een dag uit een leven met lef......

Lieve luitjes,

We schrijven 24 dagen in het nieuwe jaar. Het weer voelt dat de somberte met dit kwakkelweer niet te lang moet duren en wisselt haar verregende dagen af met een aantal zonuren, die net goed genoeg zijn om naar de tuin te snellen in de weekenden en op de vrije donderdag of even, tijdens het buitenspelen van de kinderen op school, het witte wintersnoetje te koesteren in de al wat warme zonnestralen.

Januari kwam met een goed begin. Vroegtijdig naar school, pas vier dagen na oud en nieuw en daarmee het gevoel, dat de vakantie eigenlijk langer had moeten duren, al hadden we allang de twee weken opgesoupeerd. Het project circus stond op het rooster en voor die gelegenheid heb ik de dames Bep en To maar weer eens uit de oude doos gehaald. Twee oude zussen die iedere week bij elkaar op de thee gaan, froufroutjes peuzelen en elkaar wat wederwaardigheden vertellen, To uit de krant en Bep, al breiend, uit haar hoofd! To weet in die stukjes te vertellen dat circus Troelala op tournee gaat door Nederland. Daar willen de dames wel een eindje over weg mijmeren. 'Weet je nog Bep, samen aan papa's hand, de lichtjes, de kostuums, de dwaze clowns...' Nostalgie ten top.

We fantaseren en knutselen er lustig op los, ze maken van schoenendozen een eigen circus en bekleden het circus van de playmobil met een zelf geverfd tentdoek, laken, plakkaat en streeppatroon in rood en wit en ziedaar. Tadaaaaa! Het circus is een feit. Ze weten nog niet dat ze zelf hard aan de slag moeten om hun eigen circusvoorstelling te gaan geven, want Troelala komt natuurlijk niet, wegens een oude aap met een kale raap, een bruine beer met een vals gebit en een domme august die spit in zijn rug heeft. We sluiten af met een voorstelling voor de ouders. Helemaal top.

Intensieve voorbereidingen, die weer hartstochtelijk roepen om een betere conditie. Met alle drukte was de sportschool op een ietwat lager pitje komen te staan. Kalmpjes aan weer opstarten moet kunnen, het vege lijf vertelt waarom!

Het schilderen heeft een vlucht genomen, twee weken terug zijn we begonnen met de betekenisvolle schilderijen van Chagall. 'Wat zijn nou voor jou je eigen motieven' vroeg onze Mieke die de cursus geeft. Tja, daar zegt een mens zowat. Wat beweegt me. Op de avond zelf noemde ik de meest voor de hand liggende symbolen als cirkels, mensen, portretten, lucht, licht/donker. Daarna konden we los met de aquareltechniek nat in nat en daar ontspon zich diverse feeëriek landschappen met zwevende beelden, spontaan ontstaan vanuit het wonderlijke uitvloeien der kleuren in elkaar. Je laten leiden door je fantasie, vrij en onbelemmerd, niet gebonden aan de begrenzing van een moeten! Voor een lijf, waarbij dat niet altijd eigen is, voelt het als een dubbele bevrijding, alsof je weer kon zwemmen in de gewichtloze vrijheid van het water!

Schoonzoon had mij en mijn dochter verrast met een weekend in het huis van de dichter Vasalis in Roden. De Zulthe heette dat huis. Daar in die werkkamer van haar voelde ik me vooral verwant met haar symboliek. De krekels, de tijd, de steen, de appelboompjes en ik wist dat zij, die zo belangrijk voor me is geweest vanaf het moment dat ik haar gedicht 'De idioot in bad' heb leren kennen in 1983, deel moest uitmaken van mijn motieven binnen mijn schilderijen. Wat heerlijk om dat doel voor ogen te hebben en daar handen en voeten aan te geven.

Zonder dat bijzondere weekend met mijn tweede dochter in die prachtige omgeving had het mijn pad op een andere manier doorkruist, maar dit was een extra cadeau dat uit de lucht kwam vallen. Wat prachtig is het om samen de tijd te mogen koesteren en te praten over halszaken waar je normaal gesproken aan voorbij gaat. Ik kan het iedereen aanraden en ben nu vast besloten met al mijn kinderen een dergelijke vis à vis te hebben.
Zo worden tradities geboren.

