Maak me fysiek en emotioneel te druk. Weet van mezelf dat ik voor diverse emoties even wegloop, beslist niet handig maar wel verstandig voor dit moment. Het is geen wonder dat mijn longen wispelturig zijn, lag vannacht weer te piepen en te gieren.
@ Milly, inderdaad geen fijne combi, herkenbaar. Sterkte en beterschap.
@ Bloempje, niet teveel doen zou ik zeggen. Sterkte.
Iedere zieke beterschap iedereen die het nodig heeft heel veel sterkte en in algemeen iedereen sterkte met deze warme dagen.
Weer een waardeloze nacht gehad ( te warm)
Vanochtend heel vroeg ging het nog redelijk maar na paar uurtjes de rest van de dag toch weer erg last van de luchtwegen ondanks foster en ventolin en of dat nou komt omdat ik van 2 x 2 pufs foster per dag na 2 weken terug moest naar 2 x 1 puf per dag weet ik niet maar ik heb weer veel last van benauwdheid, kortademigheid, slijm en rochelende longen.
Morgen vrij genomen, hoop dat ik dan fit genoeg ben om of een baantje te trekken of toch yoga te gaan doen, maar dan moet ik wel een stuk fitter zijn dan nu.
@Marcus je fysiek en emotioneel te druk maken is ook niet bevorderlijk voor de luchtwegen, maar wel heel begrijpelijk, ik hoop dat je jezelf gauw weer in balans kunt krijgen.
@Milly Blijf nog maar even lekker binnen, buiten is het nog steeds warm en er staat veel wind.
Hoop dat je je gauw weer wat beter voelt.
Sterkte en beterschap!
Marcus, af en toe van je gevoelens weglopen is gezond. T is ook niet normaal wat je op je bordje krijg. Ik heb altijd bewondering voor je hoe je de goede dingen in t leven pakt.
Milly, pittig hoor. Sterkte!
Bloempje: doe rustig aan. Met benauwd en rochelen hoef je echt niet te zwemmen. Half uurtje yocha okee. Je hersteld niet door actie immers.
Misschien nog even met je arts overleggen over teveel klachten?
Ik ben erg moe, werd vandaag wakker om half 10. 11 uur geslapen. En slaap s middags ook.
Ik denk de naweeen van t tropische weer.
Probeer wel zo even een uurtje te fietsen, rustig tempo.
@ Bloempje en @ Ems dank jullie. Het is een emotioneel aspect in mijn leven, een moment dat altijd te wachten stond en ik aan de ene kant voorbereid voor was en aan de andere kant ik nooit voorbereid voor kon zijn. Heb het weleens benoemd, is weinig nieuws aan. Na mijn scheiding heb ik mijn zoon nooit meer gezien of gesproken, inmiddels 14 jaar geleden. Heb altijd brieven gestuurd en cadeautjes met verjaardagen, hoogtijdagen en sinterklaas heb alles gekopieerd, gedocumenteerd en gefotografeerd met aankoop en verzend bewijzen. Had altijd voor ogen wil geen gescheiden vader zijn die later naar zijn hoofd krijgt je hebt nooit wat laten horen van je. Zijn moeder zei eens tijdens de zoveelste recht zaak in het jarenlange proces " ... je laat nooit wat van je horen... " ze was totaal verbaasd toen ik 2 ordners bij de rechter inleverde met alles gedocumenteerd - daar kon ze niet onderuit, inmiddels zijn het wel 5 ordners. Zelfs schrift deskundigen zijn er geweest om brieven en handtekeningen van haar te onderzoeken toen ze die ontkende. Na ongeveer 75.000,- euro proceskosten was ik het wel zat en ben ik op enig moment uit dat hele proces gestapt al denderde de kosten sneltrein nog even flink door. Op het moment van het begin van de scheiding zat ik in het revalidatiecentrum en had ik op mijn kamer op het laatst wel 20 ordners over de scheiding staan. Naar mijn idee en gevoel heb ik er veel aan gedaan om contact te houden en te krijgen.
A fijn kan er een boek overschrijven en waar er twee scheiden hebben er twee schuld, ik ben net zo goed een schuldige partij, zo heeft een scheiding alleen maar verliezers de enige winnaars zijn de advocaten en zit je zelf in een heuse rollercoaster.
Afgelopen week belt mijn zoon onverwachts op en nodigt hij me uit voor de diploma uitreiking hij is namelijk cum laude geslaagd voor het gymnasium. Ook had ik in eerste zinnen en minuten van het gesprek niet door dat hij het was dat zat gewoon niet in mijn systeem en in mijn verwachting, hij belde met een nummer onbekend. We hebben zeker een uur aan de telefoon gepraat ik was totaal verrast en overvallen door zijn telefoontje en de uitnodiging. Ook voor hem was het gesprek vast een andere invulling dan hij van te voren gedacht had. Het is een emotioneel en pijnlijk aspect in mijn leven die als een rode draad door alles loopt, een aspect dat op zowel fysiek als geestelijk in alles doorwerkt. Was en ben heel blij en geëmotioneerd door en over dit telefoontje en de uitnodiging.
