Feestdagen en relaties...
14-01-2025 om 08:56 uurFeestdagen ?
Herkennen jullie dit ook, de chaotische periode voor de feestdagen, om over de feestdagen nog maar te zwijgen?! Hier thuis is het zo’n beetje de drukste maand van het jaar. Er is Sinterklaas, ik ben jarig en dan klop klop: daar staan de kerstdagen en oudejaarsdag al voor de deur. Het bedrijf gaat wel 14 dagen dicht, behalve de spoedklussen of de klussen die door gepland zijn en dat geeft mijn gezin rust. Na sinterklaas toveren wij de kerstboom tevoorschijn en versieren wij het huis. Niet de makkelijkste klus, met een gezondheid die je vaak in de steek laat, maar hey… we moeten door, de kinderen verwachten een kerstboom. En al denk ik vaak genoeg “dit jaar niet”: wat is nu eigenlijk de maand december zonder kerstboom?
Maar ik vind het dit keer niet gezellig.. Ik merk dat de stress op mijn long zit en de pijn scherper en intenser dan ooit. Zou deze periode alles eruit komen van het afgelopen jaar? De stressvolle periodes van het ziekenhuis, de drukte van thuis, het huishouden en mijn man die zo hard werkt en waarbij ik zie dat hij inmiddels ook echt wel toe aan vakantie is. Ik voel de feestvreugde dit jaar niet. Er is veel gebeurd, misschien net iets te veel waardoor ik er niet lekker in komt en de vermoeid slaat toe. Niet alleen bij mij maar hier thuis bij iedereen! Ik merk dat ik op mijn tenen loop om die eindstreep te halen. En dan nog maar te zwijgen over de constante pijn die aanwezig is… Ik merk dat ik toe ben aan rust in mijn hoofd, even die knop uit zetten, even weg van alles om mij heen. Afstand misschien… wat wil ik nu precies voor het nieuwe jaar? Ik weet het even niet. Keuzes maken vind ik namelijk één van de moeilijkste dingen er is. Er is veel gebeurd afgelopen jaar, maar ook in positieve zin. Dat ik de stap heb kunnen zetten als ervaringsdeskundige bij het Longfonds en als ambassadeur op Longforum. Ik heb hoop dat ik door de ervaring die ik hier op doe misschien ooit toch nog een carrière stap kan maken. Ik heb zoveel moeten missen door mijn ziekte. Ik heb zoveel ideeën die ik nog wil uitwerken. Maar zonder werkervaring kom je tegenwoordig moeilijk verder. Herkennen jullie dat ook?
Ik mis collega’s, ik mis de sociale contacten. Ik ben voornamelijk thuis en niet omdat ik dat wil. Nu mijn kinderen groter worden, kom ik er steeds meer achter dat ik eigenlijk heel veel mis. Helemaal tijdens de feestdagen. Iedereen heeft afspraken en etentjes, nodigt elkaar uit en gaat samen op pad..en waar ben ik dan? Elk jaar is het spannend… zijn we alleen of hebben we toch nog het kleine groepje wat is over gebleven door mijn ziekte om ons heen? Ik merk dat mensen de neiging hebben om voor mij te denken. Dyenne vragen we maar niet, want misschien is ze wel erg moe, of heeft ze veel pijn of ze wil niet in de rook zitten. Dat laatste klopt natuurlijk: niet omdat ik er iets op tegen heb dat mensen roken, maar simpelweg omdat ik erna door een zware astma aanval in een ziekenhuis kan belanden. Dit soort dingen doen pijn. Je wereld stort langzaam in… De sociale contacten buiten mijn gezin en familie, en een paar vrienden, worden steeds minder en ik mis de sociale uitjes ontzettend. Ik voel mij vaak alleen. En ook al geeft mijn gezin de liefde en steun die ik voor nu nodig heb, ik zal altijd een stukje sociaal leven missen. Ik had de opvoeding van mijn kinderen voor geen goud willen missen, maar dit was niet mijn keus. Dit was de keus van mijn gezondheid. En dat vind ik moeilijk om te accepteren. En wat als mijn kinderen straks uitvliegen, dan heb ik niets meer om voor te zorgen en dan houd mijn sociale leven eigenlijk op! Ik schaam mij vaak en voel mij ook vaak schuldig. Iedereen om mij heen timmert flink aan de weg, en ik sta stil door mijn verdomde ziekte, die mij eigenlijk niets heeft gebracht maar wel ontzettend veel heeft afgenomen. Mijn leven bestaat uit vier muren, een deur en de supermarkt. Ik schrijf het nu heel zwart wit op.