Om ons heen ontvallen ons de idolen achter elkaar. David Bowie en Glenn Frey zijn denk ik het meest bekend. De tentoonstelling in Groningen van Bowie spint er goed garen bij. 'De een zijn dood is de ander zijn brood', hoor ik mijn moeder orakelen. We hebben overwogen of we naar die tentoonstelling toe moesten, maar het feit dat je maar een uur de tijd krijgt en waarschijnlijk over de hoofden heen moet lopen, weerhield ons. Bowie komt later wel, als de stemming wat geluwd is, wat er in mijn hoofd zit, een aantal mooie nummers van hem, neemt niemand me af! Dat is een geruststellende gedachte. Heb er toch al wat moeite mee, met dat afgepaste museumbezoek. Je moet er even mogen binnenlopen als de behoefte daar is, schoonheid proeven, al was het maar één speciaal doek, en dan weer gaan.

Het was dan ook een toevallige bijkomstigheid dat ik, na een dag theatervoorstellingen voor de klankbordgroep te hebben bekeken in het Odeon in Zwolle, als afzakkertje even de Fundatie in kon. Een voorbode van Marcus, een snufje Rood en de fototentoonstelling Dutch Identity met foto's van onder andere Corbijn vielen er te bewonderen. Rustig kon ik er wandelen en talmen zonder een overdaad aan mensen om me heen, hoe kwam ik aan die mazzel! Ik miste, te hijgerig toch, de trein, maar ach, een half uurtje later was ik al weer bekomen van het gebrek aan lucht, zaten in mijn hoofd genoeg verhalen om op te kauwen en kwam de volgende trein er aan!

Tussen alle bedrijven door heb ik het boek De kippenjongen gelezen van Gerard van Emmerik, bewonderenswaardig om zijn stylisme en schrijfstijl, zeer de moeite waard. Op de tuin heb ik nog wat geschilderd, maar het is er zompig en nat, straks als de winter uit de lucht is, zal het wellicht beter gaan. De eerste voetbalwedstrijd was goed te doen gisteren, nu de temperaturen weer boven nul lagen. Ze moesten beiden spelen en wonnen met 4-0. Het blijft een wonderlijke hobby om te volgen maar hun zoekende blikken of mijn schimmetje er staat maken het moederhart week en de liefde voor het voetbal groot! Daar doen we het toch allemaal voor.

De kop is er af. Ik hoop dat ondanks de vele tegenslagen, die me bereiken via het forum, ook het licht geteld wordt in deze donkere dagen na kerst! Het is als het stoffige speeldoosje, dat ik opgeduikeld heb in de kringloop. Het zilveren vrouwtje draait haar liedje iedere dag weer en nooit, nee nooit, verveelt de herhaling maar schittert ze schoonheid in eenvoud. Het zijn de kleine dingen die het doen!

Ajeto,

Lieve Luitjes,

Op deze zonnige , soms ineens grijs doorspekte, februari dag, bijna winters van temperatuur en zomers nat van regen, is er weer even tijd voor een krabbeltje. Met het nieuwe jaar had ik ook besloten mijn leven niet teveel te laten domineren door de sportschool, omdat ik er anders als een magere spinnenkop uitzie. Ik kan namelijk nooit meer tegen de weg gesporte kilo's op eten, eenvoudigweg omdat ik het niet red.

Veel eten is benauwd zijn, weet ik uit eigen ervaring. Bovendien heb ik door de puffers een beetje mijn smaak en daarmee mijn eetlust verloren. Ik had het ook erg druk op school en zoals jullie bekend is is dat een lichamelijk vrij intensief traject met kleuters die vlug zijn als kwikzilver. Na een dagje bewegen ligt de tong op de schoenen. Ik dacht het wel te redden met een keer per week.

Wat schertst mijn verbazing. Die opgebouwde conditie snelde met hollende pas achteruit en die ene keer viel me zwaarder, dan die drie keer per week. Een miscalculatie dus. Nu ben ik het oude patroon weer aan het opbouwen. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Ik moet af van die vesting iedere dag, die mijn vier trappen nu weer vormen en die ik ooit geslecht had. Ik heb het doel weer helder!