Een ander aspecten is dat mijn partner niet mee kan wegens de weinige plaatsen die elke gediplomeerde heeft om gasten uit te nodigen. Mijn partner heeft haar dochter en kleinkinderen sinds vorig jaar niet gezien die woont en werkt namelijk in Zweden al is het wel zo een 200 kilometer van ons huis daar af. Als we nog weer later naar Zweden gaan zijn ze een maand op vakantie dus ziet mijn partner haar dochter en kleinkinderen pas eind augustus en in september gaan wij weer weg uit Zweden.
Een hernieuwde kennismaking kan en zal zo een diploma uitreikingsavond niet zijn, ken dat soort diploma uitreikingen die zijn massaal en zijn er zeker 600 - 800 aanwezigen. Een avond met een behoorlijk strak programma waar je de gediplomeerde, waar het tenslotte omdraait, in dit geval mijn zoon weinig of niet ziet. Natuurlijk zal en kan het wel een opstap kunnen zijn naar nieuwe kennismaking en meer contact, maar zeker wat mezelf betreft zal het emotioneel zijn. Ook zal ik zijn moeder en haar vriend dan zien, het is zijn moeder en hebben we ooit samen kinderen gewenst en gekregen en hebben we samen veel lief en leed gedeeld dat is het wat ons altijd zal binden.
Ter verduidelijking mijn dochter is 28 en mijn zoon is 18 jaar er zit 10 jaar tussen hun twee. Mijn zoon is na heel veel moeite via IFV verwekt en is een echt medisch wonder en ontzettend gewenst. Jaren eerder hadden we al embryo's in laten vriezen maar blijkbaar was toen de samenwerking tussen verschillende medische disciplines niet optimaal, zo zaten we toen beiden aan de prednison dat is geen optimale basis voor een IVF of ingevroren embryo's, zowel voor eitjes als zaad niet. Dan zit je samen in de wachtkamer en wil je niet zwanger worden terwijl iedereen dat wel wilt, je weet gewoon volgende week begint de chemo. Dat zijn hele vreemde emoties en situaties. De embryo's hebben het bij ontdooien dan ook niet gered het voelde alsof we een kind verloren hadden, we hebben op dat moment menig traantje laten vloeien. Hoe gewenst was mijn zoon dan ook, maar zaken lopen altijd anders dan je denkt en is een plattegrond of kaart niet de werkelijkheid.
Had het wel kunnen uittekenen, hij is net twee weken 18 jaar en zijn moeder heeft nu "niks" meer te vertellen en is hij "onder het juk" van zijn moeder uit. Dat dit alles op dit moment behoorlijk emotioneel is lijkt me meer dan logisch. Heb er lang over gedaan om het hanteerbaar te krijgen in mijn leven en soms is de confrontatie nog steeds lastig. Verhalen en berichten over mijn zoon die via mijn dochter, via mijn vader tot me kwamen raakte altijd de pijn aan van hem niet zien en laat ik dit zeggen het niet zien van je kind gaat gepaard met uiterst pijnlijke emoties en heel heel veel verdriet. Nog afgezien van hoe hard het geheel in mijn leven, mijn werk, mijn gezondheid heeft ingehakt. Voor hem zullen de jaren ook niet makkelijk geweest zijn, dan kreeg ik weer een briefje van hem "... papa ik wil meer contact ... " en als ik daarop reageerde per brief of per email kreeg ik nooit meer een reactie terug. In de begin jaren kreeg ik dan een op school voor vaderdag gemaakte frutsel toegestuurd met daarop voor XXX - de naam van zijn moeder haar nieuwe vriend - hoe kwetsend kan iemand zijn! Een aspect en emotie die dan ook meespeelt is, en misschien is het wel een stukje angst daarvoor, dat ik niet weer murw geslagen wil worden en dat er behoorlijk op mijn ziel gedanst wordt.
Mijn emoties op dit moment zijn dan ook erg tegenstrijdig over het herstellen van het contact en de uitnodiging. Hoe dan ook mijn zoon is leidend in het proces van hernieuwde kennismaking en contact daarna. Een verzoek of vraag van hem kan en wil ik niet afwijzen of negeren. Hij is nu een volwassen vent die zijn eigen zaakjes gaat regelen en hoe dit contact ook uitvalt het zal positief zijn alleen al uit het gezichtspunt van beëindiging van diverse losse eindjes. Kan alleen nederig meewaaien als een boom in de wind met de gang der zaken op dit moment en dankbaar zijn voor het moment. Ook voor hem zal het een behoorlijke drempel geweest zijn met diverse en vele hindernissen die hij over moest en ben ik beslist niet meer die sportieve vader van weleer maar een gehandicapte oude man met hulpmiddelen en zuurstofflessen. Het is goed dat we niet in de toekomst mogen en kunnen kijken!
