een dag uit een leven met lef......

^O^ Ha die Ria....
Om maar meteen met de deur in huis te vallen....
Ik wens iedereen op dit forum en jou en je gezin in het bijzonder een ontzettend inspiratief jaar toe.....met veel warme momenten en fantastische toekomstige herinneringen!
Heb je alle kruitdampen en gloeiende sigarettenlonten overleefd?
In Utrecht werd er weer voor verschrikkelijk veel anti-crisis de lucht in geschoten. Paradoxaal dus, maar prachtig, dat wel. Ik stond in de daktuin van het huis van mijn goede oude vriendje in de Voorstraat in Utrecht en kon zien hoe Dom en watertoren oplichtten onder de vuurpijlenregen.
We hadden bedacht een bejaarden-oud en nieuw te gaan vieren. Dat moest met een kaasfonduetje en twee prachtige films....een hele oude met Gloria Swanson, die een dramaqueen van de eerste orde speelde. Daarna de verschrikkelijk aangrijpende film over Edith Piaf.....
Als je kijkt naar de tijd waarin die film zich afspeelde, dan kan 2009 op voorhand al niet meer stuk.
Wat een leven!!! Het is toch ook maar de grote vraag, waar je als kind op de wereld wordt gezet en daardoor is je toekomst voor een groot deel al bepaald.
Daarna....hou je vast hebben we het tot twaalf uur volgemaakt met een spelletje scrabble....!
Proost en lechaim.........mazzel en droge.....gelukkig 2009.
Als omlijsting hadden we heerlijke klassieke klanken en de avond was zo met z'n tweetjes voor mij natuurlijk het supersummum-einde na alle drukke kerstdoedels.

Parijs was heerlijk, maar met z'n negenen in een tweekamer-appartement is wat behelpen.
's Morgens vroeg werd ik doorgaans gewekt door vier van de kids of schoonzonen die zich al springend achter de We bevonden.
Ik sliep op de bank en lag oog in oog met het breedbeeldgevaarte, waar zich dit allemaal op afspeelde.. Thuis heb ik een oude kleine sony in mijn buffetkast staan, programmaatje gezien, kastje dicht.....dus je begrijpt.
Douchen en startklaar maken ging steeds relatief vlug, in een uur was het hele stel gepikt en gesteven klaar voor het rondje toeristische route.
Schoonzoonhilversum had Parijs in de winter nl.nog nooit gezien en dan verval je toch al snel in de geeikte routes.
Natuurlijk de Notre dame, natuurlijk Montmartre, natuurlijk Sacre Coeur, natuurlijk Champs élysées by night en last but not least de Tour D'Eiffle.
Te kort was het allemaal om een museumpje te bezoeken. Maar wel hebben we de leukste creperie ever ontdekt. Dat was nl. een piepklein gevalletje in Montmartre, tirez bouchon( de kurkentrekker) genaamd, met een wachttijd in de ijzige kou van 20 minuten, middeleeuws met de wanden vol geplakt met foto's en briefjes van mensen sinds(schat ik in) de jaren zeventig. een stukje muur meer onbedekt.
De crepes waren heerlijk, de uiensoep wat flauwtjes, maar de obers(ook jaren '70)fantastisch.......

Schoonzoonparijs was trouwens apentrots, oimdat ik man/vrouwhaftig , als een echte frans, door het verkeersgewoel stuurde. Geen kunst aan......ik bleef gewoon aan zijn bumpertje hangen en bad ondertussen wel wat schietgebedjes, als er weer van vier kanten voertuigen dreigden.
Vooral die hele dikke bussen, die net zo ongenaakbaar zijn als ze eruit zien, drukken je er gewoon uit. rechtdoor is rechtdoor! Helpppppp!

De babybuik groeit en groeit. Er zijn wat problemen met de niertjes geconstateerd, maar bij de laatste echo was de gynacoloog al weer gematigd optimistischer. Duimen maar.