Vakantie is het nu, nou ja... dat wil zeggen, verslagen schrijven. Die hoeven pas eind maart af, maar het zijn er wel 26 en ze zijn dermate uitgebreid dat ik er per kind wel minstens anderhalf uur aan werk. Wat de vrijheid wel brengt is het zalige niets doen in de ochtenduren, dat wil zeggen op mijn schrijfsels na. Ik ben nog steeds vroeg in de ochtend wakker.

Uitslapen doe ik al, vanaf het moment dat ik kinderen had, niet meer. Het zit niet langer in de programmering. Ik heb van de nood een deugd gemaakt en schrijf dan het dagboek van mijn moeder uit voor de familie en mijn eigen blog naar aanleiding van haar stukjes. Het beroert de meest uiteenlopende onderwerpen en is erg fijn om te doen. Iedere nacht trekt er een grote vrachtwagen om vier uur door de straat. Mijn lichtje moet als een baken zijn voor hem. Hij toetert wijselijk genoeg niet, maar knippert af en toe met zijn lampen. Het schept een band, vroege vogels onder elkaar!

Bepaalde gelijkenissen doen dat toch. Mijn kleine blauwe Twingo uit een vorig era heeft twee 'vriendinnen' rijden hier in de stad. Zodra we elkaar zien wordt er even getoeterd en zwaaien we naar elkaar. De eigenaren ervan zijn er vast net zo blij mee als ik met mijn kleine blauwe prins. Hij had bijna damestasje geheten, maar trok zo fel op, dat ik hem dat niet aan kon doen. Een tijger onder de mini's, die kleine!

Vorige week heb ik me laten verleiden met de jongste kleinzoon, dochter en zoon een Utrechtse wandeling te maken. In de Kloosterhof achter de mooie domkerk zat een wat verwaaide Amerikaan het prachtige repertoire van Crosby, Stills, Nash en Young te spelen. Hij had uit de wind beschutting gezocht in de omloop. In die hoog gewelfde gangen klonk zijn prachtige stem minstens zo mooi als het origineel. Wat heerlijk was dat.

We genoten er allemaal van en de man had ons bekeken onder zijn half gesloten ogen en ons eerlijk genoeg bevonden. Hij vroeg of we alsjeblieft even op zijn geld en spullen konden passen, want hij moest heel nodig naar het toilet. Met andere woorden, hij liet zijn hele ziel en zaligheid achter in goed vertrouwen. Met geloof in de mensheid lieten we hem weer achter met een extra briefje van vijf in zijn hoed. 'Zoveel mams' zei dochter lief. 'Stel je voor lieverd, dat ik nu in New York aan het zingen was en ik kwam terug van een blijk van vertrouwen, hoe fijn zou ik het dan vinden, om buiten dat, een extraatje te krijgen.' Dat moest ze beamen. Gesterkt wandelden we verder. Een topdag door zo'n klein geluksmoment.

Vorige week waren ook de voorleeswedstrijden in de plaatselijke bibliotheek en mocht ik de boel aan elkaar praten, de kandidaten geruststellen en de rode draad vormen tussen jury, publiek en de kinderen. Wat schenkt het voldoening om ze onder mijn arm om hun schouders tijdens het babbelen te voelen ontspannen. Om het even of ze er met bravoure staan, onzeker of rustig, in aanvang trekken ze allemaal de schouders wat hoger. Over de uitslag heb ik niets te zeggen, maar ik maak af en toe wel een opmerking tussen door die aan het denken zet. Meer kan ik niet doen. De eerste kandidaat werd het buiten kijf, ze had het in de vingers, maar de tweede had ik toch ingeruild voor een van de andere vier. Het jongetje was wel heel blij, dat verzachtte veel. Hij had het zelf ook nooit verwacht.

Op de tuin is het veel te nat. De veengrond zorgt ervoor dat de plassen zelfs in mijn kleine houten ateliertje staan. In de lente moet ik daar wat op gaan verzinnen. De oude vloer eruit zagen, zand storten, tegels, isolatie en een nieuwe houten vloer misschien. Dan zal ik de familie weer op moeten trommelen. Gelukkig zijn we nog steeds compleet. Pas dan kan ik met goed fatsoen weer schilderen.

