat had ik graag, als vanouds, op de dansvloer gestaan de hele avond. Kijken naar de uitbundige menigte is ook een ontdekking op zich. Dat wordt voorlopig het nieuwe tijdverdrijf.

Morgen begin ik na het rampenscenario van de afgelopen maanden weer aan de fysiotherapie en ik kan niet wachten om de boel weer wat aan te sterken. Ik wijt het echt aan de beweging. Het grasmaaien was nauwelijks nog te doen in mijn kleine postzegelparadijs en de algehele fut om iets te ondernemen is er tijdelijk uit. Ik heb per ommegaande besloten er maar weer eens voor te gaan. Bij de pakken neerzitten kan het hele leven nog. Hup in de benen.
Zaak is dat ik buiten het schilderen en schrijven om weer eens een zinvolle aanvulling op het bestaan vindt, nu mijn schoolloopbaan definitief is geëindigd en ik sinds 1 september officieel toegetreden ben tot de orde der grijze duiven.

Met heel veel vrije dagen en museumbezoek achter de kiezen, droom i soms als een carrière als model of iemand die beeldende kunst kan maken met demente bejaarden. Niet het simpele handwerken maar dan ga ik voor megalomaan groot, met rollators op doek door de verf of iets dergelijks. In ieder geval iets dat de grenzen van een mens met alle tijd van de wereld een aardige eind verlegt.

Eerst moet het atelier van de grond komen. Het oude huisje afgebroken, een nieuwe er voor in de plaats. Dus zal ik mijn overdosis werklust maar op de organisatie storten, al is dat geen sinecure voor iemand met nul aan organisatietalent. We gaan het zien en beleven. Ik heb daar wel de droogte van de afgelopen zomer voor nodig, want anders begin ik er niets. Zaak is de juiste mensen bij elkaar te krijgen voor weinig, want het nadeel van de vrijheid is het pensioen, dat niet zo vet is, als al die reclames doen geloven van de op-tropische eilanden-genieters van de televisie. Het is eerder pas op de plaats en alles kien spelen!
Ben wel naar Antwerpen getuft om de opening van een expositie van vriendin en haar mooie vogel-etsen te bezoeken en daarmee gelijk natuurlijk het museum voor hedendaagse kunst binnen gewandeld. De ontdekking dat deze heerlijke stad zo dichtbij ligt was het zeker de moeite waard. In mijn hoofd heb ik er mijl op zeven van gemaakt, maar het was maar een uur en kwartier. Ik voorzie grote voordelen in het verschiet. Afstanden zijn er om overbrugd te worden. Dat zijn de hardnekkige slechte longen ook, al ben ik benieuwd in hoeverre het hart ook nog steeds een rol speelt.

Het is al met al een wonderlijke maand geweest van vallen en opstaan, uithuilen en opnieuw beginnen, maar ik heb vertrouwen in mijn onverwoestbaar optimisme en het geloof dat het goed gaat komen. Ik ga er weer even hard aan trekken, want beweging is écht de basis voor een beter leven. Nu kan ik geen stap zetten, maar straks ligt er weer een wereld voor me open.

En ik ga weer eens op zoek naar een leuke zang, club of koor of workshop, om het even wat, als er maar weer frisse lucht door die longen waait. Het heeft me altijd veel geholpen. Ik kon nog zo benauwd zijn, maar met zang kreeg ik de lucht weer terug!
Vanmiddag naar een mooie poppentheatervoorstelling met de derde kleinzoon, de vierde groeit als kool en de vijfde is in de maak, vertelden mijn schatten mij!

Dag, dag,
Hastalapasta, kijk verder dan de miezerige motregen en je neus lang is en Ajeto.

lieve groet, Ber

Login of registreer om te reageren
21-10-2018 om 12:30 uur

Fijn om te lezen dat je toch hebt kunnen genieten van de bruiloft en dat je ondanks het vallen en opstaan toch optimistisch blijft, naar mijn mening de enige instelling om er mee om te gaan. Bologna is een prachtige stad. Ga er zeker nog een keer terug. Voor mijn longen was de stad vooral in de avond niet heel fijn. Door al de bogen (zuilengalerie) en het toch vele roken in de stad blijft de luchtverontreiniging hangen. Maar goed heeft gelukkig verder geen consequenties gehad en ondank dat weer enorm genoten van de vakantie in Italie.

Login of registreer om te reageren