Ik had keurig alles ingepakt voor Parijs......ook qua medicijnen dacht ik, maar nu ontbrak de strip van de spiriva, die ik altijd bij de disk heb liggen. OH oh.....foutje. Ik zag me al apengapend door de metrogangen rennen.....trap op, trap af......!
Apothekers gebeld, ook geen sinecure op eerste kerstdag. Eindelijk een gevonden. Een onooglijk klein pand in Mont Morency. Mensen tot in de deuropening en een stokoude apotheker met zijn net zo'n stokke vrouw of assistente.....
Hij stopte naar iedere handeling en krabde zich dan verwoed over het hoofd en mompelde(vertelde schoonzoonparrijs, want het was voor mij niet te verstaan) "Waar was ik ook al weer mee bezig!".
We keken elkaar aan en dachten allebei....'No way".
Dan maar naar hun eigen kliniek, waar de docteur me te verstaan gaf, dat spiriva niet bekend was in Frankrijk en als ik erg benauwd werd, dan maar ventolin moest nemen.
Oke. Pas de problème, al was ik wel benieuwd.
Tot mijn verbazing heb ik nergens last van gehad. ik heb de spiriva niet gemist. Zou het zo lang door werken, of heb ik het niet nodig of slechts incidenteel????
Ik zal er navraag naar doen bij de longarts. Inmiddels ben ik wel weer netjes er mee begonnen. Maf hè.

Zo en nu ben ik eindelijk weer op mijn eigen vertrouwde stekkie. Hebben de kinderenlief tot mijn opluchting al hun vingers en tenen nog en ga ik zometeen eens lekker gestrekt en relaxt voor de buis met een groot en heerlijk niets in het hoofd.

Siebje heb ik uit. Het kostte wat moeite en nog steeds wel hier en daar.
Maarten het Hart is een van mijn lievelingsschrijvers, dus het ligt niet alleen aan de zwaarheid van het geloof. Het komt ws. door de staccato korte zinnen die Jan Siebelink graag gebruikt. Ik ben zelf, zoals je niet ontgaan zal zijn, nogal wollig in het taalgebruik.....
En de somberte.....daarentegen heeft Maarten 'Hart altijd oog voor de mooie kleine dingen uit het leven, waar ik zo van genieten kan. Een vogel, een mooie horizon, het zachte ritselen...al dat soort dingen, wat letterlijk licht geeft in de duisternis.
Ik ben nou eenmaal opgegroeid met de zware straffe kost van Stijn Streuvels en consorten en ook die boeien mij zeer.
Ik had nog niet gehoord van Jenny Glanfield.....eerst even door mijn stapeltje heen werken!
Ik ga straks beginnen aan de pianoman van Mercier....heb er zin in!

Ik weet zeker, dat dat rondstruinen met je zware Bronica, helpt. Moet je dan ook trap op, trap af...of uren op je buik door het ruige veld?
Zjeraar vertelde, dat ze voor een foto van de watertoren zijn glazen dakkamer vol houden gestouwd met lamp en fotocamera.....al hijgend en puffend(drie trappen op en af).
Dus, het is heus geen sinecure, die hobby van jou! Ga zo door mevrouwtje....iedere beweging is er een.
Fijn dat de nieuwe medicijnen lijken aan te slaan.
Hoe is het met manlief?

Wat heerlijk dat je weer met beelden in het hoofd rond loopt. Denk je dan beeldend of ben je dan beeldend?
Ik denk regelmatig beeldend, maar dan van doeken, die ik wil maken. Er staat er weer een op de rol. Vanaf volgende week ga ik 10 lessen volgen bij een van de kunstschilders in IJsselstein. Wie weet wat het me brengt. Heerlijk om weer nieuwe kanten te ontdekken.
Nou, nou.....ongemerkt word het steeds een lap!
Dat krijg je met de hedendaagse hectiek. Het schrijft zo snel als het leeft.
Hastalapasta....en till soon! Heb het goed! :Y
Huggie, Ber :W

Hi Berna,

Beetje laat maar welgemeend Gelukkig en vooral ook zo gezond als maar mogelijk Nieuwjaar voor iedereen, met speciaal voor jou en de jouwen natuurlijk al wat wenselijk is op diverse gebieden!
Ik kom binnenkort een keer terug voor een wat uitgebreider bericht...ben veel weg geweest de laatste tijd en dacht eigenlijk dat jij ook na de kerst nog wel in Parijs zou zitten, zodat ik ook niet meer op het forum geweest ben. Ik haal de schade wel weer in, beloofd!
Tot gauw,  :W
Hartelijks, Ria

Goedesnachts Berna ;D

Zo, het is twee uur geweest en ik kan weer niet slapen vannacht. Hartkloppingen, snurkende vent naast me. Om één uur erin, om twee uur eruit, zo ging dat gisteren ook al. Ik wil er toch geen gewoonte van maken :N Nou ja, mooie gelegenheid om weer even iets te schrijven, gisteren was ik daar veel te duf voor.

