Zomaar een gedicht #3

:) zal er ook eens eentje neerplanten
Geen astma gedichtje.... maar 3 gedichtjes uit een serie die ik langere tijd geleden geschreven heb...

Zachtjes zingen

Tora tora,
Mi nona
Tora tora
Mi naja

Zong ze zachtjes,
Lief en stil.
Dromen is alles
Wat ze wil

Deza maja
Repo twa
Deza maja
Para sja

Zong ze zachtjes
Voor het slapen
De woordjes komen
Met het gapen

Welja pola
Zela sa
Welja pola
Kya ta

Zong ze zachtjes
Oogjes toe
Want ze is
Echt heel moe

Lena tara
Jhele ma
Lena tara
Kele la

Zong ze zachtjes
Heel alleen
Want haar mama
Die zing er geen…

Weer zachtjes zingen

Polka mono
Tessa ta
Polka mono
Tele sa

Zong ze zachtjes
Lief en stil
Spelen is alles
Wat ze wil

Yaha wola
Hera pa
Yaha wola
Rera ma

Zong ze zachtjes
Aan haar spiegelbeeld
Want dat is
waarmee ze speelt

Gaja nodja
Wuza ta
Gaja nodja
Puza ra

Zong ze zachtjes
Heel alleen
Want mooi speelgoed
Dat heeft ze geen.

Rustig beginnen

In de ban van haar eigen stem
Zachtjes zingen
Alles vergeten
Rustig beginnen
Aan een nieuwe dag

Hartje zomer met lange broek
Benen te blauw om te bruinen
Het briefje van mama
Weer geen gym vandaag

In de ban van haar eigen stem
Zachtjes zingen
Alles vergeten
Op weg naar school
Juf monica met haar lach

Verdriet om knutselwerken
Verdwenen met de vuilnisman
Ze is een bloem
Op het punt te verwelken

In de ban van haar eigen stem
Zachtjes zingen
Alles vergeten
Rustig beginnen
Aan een nieuwe nacht

Mooi, Melanie!!! Gaan deze over jezelf?

Gelukkig niet :)
Nee... is een verzonnen verhaal... wel in gedachte met dat er zo veel kinderen zijn die dit meemaken...

Heb veel meer delen.. ook stukjes verhaal enzo...

muziek
is alles voor mij
mijn adem
mijn voedsel
mijn leven

wat moet ik zonder muziek???

(omdat ik nu geen fluit kan spelen  :'( )

Balen dat het fluit spelen niet lukt!!!

;) hehehee heb het nooit afgemaakt deze serie.. al lang een soort eind in gedachte maar nooit meer de inspiratie gehad om het af te maken...

Zachtjes is niet zacht genoeg

“Kan dat godverdomme niet wat zachter? Ik probeer hier naar de televisie te kijken, zie je dat dan niet?! En geef antwoord als ik je wat zeg!”
Ja ma.. Ester…
Zachtjes kruip ze richting de andere kant van de kamer, zo ver mogelijk van de rode bank vandaan. In het stof in de hoek schrijft ze de letter ‘h’, die hebben ze vandaag op school geleerd. Wat zei de juf nu ook al weer? “Hou je platte hand maar eens onder je mond, Meghan. Dan voel je de lucht wanneer je de ‘h’ zegt. Probeer maar…. Jaa! Kijk maar zo gaat ie harstikke goed!” Zo zacht mogelijk, zodat haar moeder het niet hoort oefend ze de letter h. Zie je wel dat ik niet dom ben, ik kan het harstikke goed!
Onder haar neus verschijnen de zwarte puntschoenen van haar moeder. “En wat ben jij nu weer aan het doen? Ruim die rommel onmiddelijk op!” Binnen een seconde staat ze op en rent ze naar de keuken. Stoffer en blik, stoffer en blik, nee, nee waar zijn ze?
Te laat.
De puntschoen van haar moeder knalt fel tegen haar scheenbeen aan. “Onmiddelijk zei ik!” Soms is het net of ze die schoenen speciaal voor haar heeft gekocht. Net als die armband van haar, daar zit zo’n gemene haak aan. En dan een doffe knal tegen haar achterhoofd…

