Radeloos
20-05-2015 om 12:41 uurGoedemiddag allemaal,
Ik zit ergens mee en hoop dat ik hier misschien iemand kan vinden voor wie dit herkenbaar is of er iets van begrijpt want ik begrijp er zelf helemaal niks meer van.
eerder had ik altijd wel wat last van mijn longen maar ik dacht dat dit altijd kwam door mijn bronchitis die ik vroeger wel eens heb gehad.
Maar eind vorig jaar kreeg ik opeens ontzettend veel last van mijn rug (dacht ik) op een gegeven moment kwam ik niet eens meer uit bed omdat ik zoveel last had heel erg veel steken e.d. Ben dus uiteindelijk maar naar de dokter gegaan en die vertelde me dat mijn ribben gekneusd waren. Ik weet dat ik soms klungelig ben maar ik kon me maar niet bedenken hoe dit gekomen zou moeten zijn. ik kreeg te horen dat ik rustig aan moest doen en niet mocht tillen en veel asprines moest nemen. dit gedaan. verzachte de pijn wel wat. Maar in januari nieuwjaarsdag kreeg ik weer dezelfde klachten maar dan veel erger. Weer naar de dokter gegaan en gezegd dat ik foto's wou laten maken omdat ik het niet vertrouwde.
Foto's waren gemaakt en er kwam direct een longarts naar me toe, er was een vlek gevonden op mijn rechterbovenkwab en ik moest verder onderzocht worden. Na een paar maanden van onzekerheid, bronchoscopies en andere tesen kwam er de eerste keer ui dat dit wel eens een bacterie kon zijn dus ik kreeg antibiotica mee. hier moest ik het mee doen. 3 weken later was er vrijwel niks veranderd en de pijn was er nog steeds en de vlek ook. Dus weer een bronchoscopie. Nu bleek het wéer een andere bacterie te zijn dan dat het hiervoor was. dus hup weer aan de antibiotica en ook hier moet ik het weer mee doen. (dit is de korte versie, heel veel afspraken en onderzoeken gehad maar er kwam constant niks uit)
We zijn nu bijna 6 maanden verder en ik weet nog helemaal niks. de vlek zit er nog en begin weer ontzettend veel last te krijgen van mijn long.. ik vertrouw het niet, ook omdat dit een raar verhaal was voor de longartsen..
Ik ben nog hardstikke jong (27) dus je gaat natuurlijk niet van het ergste uit, maar het voelt niet goed. Ook begin ik steeds vermoeiender te worden..
Kan iemand mij vertellen wat ik nu het beste kan doen? morgen moet k weer naar de longarts om een foto te maken en weer aan te horen dat k weer door moet gaan met de antibiotica (die ik nu ongeveer al 3 maand netjes en trouw slik)
Liefs, Willemijn
willemijn
Ik vreesde er al voor toen ik je verhaal las. Ik ken het gevoel dat je beschrijft maar al te goed, en het is inderdaad goed dat je het niet vooraf weet. Het is ook een pijn die met niets te vergelijken is, en die je niet kan uitleggen. Ik heb op 26 maart 2013 ook een operatie met ribbenspreiding gehad.
Lukken de ademhalingsoefeningen? En heb je nog veel last met het ophoesten van de slijmen?
Ik ben onder behandeling van de pijnkliniek, en dat helpt echt. Wacht niet te lang om extra hulp in te roepen voor de pijn, en neem veel rust, laat anderen maar het werk doen. Want telkens als je over je grens gaat, moet je het achteraf bekopen.
Ik hoop echt dat je maandag eindelijk weet wat er nu juist met je aan de had is, en vooral dat je goed geholpen kan worden.
Ik weet wat je nu doormaakt, en ik ga ontzettend voor je duimen!!!
De ademhalings oefeningen gaan gelukkig goed, ook het slijm ophoesten. De pijn is idd met helemaal niks te beschrijven heel erg naar.. Met pijnstilling is het nog wel te onderdrukken maar merk idd wel als ik te veel doe dat ik daar mezelf wel mee heb. Heb de uitslag al, er zijn goddank geen kwaadaardige cellen gevonden dus blijer kan ik niet zijn. Wel is er een afwijking gevonden een soort van ballon die op knappen stond, waren er net optijd bij want als hij geknapt was was de kans groot dat ik was verdronken in mijn eigen bloed. Daar moet ik maar niet teveel over nadenken. Het is nu weg en alles komt goed! Ondanks de pijn maar dat moet ik dan helaas maar even voor lief nemen..