Misschien zal ik veel moeite hebben om positief over zijn moeder te zijn, vlak nooit de loyaliteit van kinderen uit, wil en zal me nooit negatief uitlaten over haar waar hij bij is. Mijn loyaliteit jegens mijn ex-partner waar ik van hield gaat wat dat betreft erg ver, verder dan ik volgens mijn omgeving zou moeten toelaten of doen. Bedenk me altijd we staan in het heden zoals we er staan juist door het verleden, dan kan ik het verleden alleen maar dankbaar zijn. Echt, één ding is zeker het verleden is geen toeristische plek en dat zal bij velen zo zijn! Een heel verhaal dat me wel bezig houdt op dit moment en een behoorlijke invloed op mijn longen en gezondheid heeft.
Ben ervan overtuigd dat elk mens alleen dat op zijn bordje krijgt dat hij of zij kan verwerken anders zou het zinloos zijn omdat op je bordje te krijgen, hoe moeilijk dat soms ook is en ik dat niet altijd zo ervaar of zie als ik er midden in zit. Misschien is een dergelijke gedachten gang wel dogmatisch maar en op zijn minst een overlevingsstrategie. Ook denk ik dat ik alleen maar een platvorm kan creëren of mijn best kan en moet doen omdat te creëren waarop de ander zich gezien, geaccepteerd, gewenst, geliefd en gehoord voelt.
Mijn dochter, vrienden, familie en omgeving hebben altijd gezegd hij komt wel op enig moment Ik zei altijd "... daar heb ik nu niks aan ... en denk je eens in dan gaat de bel en dan staat daar een volwassen vent en zegt " ... ik ben je zoon ..."!!
Dat moment is overduidelijk nu aangebroken!
Bloempje74 en Emsepems hoop op betere nachten voor jullie en dat jullie beter gaan slapen.
Iedere zieke beterschap en iedereen die het nodig heeft sterkte en iedereen sterkte met de pollen al heeft de regen afgelopen nacht veel goed gedaan.
@Marcus allereerst respect met wat je met ons deelt,ik vond het erg aangrijpend om te lezen, wat heb jij al een hoop meegemaakt, ik vind het wel heel knap van je dat je alles gedocumenteerd en bewaard hebt en hoe je al 14 jaar aan het strijden bent.
Wel erg dat je je eigen zoon al 14 jaar niet hebt gezien, gesproken, dat dit heel veel met je lichamelijke en geestelijke gesteldheid doet snap ik.
Maar dat je zoon nu zelf contact met jou heeft gezocht is erg positief een mooi moment en ik snap dan ook dat je emoties alle kanten opvliegen. Dat je nu niet meer de sportieve vader bent dan toen dat is niet anders. Deze gebeurtenis is een mooie opstap naar een vader zoon relatie.
Misschien is het bespreekbaar om contact met je zoon te hebben maar dan niet tijdens de diploma uitreiking maar op een ander moment?
Dat je moeite hebt om positief te blijven over de moeder begrijp ik helemaal, probeer haar zo min mogelijk te benoemen of laat het daar niet op aankomen.
Kinderen zijn niet gek en komen er zelf op den duur wel achter wat er gebeurt is.
Probeer in ieder geval van ieder contact met je zoon te genieten en hoop voor jou dat het contact alleen maar beter zal worden.
Ook ben ik het met je eens dat wat iedereen op zijn of haar bordje krijgt hij of zij ook kan verwerken alleen zijn sommige dingen zo oneerlijk en wat is dat soms verschrikkelijk moeilijk!
Ik ben dan ook blij dat ik 2 fantastische kinderen heb ( die helaas ook al erg veel meegemaakt hebben) in hun 14 en 16 jarig bestaan, waar ik lief en leed mee kan delen.
Ik wens jou alle goeds de komende tijd en hoop dat je lichamelijke en geestelijk weer alles in het gereel krijgt.
Liefs Marianne
@emsepems hoop dat de vermoeidheid snel minder wordt en dat je lekker een uurtje gefietst hebt.
Helaas weer een slechte nacht gehad en de benauwdheid slaat nu na 4a 5 uur alweer toe, veel slijm, kortademig en weer pijn tussen de schouderbladen .. zal morgen maar weer contact opnemen met de p.o.
Vanochtend wel naar yoga gegaan, begin ging aardig maar de docent en ikzelf hadden al snel door dat het na een uur toch echt teveel was ( ik kon ook niet meer was helemaal op) en moest toen ontspannen op de rug gaan liggen en rusten en de rest heb ik niet meer meegedaan.
Wordt er wel eens moedeloos van dat mijn lichaam en luchtwegen niet meewerken en ik wil nog zoveel, ik moet me er toch maar eens bij neer gaan leggen dat sommige dingen gewoon niet meer gaan.
Iedere zieke beterschap en iedereen die het nodig heeft sterkte!