Doen alsof

Wit.
Jak zeg.
Wat is dat?
Het vieze gezicht dat ze trekt is blijkbaar genoeg om de aandacht te trekken van dat meisje in het wit aan de andere kant van het bed.
“He Meghan, hoe is het met je? Weet je waar je bent?”
Ze ziet er lief uit.
Niets zeggen, niet praten tegen vreemden.
Wordt mama boos.
“Je bent van de trap gevallen Meghan, daarom heeft je mama je hierheen gebracht. Weet je waar je bent?”
Mondje dicht Meghan.
Stt…
“Meghan, je bent in het ziekenhuis, en ik let vandaag een beetje op je. Ik ben Vera. Zal ik mama even halen voor je?”
Wil juf Monica, niet mama.
Het kwam zo zachtjes over haar lippen dat Vera er niets van gemerkt had. Ze stond op en liep weg.
Wit.
En het stinkt nog steeds.
Nu wel minder.
Opstaan gaat niet, hoofd is te zwaar.
Mama’s schoenen, heel dichtbij.
Slapen, net doen alsof, net als altijd.
“Meghan wakker worden, he meissie, doe je oogjes eens open.”
Geen mama, voorzichtig kijken.
“Jaa daar is ze weer, he Meghan, fijn dat je weer wakker bent meis.
Betrapt.
“Je mama is er ook Meghan”
Meteen rolt er een traan over haar wang.
De verwachte klap blijft uit.

echt mooi !!

echt super !! ga allebei zo door ! :)

knuf sam

ik schrijf soms ook weleens verhaaltjes maar die zijn meer gewoon grappig
dit is mijn nieuwste begin :

De hele familie Te Loo moest een bril. Zowel vader als moeder als de drie dochters die het gezin rijk was.
Die avond aan tafel spuiden ze er stuk voor stuk hun gram over.
‘We gingen alleen om jouw ogen te meten, pa,’ mopperde knappe, hoogblonde Thelma van achttien. ‘En toen moesten we opeens allemaal.’
‘Die man wou gewoon geld aan ons verdienen,’ chagrijnde haar als twee druppels water op haar lijkende tweelingzus Marlies. ‘Daar heb jij hem wel even fijn bij geholpen.’
‘Jullie hebben tenminste een leuk montuur,’ zuchtte donkere Rachel van zeventien. ‘Dat van mij staat me totaal niet.’
‘Waarom heb je dan geen ander montuur uitgekozen?’ informeerde Marlies.
‘Er waren geen leukere!’ viel Rachel uit. ‘Een bril staat mij gewoon niet.’
Thelma prikte een boon aan haar vork en bekeek hem aandachtig. ‘Ik zie deze nog best goed,’ zei ze ontevreden. ‘Ik hoef helemaal geen bril.’
‘Waarom nemen jullie dan geen lenzen?’ probeerde vader Hans de gemoederen die hij ongewild zelf op gang had gebracht, te sussen.
‘Ja, doei,’ protesteerden Thelma en Marlies tegelijk. ‘Dus niet.’
‘En dan zeker elke keer een stofje eronder, zodat je traanogen krijgt en de hele klas vraagt waarom je zit te huilen,’ sputterde Rachel.
Moeder Janne had zich tot nu toe stil gehouden, maar nu merkte ze op: ‘Het schijnt dat je van een bril langzaam maar zeker nog slechtere ogen krijgt.’
‘Nóg slechtere?’ vroeg Rachel met nadruk op “nóg”, omdat ze, net als de rest van de familie, vond dat ze helemaal geen slechte ogen had.
‘Dat is een verpletterende mededeling,’ kreunde Thelma, ze zakte onderuit op haar stoel als een lekgeprikte ballon.
Marlies keek naar hun konijn, dat lekker in zijn hok in het zonnetje lag. ‘We mogen morgen wel een konijnenbrilletje gaan kopen, anders hoort hij er niet meer bij.’
‘’t Arme beest,’ knikte Thelma. ‘Als we nou morgen eens meteen naar het gemeentehuis gingen? Zijn we daar ook weer vanaf.’
‘Waarom dat?’ informeerde haar moeder.
‘Naamsverandering,’ verduidelijkte Thelma. ‘Te Bril in plaats van Te Loo.’
‘Als ik jou was, zou ik een speciale brillenverzekering af gaan sluiten,’ besloot Marlies als klap op de vuurpijl. ‘Stel je voor dat al onze brillen tegelijk kapot gaan, of dat we allemaal tegelijk een nieuwe moeten. Dan ben je compleet geplukt.’
‘Ja, dan kun je je pensioen voorlopig wel vergeten,’ zei Thelma dramatisch.
‘Jullie draven door,’ concludeerde pa verbolgen.
‘Wát?’ was het driestemmige verontwaardigde antwoord.
Ma proestte achter haar hand.

slaat nog nergens op he... heb niet echt talent

;) zie het wel helemaal voor me ;)
Met zun alle bij de opticien..

8-) Ben zelf ook een brilliootje ;)