Eigenwijs
31-03-2012 om 13:19 uurIk lees veel reacties van mensen die zeggen dat er weinig begrip is van anderen voor de gevolgen van astma.
Maar ik heb veel meer problemen met mijn eigen reactie.
Ik heb al sinds mijn kinderjaren astma, gelukkig niet ernstig en goed te hanteren. Ik heb veel symptomen niet (ik piep niet, ik heb het niet benauwd, ik ben niet extreem moe, ik hoest weinig,) en de symptomen die ik wel heb schrijf ik voortdurend toe aan iets anders. Pijn op de bortskas en onder mijn ribben, oppervlakkig ademhalen, darmproblemen, vocht vasthouden, slechte conditie, dat heb ik maar dat is toch geen astma??
Vorige week de huisarts gebeld omdat ik weer allerlei vage klachten had. Doorgestuurd naar de longverpleegkudige die na test direct concludeerde dat ik veel te weinig medicijnen gebruik. Dat is nu verhoogd naar 2 x 2 pulmicort 400mg plus bricanyl.
De pijn in de borstkas is minder dan vorige week, ik adem beter en dieper, ben minder moe en voel me beter.
Na de uitleg van de longverpleegkundige geloof ik dat het inderdaad symptomen van astma zijn maar over een tijdje ben ik dat weer hoog en breed vergeten, stop met de puffers want eigenlijk is het toch grotendeels aanstellerij en begint het hele circus weer van vooraf aan.
Zijn er meer mensen met a-specifieke symptomen die niet kunnen/willen begrijpen dat astma niet alleen maar benauwdheid en piepende ademhaling inhoudt.
Ik zou wat minder eigenwijs willen zijn en wat meer moeten accepteren dat niemand perfect is. Ook ik niet.
Hoi Tripa, ik wens je allereerst veel beterschap, want je klachten zijn niet fijn.
Ik heb astma, ben vaak benauwd, maar maak daar zelden geluid bij.
Hallo Tripa
Je geeft zelf al aan als je je medicijnen goed gebruikt gaat het goed. Is het dan aanstellerij? Je hebt zelf het antwoord al gegeven, je bent nu minder moe.
Je hebt voor je zelf niet geaccepteerd dat je astma hebt. Dat zul je toch moeten doen of je wilt of niet. Ik begrijp dat het niet makkelijk is, maar het is toch echt beter voor je zelf om het in te zien. Dan kan je ook begrip hebben voor jezelf, dat de ene dag wat beter gaat dan de andere. We hebben niet allemaal de zelfde symptomen. Het heeft bij mij ook best wel aardig lang geduurd dat ik het voor mezelf geaccepteerd heb, dat ik astma heb. Maar sinds de acceptatie kijk ik er toch anders tegenaan. Succes!
Herkenbaar!
Mij is ruim drie weken geleden verteld dat ik astma heb en ik betrap me er regelmatig op, dat ik mezelf een aansteller vind. Ik heb geen ernstig astma en 'dus' vind ik van mezelf dat mijn klachten niet terecht zijn en ben ik steeds bang dat alles tussen de oren zit. Ik ben nu wel zover, dat ik mezelf corrigeer als ik zo bezig ben.
Ik herken je klachten zeker: pijn op je borst, aan je ribben, oppervlakkige ademhaling, slechte conditie.
Acceptatie kan heel lastig zijn, ik heb er ook moeite mee. Ik geloof zelf echter wel dat het enorm veel uitmaakt wat je allemaal tegen jezelf zegt en hoe. Jezelf corrigeren als je vindt dat je aan het aanstellen bent. Niet toestaan dat je jezelf de grond inboort (want volgens mij gebeurt dat als ik je zo lees).
Tsja, je hebt wat je hebt en dat is geen aanstellerij.
Dank jullie wel voor de antwoorden. Fijn om te weten Miriam dat er meer 'zoals ik' zijn.
Ik kom uit een niet-lullen-maar-poetsen gezin en heb mijn eigen kinderen ook zo opgevoed. Toen ik twee was en mijn been had gebroken na een val uit het klimrek heeft mijn moeder me op achterop de solex naar de dokter gebracht omdat ze dacht dat het wel meeviel. :-\
Nu de astma weer opspeelt denk ik voortdurend dat het wel weer overgaat en, acht, zo erg is het toch niet. Vervolgens haal ik me wel allerlei doemgedachtes in mijn hoofd wat het eigenlijk wel kan zijn. Ik word zo moe van mezelf.
Acceptatie, ik ben bang dat ik nog een lange weg te gaan heb.
Klopt, vechten tegen acceptatie is ook vermoeiend.
Hier nog zo iemand hoor, ook ik heb er moeite mee om te accepteren dat ik bepaalde dingen niet (goed) kan. Op het werk heb ik me nauwelijks ziek gemeld terwijl ik de hele dag loop te hijgen en eigenlijk wel kan janken van moeheid. 2 Weken na mijn longontsteking uit schuldgevoel weer gaan werken. Steeds over mijn eigen grenzen gaan. Eigenlijk houd ik dat niet vol maar ja, ook met de paplepel ingegoten dat je gewoon door moet gaan. En ja zolang ik niet ter plekke instort vind ik dat het nog gaat geloof ik. Pas tegen de tijd dat ik tegen de grond klap mag ik me van mezelf "niet goed" voelen,. Het is een voortdurend gevecht tegen mezelf, leren om mijn lichaam prioriteit te geven.... dat valt niet mee! :N
Ik vind het ook moeilijk om te accepteren dat mijn lijf niet (meer) wil wat ik wel wil. En ik heb me altijd schuldig gevoeld richting collega's als ik me weer ziek moest melden. Heb zelf (daarom) ook veel te lang doorgelopen met klachten, en daardoor heb ik tot 2x toe op mijn werk ipv 100% een tijdlang 50% moeten werken...
Momenteel ben ik werkloos, en dat doet mijn longen goed (niet dat ik het fijn vind om geen werk te hebben hoor!).
Wat ik eigenlijk bedoel is: hoe eerder je ingrijpt, en hoe beter je naar je lijf luistert, hoe minder ziekteverzuim, hoe raar dat ook klinkt.
En ja, ook ik heb altijd geleerd: niet aanstellen, kom op. Als ik als kind benauwd was, ging ik (iig
's ochtends) nog gewoon naar school. Ik liep van boom naar boom en bij elke boom moest ik rusten, maar ik ging wel, want ja...
Het gaat je enorm opluchten als je je lijf prioriteit geeft (misschien wel figuurlijk én letterlijk...hihi). Maar dat het niet meevalt, dat is een ding dat zeker is!!