En heb veel steun aan alle berichtjes via het forum hier:)
O wat een ontzettend fijn nieuws! Gelukkig is niks ernstigs aangetroffen, maar wel de 'afwijking' weggehaald!
Heel veel sterkte gewenst in je herstel!
Dag Willemijn,
Dat is echt fantastisch goed nieuws. Ik ben ontzettend blij voor jou! Je zal wel bang geweest zijn, ik weet hoe het voelt om met die angst om te gaan.
Ondanks alle ongemakken die de operatie met zich meebrengt is het dan toch goed dat ze er op tijd bij waren en je zo hebben kunnen helpen. Probeer het inderdaad maar van je af te zetten en je te concentreren op het positieve.
Je zal nog een hele tijd nodig hebben om te herstellen, maar als alles weer goed komt is het dat allemaal waard.
Bij mij was het wel een kwaadaardige tumor, dat kwam totaal onverwacht, ik had eigenlijk geen longproblemen, een goede conditie en ik heb nooit gerookt. Dan is longkanker wel het laatste waar je aan denkt. Maar je kan gewoon pech hebben. Ik heb het geluk gehad dat ik een galcrisis had, en bij de onderzoeken die daaraan voorafgingen werd de tumor per toeval ontdekt. Mijn tumor is volledig verwijderd, dat is nu 2.5 jaar geleden, ik hoop dat het zo blijft.
Heel veel moed bij je herstel!
Zo, dat is echt heel erg heftig zeg. Ik hoop ook echt dat het weg blijft. Ik begrijp dat je dan totaal niet aan longkanker denkt.. Het lichaam zit soms vreemd in mekaar.. Ik kon het ook niet beseffen toen ze vertelden dat het ook kwaadaardig zou kunnen zijn, ik ben nog maar 26. Maar goed alles kan tegenwoordig. Ik merk wel dat het niet alleen lichamelijk maar ook emotioneel ontzettend veel allemaal met me doet. Heel vreemd allemaal..
Hoe gaat het nu verder met jou?
Het zet inderdaad je hele wereld op zijn kop. Jij bent dan ook nog onzettend jong, en hoe jonger je bent hoe erger vind ik. Ik was 47 toen ik het meemaakte. Ik heb 3 zonen, en vooral voor hen vind ik het erg. Mijn gezondheidsproblemen beïnvloeden ook heel erg hun leven. Ik ben blij dat ik ziek ben en niet één van hun, want dat zou ik veel erger vinden.
Jouw leven is nog maar net begonnen, zulke problemen zouden daar niet bij mogen horen. Ik hoop dat het herstel vlot verloopt, en dat je weer van het leven kan gaan genieten. Door zo iets mee te maken besef je des te meer hoe broos het leven is. Ik hoop echt dat je weer volledig herstelt.
Ik heb een halve long moeten laten wegnemen, dat beperkt me enorm, ik ben heel snel buiten adem.
Vorig jaar in augustus heb ik ook nog massale longembolieën en longinfarcten gehad in beide longen, met blijvende longschade, daardoor zijn de problemen nog toegenomen.
Ook de pijn is nog steeds een probleem, ik blijf onder behandeling van de pijnkliniek.
Als de pijn blijft, vraag dan aan je artsen tijdig een doorverwijzing naar een pijnarts, want dat maakt echt een groot verschil.
Maar ik klaag niet hoor, ik ben blij dat ik nog leef. Als ik geen galcrisis had gekregen was ik er nu niet meer, dus ik probeer het allemaal positief te bekijken.
Mijn leven ziet er nu helemaal anders uit, en dat valt me soms zwaar, maar ik ben dankbaar dat ik er nog ben, en dat ik mijn zonen kan zien opgroeien.
Ik heb mijn hele leven heel veel aan sport gedaan, en werkte ook als sportleerkracht, en dat mis ik enorm. Maar ik begin het een beetje te accepteren, en probeer me te focussen op wat ik nog wel kan, en daar tevreden mee zijn. Meestal lukt me dat al vrij goed.
Ik merk wel bij mezelf dat ik na dat allemaal meegemaakt te hebben, me enorm kan ergeren aan mensen die zich druk maken om onbenulligheden.
