Steun of overbelasten familie/vrienden
09-11-2018 om 06:26 uurBeste allemaal,
Hoe gaan jullie om met het verwerken van heftige opnames, ervaringen? Krijgen jullie steun vanuit de familie, van vrienden?
Ik heb twee heftige opnames te verwerken, en zit nu met een enorme angst voor prednison (mijn niet slapen verhaal staat in een ander topic) ik krijg hiervoor hulp van een psycholoog, maar ben toch benieuwd hoe jullie hiermee omgaan.
Ik probeer al heel lang mijn familie te ontzien en dit alleen te verwerken, maar ik trek dat ook niet langer. Mijn familie reageert echter alleen erg zakelijk, alsof er niks aan de hand is, en dat doet pijn.
Als ik dit aangeef krijg ik de reactie, dat ze niet teveel emotioneel betrokken willen raken omdat dat ten koste gaat van het gezin. Het laatste wat ik wil is mijn familie overbelasten, helemaal als dat ook nog invloed heeft op hun omgeving.
Hoe kan ik hiermee omgaan, wat is jullie ervaring?
@goudvisje dat is inderdaad echt een goede tip! @teske ik hoop dat ze er voor open staan!
Ik snap die angst qua vriendinnen wel, je wilt niet dat ze op een gegeven moment minder zin krijgen om met je om te gaan omdat je elke keer hebt over je kwalen. Maar wat daarbij kan helpen is eventjes 10 minuutjes hebben over waar je last van hebt dat je even je ei kwijt kan. En dan verder over andere en leuke dingen hebben. Zo probeer ik dat zelf een beetje in balans te houden. En als je echt bang bent ze kwijt te raken kan je dat misschien ook uitspreken naar je vriendinnen. Het klinkt alsof het goede vriendinnen zijn!
Dat doe ik nou ook.
En steun kwam er van een buurvrouw, paar huizen verderop. Ik wist dat zij COPD had. En toen kreeg ik het en er was herkenning. Een leuk detail: we kwamen elkaar eens tegen tijdens het honden uitlaten. Tegelijk vroegen we: hoe gaat het met je? Allebei hijgend en lachend vertelden we het. Maar ook zomaar een spontane omhelzing van haar kant. De tranen kwamen toen bij mij los. Ik vond dat echt geweldig.
En toen mijn man naar het buitenland moest, kreeg ik van haar het telefoonnummer zodat ik altijd kon bellen als er iets was. :)
Sorry, heb niet alle reacties gelezen.
Wat ik heel belangrijk vind is om het contact heel bewust wederzijds te houden.
Ik kan of mag mijn verhaal bij hem/haar kwijt, maar sta ik ook open voor het zijne/hare?
Ik probeer echt altijd en in elk gesprek ook de wedervraag te stellen: hoe is t met jou? En dan ook de tijd te nemen voor het antwoord...
Natuurlijk niet krampachtig, maar wel als mindset.
Ik merk dat mensen mij echt niet lastig vinden of een zeur of klaag, terwijl ik heel geregeld moet zeggen dat t gewoon slecht met me gaat.. in vriendschap of relatie is eerlijkheid wel t belangrijkste, niet er maar wat omheen draaien, als diegene je goed genoeg kent, heeft hij/zij wel door dat je liegt of de halve waarheid zegt. Dat schaadt ook vertrouwen..
Maar anderzijds hoeft niet élke keer t onderste uit de kan..,t blijft een aanvoelen van sociale situaties.
Maar ik ben dus wel eerlijk, niet altijd al te uitgebreid. Maar ben ook altijd echt geïnteresseerd in de ander. En zo werkt t voor mij gelukkig prima!
Super bedankt voor alle reacties, vind het fijn om te horen hoe jullie hier over denken.
Ik ben iemand die idd. geneigd is om het allemaal maar alleen te doen, ging altijd alleen naar de specialist, ik vraag niet snel om hulp... en ik zeg niet snel dat het niet goed gaat, mijn zus noemt me een ras optimist.
Nu doordat ik bijna niet sliep door de prednison moest ik wel om hulp vragen, zus is vaak mee geweest als ik naar het ziekenhuis moet.
Ook mijn broer is een keer mee geweest naar het revalidatiecentrum, omdat je bijna niks kan onthouden als je niet slaapt, hem gevraagd als geheugensteun... achteraf bleek hij er niks van begrepen te hebben en moest ik hem vertellen wat er nu eigenlijk besproken is ;-)
Het klopt idd. dat het wel in balans moet zijn, ik ken ook mensen die vrij negatief zijn en vaak mopperen over hun gezondheid, maar luisteren naar een ander is er niet bij. Bij mijn vriendinnen is het gelukkig meer in balans, we kunnen allebei ook goed luisteren. En ruimte voor humor is er altijd, gelukkig maar :-)
Lotgenotencontact is idd. heel erg fijn, op Beatrixoord zat ook een fijne groep mensen, de meesten konden goed luisteren (één persoon die dacht dat alles om haar draaide werd ook gelijk op haar vingers getikt) we hebben ook veel lol met elkaar gehad. Ik hoop daar over een tijdje weer naar toe te kunnen voor sport en spel of het gezelligheidsgroepje. Door een hardnekkige bacterie ben ik nu veel aan huis gebonden, en ik mis die gezelligheid, en de ongedwongen conversatie.
Fijn dat ik hier mijn verhaal kwijt kan, Bedankt!
