Al 35 jaar leven met COPD: Deel 3, longkanker

13-01-2025 om 14:08 uur

Zal ik maar even rijden zegt mijn vrouw, dat is voor de andere weggebruikers misschien wel fijn want jij bent redelijk gespannen. Met de nodige tegenzin geef ik de sleutel van de auto af. Gespannen? Ik? Nee hoor, nooit! Hooguit vandaag een ietsepietsje kort lontje omdat niet alles loopt zoals ik wil, maar al snel heb ik een aantal fietsers verbaal gewezen op hun rijvaardigheid, automobilisten en stoplicht-op-rood-zetters mogen er daarna ook aan geloven. Gelukkig is onze auto goed geïsoleerd en hoort niemand mij. Inmiddels ben ik wel buiten adem geraakt maar ik kom daardoor eindelijk een beetje tot rust. 
Dat duurt niet al te lang. Ik hoor mijzelf zeggen: "je moest hier linksaf” waarop mijn vrouw aangeeft een kortere route te kennen. Ademen, blijven ademen. Natuurlijk is de route korter. 

Wij zijn bijna op de plek die vandaag onze bestemming is. De slagbomen rechts naar de parkeergarage van het ziekenhuis nemen we dit keer niet maar rijden nog een stukje rechtdoor naar de slagboom voor gratis parkeren. Mijn vrouw meldt ons aan en wij mogen doorrijden. Eenmaal binnen worden wij verrassend vriendelijk ontvangen door een jongedame die ons de weg uitlegt en een pasje geeft. Hiermee kunnen we de volgende keren zelf de slagboom openen. Niemand vraagt of ik dat wel wil, nog een keer terugkomen.

Door naar de volgende receptioniste. Zij stelt volstrekt ongeïnteresseerd een aantal vragen en komt tot de conclusie dat het medicijnoverzicht dat ik heb meegenomen completer is dan hetgeen zij op het beeldscherm ziet. Gaat u maar even zitten is uiteindelijk haar advies. De ruimte waar we zijn is groot en biedt ruimte aan zo’n 50 mensen, er zitten er zo'n 20. Ik kijk eens rond maar herken niemand van de aanwezigen. Toch zijn het allemaal mensen van mijn leeftijd, doorgaans stelletjes zo te zien. Opvallend is dat er van elk stel 1 persoon angstig kijkt en de ander probeert te kijken alsof die wil zeggen, kop op het komt goed! Ik kijk nog eens goed rond, want hoewel ik op het eerste gezicht niemand herken kunnen er best mensen zijn die mijn vrouw of mij herkennen. Maar ik zie nergens een spoor van reactie. 

Gelukkig maar, vandaag hoeft nog niet iedereen te weten dat ik bij een centrum voor radiotherapie rondloop. Morgen zal ik iedereen wel vertellen dat ik verleden week van longarts dr. V. de diagnose longkanker heb gekregen. Goed behandelbaar en naar verwachting ook nog eens goed herstelbaar maar toch weer kanker. Nu eerst eens horen wat dat nu werkelijk zijn die bestralingen.

 

Login of registreer om te reageren
13-01-2025 om 22:49 uur

Hallo Frans,

Je hebt weer heel wat te verwerken. De spanningsboog kan soms te strak staan. Fijn, dat je vrouw het merkt en het autorijden overneemt. Ook prima dat jij dat dan weer accepteert.

Ik wil je een goed herstel wensen.

Groetjes Spirit

Login of registreer om te reageren