Ik hoop dat je het allemaal een plaatsje kan geven, en verder kan met je leven.
Gelukkig dat alles achter de rug is , neem nu maar rustig de tijd voor te herstellen . Ik dacht ook dat ik door een vrachtwagen was overreden . vreselijk gevoel zo'n operatie ! Met mij gaat het redelijk goed nu , maar het is zoals Ilse zegt , ook mij beperkt het enorm in mijn leven en vooral het gevoel niet te kunnen doen wat je wil voor je kinderen . Alles maar afwegen : doe ik vandaag dit of dat ? want anders kan ik weer niet zus of zo iets gaan doen met de kinderen ... enz.... zucht ! zeker met de warmte nu !
en ook zoals Ilse merk ik ook dat ik sommige mensen zelfs mijd omdat ze zo zagen over onbenulligheden , ik denk heel anders nu ! Ik wil mijn energie zelfs niet meer verspillen aan onbenulligheden ! er zijn nog zoveel leuke dingen ! ben net terug van vakantie en het was heerlijk ! alles in mijn tempo ! wat zwemmen met de kinderen , en om mijn grote litteken schaam ik me echt niet hoor ! Ik was destijds 44 en mijn litteken hoort nu bij mij ! veel succes nog met herstellen !! gr.
Dag Willemijn,
Hoe gaat het nu met jou?
Ben je al een beetje hersteld van de operatie?
Ik hoop dat je ondertussen al terug wat meer kan.
groetjes,
Ilse
Hallo iedereen,
Ik heb een hele poos even niets geschreven. Het is nu twee maand geleden en het gaat nu steeds iets beter. Merk wel dat Ik heel beperkt ben en nog snel moe ben. En nog vaak pijn. Ook was mijn long nog niet goed ontplooid dus ondertussen ook weer een bronchoscopie gehad. Gelukkig heeft het alleen tijd nodig. Ik probeer soms alweer leuke dingen te doen. Ben lekker een weekend weg geweest om even alle ellende achter te laten. Wel merk ik dat ik nog niet alles kan. En dit is erg frustrerend omdat ik nog maar 26 ben en een zoontje van twee jaar heb..Ik werk bij mijn schoonouders en ben nog in de ziektewet maar soms ben ik bang dat mensen me niet begrijpen. Dus ben ik snel genijgt om weer aan het werk te gaan. (Zwaar werk,kaaswinkel). Ik ben altijd heel erg bezig met wat andere mensen van iets vinden. Moet we zeggn dat ik sinds de o.k etc iets harder ben geworden.. Maar ik weet dat sommige mensen het onderschatten. Heb zelfs al een keer van een naaste gehoord dat de o.k net een bevalling is, even het in dit geval slechte eruit en daarna weer door. Ik merk ook dat ik geestelijk nog niet de oude ben. Ben snel boos/verdrietig.. Ook dit zou wel normaal zijn? Nou ik hen blij dat ik weer een beetje van me af heb kunnen schrijven. Lieve groet
Hoi Willemijna, fijn dat het nu iets beter met je gaat en gun het T I J D! Ik zet het expres in hoofdletters, want tijd werkt in je voordeel meis. En trek je niets aan van opmerkingen van mensen die er totaal geen verstand van hebben of blijkbaar zelf niks hebben meegemaakt. Vaak is het niet aan de neus van iemand te zien hoe hij zich werkelijk voelt.
Ik heb het ook moeten leren. Je went er aan om botte of lompe opmerkingen te krijgen. Eén van mijn beste vriendinnen verweet mij onlangs dat ik een tijd zo had geklaagd dat ik zo moe was. Het heeft me erg gekwetst want ik heb slechts een paar keer aangegeven dat ik ergens te moe voor was.
Als je langduriger ziek bent, kom je vaak toch alleen te staan, slechts een enkeling die begrip toont.
W.b. een bevalling, dat is ook lang niet voor iedereen: er even uit werken en dan weer door. Het lijkt wel of er tegenwoordig nergens meer tijd voor genomen mag worden, niet voor ziekte en herstel, niet voor rouw en verdriet. Daar maak ik me wel eens boos over. Logisch dat je psychisch nog niet stabiel bent, je hebt nogal geen onzekere periode achter de rug!
Schrijf het maar lekker van je af hoor, dat lucht op!
Digitale knuffel van mij. =((