Beste Marcus
Kom je altijd overal op het forum tegen met wijze raad, opbeurende woordjes enz. Je bent een kanjer
Met tranen je verhaal gelezen. Vergeet jezelf niet
Hoi Marcus ,
Ik heb je verhaal gelezen en dank je voor het vertrouwen, omdit met ons te delen. Je stelt je zo kwetsbaar op omdit te vertellen, daar kan ik en nog vele met mij, nog een hoop van leren.
Marcus ik wens je heel veel goeds toe en hoop dat dit een nieuw hereniging mag worden MET je zoon. Laat je ex bij het verleden en je zoon bij het heden en de toekomst.
Sterkte en een dikke knuffel groetjes Shadow
Warme woorden dat zeker, tja wat zal ik zeggen, alle lof voor Almhof! Als ik nou zo een kanjer zou zijn dan zou in mijn ogen en beleving zo een situatie nooit ontstaan zijn en heb ook ik voor mijn gevoel heel wat uit te leggen! Voor elk probleem geldt maar één ding en dat is de oplossing en in dit geval is dat "de toekomst". Kwetsbaar zijn dat gevoel heb ik niet echt, in mijn ogen ben je kwetsbaar als je iets verbergt of te verbergen hebt, dat maakt je pas echt kwetsbaar en chantabel. Boven de tempelpoort in Delphi lang geleden stond de tekst "... mens ken u zelve ..." dat is een hele moeilijke opgave en maakt naar mijn gevoel klein en nederig zo doet dat me mijn hoofd buigen daarvoor. Dan weet ik één ding zeker ken mezelf nog lang niet. Hoe lastig is het toch om te ontdekken dat wat je niet weet, te ontdekken wat je tekortkomingen zijn of deze van jezelf te zien. Was daar niet ook een Nederlands spreekwoord voor..." de splinter in andermans oog wel zien, maar niet de balk in het eigen oog".
Vanavond mijn zoon antwoord gegeven op de vraag of ik naar de uitreiking kom en in dit geval staat het mezelf vergeten, nederig zijn en dankbaar voor het moment zijn voorop, hij staat voorop en gaat het om hem niet om mij! Kan alleen wat betekenen waar hij me toelaat en anders is het niet. Op mijn bed hoofdeinde staat een gouden foto lijstje met daarin de tekst "... heb nooit spijt van de dingen die je gedaan hebt, maar heb spijt van de dingen die je niet gedaan hebt!! ..."
Wordt er wel eens moedeloos van dat mijn lichaam en luchtwegen niet meewerken en ik wil nog zoveel, ik moet me er toch maar eens bij neer gaan leggen dat sommige dingen gewoon niet meer gaan.
@ Bloempje, je moet niks denk ik dan, als je nog zoveel wilt en dat wil ik ook altijd dan maak ik dat mogelijk met alle beperkingen en beperkende aspecten in mijn leven. Ik zeg altijd als ik 7 ramen in mijn woonkamer heb en ik reinig elke dag 1 raam dan heb ik na een week wel alle ramen gereinigd! Mijn moto heel mijn leven is altijd geweest van mijn geboorte af aan al zo een beetje en het was ook mijn eerste zin die ik kon uitspreken....
" ... ikke zelf doen... "
en ik ben ervan overtuigd dat het ook mijn laatste zin zal zijn. Dat kleine zinnetje van drie woorden heeft ook wel voor veel problemen gezorgd en leidt soms zo zijn eigen leven neem dat van me aan. Als iemand binnenkwam en zei "... ik ga je ramen reinigen ..." dan stond die persoon snel weer buiten de deur maar als iemand zei "... kan ik je ergens mee helpen ..." dan was en is die persoon en hulp welkom.
Bloempje heel veel sterkte de komende tijd hoop dat jij de nodige rustpunten kan vinden en dat je niet aan de medicijnen hoeft al klinkt pijn tussen je schouderbladen en veel slijm me te bekend in de oren.
Dat alles zelf doen is nogal eens mijn valkuil geweest (waar een ander tig man personeel voor nodig heeft deed ik allemaal alleen) na 20 jaar van 60 a 70 uur per week te hebben gewerkt ondanks kinderen en ziekte en vrijwilligers werk is dit toch teveel geworden en ben ik de laatste 2 jaar toch erg hard aan het veranderen .
Ik pak nu ook steeds meer mijn rust al zal ik dat nog veel meer moeten doen.
En heel veel dingen doe ik al gedoseerd, maar er zijn nu toch echt dingen waar ik afscheid van zal "moeten" nemen omdat ik die " verplichtingen " niet meer na kan komen ( zolang mijn gezondheid en astma zo onstabiel is, en dat is de laatste jaren al zo).
Marcus, wat bijzonder dat je je verhaal over je zoon hier deelt. Zo'n teer verhaal... kippevel. Ik hoop van harte dat dit het begin is van een goede relatie!
