Een kijkje in mijn leven

Ik heb altijd last gehad van slijm en hoestbuien. Behoorlijke hoestbuien.

Als klein kind werd ik regelmatig geklopt. Om het slijm los te krijgen. Ik was wel een nerveus typje. En als ik mij erg druk gemaakt had, kreeg ik het vreselijk benauwd. Ik had het gevoel, dat ik stikte.
Ik kroop mijn bed in en hoopte dat het snel overging. De huisarts werd er bijgeroepen en vond dat ik een schop onder mijn kont verdiende. "Aanstellerij", was zijn antwoord en zei tegen mijn moeder dat ik maar buiten moest spelen. Benauwd werd ik de straat opgestuurd.

Op school had ik ook aanvallen van benauwdheid, maar alles werd door de huisarts op stress gegooid. Mijn ouders volgden de huisarts en er is geen onderzoek verricht naar die benauwdheid.

Het was er niet altijd. Er waren ook periodes dat het goed ging. Erg misleidend allemaal.

Op latere leeftijd begon ik steeds meer te hoesten. En veel last van slijm. "Je maakt je te druk", werd er gezegd. Terwijl ik dat niet deed! Onderzoeken gehad, waar niets uitkwam. Je leert ermee leven.
Altijd hoesten, het wordt een onderdeel van je leven.
Je gaat dingen vermijden. Ik kan geen sigarettenrook verdragen, geen temperatuurverschillen, kou, mist, parfum en nog meer.
Tegen mijn man zei ik om geen luchtje op te doen. Als hij in mijn buurt kwam, kreeg ik een enorme hoestbui.

Ook 's nachts werd ik regelmatig wakker met een hoestbui. Dan ging ik naar beneden en bleef nog lang benauwd.
"Je ademt verkeerd", zei een andere arts. "Je moet op ademhalingstherapie".

Mensen kijken je raar aan, als je zo'n hoestbui hebt. Kijken mijn man ook vreemd aan, omdat hij niets doet. Maar dat kan ook niet. Ik moest gewoon wachten tot de hoestbui over was.
Op een gegeven moment wen je eraan. Het hoort bij je leven, hoe naar ook.

Wij zitten nu in een verbouwing en mijn man zit vijf maanden thuis met een hernia. Het was een hectische tijd en de klachten verergerden. Ik hoestte veel meer, kreeg ik het erg benauwd en kon niet goed meer functioneren.
Soms was ik blij als ik verkouden was. Dan had ik tenmiste een reden om te hoesten.

Na weer een aanval afgelopen weekend, ben ik gisteren naar de dokter gegaan. "Het lijkt op astma, ik ben er bijna zeker van", zei ze.
Ik kreeg Ventolin en moet vier keer per dag een pufje.
Vanmiddag naar het ziekenhuis voor bloedonderzoek en een longfoto. Ik hoop dat ik nu eindelijk weet wat het is, want het heeft een enorme impact op mijn leven.

Liefs Joanne