Ik ben lekker binnen gebleven met oudjaar, even het vuurwerk bewonderd achter mijn ramen. Ik heb het er toch al nooit zo op gehad. Nichtje van ons stond bij haar moeder op een afstandje te kijken en kreeg iets in haar oog. Meteen paniek, omdat ze een jaar of wat eerder ook al zoiets had meegemaakt en daardoor nu minder zicht heeft in dat oog. Bij de eerste hulp bleek het gelukkig allemaal mee te vallen. Na haar kwamen de bebloedde theedoeken eraan, ook bleek iemand zijn oog kwijt. Nee voor mij mogen ze het centraal houden hoor! Zoals jij dat kon bewonderen vanaf die daktuin, dat lijkt me wel weer erg fraai!
Wat klinkt dat trouwens allemaal goed bij je Zjeraar, daktuin, glazen dakkamer, niet verkeerd om dan in centrum van Utrecht te wonen.

Kaasfondue en film, een mooi duo voor oudejaarsavond! Scrabble is voor ons al héél lang geleden, maar dat vond ik vroeger het enige leuke spelletje. Daarna kwam met zoonlief Catan in huis, dat vond ik ook wel wat hebben. Nu ook al weer hele tijd niet meer van gekomen.
Wij waren ook heel rustig met zijn tweetjes. Film/documentaire over de nachtwacht van Rembrandt gezien, lekker gelezen (het Tuinhuis van Hella Haasse, een mooie verhalenbundel, al hou ik normaal gesproken niet van korte verhalen) en tussendoor visjes gegeten, na samen met zoon eerst een pizza verorberd te hebben. Zoon vertrok daarna naar Roosendaal, naar mijn zus, om een wat minder rustige avond te hebben ;) en daarvandaan ging hij nog uit in Breda met vrienden. Mannetje had s’ochtends weer volop glutenvrije flappen gebakken voor ons, die warm altijd het lekkerst zijn, zodat we om tien uur al aan de vette hap zaten! :Y

Jouw tripje Parijs klinkt bijzonder vermoeiend, maar wel erg leuk ook. En wat een lef, met de auto door Parijs. Zelf heb ik Parijs ooit een keer vanuit een bus gezien en dat was indrukwekkend chaotisch om mee te maken!
Je zult ook net zien dat je je inhalatiemedicatie vergeet op van die feestdagen met alleen zo’n “bijzondere” apotheker onder handbereik. Wat een geluk dat je weinig last hebt gehad, geen idee hoe dat dan kan. Wij waren een keer op Texel tijdens Hemelvaart en toen had manlief niet genoeg naalden bij (hij is diabeet). Hij heeft dat opgelost door de naalden die hij wel had wat vaker te gebruiken (au, au). We hebben allemaal wel eens zo iets geks…

Hopelijk vallen de problemen met babyniertjes mee. Dat is niet mis om daar mee geconfronteerd te worden. Ik zal meeduimen.
Wij zijn in de familie op eerste kerstdag verblijd met een kerstkindje, onze neef en zijn vrouw kregen een zoon. Hij was een maandje te vroeg en wilde/kon niet genoeg eten en heeft dus een maagsonde. Hopelijk gaat dat ook snel beter. Het is een schatje om te zien! http://www.flickr.com/photos/riakock/3181426149/

Maarten ’t Hart schrijft inderdaad heel anders dan Siebelink, toch kan ik beide erg waarderen. Zelf ben ik ook altijd nogal wollig geweest. Tante Betje stijl, noemde manlief het altijd. Door mijn studies heb ik me wat beter weten te beperken (dat hoop ik tenminste), al lukt dat niet altijd..

Nou, mijn Bronica heb ik na mijn studie nog slechts één keer uit de tas gehaald, dat was die keer in Amsterdam. Maar ik ben vast van plan om er meer mee op sjouw te gaan. Uren op mijn buik door het veld zie ik me toch echt niet ermee doen, ook niet met mijn Minolta overigens. Als ik buk ben ik al buiten adem, nieuwe medicijnen of niet. De snijdend koude wind vorige week deed me trouwens ook geen goed. Ik kon niet meer fietsen, maar ben maar gaan lopen.

