Spruitjes

Waarschijnlijk heb ik wel eens verteld dat ik graag kook. Niets bijzonders en ik ben zeker geen top-kok, maar wel gewoon elke dag een verse maaltijd voor ons twee. Nu wonen wij in een leuke laan en kook ik graag met het raam open. Twee buurmeisjes van 4 en 6 komen dan ook regelmatig even een praatje maken, supergezellig. Laatst waren het twee buurmannen die even kwamen kletsen. Omdat ik de aandacht bij het koken moest houden vroeg ik of zij wisten hoe spruitjes groeien. Buurman R. keek vrij vragend alsof hij mij niet begreep. Buurman T. riep “in een spruitjesplant!” met een blijdschap in zijn stem van een kind die de juf een goed antwoord geeft. Buurman R. keek of hij vuur zag branden, hij had namelijk werkelijk geen idee wat een spruitjesplant was. 

De afgelopen week was minimensje twee dagen bij ons. Op één van die dagen hebben wij voor de eerste keer de stadsboerderij bezocht. Superleuk voor kinderen en (groot)ouders. Er is een boerderijwinkel, een plek om ijsjes te halen en wat te drinken, een speeltuin en een bonte verzameling dieren in alle formaten.
Minimensje weet uit de boekjes natuurlijk wat dieren zijn en ook de veelvuldige bezoekjes aan de dierentuin hebben haar wel wat geleerd. En nog meer bijzonder, zij heeft deze week voor het eerst onze poes Pip geaaid en een snoepje gegeven.

Terug naar de stadsboerderij. Eerst maar naar de konijntjes dacht ik. Jemig ze hebben alleen van die hele, hele grote Vlaamse reuzen. Niet echt aaibaar. Dan naar de geitjes, een paar lammetjes worden met de fles gevoerd. Erg leuk om te zien, maar aaien is een brug te ver. Naast de stal van de lammetjes staat een groot houten paard met zadel. Na enige twijfel wil minimensje wel even gaan zitten maar het is toch te hoog. Iets verderop is nog een stal. Daar ligt een drachtige koe hoogzwanger te wezen. Waarschijnlijk is er deze week wel een stierkalf of een vaarskalf te bewonderen. 

En dan lopen we tegen iets aan dat ik op mijn leeftijd geloof ik nog nooit heb gezien. Vijf kleine glimmende knalroze pasgeboren biggetjes. Natuurlijk heb ik wel eens varkentjes gezien en ook wel redelijk jonge, denk ik, maar zo knalroze en glimmend, nee dat nog nooit. Ze zien er net zo uit als de biggetjes in het boek van Boer Boris dat ik aan het voorlezen ben.

Opeens moest ik aan buurman R. denken die niet weet hoe spruitjes groeien, gewoon omdat hij dat nog nooit heeft gezien, net zoals ik nog nooit knalroze biggetjes heb gezien. Misschien is het met onze chronische longziekte wel hetzelfde, als iemand niet weet wat onze ziekte is dan weet die ook niet wat wij doormaken.