Ik ontvlucht de hoge luchtvochtigheid voor een dag en ga naar schiermonnikoog te wandelen.
Maak me fysiek en emotioneel te druk. Weet van mezelf dat ik voor diverse emoties even wegloop, beslist niet handig maar wel verstandig voor dit moment. Het is geen wonder dat mijn longen wispelturig zijn, lag vannacht weer te piepen en te gieren.
@ Milly, inderdaad geen fijne combi, herkenbaar. Sterkte en beterschap.
@ Bloempje, niet teveel doen zou ik zeggen. Sterkte.
Iedere zieke beterschap iedereen die het nodig heeft heel veel sterkte en in algemeen iedereen sterkte met deze warme dagen.
Weer een waardeloze nacht gehad ( te warm)
Vanochtend heel vroeg ging het nog redelijk maar na paar uurtjes de rest van de dag toch weer erg last van de luchtwegen ondanks foster en ventolin en of dat nou komt omdat ik van 2 x 2 pufs foster per dag na 2 weken terug moest naar 2 x 1 puf per dag weet ik niet maar ik heb weer veel last van benauwdheid, kortademigheid, slijm en rochelende longen.
Morgen vrij genomen, hoop dat ik dan fit genoeg ben om of een baantje te trekken of toch yoga te gaan doen, maar dan moet ik wel een stuk fitter zijn dan nu.
@Marcus je fysiek en emotioneel te druk maken is ook niet bevorderlijk voor de luchtwegen, maar wel heel begrijpelijk, ik hoop dat je jezelf gauw weer in balans kunt krijgen.
@Milly Blijf nog maar even lekker binnen, buiten is het nog steeds warm en er staat veel wind.
Hoop dat je je gauw weer wat beter voelt.
Sterkte en beterschap!
Marcus, af en toe van je gevoelens weglopen is gezond. T is ook niet normaal wat je op je bordje krijg. Ik heb altijd bewondering voor je hoe je de goede dingen in t leven pakt.
Milly, pittig hoor. Sterkte!
Bloempje: doe rustig aan. Met benauwd en rochelen hoef je echt niet te zwemmen. Half uurtje yocha okee. Je hersteld niet door actie immers.
Misschien nog even met je arts overleggen over teveel klachten?
Ik ben erg moe, werd vandaag wakker om half 10. 11 uur geslapen. En slaap s middags ook.
Ik denk de naweeen van t tropische weer.
Probeer wel zo even een uurtje te fietsen, rustig tempo.
@ Bloempje en @ Ems dank jullie. Het is een emotioneel aspect in mijn leven, een moment dat altijd te wachten stond en ik aan de ene kant voorbereid voor was en aan de andere kant ik nooit voorbereid voor kon zijn. Heb het weleens benoemd, is weinig nieuws aan. Na mijn scheiding heb ik mijn zoon nooit meer gezien of gesproken, inmiddels 14 jaar geleden. Heb altijd brieven gestuurd en cadeautjes met verjaardagen, hoogtijdagen en sinterklaas heb alles gekopieerd, gedocumenteerd en gefotografeerd met aankoop en verzend bewijzen. Had altijd voor ogen wil geen gescheiden vader zijn die later naar zijn hoofd krijgt je hebt nooit wat laten horen van je. Zijn moeder zei eens tijdens de zoveelste recht zaak in het jarenlange proces " ... je laat nooit wat van je horen... " ze was totaal verbaasd toen ik 2 ordners bij de rechter inleverde met alles gedocumenteerd - daar kon ze niet onderuit, inmiddels zijn het wel 5 ordners. Zelfs schrift deskundigen zijn er geweest om brieven en handtekeningen van haar te onderzoeken toen ze die ontkende. Na ongeveer 75.000,- euro proceskosten was ik het wel zat en ben ik op enig moment uit dat hele proces gestapt al denderde de kosten sneltrein nog even flink door. Op het moment van het begin van de scheiding zat ik in het revalidatiecentrum en had ik op mijn kamer op het laatst wel 20 ordners over de scheiding staan. Naar mijn idee en gevoel heb ik er veel aan gedaan om contact te houden en te krijgen.
A fijn kan er een boek overschrijven en waar er twee scheiden hebben er twee schuld, ik ben net zo goed een schuldige partij, zo heeft een scheiding alleen maar verliezers de enige winnaars zijn de advocaten en zit je zelf in een heuse rollercoaster.
Afgelopen week belt mijn zoon onverwachts op en nodigt hij me uit voor de diploma uitreiking hij is namelijk cum laude geslaagd voor het gymnasium. Ook had ik in eerste zinnen en minuten van het gesprek niet door dat hij het was dat zat gewoon niet in mijn systeem en in mijn verwachting, hij belde met een nummer onbekend. We hebben zeker een uur aan de telefoon gepraat ik was totaal verrast en overvallen door zijn telefoontje en de uitnodiging. Ook voor hem was het gesprek vast een andere invulling dan hij van te voren gedacht had. Het is een emotioneel en pijnlijk aspect in mijn leven die als een rode draad door alles loopt, een aspect dat op zowel fysiek als geestelijk in alles doorwerkt. Was en ben heel blij en geëmotioneerd door en over dit telefoontje en de uitnodiging.