W. is inmiddels voor enkele uurtje (soms wat meer) per dag aan het werk. Dat gaat best, maar staan en langer dan 10 minuten lopen gaat niet. Eind van de maand naar de pijnpolie, maar of dat gaat helpen…Zijn hartje tikt vrolijk verder en hij hoeft pas over een hele tijd terug te komen bij de cardioloog. Positief dus gelukkig. Beenwond zit eindelijk zo goed als dicht. Borstbeen geeft nog veel ellende met hoesten en niezen en zo, die genezing schiet ook niet op.

Ben je al met je schilderlessen begonnen? Steeds weer nieuwe ervaringen opdoen, gaaf toch!
Ik zit nog steeds volop in de beelden. Flickr werkt erg verslavend en kost me eigenlijk veel te veel tijd, maar ik vind het zo leuk. Toch zou ik mijn tijd beter kunnen besteden aan het maken van een goede portfolio. Ik heb me ingeschreven als aspirantlid van een vakvereniging, de GKF. Volgende maand moet ik mijn map laten zien en het heeft best nog wat voeten in de aarde om foto’s te selecteren en af te laten drukken. Op de academie waren ze vorig jaar niet helemaal tevreden met mijn map, dus ik moet er echt nog even aan werken. Ik vind dat één van de moeilijkste dingen, een goede samenhang maken die genoeg kwaliteit heeft.

Vandaag was het hier toch wonderschoon, een sprookjesachtige witte wonderwereld onder een strakblauwe lucht. Heerlijk! Ik heb echt genoten van mijn vrije dag en vanmorgen en vanmiddag er op uit geweest om foto’s te maken. Met die vorst blijft het lekker lang berijpt. De stoepen en woonerven en zo zijn hier wel spekglad, maar gelukkig waren de fietspaden schoon.

Inmiddels is het 3.16! Ik ga zo nog maar een poging wagen om te slapen. Tot schrijvens!
Truste  :z Ria

Ha ouwe nachtbraker...... :W
Wist niet dat je daar ook aan deed!
Hartkloppingen ken ik ook. Bij voorkeur in de ochtend. Dan heb ik er vaak ook een wonderlijk gevoel bij, alsof je hart een verdiepinkje lager zakt. Het zal wel niet, want ik wandel gewoon door.....Het was misschien toen ook wel volle maan. Dat geeft bij mij ook altijd veel wakkere momenten.
Nou ja, dan maar koffie erbij en een goed boek en de volgende dag tegen vieren aardig brak, maar dat mag de pret niet drukken.

Ja, dat is inderdaad leuk wonen, mijn Zjeraardeke heeft het toch maar goed voor elkaar. Ik zelf woon helaas in de betonblokken van Nieuwegein. Officieel huurde ik een mooi huis, maar toen manlief ziek werd en in de war, ben ik naar een ander plekje gegaan met de kiddies en dan kom je al gauw uit op een flat.
Niet getreurd hoor, want ik heb natuurlijk mijn heerlijke tuin midden in de polder en ook nog wel een balkon, maar wel een weg met het hoogste fijnstofgehalte van Nieuwegein er langs, daar hap ik dus niet vaak 'frisse' lucht, dat snap je.

Na oudjaarsnacht ben ik altijd weer zo ongelofelijk blij, als ze er allemaal weer heelhuids van af zijn gekomen. Ga in gedachten hun gangen na, als ik de nieuwsberichten van de volgende dag hoor over branden, vuurwerkgewonden etc.....
Bedenk of ze er in de buurt zitten, je kent het wel.
We zijn niet erg van het bellen 's nachts, want ze komen er toch niet doorheen en 's morgens liggen ze veel langer op een oor.........
Scrabble had ik minstens zo lang niet gedaan als jij, maar het was echt leuk. Ik moet wel weer oefenen, want Zjeraar verzint de meest ingewikkelde aanschuifconstructies en vaak ook maakt hij geheel nieuwe woorden....ha, ha, dan heeft hij aan mij een verkeerde, want ik prik ze door. Hij blijft het heel volhardend proberen.
Catan ken ik wel van de jongens op school, er was een tijd, dat ze het heel fanatiek speelden.
Jouw avond klinkt ook niet verkeerd. Lekker met vissies, ook een goed idee. Zijn glutenvrije flappen lekker......ik heb geeneen oliebol en flap gegeten, dit jaar.....!!!!! Volgend jaar inhalen.