Er waait steeds een kaartje weg van dat toch al onstabiele kaartenhuis. Dus ja: dit jaar voelde de feestdagen niet als een feest. Natuurlijk, mijn kinderen kijken er altijd naar uit: de warmte, het gevoel van samen zijn, de cadeautjes, het gezellige kerstontbijt, lekker uit eten gaan en met opa en oma samen zijn. En daar geniet ik dan weer van.. En er zijn ook lichtpuntjes. Voor het eerst in jaren waren we uitgenodigd bij mijn oud neef, die heb ik na jaren niet meer gesproken te hebben opnieuw gevonden. Het klikte meteen weer. We schelen ruim 40 jaar, maar ik voel mij opgenomen door hem. Eindelijk iemand die niet oordeelt en eigenlijk niet over mijn ziekte praat, dat ik vind dat fijn. Want mensen stellen altijd wel een vraag. Ze zien de littekens in mijn nek, op mijn borstkast of waar dan ook. Mijn ziekte is er altijd en ik wou dat ik het soms even kon weg toveren. Dat ik gewoon even de Dyenne kon zijn van voordat ik in die achtbaan stapte. De onbevangenheid, zonder zorgen en het niet weten. Helaas verlang ik naar iets wat er nooit meer gaat zijn. Ondanks alles hoop ik dat 2025 mijn jaar mag worden, dat mijn gezondheid iets beter word en dat ik er nog veel mag ontdekken en schrijven!
Mijn ziekte kost veel van mijn energie, maar ik wil dit omzetten in energie die het mij geeft. Ik moet uit deze negatieve spiraal komen. Want je kan wel alles hebben, maar je gezondheid is niet te koop! En ik mag eigenlijk helemaal niet klagen. Ik heb alles wat mijn hartje begeert, nou ja bijna alles. Ik hoop van mijn ziekte een super kracht te kunnen maken en mijn ziekte positief te kunnen gebruiken en mensen te inspireren: als je ziek bent hoeft dat niet het einde is van je doelen te betekenen. Pas je doelen aan en ga voor de aangepaste versie.
Liefs Dyenne
Hoi Dyenne, ik zit in een heel andere situatie, maar vind jouw verhaal zo herkenbaar!! Ik ben met pensioen, heb ernstige copd en heb flinke pijnklachten door een breukje in een ruggenwervel. Had dit jaar nergens zin in. Heb ook geen kerstboom gezet, kom de deur niet meer uit op dit moment. De kids en kleinkids zijn wel geweest en we hebben chinees gehaald, want iets zelf koken zat er niet in! Tegelijkertijd wat verjaardagen gevierd, want 3 van de 5 kleinkids zijn jarig rond de feestdagen 🥴.
En tegelijk weet ik dat ik er al een ‘heel’ redelijk gezond leven op heb zitten behalve de laatste jaren. Soms moet je je zegeningen tellen.
Ik hoop dat jij een weg kunt vinden om weer zingeving in je leven te krijgen. Dat is zó belangrijk! In ieder geval zijn je blogs inspirerend en een goede stap daarin! Ga vooral door met schrijven!
Hallo Dyenne,
Mooi dat je zo kunt omschrijven wat er allemaal in je omgaat. De drukte van iedere dag is voor jou eigenlijk al genoeg, toch zou je nog iets anders of iets meer willen.
"Het gras is altijd groener aan de overkant" zeggen ze. Dus soms lijkt iets mooier dan wat je zelf doet of beleefd maar dat is niet altijd zo.
Soms wordt je geleefd; bepaald een ziekte wat je wel of niet kan doen, slokt je werk zoveel energie van je op dat je daarna helemaal uitgeblust bent, ben je mantelzorger en wordt je vrije tijd daar helemaal mee gevuld. Voor iemand anders is dat niet altijd zichtbaar.
Vergeet je dat je ook ergens energie van moet krijgen om weer verder te gaan. Kijken waar je behoefte aan hebt en dan een manier vinden om daar iets mee te gaan doen. Dit kan heel klein zijn. Toen onze drie kinderen nog klein waren was mijn doel om iedere dag te beginnen met een kopje thee en even de krantenkoppen te lezen voordat iedereen op was. Dat kostte een kwartiertje eerder opstaan maar gaf mij de rust om daarna te beginnen met de drukte van de dag.
Met jouw (ziekte)ervaring en schrijfkunst lukt het vast om velen tot steun te zijn en meer sociale contacten te gaan krijgen. Kan het niet altijd fysiek dan maar via de elektronische weg.
Groetjes Spirit
Hoi Dyenne,
Ik voel helemaal met je mee! Alhoewel we wellicht net even iets anders zijn (qua ziekte bedoel ik dan), lees ik wat ik denk en soms voel. Ik heb net een post geplaatst over de feestdagen, en dit is de 1e keer in al die jaren met COPD dat ik "last" had. Maar vooral dat stuk over acceptatie raakte me in jouw verhaal. Als ik ergens moeite mee heb, dan is het dat! Inmiddels luister ik beter naar mijn lijf, heb ik mijn leven aangepast zodat ik niet constant over mijn grenzen ga, maar verdikkie dit is niet wat ik wil. En wat ik wel wil, dat kan niet meer. Ik mag hier niet vloeken, maar owowowow je hoort me brommen ;-).
Sterkte!
Groet, Agatha
Bedankt allemaal voor jullie bemoedigende woorden, en fijn dat het zo herkenbaar is, ik vond dit stukje niet makkelijk omdat het zo kwetsbaar is, maar ik vind het ook heel erg fijn dat ik niet de enige ben, ondanks mijn ziekte anders is, voelen we ons wel het zelfde.
Bedankt en fijne avond !