Een ander aspecten is dat mijn partner niet mee kan wegens de weinige plaatsen die elke gediplomeerde heeft om gasten uit te nodigen. Mijn partner heeft haar dochter en kleinkinderen sinds vorig jaar niet gezien die woont en werkt namelijk in Zweden al is het wel zo een 200 kilometer van ons huis daar af. Als we nog weer later naar Zweden gaan zijn ze een maand op vakantie dus ziet mijn partner haar dochter en kleinkinderen pas eind augustus en in september gaan wij weer weg uit Zweden.
Een hernieuwde kennismaking kan en zal zo een diploma uitreikingsavond niet zijn, ken dat soort diploma uitreikingen die zijn massaal en zijn er zeker 600 - 800 aanwezigen. Een avond met een behoorlijk strak programma waar je de gediplomeerde, waar het tenslotte omdraait, in dit geval mijn zoon weinig of niet ziet. Natuurlijk zal en kan het wel een opstap kunnen zijn naar nieuwe kennismaking en meer contact, maar zeker wat mezelf betreft zal het emotioneel zijn. Ook zal ik zijn moeder en haar vriend dan zien, het is zijn moeder en hebben we ooit samen kinderen gewenst en gekregen en hebben we samen veel lief en leed gedeeld dat is het wat ons altijd zal binden.
Ter verduidelijking mijn dochter is 28 en mijn zoon is 18 jaar er zit 10 jaar tussen hun twee. Mijn zoon is na heel veel moeite via IFV verwekt en is een echt medisch wonder en ontzettend gewenst. Jaren eerder hadden we al embryo's in laten vriezen maar blijkbaar was toen de samenwerking tussen verschillende medische disciplines niet optimaal, zo zaten we toen beiden aan de prednison dat is geen optimale basis voor een IVF of ingevroren embryo's, zowel voor eitjes als zaad niet. Dan zit je samen in de wachtkamer en wil je niet zwanger worden terwijl iedereen dat wel wilt, je weet gewoon volgende week begint de chemo. Dat zijn hele vreemde emoties en situaties. De embryo's hebben het bij ontdooien dan ook niet gered het voelde alsof we een kind verloren hadden, we hebben op dat moment menig traantje laten vloeien. Hoe gewenst was mijn zoon dan ook, maar zaken lopen altijd anders dan je denkt en is een plattegrond of kaart niet de werkelijkheid.
Had het wel kunnen uittekenen, hij is net twee weken 18 jaar en zijn moeder heeft nu "niks" meer te vertellen en is hij "onder het juk" van zijn moeder uit. Dat dit alles op dit moment behoorlijk emotioneel is lijkt me meer dan logisch. Heb er lang over gedaan om het hanteerbaar te krijgen in mijn leven en soms is de confrontatie nog steeds lastig. Verhalen en berichten over mijn zoon die via mijn dochter, via mijn vader tot me kwamen raakte altijd de pijn aan van hem niet zien en laat ik dit zeggen het niet zien van je kind gaat gepaard met uiterst pijnlijke emoties en heel heel veel verdriet. Nog afgezien van hoe hard het geheel in mijn leven, mijn werk, mijn gezondheid heeft ingehakt. Voor hem zullen de jaren ook niet makkelijk geweest zijn, dan kreeg ik weer een briefje van hem "... papa ik wil meer contact ... " en als ik daarop reageerde per brief of per email kreeg ik nooit meer een reactie terug. In de begin jaren kreeg ik dan een op school voor vaderdag gemaakte frutsel toegestuurd met daarop voor XXX - de naam van zijn moeder haar nieuwe vriend - hoe kwetsend kan iemand zijn! Een aspect en emotie die dan ook meespeelt is, en misschien is het wel een stukje angst daarvoor, dat ik niet weer murw geslagen wil worden en dat er behoorlijk op mijn ziel gedanst wordt.
Mijn emoties op dit moment zijn dan ook erg tegenstrijdig over het herstellen van het contact en de uitnodiging. Hoe dan ook mijn zoon is leidend in het proces van hernieuwde kennismaking en contact daarna. Een verzoek of vraag van hem kan en wil ik niet afwijzen of negeren. Hij is nu een volwassen vent die zijn eigen zaakjes gaat regelen en hoe dit contact ook uitvalt het zal positief zijn alleen al uit het gezichtspunt van beëindiging van diverse losse eindjes. Kan alleen nederig meewaaien als een boom in de wind met de gang der zaken op dit moment en dankbaar zijn voor het moment. Ook voor hem zal het een behoorlijke drempel geweest zijn met diverse en vele hindernissen die hij over moest en ben ik beslist niet meer die sportieve vader van weleer maar een gehandicapte oude man met hulpmiddelen en zuurstofflessen. Het is goed dat we niet in de toekomst mogen en kunnen kijken!