Ja, ja....dat gedoe met de medicijnen was wel weer goed voor veel hilariteit. Naalden dubbel moeten gebruiken is ook verre van ideaal. Ik moet in Maart weer naar de longarts dan zal ik eens vragen hoe het zit.
Of het lange termijnwerk is. Want daarna, in de eerste week van school, heb ik het weer goed benauwd gehad, maar daar waren ook andere oorzaken voor te bedenken, nl, razend druk met lange dagen, veel sjouwwerk, de scherpe vrieslucht en het projectje circus, dat mijn stagiaire had bedacht voor een weekje, waar een hoop acrobatiek, dans en toneel bij kwam kijken.
Geschaatst heb ik niet, hoor.....een vriendin verzuchtte, dat ze zo moe was en toen ik vroeg hoe dat kwam, kreeg ik als antwoord, door het ijs natuurlijk.
Helemaal niet natuurlijk voor mij. Maar zij moest op dat ijs staan als het er lag. En ze had al de hele week lange tochten geschaatst. Ze had grote wallen onder haar ogen en zag er inderdaad dodelijk vermoeid uit.
Bij mij is ijs een associatie met de met oude kranten gevulde plus fours-afdanker van oudste broerlief en van die ontzettend vervelende friese doorlopertjes met spekgladde achterkanten, waar mijn hakken steevast van afgleden. Van ijs en ijskoude vingertjes en hele warme kachels, waardoor ze gingen tintelen als een gek. Van barre looptochten over de rode brug tot we bij de - wat nu overvecht heet- afgravingen kwamen en met z'n zevenen de schaatsen hadden aangeprutst en we konden gaan rijden...... 6 broers flitsend voorop en ik er strompelend achter aan, tot tranens toe...Rot ijs! >:(
Maar mooi vind ik het wel, prachtig zelfs en wandelen door de natuur doe ik nu graag.

Met zuslief op weg naar een verjaardag, kwamen we schapies tegen en zusllief met cameraatje in de aanslag, maakte een hele mooie foto, een ton sur ton...die schapen een beetje geelwit in die fantastische witte wereld....helemaal goed.
Jij hebt er ook vast nog een paar geschoten.
Ik ben trouwens driftig bezig een foto van mezelf onder mijn naam te prutsen, maar het lukt nog niet erg. Ik ben bang dat ik de hulp van mijn computergestuurde zoon  nodig heb!

Wat mooi, een echt kerstkind, ik heb even op flickr gekeken en hij ziet er fantastisch uit. Doet me ook denken aan de tweeling. Die waren ook een maand te vroeg en lagen in de couveuse met een sonde.
Maar dat zou je die twee gespierde binken nu niet meer geven, hoor. Hij heeft het zelfde ronde koppie als een van de twee.
Heerlijk om te zien.

Natuurlijk heb ik brutaal van de gelegenheid gebruik gemaakt om je andere foto's ook te bewonderen.
Het roept veel op, die mooie beelden. Vooral die abstracte uit het park in dord... en de mooie krul van het centraal museum, maar ook de foto's van de biesbosch.......en die ene boomstam aan het water.
Het lijkt me heerlijk om te doen en te zien.
Wat een fijne hobby. Ik begrijp nu wel, dat je verslaafd raakt aan flickr, want je contacten komen van all over the world, begrijp ik.
Maar dat portfolio is inderdaad ook niet onbelangrijk. Mag je anders geen lid worden van dat GFK?
Het is natuurlijk ook wel een beetje logisch. Maar als ik kijk naar je foto's......kan je dan van iedere categorie er een uit kiezen? Dan heb je een goede doorsnede, of is dat weer te simpel?
En zijn de academie-eisen niet altijd aan de hoge kant en zullen die van het GFK niet milder zijn?
Ze weten toch snel genoeg of ze niet een huistuinenkeukenkiek van mij zien of een professionele van jou!
Ik ga minstens zo hard voor jou duimen! ^O^

Met Dochterparijs gaat het goed. Ze is zelf gelukkig heel optimistisch van aard en ook realistisch. Ze heeft nu bijna vrij van haar school, al zal ze het coordinerende werk wel blijven doen, maar dan hoeft ze niet toute Paris te doorcrossen......Dat kan lekker thuis.
Dat scheelt weer, met zo'n toetertje(hij is echt al aanmerkelijk dik)zit je net niet echt lekker achter het stuur.
Ik blijf het spannend vinden!

