Beter geworden

Ik zag het eigenlijk niet meer zitten. Regelmatig had ik longontstekingen en daardoor nam mijn longcapaciteit steeds verder af. Met de kleinkinderen spelen ging niet meer, trap op was een ramp, zelfs aankleden ging maar ternauwernood, fietsen met de electro fiets vergde zoveel inspanning, het werd een ergernis. Maar niet alleen voor mij, ook voor mijn vrouw, die daardoor ook aan huis gekluisterd werd. Alléén fietsen en alléén op een terrasje een kopje koffie drinken is voor haar ook maar alléén.

De longarts van het Rijnland ziekenhuis, zag me bij een consult en besloot: “van Houten we gaan je opgeven”…doordat ik kennelijk zelf al een beetje aan het opgeven was, hoorde ik hem niet meer zeggen: “bij het Rijnlands Revalidatie Centrum”. Ik kwam weer bij toen hij verder ging met: “ik zal kijken of ik een plaatsje voor je kan regelen”. Helpt dat dan nog bij mij, ik verwachtte dat u zuurstof zou voorschrijven. “Jou opgeven kan altijd, maak het aangeboden programma af, zeker niet tusssentijds opgeven, ik zie je over een ½ jaar weer”, was het advies.
Over een ½ jaar?

Ik had moeite om vanuit de warme auto, door de koude buitenlucht, van de parkeerplaats naar de balie van het RRC te komen maar, verrassend, ze stonden  niet gek te kijken toen ik daar hijgend aan kwam.

Het test programma en de persoonlijke gespekken was over 2 weken verdeeld: men kreeg toen een aardig beeld van hoe het er met mij voor stond. Men deelde mij zelfs in, kennelijk was er nog wat aan mij op te peppen! 

Na de eerste trainingsdagen kwam er weer een longontsteking opzetten en dat werd direct door de longarts “beetgepakt”. Het fysiosport team zette mij aan het werk,  fietsen, lopen & ook nog krachtsport, alles op mijn niveau. De waarde van het zuurstofgehalte in het bloed bepaalde het tempo van het programma.
Ook in de sportzaal leer je de handicap de handicap te laten.
Ademhalings- & ontspanningsoefeningen, gesprekken met de dieetiste,, (Als ik dan toch in de revisie ga, wil ik ook meteen wat aan mijn overgewicht doen) ik viel 6 kg af en mijn buikomtrek nam ook 6 cm af). Maar ook kunnen maatschappelijke facetten aangekaart worden. Psychische hulp is er als het geestelijk in de knoop dreigt te raken. Niets wordt aan het toeval overgelaten, alle soorten van hulp zijn zo geregeld.

Een enorm programma komt op je af. In het begin kom je doodmoe thuis, na een paar weken kom je moe thuis en wat later voel je je goed als je van het sporten thuis komt. Je ziet het ook aan de metertjes, het fietsniveau gaat omhoog, loopafstanden worden groter en je begint weer praatjes te krijgen. Je ziet het weer zitten, want je lichaam functioneert beter.

Het longemfyseem, de astma of de chronische bronchitis geneest niet, maar de rest van het lichaam komt in een betere conditie; ook zie je dat bij mensen die voor longkanker behandeld werden.

Het contact met de andere longpatienten werkt enorm relativerend. Uiteindelijk wilde ik met geen andere collega van longziekte ruilen, was mijn analyse.

Dat er een organisatie is met mensen die jou met deze handicap willen helpen, die zich zeer gemotiveerd inzetten om jouw leven weer een zet in de goede richting te geven, is hartverwarmend, is grandioos, het is fantastisch om dat te ervaren.
Maar hoe bedank ik ze daarvoor, hoe kan je ze “terugbetalen”?

Ik dacht daaraan toen ik 2e Paasdag op mijn elektro fiets de Lutteroute (28 km) fietste en later met mijn vrouw in het zonnetje op het terras van de Hoge Boekel zat.

Ton

RRC heeft diverse revalidatie-afdelingen. De organisatie straalt een enorme gedrevenheid en gemotiveerdheid uit. Je merkt dat overal, in de kantine, bij de mensen van de planning & administratie, bij de fysiosport, bij de artsen. Misschien waren er wel direct en indirect 15 mensen met mij bezig, zodat ik nu weer kan fietsen en zelfs meer dan dat. Zie www.rrc.nl voor meer details.