@Teske,
Jij ook bedankt, want velen zitten hiermee
en door jou zijn zij ook weer een stukje geholpen.
Beterschap en blijf posten
Dank je wel Joop! Ik zal mijn best doen!
@Teske
Ik herken wel het eea in jouw verhaal. Gelukkig is mijn familie wel betrokken, ook al begrijpt niet iedereen het helemaal. Zelfs voor mijn man, die alles ziet gebeuren en er vanaf het begin af aan bij is, is het soms heel lastig. Of misschien moet ik wel zeggen JUIST voor mijn man is het lastig.
Het blijft ellendig om iemand waar je zoveel van houdt zo benauwd te zien. Natuurlijk wil je ook voor de rest van je omgeving niet altijd de 'patiënt' zijn.
Ik heb 'gelukkig' een boel vriendinnetjes die ook iets mankeren, gewoon omdat je elkaar dan zo veel beter begrijpt. Dus ik heb met een aantal van hen een soort afspraak.. We bellen elkaar dan en er wordt dan over en weer wel eens gevraagd: mag ik even klagen? De ander kan dan ja of nee zeggen, soms kan je het er zelf ook even niet bij hebben en dat is prima. En soms is het best als iemand even gilt en schreeuwt en huilt en boos is, gewoon omdat het er even uit moet.
En vaak reageer ik met: Natuurlijk! Mag ik daarna dan even ;). Dus het ligt eraan hoe je erin staat met je vrienden. Ik snap heel goed dat je niet altijd de zeurpiet en de patiënt wil zijn. Aan de andere kant willen de mensen die van jou houden ook vaak helpen. Dus ik probeer heel duidelijk te zijn in wat ik nodig heb.
Mijn man wil wel eens zich zo druk maken om mij, dat hij zelf niet meer kan ontspannen. Ik zeg dan wel eens: Lief, ik voel me kut, daar gaan we niets aan doen. Ga jij nou maar even lekker chillen, ik red mezelf wel! Het blijft lastig om die balans te vinden, ik denk dat die ook voor iedereen anders is.
Ik denk ook dat gemiddeld genomen mannen daar wat makkelijker in zijn dan vrouwen. Wij willen graag alles delen en begrepen worden. Mannen natuurlijk ook, maar toch op een wat minder diep niveau ofzo.
Ik wens je veel sterkte met je familie, het lijkt me heel heftig als er heel zakelijk op jouw ziekte, die jou zo beïnvloed wordt gereageerd.
Liefs,
Suus
Beste Suus, bedankt voor je reactie, ik heb het een paar keer gelezen, je kunt het goed omschrijven, het raakt me.
Je wilt inderdaad ook gewoon verdrietig of boos kunnen zijn... familie begrijpt dit niet of kan er niet mee overweg. En je wilt ook kunnen zeggen als het even niet goed gaat, anders snapt men ook niet dat je niet even een kop koffie kan komen drinken, of waarom je niet mee kan met een uitstapje.
Dat is het nadeel van chronisch ziek zijn, het duurt te lang... kan me voorstellen dat dat ook zwaar is voor familie, maar ja, ik zou liever ook anders willen.
En als zij als maar proberen (te) optimistisch te zijn, en niet reageren als je meldt dat het even niet gaat, tja dan is het niet meer in balans.
Bij vriendinnen is het gelukkig wel in balans, vragen idd. mag ik even mopperen?? En het helpt idd. als de ander ook iets mankeert, je begrijpt elkaar dan toch beter.
Ik vind het idd. erg fijn om te delen of begrepen te worden...
Gelukkig zijn er ook mensen die je alleen maar aan hoeft te kijken en je begrijpt elkaar, we zeggen dan, denk jij wat ik denk? Geweldig vind ik dat!
Liefs Teske
@Teske
Ik denk dat iedereen het deels wel herkent. De eenzaanheid die een chronische ziekte meebrengt. Niet-zieke mensen kunnen het gewoon nooit helemaal begrijpen.
Het kan soms hartverscheurend zijn als mensen dingen vragen als; gaat het nou al beter? Dan denk ik; je begrijpt er geen drol van. Het is geen griepje wat over gaat.
Maar we bikkelen door en als je ooit iemand nodig hebt om even tegen te klagen, stuur je me maar een privé-berichtje!
Sterkte en liefs
Suus
@suus
Hoi Suus, wederom perfect door jou verwoord en het slaat ook op mij.
Nu ik 2 jaar verder ben met mijn Acos en elke dag strijd lever om e.e.a. onder controle te krijgen, wat me met vallen en opstaan redelijk lukt, en er weer wat gezonder uit begin te zien en mezelf ook weer meer laat zien, merk ik dat mijn omgeving ook anders gaat reageren, in negatieve zin voor mij wel te verstaan.
Het lijkt wel of ik bijna niets meer mag zeggen van, nu even niet of ik ben moe of benauwd.
Krijg steeds hetzelfde antwoord” alweer, dacht dat het beter met je ging.
Dus waar ik bijna een jaar over heb gedaan om zaken te uiten over mijn gezondheid houd ik me nu maar weer stil en redt mezelf wel, zoals altijd en ik moet eerlijk bekennen dat ik mezelf het ook hoor zeggen, maar van mezelf mag het.
Ook alle andere mensen met hun reacties op deze topic bedankt, been weer eens niet de enige met dit probleem en deze topic geeft me weer kracht om door te knokken.
Sterkte!
Boemer