Misschien zal ik veel moeite hebben om positief over zijn moeder te zijn, vlak nooit de loyaliteit van kinderen uit, wil en zal me nooit negatief uitlaten over haar waar hij bij is. Mijn loyaliteit jegens mijn ex-partner waar ik van hield gaat wat dat betreft erg ver, verder dan ik volgens mijn omgeving zou moeten toelaten of doen. Bedenk me altijd we staan in het heden zoals we er staan juist door het verleden, dan kan ik het verleden alleen maar dankbaar zijn. Echt, één ding is zeker het verleden is geen toeristische plek en dat zal bij velen zo zijn! Een heel verhaal dat me wel bezig houdt op dit moment en een behoorlijke invloed op mijn longen en gezondheid heeft.
Ben ervan overtuigd dat elk mens alleen dat op zijn bordje krijgt dat hij of zij kan verwerken anders zou het zinloos zijn omdat op je bordje te krijgen, hoe moeilijk dat soms ook is en ik dat niet altijd zo ervaar of zie als ik er midden in zit. Misschien is een dergelijke gedachten gang wel dogmatisch maar en op zijn minst een overlevingsstrategie. Ook denk ik dat ik alleen maar een platvorm kan creëren of mijn best kan en moet doen omdat te creëren waarop de ander zich gezien, geaccepteerd, gewenst, geliefd en gehoord voelt.
Mijn dochter, vrienden, familie en omgeving hebben altijd gezegd hij komt wel op enig moment Ik zei altijd "... daar heb ik nu niks aan ... en denk je eens in dan gaat de bel en dan staat daar een volwassen vent en zegt " ... ik ben je zoon ..."!!
Dat moment is overduidelijk nu aangebroken!
Bloempje74 en Emsepems hoop op betere nachten voor jullie en dat jullie beter gaan slapen.
Iedere zieke beterschap en iedereen die het nodig heeft sterkte en iedereen sterkte met de pollen al heeft de regen afgelopen nacht veel goed gedaan.
@Marcus allereerst respect met wat je met ons deelt,ik vond het erg aangrijpend om te lezen, wat heb jij al een hoop meegemaakt, ik vind het wel heel knap van je dat je alles gedocumenteerd en bewaard hebt en hoe je al 14 jaar aan het strijden bent.
Wel erg dat je je eigen zoon al 14 jaar niet hebt gezien, gesproken, dat dit heel veel met je lichamelijke en geestelijke gesteldheid doet snap ik.
Maar dat je zoon nu zelf contact met jou heeft gezocht is erg positief een mooi moment en ik snap dan ook dat je emoties alle kanten opvliegen. Dat je nu niet meer de sportieve vader bent dan toen dat is niet anders. Deze gebeurtenis is een mooie opstap naar een vader zoon relatie.
Misschien is het bespreekbaar om contact met je zoon te hebben maar dan niet tijdens de diploma uitreiking maar op een ander moment?
Dat je moeite hebt om positief te blijven over de moeder begrijp ik helemaal, probeer haar zo min mogelijk te benoemen of laat het daar niet op aankomen.
Kinderen zijn niet gek en komen er zelf op den duur wel achter wat er gebeurt is.
Probeer in ieder geval van ieder contact met je zoon te genieten en hoop voor jou dat het contact alleen maar beter zal worden.
Ook ben ik het met je eens dat wat iedereen op zijn of haar bordje krijgt hij of zij ook kan verwerken alleen zijn sommige dingen zo oneerlijk en wat is dat soms verschrikkelijk moeilijk!
Ik ben dan ook blij dat ik 2 fantastische kinderen heb ( die helaas ook al erg veel meegemaakt hebben) in hun 14 en 16 jarig bestaan, waar ik lief en leed mee kan delen.
Ik wens jou alle goeds de komende tijd en hoop dat je lichamelijke en geestelijk weer alles in het gereel krijgt.
Liefs Marianne
@emsepems hoop dat de vermoeidheid snel minder wordt en dat je lekker een uurtje gefietst hebt.
Helaas weer een slechte nacht gehad en de benauwdheid slaat nu na 4a 5 uur alweer toe, veel slijm, kortademig en weer pijn tussen de schouderbladen .. zal morgen maar weer contact opnemen met de p.o.
Vanochtend wel naar yoga gegaan, begin ging aardig maar de docent en ikzelf hadden al snel door dat het na een uur toch echt teveel was ( ik kon ook niet meer was helemaal op) en moest toen ontspannen op de rug gaan liggen en rusten en de rest heb ik niet meer meegedaan.
Wordt er wel eens moedeloos van dat mijn lichaam en luchtwegen niet meewerken en ik wil nog zoveel, ik moet me er toch maar eens bij neer gaan leggen dat sommige dingen gewoon niet meer gaan.
