Ik heb een drukke week achter de rug. Afgelopen vrijdag bleek dat ik een middenvoetsbeentje gebroken heb en ik zit inmiddels met mijn hele onderbeen in het gips. Omdat het niet ontstaan is door trauma maar met gewoon lopen, moet er onderzoek gedaan worden naar osteoporose. Ik heb een hoop afspraken in het ziekenhuis staan de komende tijd.
Er komt ineens zoveel op je af, eerst de praktische problemen, hoe kom ik thuis, hoe komt mijn fiets thuis, heb ik broeken die ik pas, hoe ga ik me redden thuis, hoe moet het met trainen en werken? Gelukkig hebben mijn vriendinnen me op weg geholpen, is mijn moeder een paar dagen geweest om me te halen en brengen en zou ik inmiddels moeten kunnen fietsen. Het scheelt dat ik al huishoudelijke hulp en een douche kruk heb.
Daarna gaat er door je hoofd spoken wat er nou allemaal gebeurd is, of ik dan toch meer schade heb dan alleen mijn spieren, wat als ik nu weer vijf weken thuis zit van reïntegratie en revalidatie. Afgelopen week had ik ook het arbeidsdeskundig onderzoek op werk wat heftig en confronterend was maar ergens ook wel weer rust geeft.
Komende week ga ik met de fysio kijken wat ik wel kan doen qua trainen. De eerste twee weken adviseren ze rust. Ze heeft ook geholpen met het lopen met krukken en uitleg gegeven over het fietsen. Qua reïntegratie moet ik voorlopig thuis werken. Ik heb geen vervoer en mijn leidinggevende vindt het gevaarlijk als ik met krukken op het werk loop.
Ik zie er best wel tegenop, niet alleen omdat het onhandig is maar ook omdat mijn longen het nodig hebben om te trainen en ik net weer lekker aan het opbouwen was op werk maar de assistente van de bedrijfsarts zei gisteren nog, als het nu niet lukt dan is het overmacht en dan is het zo. De eerste week is inmiddels al bijna voorbij gelukkig.
Jemig Daantje. Daar zit je niet op te wachten. Sterkte!
Wat zit een aantal mensen toch in de lapjesmand zeg. Het lijkt niet op te houden.
Zelf had ik ook weer een spoedafspraak met de specialist. Het aantal spoedafspraken volgt elkaar wel erg snel op. En al de tweede keer dat een andere arts me dat adviseert, dan kun je er ook niet echt omheen. Na het weekend opnieuw evalueren.
Ik heb een drukke week achter de rug. Afgelopen vrijdag bleek dat ik een middenvoetsbeentje gebroken heb en ik zit inmiddels met mijn hele onderbeen in het gips. Omdat het niet ontstaan is door trauma maar met gewoon lopen, moet er onderzoek gedaan worden naar osteoporose. Ik heb een hoop afspraken in het ziekenhuis staan de komende tijd.
Er komt ineens zoveel op je af, eerst de praktische problemen, hoe kom ik thuis, hoe komt mijn fiets thuis, heb ik broeken die ik pas, hoe ga ik me redden thuis, hoe moet het met trainen en werken? Gelukkig hebben mijn vriendinnen me op weg geholpen, is mijn moeder een paar dagen geweest om me te halen en brengen en zou ik inmiddels moeten kunnen fietsen. Het scheelt dat ik al huishoudelijke hulp en een douche kruk heb.
Daarna gaat er door je hoofd spoken wat er nou allemaal gebeurd is, of ik dan toch meer schade heb dan alleen mijn spieren, wat als ik nu weer vijf weken thuis zit van reïntegratie en revalidatie. Afgelopen week had ik ook het arbeidsdeskundig onderzoek op werk wat heftig en confronterend was maar ergens ook wel weer rust geeft.
Komende week ga ik met de fysio kijken wat ik wel kan doen qua trainen. De eerste twee weken adviseren ze rust. Ze heeft ook geholpen met het lopen met krukken en uitleg gegeven over het fietsen. Qua reïntegratie moet ik voorlopig thuis werken. Ik heb geen vervoer en mijn leidinggevende vindt het gevaarlijk als ik met krukken op het werk loop.
Ik zie er best wel tegenop, niet alleen omdat het onhandig is maar ook omdat mijn longen het nodig hebben om te trainen en ik net weer lekker aan het opbouwen was op werk maar de assistente van de bedrijfsarts zei gisteren nog, als het nu niet lukt dan is het overmacht en dan is het zo. De eerste week is inmiddels al bijna voorbij gelukkig.
@Daantje: wat een schrik dat je zomaar je voet breekt. Goed dat het onderzocht gaat worden.
Wat komt er dan ineens veel op je af... :(
Het is eindelijk april, dat betekent dat de POH ,in theorie, eindelijk tijd heeft voor astmapatiënten. Ik wil heel graag een gesprek, want ik heb het gevoel dat ik óf niet goed inhaleer óf dat de medicatie amper iets doet. Gisteren moest ik vanwege mijn werk drie keer door een straat met houtrook heen fietsen en de ventolin die ik thuis van te voren had ingenomen leek niks te doen. Het werd tijdens het lopen van de post zwart voor mijn ogen en ik moest echt rustig blijven en op adem komen om niet flauw te vallen. Ik kon nergens zitten omdat er sneeuw op de bankjes lag.