Gelukkig hebben we veel huiswerk, dat op de bank gemaakt kan worden. Aquarel en dergelijke. Heerlijk vogelen en uitrusten tegelijk. De cursus is een ware ontdekkingstocht naar de vrijheid om los te gaan. Kandinski, Chagall, Miró ze komen allemaal langszij en peuteren veel los, door mee te bewegen op hun eigen experimentele wandelingen!

Het is hier weer een beetje gaan sneeuwen. Lichte dansende vlokjes, die neerdwarrelen en onmiddellijk weer smelten. Morgen hebben we zussendag, waarschijnlijk pakken we de kringloopwinkels rond het IJsselmeer. Dan maar hopen dat het iets minder koud is. We hebben een missie, want mijn zus moet in April Miss Marple spelen en zingen. Ze gaat voor de dunne grijze breekbare met het hoedje, niet voor de uit de kluiten gewassen bulldozer. Het gaat vast lukken om de bijbehorende outfit te vinden. Daarnaast een lekkere lunch en veel goedlachs gekakel.

Het leven is zo gek nog niet. Buiten een paar zuurstofhappende momenten na, maar dat zal straks, met de routine van drie keer per week sporten, wel weer snel verminderen! We gaan ervoor.
Rest me jullie goede weken te wensen en wat warmer en aangenamer weer.
Ajeto en tot later!

Ber.

Lieve luitjes,

Pasen en alle kinderen onder de pannen qua paasontbijt/brunch. Ik heb zelfs dit jaar vergeten gewone eieren in huis te halen, kenmerkend voor de afwezige paasbrunch die ik eigenlijk traditiegetrouw elk jaar verzorgd heb. Ach ja, traditie is er een om vanaf te stappen als dat zo uitkomt en niet halsstarrig het leven van de kinderen om te buigen naar eigen voordeel! Vanmiddag gaat het allerbelangrijkste door. Paaseieren zoeken in het Julianapark, iets wat van generatie op generatie werd doorgegeven, vanaf het moment dat Utrecht dit park rijk was.

Er zijn wat eitjes aan de strijkstok blijven hangen en het is verbazingwekkend dat er nog geen paaseieren aan de eeuwenoude bomen groeien. Parijs is bij dochterlief op bezoek en daar is een paasbrunch voor tien man en vier kinderen, dus drukte alom. Ik mag me koesteren in de zondagse stilte van het lege huis, slechts verscheurd door het geluid van de oude Bosch en het rommelen van mijn jongste zoon, die Pasen volstrekte onzin vindt.
Om half drie kan ik de kruidvatzak met eitjes laten rollen over de heuvel en zullen blije kleinkinder-snoetjes hun uiterste best doen om zoveel mogelijk eieren te rapen, wel eerst even een paashaas spotten. Daarna een afzakkertje halen bij Schaft in de oude Demkahal, die alle sporen van het harde verleden, zwartgeblakerde knoestige handen in de weer met staal en vuur, in de rook van overheerlijke maaltijden laat opgaan. Vertier en vermaak voor het hele gezin, overdekt en ontlast van code geel, wat op zich wel grappig is met Pasen....die code bedoel ik.

Gisteren hebben we op de volkstuin de eerste echte tuindag gevierd met hard werken, drie wilgen geknot en de takken weggewerkt en het resulteerde alles behalve in ademstokkende taferelen. Het leek wel of ik juist door het lekker bezig zijn met snoeischaar, knipschaar en zaag de luchtledige ballast van me af voelde glijden door de frisse buitenlucht, die daar ver in het Noordse park, altijd frisser is dan de omgeving hier aan de drukke doorgangsweg. Het is ook de adrenaline die vrijkomt door de energie die dit klusje oplevert,maar ook door het ontluikende nieuwe leven na al die kommervolle berichten van de afgelopen dagen en de geur van hout, gras en beloftevolle ontluikende bollen en bloesems aan de bomen. Amandel bloeit weer uitbundiger dan vorig jaar en ik heb goede hoop

