Ben jij Frans???

Als jij 13 bent en (jeugd)puistjes krijgt is jouw lichaam aan het veranderen, tenminste dat werd mij ruim een halve eeuw geleden verteld. Daarna begint de baardgroei en de ellende van dagelijks scheren. Een stuk ouder verschijnen de eerste rimpels. Mensen in jouw directe omgeving merken dat niet, immers het zijn mensen die in eenzelfde tempo ook veranderen. En nog belangrijker die zien de hele kleine verandering in jouw gezicht en het ongemak waarmee jij ademt, praat, loopt of iets optilt gewoon over het hoofd. Of zij zien het pas als het ernstig misgaat.

Maar wat als jij al jaren steeds zieker wordt en mensen zien jou een tijdje niet of alleen via dat vage Teams waar nuances verdwijnen en alles behoorlijk plat is. Nog erger, zij kennen jou alleen van die verouderde foto op LinkedIn, X, Longforum of zoiets. Wie ziet dan nog wie jij bent als jij ergens binnenkomt? Of kom jij nergens meer binnen?

Verleden jaar heb ik de kapper gevraagd het haar op mijn hoofd verwijderen. Ik wist niet welke gevolgen de longkanker behandelingen zouden hebben en ik heb mijn uiterlijk toch echt liever zelf in handen. Omdat ik van longarts dr. V. op mijn kop had gekregen dat ik te mager werd heb ik dat tijdens onze laatste vakantie aangepakt en ben 3 kilo aangekomen. 
Pssst niet verder vertellen maar die gaan er echt weer af.

Zo kwam ik afgelopen week vrolijk, uitgerust en dus ietsjes aangekomen bij een vergadering van de organisatie binnenlopen waar ik nu al zo’n 3 jaar als vrijwilliger werk. Een voorstelrondje werd niet gedaan dus ik nam lekker plaats naast twee gezellige dames die ik via Teams kende. De meeste anderen deelnemers waren mij (nog) onbekend. Op de vrije stoel naast mij ging een jonge vrouw zitten met opgestoken haar en een leuke gekleurde jurk. Ik twijfelde want haar had ik live nog nooit gezien, maar ik dacht haar te kennen. Dus ik zei “Hallo, jij bent vast S.?” Diep gebogen over haar spullen werd dat bevestigd maar een wedervraag bleef uit, waarschijnlijk omdat zij haar presentatie nog even wilde nalezen. Tijdens de pauze knoopte ik een gesprek aan met de andere dames. Na 2 tellen kreeg ik de vraag “Jij moet ons even helpen, jouw gezicht is bekend, maar wie ben jij ook alweer?” Deze dames heb ik antwoord gegeven en gelukkig wisten zij het weer. Mooie hernieuwde afspraken met hen gemaakt overigens. De jonge vrouw met de leuke gekleurde jurk heb ik niet meer gesproken. Komt wel een keer. Op de terugweg naar de garage sprak een man waarmee ik de afgelopen jaren vaak heb gesproken mij aan. “Ben jij Frans???” 

Ik kan u zeggen, best confronterend dat zo veel mensen mij niet herkenden. Eigenlijk voor het allereerst in al die jaren met COPD en kanker dat ik zwaar pissed over mijn ziekte was.