Lekkere ambassadeur ben ik……

Een tijdje terug ben ik ambassadeur geworden hier bij het Longforum en vol goede moed heb ik een aantal verhaaltjes gepost…..en toen werd ik stil. Geen verhaaltjes meer, geen teken van leven, niets. En niet omdat ik niets te vertellen heb, sterker nog ik hou nooit op met praten (zegt men hoor, vind het zelf wel meevallen). Maar om de een of andere reden kwam het er elke keer niet van en op een gegeven moment is het een soort van uit je systeem. Vanmorgen dacht ik: verdorie Agaat, je moet weer eens gaan typen voor je medeforumleden! En dus zit ik achter mijn laptop, ingelogd en al, klaar om weer wat woorden in verhalende vorm te typen.

Dan moet ik alleen nog bedenken waarover, wel zo handig. De koptekst is misleidend, de 1e alinea gaat daar over, maar dan was het wel een heel kort verhaal geworden. En eerlijk is eerlijk, als we het over “mijn  COPD” moeten hebben zou ik daadwerkelijk niet uitgepraat kunnen zijn. En dat is nou precies wat ik niet wil, altijd maar praten over COPD. Ik voel en ervaar dagdagelijks de gevolgen van COPD en wat schiet ik (of iedereen om me heen) ermee op als ik er dan ook nog elke dag over zou praten. Dus dat doe ik niet. Alleen op maandag en donderdag, dan praat ik er wel over, tijdens mijn oefeningen bij het Medisch Fitness. Ik ga het even uitleggen….

Sinds vorig jaar oktober rij ik 2x per week, op maandag en donderdag dus, naar een dorpje verderop om daar onder begeleiding van een fysiotherapeute conditie- en krachttraining te doen. Ik was toen nog herstellende van een zware longaanval en ik weet nog dat ik nauwelijks kon fietsen of lopen zonder buiten adem te raken, laat staan om krachtoefeningen te doen. Maar nu, ruim een jaar later, loop ik 20 minuten op de loopband (duhuh waar anders op) 4,5 km per uur en helling 2%. Daarna minimaal 5 krachtoefeningen, waar ik bij alle oefeningen begon met 5 kg en inmiddels tussen de 40 en 60 kg zit (afhankelijk van de oefening). Kost het energie? Ja, best wel. Ben je niet meer buiten adem? Zeker wel, maar als ik een paar minuutjes rust neem gaat het weer prima. Merk je het verschil? JA! Sterker nog, als ik om wat voor reden dan ook niet kan, dan merk ik nog meer het verschil: sneller buiten adem, minder energie, moe.

Enfin, op deze 2 dagen hebben we een groepje gevormd van 5 longzieligen (zo noemen we onszelf) en voor we gaan trainen en na afloop zitten we aan een vast tafeltje te kletsen. En daar komt ie: dan hebben we het vaak over hoe wel ons voelen als longzielige. Heerlijk om dat te doen met mensen die je begrijpen en aan een half woord genoeg hebben. En daarnaast hebben we zoveel lol, we lachen ons krom. We zeggen van alles tegen elkaar, ik denk dat andere soms denken: nou nou, die was wel grof hoor. Maar wij liggen dan in een deuk. Overigens ook tijdens de training weten we elkaar te vinden om opmerkingen te maken, bv. “ga je nog wat doen of niet?” of “hap je weer naar lucht, aandachtskip”. En de lachsalvo’s zijn ontelbaar. Ze noemen ons nu dan ook de Moordrechtse Bastards. Ik vind het een compliment.

Al met al worden de wekelijkse uurtjes bewegen in de sportschool zo bijna een feestje. En dat tijdens een bezigheid waarvan ik niet begrijp dat iemand dat voor zijn plezier doet!