De afgelopen dagen heb ik vooral op school veel last ondervonden van het slechte dak, dat overal het water een weg laat zoeken tussen de systeemplaten door en vochtig neer sijpelt of soms zelfs resulteert in plassen. De natte vezelplaten uit de kast verspreiden een vieze geur die rechtstreeks op de longen slaat en een ernstige belemmering vormt voor de activiteiten die ik wil ondernemen. De ruimte mijd ik zoveel als mogelijk.
Er is kennelijk niets aan te doen. Over twee jaar gaat het gebouw op de schop, nieuwbouw staat al op de planning, maar daar zijn mijn oude aangedane COPD-longen niet bij gebaat. Ramen open als het even kan, vroeg naar huis zit er helaas niet in. De kinderen zijn de welkome afleiders en daar haal ik dan wel een flinke energie boost uit! Tel uw zegeningen!

De verslagen zijn af en ik kan weer ademhalen. Tot nu toe dan ook niets gelezen, anders dan min eigen schrijfsels over het wel en wee van de kinderen op school. Het zijn kleine juweeltjes voor later, mijn vertaling van hun leermomenten is positief, dat werkt stimulerend en is bovendien een mooie graadmeter voor een verder verloop van hun ontwikkeling. Kinderen groeien letterlijk meters van complimenten, volwassenen ook trouwens! Het is de meerwaarde in een leven en vooral in deze tijden heb ik het hard nodig om die positieve draai er aan te geven.

Goed, paaseieren zoeken, heuveltje op en heuveltje af, goed voor het gemoed, De buurman heeft de plantenbakken op de galerij weer gevuld met paasviolen en dat is alleen al is zo'n cadeautje waar zonnig geel, de zon speelt een kat en muisspel met de gatenkaas aan bewolking en Nederland went zich in een dualistisch gevoel nu de verlosser en onze verlosser samen vallen in een adem. Pasen zal nooit meer zonder Johan Cruyff zijn. Er zijn vele wegen die naar Barcelona leiden, die van Cruyff was er een van!

Het blijft een mooie paasgedachte om alle zielen een weg te laten vinden, hun eigen weg. Laten we vooral massaal eitjes blijven tikken. Fijne Pasen allemaal!

Ajeto en on sjeans!
Ber.

Ik vergeet altijd te reageren sorry :-) maar lees wel alles,wat schrijf je enorm leuk! Ik word altijd vrolijk van jouw stukjes.
Je zou een boek moeten schrijven, ik ben fan!
Het is de combinatie van copd maar toch het gewone leven beschrijven met al zijn ups en downs wat ik erg leuk vind.
Veel plezier met eieren zoeken en vooral eten :-) , vrolijk pasen!
Liefs, Jolien

Dank je wel Jolien voor het mooie compliment. Ik had een heerlijke dag, alle eieren zijn gevonden, door onze maar ook door en passante kinderen, die een eitje mee mochten pikken. Zo'n paashaas kijkt niet zo nauw! Jij ook fijne dagen!
Ber.

Lieve luitjes...

Alle paaseieren zijn gevonden en ik kon niet op tegen mijn kompaan, de Franse oma, die hele cellofaanzakken met paashazen en eieren onder haar bankje had verstopt, dat voor de heuvel stond, waar wij, dochter en ik zorgvuldig de kleine mini-eitjes verdekt hadden opgesteld in reten en kieren van bomen en muren. Maar wij hadden het geheime wapen van de magie.....deze eitjes bezaten toverkracht, want bij ieder eitje afzonderlijk mocht je van de paashaas een wens doen. De jongens wilden er eerst achteloos aan voorbij lopen met hun cellofanen paashazengeweld in de armen, maar de nieuwsgierigheid won het van de overdaad. Daar gingen ze, luid joelend bij elk eitje dat er gevonden werd, ogen dicht en wensen maar...het kon niet op. Wat een heerlijkheid.

Het is vakantie en ik kan het goed gebruiken. Twee weken lang zonder mijn lieve groep en voldoende tijd om weer te herstellen van de intensieve periode met een glorieus project dat het land van wirwar heet en over verkeer gaat. Ze hebben een mega straat gebouwd met huizen van karton, die net zo hoog reiken als zij zelf lang zijn en natuurlijk ook het kasteel van de koning. Het betekende ook: Wandelen in de wijk van verkeersbord naar verkeersbord en ik kwam er zelfs een tegen die ik op moest zoeken!