Ik heb de eerste schildersles gehad. Maar hij geeft geen les meer, zegt ie. Die tijd heeft ie gehad. Hij heeft wel soms een aanwijzing of een opmerking.
Er is koffie en wijn en er zijn nog vijf mensen, dus je doet zowiezo indrukken genoeg op. iedereen is heel verschillend en dat is grappig. Ik ben bezig met acryl en vogel gewoon lekker mijn eigen gangetje. Ik weet nooit wat het wordt, dat vertelt mijn kwast me of de eerste streken op het doek!
Ik ben benieuwd, maar ik hou je op de hoogte.
Ook de djembé-lessen zijn weer gestart. Heerlijk.
Met zingen kom ik al hoger en hoger in mijn kopstem. Voor iemand, die niet eens wist dat het ding er zat........is dat niet gek.
Ze stimuleert me onwijs. Alleen die negen trappen, daar zie ik elke twee weken toch wel tegen op! Het zijn er zo veel. En als beloning krijg je boven de doordringende lucht van kattebrokken(die staan volgens mij in de gang) en hond......Die snijdt dan altijd recht door de longetjes!

Leuk....tante Betje. Zo noemde m'n moeder me vaak.
Maar het is best een compliment.....ook ik heb wel wat nieuwe zakelijkheid er in gebracht, maar op school is mijn lievelingsaanhef 'lieve luitjes', voor bijna alles wat ik ouders of collega's te melden heb.
Handig is het ook. iedereen weet, dat jij het geschreven hebt!

Fijn dat het met W. weer zo goed gaat. Dat lijkt me inderdaad ook nogal pijnlijk een wond op je borstbeen. Daar zit zo weinig vet, dus voel je elke beweging!
Koop je niet zo'n antisnurkgevalletje voor hem?  :z Het zal jou in je nachtrust schelen. Zoonlief van dertien bleek in Parijs ook te snurken. Hij beweerde bij hoog en bij laag van niet, maar heel Amelisweerd had al omgelegen.....

Buiten is het hier aardig druilerig, de jongens moeten een oefenwedstrijd spelen, dus deze dame heeft vrijaf genomen van de supporterstaak en stort zich eerst maar eens op het huis, al maanden niet gedaan, en daarna ga ik 's even op mijn dooie akkertje wat boodschappen bij elkaar kuieren....
Volgend weekend hebben we de hele familie weer bij elkaar, de 26ste januari is de sterfdag van A.
Dan komt Parijs over en gaan we boodschappen schrijven in het zand bij de zee.
Daarna gaan we eten bij dochterhilversum.......(die van Leeuwarden is immers daar naar toe verhuisd en woont nu samen).
Leuk hoor, dat uitslaan van die vleugels.

Ben nog steeds met de pianostemmer van Mercier aan het stoeien. Ik heb bijna te weinig tijd om te lezen....
Heel veel lieve groeten en tot spoedig maar weer.
Huggie, Ber ^O^

Ha lotgenote Ber  *)

Tijd geleden weer hè! Behalve telkens wanneer ik weer eens erg met mijn neus op de feiten gedrukt word van mijn ademtekort bij inspanning, denk ik er maar liefst zo weinig mogelijk aan. Als ik dus ’s avonds thuis rustig zit te werken achter de pc, of voor de buis hang of een boek lees, heb ik het even diep weggestopt. Tot ik opsta, of tot het weer tijd wordt voor de portie inhalatie. De feiten halen me ook in als ik tijdens een gesprek met iemand even tussendoor op adem moet komen. Nu ik er eens goed over nadenk ben ik er eigenlijk best wel veel mee bezig  ;(, maar heb ik de idee dat dat niet zo is. Kun je het nog volgen?