Iedere zieke beterschap en iedereen die het nodig heeft sterkte!
Beste Marcus
Kom je altijd overal op het forum tegen met wijze raad, opbeurende woordjes enz. Je bent een kanjer
Met tranen je verhaal gelezen. Vergeet jezelf niet
Hoi Marcus ,
Ik heb je verhaal gelezen en dank je voor het vertrouwen, omdit met ons te delen. Je stelt je zo kwetsbaar op omdit te vertellen, daar kan ik en nog vele met mij, nog een hoop van leren.
Marcus ik wens je heel veel goeds toe en hoop dat dit een nieuw hereniging mag worden MET je zoon. Laat je ex bij het verleden en je zoon bij het heden en de toekomst.
Sterkte en een dikke knuffel groetjes Shadow
Warme woorden dat zeker, tja wat zal ik zeggen, alle lof voor Almhof! Als ik nou zo een kanjer zou zijn dan zou in mijn ogen en beleving zo een situatie nooit ontstaan zijn en heb ook ik voor mijn gevoel heel wat uit te leggen! Voor elk probleem geldt maar één ding en dat is de oplossing en in dit geval is dat "de toekomst". Kwetsbaar zijn dat gevoel heb ik niet echt, in mijn ogen ben je kwetsbaar als je iets verbergt of te verbergen hebt, dat maakt je pas echt kwetsbaar en chantabel. Boven de tempelpoort in Delphi lang geleden stond de tekst "... mens ken u zelve ..." dat is een hele moeilijke opgave en maakt naar mijn gevoel klein en nederig zo doet dat me mijn hoofd buigen daarvoor. Dan weet ik één ding zeker ken mezelf nog lang niet. Hoe lastig is het toch om te ontdekken dat wat je niet weet, te ontdekken wat je tekortkomingen zijn of deze van jezelf te zien. Was daar niet ook een Nederlands spreekwoord voor..." de splinter in andermans oog wel zien, maar niet de balk in het eigen oog".
Vanavond mijn zoon antwoord gegeven op de vraag of ik naar de uitreiking kom en in dit geval staat het mezelf vergeten, nederig zijn en dankbaar voor het moment zijn voorop, hij staat voorop en gaat het om hem niet om mij! Kan alleen wat betekenen waar hij me toelaat en anders is het niet. Op mijn bed hoofdeinde staat een gouden foto lijstje met daarin de tekst "... heb nooit spijt van de dingen die je gedaan hebt, maar heb spijt van de dingen die je niet gedaan hebt!! ..."
Reactie op Bloempje74@ Bloempje, je moet niks denk ik dan, als je nog zoveel wilt en dat wil ik ook altijd dan maak ik dat mogelijk met alle beperkingen en beperkende aspecten in mijn leven. Ik zeg altijd als ik 7 ramen in mijn woonkamer heb en ik reinig elke dag 1 raam dan heb ik na een week wel alle ramen gereinigd! Mijn moto heel mijn leven is altijd geweest van mijn geboorte af aan al zo een beetje en het was ook mijn eerste zin die ik kon uitspreken....
" ... ikke zelf doen... "
en ik ben ervan overtuigd dat het ook mijn laatste zin zal zijn. Dat kleine zinnetje van drie woorden heeft ook wel voor veel problemen gezorgd en leidt soms zo zijn eigen leven neem dat van me aan. Als iemand binnenkwam en zei "... ik ga je ramen reinigen ..." dan stond die persoon snel weer buiten de deur maar als iemand zei "... kan ik je ergens mee helpen ..." dan was en is die persoon en hulp welkom.
Bloempje heel veel sterkte de komende tijd hoop dat jij de nodige rustpunten kan vinden en dat je niet aan de medicijnen hoeft al klinkt pijn tussen je schouderbladen en veel slijm me te bekend in de oren.
@Marcus
Dat alles zelf doen is nogal eens mijn valkuil geweest (waar een ander tig man personeel voor nodig heeft deed ik allemaal alleen) na 20 jaar van 60 a 70 uur per week te hebben gewerkt ondanks kinderen en ziekte en vrijwilligers werk is dit toch teveel geworden en ben ik de laatste 2 jaar toch erg hard aan het veranderen .
Ik pak nu ook steeds meer mijn rust al zal ik dat nog veel meer moeten doen.
En heel veel dingen doe ik al gedoseerd, maar er zijn nu toch echt dingen waar ik afscheid van zal "moeten" nemen omdat ik die " verplichtingen " niet meer na kan komen ( zolang mijn gezondheid en astma zo onstabiel is, en dat is de laatste jaren al zo).
Marcus, wat bijzonder dat je je verhaal over je zoon hier deelt. Zo'n teer verhaal... kippevel. Ik hoop van harte dat dit het begin is van een goede relatie!
Ik ontvlucht de hoge luchtvochtigheid voor een dag en ga naar schiermonnikoog te wandelen.