Het is wel een beetje spijtig dat april zijn laatste staartje zo hard roeren moet! Het is koud voor de tijd van het jaar en de vruchtbomen met hun bloesemtooi zuchten en kreunen onder de winterse hagelbuien en koude regen. Op de volkstuin is het dan nat en zompig. Dus wordt het klusjes doen in huis, musea bezoek en lekker lezen, een film pakken en verder genieten van de eindeloos mooie afwisselende lucht. Je kan zeggen wat je wilt, maar April maakt er ook wel weer een onstuimig schouwspel van. Never a dull moment!

Met de schildercursus zijn we begonnen aan de vier vrouwen in de kunst: Charley Toorop, Frieda Kahlo, Marlene Dumas en Louise Bourgeois. De eerste is Charley en hebben in de eerste les het oog bestudeerd. Zodra je je gaat focussen op een onderwerp dan zie je niets anders meer. De hele wereld hangt van ogen aan elkaar, hoe zien ze eruit, hoe zorg je ervoor dat ze uit het papier opbollen, de vorm is anders dan je denkt, vergeet de ovaaltjes. Bestuderen, uitpluizen, ontdekken, essentie peuren en blijven oefenen, steeds maar weer...het feest der ontdekking!

Afgelopen dagen kwam het boek uit van een schrijver die ik al jaren, eigenlijk vanaf het eerste uur, bewonder. Ernst Timmer kwam met zijn boek: De val van mijn moeder. Ze staat hoog bovenaan mijn verlanglijst. Zijn boek de Noordzee opening hield me dagen in de greep. Vorige week kreeg ik een mail van de bibliotheek om een boekenlijstje op te sturen van mijn vijf beste boeken. Maar ik had er de grootste moeite mee. Ik heb zoveel lievelingsboeken. Moet ik gaan voor de ouwe trouwe kinderbijbels als Ziezo van Annie MG Schmidt, of de prachtige verhalen van Toon Tellegen....help! Ik besloot me blind te laten leiden door mijn geest, wat er in mij opkwam zou ik nemen. De basis stond vast. Dat werd Alleen op de wereld van Hector Malot, het boek dat me op jeugdige leeftijd met de paplepel werd ingegoten en waardoor ik ineens zo veel meer van het leven wist, van bikkelen en overleven tot liefdevol respect.

Wat dat laatste betreft, daar was vorige week weinig van te merken. Op zondagmorgen om tien uur werd een man doodgeschoten in IJsselstein, terwijl zijn kind van zeven in de auto zat en er kinderen op straat speelden of voor het raam zaten. Er volgde een ware klopjacht op de daders door de politie en dat werd een eigen verhaal in de beleving van de kinderen. Dat weet ik, omdat ik die kinderen in de groep moest opvangen op maandagmorgen. Het is vreselijk om een zesjarige uitgebreid te moeten horen vertellen hoe een en ander had uitgepakt. Ik moest een snelle oplossing bedenken om er mee om te gaan. Ik vertelde hen dat ik een dagboek had en daarin opschreef wat mij raakte, ook de erge dingen en dat daardoor al veel pijn op dergelijke wijze een uitlaatklep kreeg, weg kon sijpelen door mijn letters heen.
Ze hebben er over getekend en ik heb hun tekst erbij geschreven, tegelijkertijd hadden ze de kans om er ongedwongen over te praten tijdens het maken van de tekening. Het werkte bevrijdend. De tekeningen van sommige zijn schrijnende beelden geworden. Daarna was er de afleiding en konden we de wereld weer aan, maar heftig was het wel.

In die dagen daarna was ik hondsmoe. Jullie kennen het vast, zeurende branderige pijn tussen de schouderbladen, alsof de uitgezakte blazenbrij als een loden last aan al mijn spieren trekt. Een goede vriend, aan wie ik het voorval had verteld, telde de twee dingen bij elkaar op. Het was mijn eigen geest die aan het verwerken was geslagen en de hele commotie had er ingehakt. Soms moet je spiegelen om de zaken weer helder te krijgen.