De afgelopen weken ging het redelijk, maar soms heb je zo’n dag… Eergisteren bijvoorbeeld, was ik me er constant van bewust. Beetje stressen en je hangt! Ik was op mijn werk aan de beurt als gastvrouw voor een vergadering met regio mediathecarissen van de LWSVO www.lwsvo.nl In de mediatheek heb ik geen presentatieruimte, dus had ik een leslokaal gekregen. Twee trappen op, stoelen en tafeltjes in carré gezet en weer naar beneden om te kijken of er inmiddels al mensen waren gearriveerd. Terug naar boven om de persoon te zoeken die de beamer zou regelen. Trap weer af, gasten ontvangen en mee naar boven genomen. Koffie en thee was inmiddels gelukkig goed geregeld.
Vervolgens met diverse mensen gepraat, kort uitgelegd hoe het kwam dat ik helemaal buiten adem boven aankwam en vergadering gestart. Inmiddels was de gastspreekster gearriveerd. Boeltje uitgepakt, laptop aangesloten op de beamer … geen internet! Nu hadden we al enige tijd wat problemen met het educatieve netwerk, maar dit was het personeelsnetwerk. Op zoek naar hulp de halve school doorgecrosst, waarna ik te horen kreeg dat alles net was uitgevallen, maar dat er misschien nog wel een oplossing was. Ik kreeg het even Spaans benauwd. Terug in het lokaal bleek internet het gelukkig weer te doen en behalve dat het geluid ontbrak ging er niets meer mis.

Na afloop van de vergadering weer een paar keer trap op trap af, lopen sjouwen met de tafeltjes en stoeltjes, om alles weer netjes voor de les achter te laten en daarna op een holletje naar de bushalte van de Qliner, omdat ik een afspraak had in Utrecht. In de bus kon ik even op adem komen, maar na een half uurtje begon ik last van mijn blaas te krijgen. Ik kon het volgende halfuur nergens anders meer aan denken, bang dat ik was dat ik het in mijn broek zou doen. Je kunt geen kant uit in zo’n bus. In Utrecht kwamen we ook nog in de file terecht, maar goed, uiteindelijk arriveerden we bij het station en eenmaal uitgestapt was de druk net even anders, waardoor ik het gelukkig weer even vol kon houden tot ik een toilet gevonden had. Wat een ramp is zoiets toch! Ik was vlak voor ik van mijn werk vertrok nog geweest. Dit soort banale zaken belemmert je soms zo in je functioneren. Maar allee, ik wist de volgende bus met een spurtje nog net te halen, stond vervolgens met veel mensen als haringen in een ton, maar wist daarna op tijd mijn bestemming te bereiken, een oud NS gebouw waar iemand een foto studio had. Ik was daar, samen met een aantal andere aspirant-leden van de GKF http://www.gkf-fotografen.nl/(een beroepsvereniging voor fotografen), voor een bespreking van mijn portfolio.

De hele avond heb ik daar met hartkloppingen gezeten, ik kwam inwendig maar niet tot rust. Vlak voor ik weer terugmoest, om de laatste bus in Dordrecht te kunnen halen, kwamen we aan mijn portfolio toe. Over mijn eindexamenwerk (te vinden op www.artolive.nl onder de naam Kock) was men erg positief, daar moest ik beslist mee verder gaan. Over een maandje of drie is er een nieuwe aspirantenavond en dan verwachten ze nieuw werk in dezelfde geest, dus ik ben niet meteen afgewezen. Om lid te kunnen worden van deze bijzondere vereniging moet je namelijk door een erg strenge selectieprocedure. Je mag twee jaar aspirant blijven.

Naar de bushalte gelopen, met bus en trein naar Dordrecht, waar W. me gelukkig op kwam halen, want inmiddels was het 12 uur geweest. Ik was compleet versleten! Eigenlijk had ik deze dag nog een derde activiteit, maar die heb ik laten vervallen. Je moet nu eenmaal prioriteiten stellen. Toch heb ik er een goed gevoel aan overgehouden, ondanks mijn bezwaren en bedenkingen vooraf. Ik zit altijd zo vol onzekerheden en dat wreekt zich.

En dan lees ik jouw tekst nog even door en zie dan die negen  :o trappen staan…wat zeur ik nou toch…

Nu ik dit stukje teruglees heb ik ook weer twijfel of ik dit wel moet publiceren. Zou het een vorm van exhibitionisme zijn, zoals me wel gezegd wordt. Doen we er wel goed aan om ons hier op dit forum zo bloot te geven? Is er iemand bij gebaat? Hoe denk jij daarover? Iemand anders die dit leest?

