Al (ruim) 35 leven met COPD: Medische perikelen

De afgelopen weken stonden in het teken van allerlei medische perikelen. Dat is niet zo heel vreemd, het hoort er nu eenmaal bij als je chronisch ziek bent. Maar ik word er niet blij van. Laat ik de afgelopen 5 weken even als voorbeeld nemen. Het begon allemaal vrij onschuldig met een CT-scan om te kijken of de tumor in mijn longen groeit of niet. Longarts dr. V. had deze CT-scan voor mij aangevraagd. Het duurde een paar, lange, dagen voordat ik wist wanneer de scan gemaakt ging worden.  Daarna wederom een kleine week voordat ik de uitslag kreeg. Tja die was niet goed. 
Het team kon uit het resultaat van de CT-scan niet goed opmaken of er nu extra schade was ontstaan door de bestralingen of dat de tumor was gegroeid. Het vervolg was een Pet-scan. Longarts dr. V. beloofde dat de scan snel gemaakt zou worden. Daarna zou het resultaat weer besproken worden in het team. Weer lange dagen wachten voordat de scan gemaakt werd en daarna op de uitslag. Een week is natuurlijk helemaal niet lang als je vakantie hebt maar super lang bij dit soort gedoe.

Zo’n periode is, in ieder geval voor mij, bijna onleefbaar. Net alsof de hele mallemolen om mij heen draait en ikzelf ergens in het midden doodstil sta te wachten op wat er komen gaat. Zoals een ouderwetse boksbal op de kermis. In die weken wilden de golfballen helemaal niet rollen zoals ik dat wil. Op de fitness was ik het na 10 minuten echt wel zat en zelfs een appeltaart bakken lukte niet echt. Maar liefst 4 “naald-prikkers” moesten de die periode zo nodig in mijn arm/hand prikken. Eerst bij bloedafname: Nee, zeg ik vriendelijk, u kunt niet in mijn rechterarm bloedprikken, dat lukt nooit iemand. Nee, ook liever niet mijn linkerarm, doet u mijn hand maar. Dodelijke blikken gleden mijn kant op. Een dag later was mijn hand donkerblauw. En bedankt! 

De week erna moest er een infuus voor de CT-scan gezet worden. Zelfde verhaal, andere prikkers. Dertig minuten en twee prikkers later zat dat infuus er eindelijk in. Mijn arm zag er daarna uit alsof ik gruwelijk was mishandeld. Nummer 4, twee weken later bij de Pet-scan, keek naar mijn armen en zei: Zal ik het infuus in uw hand doen? 10 seconde later was het klaar, geen centje pijn en de dag erna ook geen blauwe plek. Het kan dus wel. 

Het fijne van zo’n nare periode is dat er een (voorlopig) einde aan komt. Het nadeel is dat er natuurlijk met al die scans bijna altijd ook een ander kwaaltje wordt gevonden. Ergens in november krijg ik dus een stent en een dotterbehandeling. En die uitslag dan van de Pet-scan!? Die was goed, geen vuiltje aan de lucht. Wel wat extra schade aan mijn longen door de bestralingen. Jammer genoeg wees longarts dr. V. mijn verzoek af om de komende twee jaar geen scans te doen. Dus over een half jaar speel ik weer voor boksbal, iets met richtlijnen.

Ik heb het voorlopig wel gehad met die medische perikelen dus ik heb Longarts dr. V. maar vast Prettige Kerstdagen en een Vuurwerkvrije Jaarwisseling gewenst.