Zoonlief verhuist naar een mooi appartement in Amsterdam, er moet weer heel wat gerommeld worden. Maar verhuizen en kwasten is niets voor mij, ja met olieverf of acryl, maar van die andere verf moet ik niks hebben. Gelukkig heeft hij voor elk klusje wel een kwaliteitsvriend, handig toch, zo'n uitgebreid netwerk. Er gaan geruchten dat weer een andere zoon voor een tijdje hier komt. Zo werkt het. Ik kan eenvoudig nog niet kleiner gaan wonen. De jongste vind het maar zo zo,la la met al die drukte om hem heen. Ik was bijna de voetbalwas vergeten, maar die zit nu weer helemaal in mijn geheugen gegrift, compleet met onaangename geuren!

Ik heb een aanvraag voor een lief asielpoesje lopen. Duimen jullie voor me? Meestal zijn ze al weg. Deze zit in een asiel in den Haag, dus even langs om te kijken doe je niet zo gauw. Ik roep altijd dat een poes jou moet kiezen, maar dat deed deze ook, door heel lief naar me te ogen in de advertentie! Juist ja, ogen.....zie je wel, als je eenmaal bent besmet, dan zie je niet anders meer!

Ik wens jullie een fijne meimaand en veel zon, maar vooral warmte, toe van binnen en van buiten.

Ajeto,
Berna.

Natuurlijk duim ik mee voor het asielpoesje, een dier om je heen is zo fijn!
wat heftig dat verhaal over de schietpartij,verschrikkelijk voor de kinderen, erg mooi om op die manier te verwerken.
Al had jezelf de klachten daarna, het is herkenbaar, stress lijkt wel direct voelbaar in de longen.
mooi geschreven, het leest zo lekker, denk ipv een boek lezen er een keer 1 schrijven

Er was een stukje tekst kwijt, dus alsnog:
geniet van je vakantie,liefs, Jolien

Ha Jolien,
Lief advies, dat boek. Straks...denk ik, als ik in rustiger vaarwater kom...haha....als die dag ooit komt! Het was inderdaad heftig voor ons allemaal, maar vooral voor mijn schatjes. Dan te bedenken dat er overal kinderen zijn, waarbij het niet meer uit het straatbeeld weg te denken valt. Dank je wel, die vakantie is heerlijk om even bij te tanken. De asiel poes was een krabbebijtertje met gebruiksaanwijzing, met de kleinkinderen in het vizier gaat ze het niet worden! Helaas, pindakaas, maar ik zoek dapper door!

Lieve luitjes,

Iedere ochtend om een uur of half vijf schrijf ik mijn blog naar aanleiding van stukjes uit de dagboeken van mijn moeder. Ze heeft vijf dagboeken vol geschreven in de laatste jaren van haar leven, omdat mijn vader een aantal hersenbloedingen had gehad en zij aan het mantelzorgen moest slaan. De onderwerpen zijn heel divers. De eerste alinea komt regelrecht uit dat dagboek.

Op vrijdag 6 april 1990 schreef mijn moeder in haar dagboek[i]:[i]'(...)Gezellige koffie. Moe weer fit, heerlijk geslapen. (...) Meestal als ik een nacht goed slaap, is het de volgende mis. Vanmiddag de rondleiding gedaan met Mevr. de Kooi. Ze kon trap lopen. Dat scheelt een half uur in de tijd. Juist dat op de lift wachten duurt erg lang.(...)'

[i]Naar aanleiding over haar opmerking over traplopen, schreef ik het volgende:

De liften in huize Titus Brandsma werkten tergend langzaam. Deels lag dat aan de bedienende bewoners, die niet snel in hun keuzes waren en deels ook aan het verouderde systeem. Mijn vaders ongeduld was groot als we weer eens vijf minuten moesten wachten eer er een lift op kwam dagen. Het scheen hem een kwartier toe. Verloren tijd in ergernis, een winstpunt in contact maken met andere wachtenden. De trap was, met zijn conditie, geen optie.

Het enige minpunt tot nu toe aan die COPD van mij is, buiten de benauwdheid van pollen in de lucht of de veranderende luchtdruk, het beklimmen van de trap. Sluw en listig heeft het longspook zich in het vege lijf gewrongen en iedere keer weer knabbelt ze stukjes af van de normale routine. Daar waar de onbewuste leefstijl een bewustwording wordt, valt er te denken.