Dit was eigenlijk een reactie op jouw verslagje van de sjouwdagen. Bij mij was zo’n “drukker dan druk dag” redelijk incidenteel, maar ik denk/lees ook dat jij er veel meer mee te maken krijgt.

Je “ijspret” associatie heb je schitterend beschreven! Geen schaatstochten voor ons dus, maar wandelen in de witte winterwereld is ook fantastisch. Vannacht heeft het hier ook gesneeuwd, maar omdat ik de halve nacht op ben geweest - waarschijnlijk kon ik niet slapen juist als reactie op eergisteren - ben ik te lang blijven liggen op deze vrije dag. Mijn winter-impressies heb je gezien. Inmiddels zit ik op Flickr meer in warme wintersferen, met foto’s van Sevilla, genomen tijdens een kleine vakantie vorig jaar januari.

Om nog even terug te komen op de glutenvrije flappen van Oudejaarsavond (wat lijkt dat alweer een eeuwigheid geleden), die zijn ook erg lekker ja en met veel liefde door mijn partner gebakken. Ze zijn alleen wel erg vet, ’t is ook wat lastiger om te bakken dan de normale flappen.

Hoe is het nu met dochter Parijs? Hoogzwanger en hoe lang nog? Bij mij duurt het waarschijnlijk nog wel even, maar oma worden lijkt me ook best spannend.

Fijn dat je lekker aan ’t schilderen en djembeën bent! Wij zijn geen mensen om thuis achter de geraniums te blijven zitten hè, zolang als we ons dat kunnen permitteren tenminste. Maar 9 trappen, mens hoe doe je dat? En dan nog die rotlucht van kattenpis. Hoe lief dieren ook kunnen zijn, ze hebben niet altijd een fijn luchtje om zich heen voor ons.

Hoe was het om weer met de hele familie bij elkaar te zijn? Zeker als iedereen zo ver van elkaar woont is het fijn om op zo’n moment samen herinneringen aan A. te kunnen delen. Wat prachtig mooi ook, boodschappen schrijven in het zand!

Ik ben nu bezig in Godenslaap, van Erwin Mortier. Deze roman speelt zich af op het raakvlak tussen de grote geschiedenis en de kleine mensenlevens, tussen taal en wereld, verbeelding en werkelijkheid, tussen geschiedschrijving en verhalend proza.
Het fijnst lees ik als ik bewust de sappige Belgische taal in gedachten vorm. Dat heb ik nooit eerder gehad, maar ik hoor de zinnen als het ware in mijn hoofd gesproken worden. Dit boek moet langzaam gelezen worden, las ik ergens en dat klopt helemaal. Het is genieten van de poëtische taal die Mortier hanteert.
Hiervoor heb ik Dit is alles gelezen, het hoofdkussenboek van Cordelia Kenn, van Aidan Chambers. Een werkelijk schitterend boek waarbij Chambers in de huid is gekropen van een pubermeisje. Een mannelijke schrijver die op een geloofwaardige manier over vrouwelijke gevoelens schrijft, het is echt mogelijk! Het is een complexe (jongeren) roman van zo’n 800 pagina’s, die bol staat van filosofie en poëzie, vol symboliek en levenswijsheid. Zoek maar eens wat recensies op internet als je geinteresseerd bent, want het wordt hier nu wat teveel om erop door te gaan.

(Die bewuste “Tante Betje stijl” van mij was overigens niet als compliment bedoeld  :N
Dit was alles even voor vandaag :)
Tot een volgende dag uit ons leven met lef! :Y :Y

Heel veel lieve groeten, Ria  :W

Nu ik dit stukje teruglees heb ik ook weer twijfel of ik dit wel moet publiceren. Zou het een vorm van exhibitionisme zijn, zoals me wel gezegd wordt. Doen we er wel goed aan om ons hier op dit forum zo bloot te geven? Is er iemand bij gebaat? Hoe denk jij daarover? Iemand anders die dit leest?

Wat mij betreft gewoon doorgaan dames!  :Y  Het leest als een interessant boek :)

Ook vind dit een prachtig topic, met werkelijk mooie briefwisselingen en een uniek kijkje in jullie leven met COPD......dus ga aub door hiermee  ^O^

^O^ ja hoor gewoon mee doorgaan  :Y

wat doet deze damesroman in hemelsnaam op dit forum?????
lijkt me niet dat copd s hierop zitten te wachten.
wat dachten jullie van msn of lekker mailen.