En ik hoop dat ik na 2 jaar nu eindelijk eens een longfunctietest kan doen.
Tamsyn, ik hoop dat de poh wat voor je kan doen.
Wat ik geleerd heb met 54 jaar astma is overal op voorbereid te zijn. Bv in jou geval altijd een matje of plastic zak of id mee zodat je die op een bankje neer kunt leggen en daar op kunt gaan zitten. En wat je zelf vast weet, al je je minder voelt dan rustig = heel rustig lopen, niet 5 minuten maar eigenlijk de hele dag.
succes!
@goudvisje
Snipverkouden lijkt me een jou ook een hele extra tour erbij. Brrr. Beterschap en sterkte!
Beterschap Ems, Goudvisje en Suus!
Ik heb een drukke week achter de rug. Afgelopen vrijdag bleek dat ik een middenvoetsbeentje gebroken heb en ik zit inmiddels met mijn hele onderbeen in het gips. Omdat het niet ontstaan is door trauma maar met gewoon lopen, moet er onderzoek gedaan worden naar osteoporose. Ik heb een hoop afspraken in het ziekenhuis staan de komende tijd.
Er komt ineens zoveel op je af, eerst de praktische problemen, hoe kom ik thuis, hoe komt mijn fiets thuis, heb ik broeken die ik pas, hoe ga ik me redden thuis, hoe moet het met trainen en werken? Gelukkig hebben mijn vriendinnen me op weg geholpen, is mijn moeder een paar dagen geweest om me te halen en brengen en zou ik inmiddels moeten kunnen fietsen. Het scheelt dat ik al huishoudelijke hulp en een douche kruk heb.
Daarna gaat er door je hoofd spoken wat er nou allemaal gebeurd is, of ik dan toch meer schade heb dan alleen mijn spieren, wat als ik nu weer vijf weken thuis zit van reïntegratie en revalidatie. Afgelopen week had ik ook het arbeidsdeskundig onderzoek op werk wat heftig en confronterend was maar ergens ook wel weer rust geeft.
Komende week ga ik met de fysio kijken wat ik wel kan doen qua trainen. De eerste twee weken adviseren ze rust. Ze heeft ook geholpen met het lopen met krukken en uitleg gegeven over het fietsen. Qua reïntegratie moet ik voorlopig thuis werken. Ik heb geen vervoer en mijn leidinggevende vindt het gevaarlijk als ik met krukken op het werk loop.
Ik zie er best wel tegenop, niet alleen omdat het onhandig is maar ook omdat mijn longen het nodig hebben om te trainen en ik net weer lekker aan het opbouwen was op werk maar de assistente van de bedrijfsarts zei gisteren nog, als het nu niet lukt dan is het overmacht en dan is het zo. De eerste week is inmiddels al bijna voorbij gelukkig.
O Daantje, wat heftig! Snap je vragen en zorgen!! Sterkte!!!!
He Daantje, wat een ellende. Ook ik snap je zorgen.
Blij dat het arbeidsdeskundig onderzoek ook iets van rust geeft in deze onzekere tijd.
Sterkte!
Heel veel beterschap allemaal!
En Daantje, wat heftig inderdaad, heel veel sterkte! 🌷🌷
Jemig Daantje. Daar zit je niet op te wachten. Sterkte!
Wat zit een aantal mensen toch in de lapjesmand zeg. Het lijkt niet op te houden.
Zelf had ik ook weer een spoedafspraak met de specialist. Het aantal spoedafspraken volgt elkaar wel erg snel op. En al de tweede keer dat een andere arts me dat adviseert, dan kun je er ook niet echt omheen. Na het weekend opnieuw evalueren.
Heftig @Daantje
Maar fietsen met een gipsbeen is toch niet slim? Moet je ook tromboseprikjes? Of is dat niet meer standaard?
Sterkte.
Allemaal veel beterschap en gelukkig is de sneeuw weer weg🙈.
Jippie
Wat heftig allemaal. Veel sterkte Daantje!
Beterschap aan alle zieken!
@Daantje: wat een schrik dat je zomaar je voet breekt. Goed dat het onderzocht gaat worden.
Wat komt er dan ineens veel op je af... :(
Het is eindelijk april, dat betekent dat de POH ,in theorie, eindelijk tijd heeft voor astmapatiënten. Ik wil heel graag een gesprek, want ik heb het gevoel dat ik óf niet goed inhaleer óf dat de medicatie amper iets doet. Gisteren moest ik vanwege mijn werk drie keer door een straat met houtrook heen fietsen en de ventolin die ik thuis van te voren had ingenomen leek niks te doen. Het werd tijdens het lopen van de post zwart voor mijn ogen en ik moest echt rustig blijven en op adem komen om niet flauw te vallen. Ik kon nergens zitten omdat er sneeuw op de bankjes lag.
En ik hoop dat ik na 2 jaar nu eindelijk eens een longfunctietest kan doen.
Tamsyn, ik hoop dat de poh wat voor je kan doen.
Wat ik geleerd heb met 54 jaar astma is overal op voorbereid te zijn. Bv in jou geval altijd een matje of plastic zak of id mee zodat je die op een bankje neer kunt leggen en daar op kunt gaan zitten. En wat je zelf vast weet, al je je minder voelt dan rustig = heel rustig lopen, niet 5 minuten maar eigenlijk de hele dag.
succes!