Jarenlang overvielen me de hartkloppingen elke herfst bovenaan de trap, na een stijgende inspanning om die vesting te nemen. Ik probeerde een gereguleerde ademhaling, maar dat pakte eerder averechts uit. Voor je het weet zit je midden in een hyperventilatie. Adem in, adem uit! Makkelijker gezegd dan gedaan. Keer op keer kwamen de longen brandschoon uit de röntgen. Tot een heldere ingeving van de huisarts, die besloot een longfunctieonderzoek te doen. Als je al jaren het idee hebt dat er iets niet klopt, is een uitslag, hoe beroerd ook, een verlossing. Het bevrijdende woord opende de weg naar een adequate aanpak.

De term COPD is de vlag die de lading dekt van vele soorten kwalen, maar die van mij was 'good old' emfyseem. De rochelende oudemannenkwaal die ik in Leiden in het Academisch Ziekenhuis op de longafdeling zo verbeten trotseerde, omdat ik in mijn dromen, na een dagje werken op die afdeling, uitgleed over groene sputum of door glimmende vervormde kwispedoors werd toe gegrijnsd, terwijl ze, in een poging ze te steriliseren, natuurlijk nooit meer schoon te poetsen waren. De mensheid in zijn grootste falen, excreten, het schuim der natie! Het werden nachtmerries bij tijd en wijle!

Ik heb wel de naam maar niet de symptomen uit dat verre verleden geërfd. Misschien moet ik voorzichtig zijn en zeggen 'Gelukkig nog niet'. Ze is een klein en geniepig sluipertje, die aanval op mijn frisse longblazen. Bij tijd en wijle wordt het schrijnen onderhuids ten hoogte van mijn ribbenkast zo heftig, dat ik zeker weet dat er weer een aantal blazen zijn lek geprikt, ineengeschrompeld als een levenloze ballon. Langzaam, door schade en schande zou mijn moeder zeggen, leer ik mijn eigen lijf beter kennen en symptomen onderscheiden van angstaanvallen omtrent hartfalen of iets dergelijks.

De trap is mijn graadmeter bij uitstek. Iedere dag moet ik er vier omhoog. Aan de ene kant een top oefening en uitdaging, aan de andere kant een onneembare vesting. Het zijn inspanningen van de eerste orde, onopgemerkt voor de buitenwereld, maar steeds funester voor de dagelijkse gang. Geen mens die weet hoeveel energie het vreet. Het is bij tijd en wijle een brug te ver, maar vaker nog de weg naar de triomf. Weer overwonnen, Heil Caesar en glorie aan de groten der aarde!

Tot zover mijn blog. Voor jullie is het herkenbaar. De reacties van de buitenwacht liepen uiteen van geschokt tot verwonderd. Dat komt omdat ze zelden in de gaten hebben hoe het ermee gesteld is. Alleen als ik iets veel te snel heb gedaan, loopt het zichtbaar in de gaten! We struggelen wat af met z'n allen. Daarom klop ik er ook voldoende luchtigheid(what's in a name) doorheen, dan blijft het draaglijk en wordt mijn wereld niet het grote tranendal. Want nog steeds is mijn motto. Ik heb COPD, maar ik bén geen COPD.

Op het tafeltje naast mijn bed ligt 'Een klein leven 'te wachten van Hanya Yanagihara. Ik heb het gekregen met moederdag. Er is veel ophef over het boek. Ik zal het met eigen ogen zien en daarna mijn bevindingen delen met jullie.

Sinds kort heb ik er weer een maatje bij. Het is de kleine grijswitte cyperse Pluis. Ze werd me in de schoot geworpen, bijna letterlijk, op facebook, door iemand die wist dat ik weer toe was aan een nieuwe poes. Het is de eerste keer dat ik een kitten heb. Wat een lief en aanhankelijk klein leventje is het dan. Het is een lust om haar de wereld te zien ontdekken met alles aan zintuigen dat ze in zich heeft. Jullie gaan er absoluut nog meer van horen. Voorlopig blijft het vooralsnog ontdekken van twee kanten!

Hastalapasta en tot de volgende villa!