Over het algemeen geen klagen

15-01-2025 om 12:56 uur

Het is al weer even geleden dat ik wat van me heb laten horen. Drukke feestdagen achter de rug en helaas ook gepaard met wat "ongemakkelijke" COPD-issues. Zoals jullie weten heb ik GOLD4 en zo'n 28% longinhoud en over het algemeen mag ik niet klagen (ben Hollandse, dus doe dat af en toe wel). Maar deze winter merk ik toch dat ik kwetsbaarder ben dan me lief is. Afgelopen oktober, na de griepprik, werd ik verkouden en moest aan een stoorkuur prednison. Die hielp goed en met een dag of 3 ging het weer de goede kant op. Mooi, houden zo dacht ik nog. Maar toen kwam het koudere, vochtige weer en of ik nou wilde of niet, ik had er last van. In het verleden wilde ik dat nog wel eens negeren.....of eigenlijk negeerde ik het bijna standaard. Ook een beetje het product van mijn opvoeding: gewoon doorgaan en als het echt niet gaat dan pas thuis blijven. Ik verwijd het mijn ouders niet, maar deze stelregel is me later (toen COPD gediagnostiseerd werd) wel in de weg gaan zitten. Enfin, ik ga er zomaar vanuit dat er velen van jullie  deze opvoeding wel herkennen. Het heeft me aan de andere kant ook veel goeds gebracht, maar na mijn longaanval in India vorig jaar mei gaat die regel gewoonweg niet meer op. 

Tijdens de feestdagen werd ik weer wat verkouden, wat hoesten, beetje snotterig, maar ik ben dus echt wat wijzer geworden. Dus mijn medicijnen verhoogd, otrivin en fluimicil in de aanslag en wat meer bewegen en vooral ook rust pakken (lag elke avond ruim op tijd op bed). Na een dag of 3 werd het iets beter. Maar helaas, zodra ik alles weer normaliseerde begon het gedonder weer. Toch maar naar de huisarts. Longen ok, maar voor de zekerheid een prednisonkuur. De kou, de mist, het vocht, noem het allemaal maar op, ik heb er last van.

Gisteren de laatste prednison geslikt en helaas nog steeds hoesten en slijm, alleen mijn snotneus is verdwenen (nog wel steeds zo'n rode neus, dat dan weer wel). Vanmorgen maar weer de huisarts naar mijn longen laten luisteren: ze klinken prima, geen gepiep, wat geborrel in de bovenste laag. Dus een antibiotica mee voor een week.

Ik ben een soort van trots op mezelf dat ik echt echt echt naar mijn lijf luister en niet "blijf" doorgaan, maar wat heb ik er een moeite mee dat ik zo kwetsbaar ben. Ik kan er mee leven dat ik minder kan, sneller moe ben, mijn rust moet pakken. Maar dat ik door mist, fijnstof van het vuurwerk, openhaarden, warmte-kou verschillen toch weer kortademig wordt en ga hoesten vind ik moeilijk. Om nog maar te zwijgen dat ik dan toch weer aan de prednison en de antibiotica moet.

Maar goed, wat moet dat moet. Ik kan niet wachten tot de temperatuur weer stijgt, de zon weer wat vaker zich laat zien, de vochtigheid afneemt, de mist wegblijft en ik met alle beperkingen die ik nou eenmaal heb over het algemeen niet mag klagen.

Login of registreer om te reageren
15-01-2025 om 23:17 uur

Goed bezig Agatha, rekening houden met je lijf. Even gas terugnemen wanneer nodig en laten controleren wanneer je het niet vertrouwd.

De opvoedstijl herken ik wel. "Ga het eerst maar proberen, thuis blijven kan altijd nog", kregen we te horen wanneer we niet zo lekker waren. 

En ja die triggers, die kunnen je soms flink dwars zitten. Mijn lijf reageert ook niet altijd hetzelfde. Denk ik net dat ik het weet, reageer ik de volgende keer weer anders. 

Ik heb een actieplan dat me helpt om op tijd te  beseffen wanneer het niet goed gaat (astma en BE) en zo op tijd naar de arts ga. 

De dagen gaan lengen, nog even geduld en we zitten weer in de lente.

Groetjes Spirit

 

Login of registreer om te reageren